Het kleine basketbalveldje.

Okidoki, ik begin wel.

Dj had zijn sportkleding weer aan en liep rustig naar het veldje. Hij had een grote sporttas om zijn schouder hangen waarin een basketball zat en een paar flesjes water. Zodra hij op het veldje was gooide hij zijn tas bij een van de baskets en pakte zijn bal. Hij begon heel even met dribbelen en gooide de basketbal daarna in een van de baskets. Het was al weer een tijdje geleden dat hij had gebasketbalt, het ging wat slechter omdat hij met veel dingen in zijn hoofd zat.

Met een koptelefoon over zijn oren en zijn neus in een boek liep Andreas over het buitenterrein, op een mysterieuze manier alle obstakels wetend te omzeilen zonder van de pagina's op te kijken. Met zijn oren vol pianomuziek en zijn hoofd bij de hoofdpersoon op het pleintje in het midden van de regenachtige nacht, liep hij de zon aan de hemel te negeren. Hij ging zelfs zó op in het boek dat er een rilling van de kou over zijn ruggengraat liep.

Dj ging verder met zijn spel, hij probeerde niet op zijn omgeving te letten. Het was niet heel lastig om te doen. Hij schoot de bal nog eens en miste. Kort vloekte hij terwijl hij naar de bal liep. Het wilde vandaag echt niet en hij wist wel waar dat door kwam. Het achtervolgde hem van alle kanten en hij wilde eigenlijk dat die wetenschap het makkelijker had gemaakt. Maar het tegendeel was de waarheid.

Andreas liep op een vreemde -bijna sidekick- manier rustig om de tas van Dj heen, zonder op te kijken van zijn boek. Het volgende obstakel 'zag' hij echter niet aankomen, waardoor de basketbal hem bovenop zijn hoofd raakte en toen vervolgens met een vrolijke Dunk! weer verder stuiterde. Met een ruk werd Andreas uit het verhaal gezogen, en nog voor hij naar de oorzaak van zijn plotselinge, lichtelijke hoofdpijn ging zoeken met zijn ogen, reikte hij eerst met een pijnlijk gezicht naar de plek waar de bal hem geraakt had.

"Autsch!"

Dj zag de bal tegen het hoofd van Andreas vliegen. Hij had nog willen waarschuwen maar hij was te laat. Snel liep hij op Andreas af. 'Gaat het een beetje?' vroeg hij bezorgd. Hij merkte meteen aan zichzelf dat hij zich heel erg aangetrokken voelde door Andreas, misschien wel meer dan zou moeten. Hij glimlachte en beetje en keek bezorgd naar Andreas.

Andreas klapte het boek in een spastische schrik-beweging dicht bij het horen van die stem, waarbij hij zijn duim tussen de beide helften plette. "Scheiße!" Hij begon spastisch met zijn hand te wapperen, in de hoop dat de pijn in zijn duim en hoofd daar minder van zou worden, maar tevergeefs.

Dj keek even naar Andreas. Toen die niet reageerde ging Dj voor hem staan. 'Gaat het?' vroeg hij nog eens. Waarschijnlijk ging het nu nog slechter dan de daarnet doordat hij ook zijn vinger tussen het boek had geplet. Dj glimlachte, bezorgd maar ook omdat hij het een beetje grappig vond hoe Andreas er nu uitzag. Alleen liet hij dat laatste niet merken.

Nee, natuurlijk niet, die bal deed pijn! En nu doet mijn vinger ook nog pijn! "Eh, ja, het gaat wel..." Zei Andreas met een klein stemmetje, terwijl zijn wangen voor de zoveelste keer warm werden van schaamte. Hij staarde nadrukkelijk naar de grond die onder hem lag, vastbesloten de jongen voor hem niet in de ogen te kijken, hopend dat de vurige blos op zijn wangen zo minder goed zichtbaar was.

Dj legde zijn hand op Andreas schouder. 'Weet je het zeker?' vroeg hij toen nog steeds bezorgd. Hij wist nog steeds niet of Andreas iets voor hem voelde, hij had Andreas ook nog niet over zijn gevoelens verteld, maar dat betekende niet dat ze er niet waren. Nee het tegendeel juist. Dj probeerde in Andreas ogen te kijken maar dat maakte Andreas hem onmogelijk omdat hij naar de grond keek. Iets wat hij heel vervelend vond.

Andreas dook weg van Dj's aanraking. Hij knikte als antwoord op Dj's vraag, omdat hij zijn stem niet vertrouwde, zijn woorden niet vertrouwde. Pas toen er weer een degelijke afstand tussen hem en de jongen was, durfde hij lichtelijk adem te halen. Waarom was hij niet weggerend, zoals hij zich voorgenomen had? Waarom was er nu niet een veel grotere afstand tussen hen beiden? Een afstand die hem weer normaal zou laten durven ademhalen, een comfortabelere afstand? Nee, het had geen zin om weg te rennen van deze jongen, dat had hij de vorige keer al wel gemerkt, Dj zou gewoon achter hem aankomen.

Andreas probeerde zichzelf ervan te overtuigen dat dat inderdaad de reden was dat hij niet wegliep, en niet het tinkelende gevoel dat er door zijn schouder raasde. De schouder waar zo-even nog de hand van Dj had gelegen...

~~
Eten

Smakelijk
_____
Dj beet even op zijn lip. Hij vond het vervelend dat Andreas weg dook. 'Is er iets. Want dan moet je het gewoon vertellen.' zei Dj toen. Zijn stem klonk redelijk normaal, maar als je goed luisterde kon je horen dat hij twijfelde over de woorden die hij uitsprak. Hij wist niet goed waaorm hij het vroeg. Het zo misschien dingen uitlokken die niet goed waren. Hij sloot heel even zijn ogen en zag het gezicht van Diana voor hem. Dat snel veranderde in het gzicht van Andreas. Waar moest het nu zo verwarrend zijn.

Andreas schrok van die woorden. Waren zijn zondige gevoelens dan zó duidelijk zichtbaar? Natuurlijk, antwoordde hij zichzelf daarop. Hij was altijd al een open boek geweest voor iedereen die hem tegen kwam. Kon nog niet eens dromen van het vertellen van een leugen. Natuurlijk was het doorgeschemerd! Zonder er bij stil te staan, had Andreas eerst opnieuw geknikt, toen, toen hij dat door had, zijn hoofd geschud en vervolgens een nietszeggende schouderbeweging gemaakt. "Nevermind that," zei hij zachtjes, weinig overtuigend. Hij pakte met zijn rechterhand zijn linker elleboog vast, in een houding van ongemak, terwijl hij nog altijd naar de grond bleef staren.

In een stap was Dj weer bij Andreas. Hij legde zijn vingers onder de kin van Andreas en probeerde zijn hoofd zo te heven dat Dj in zijn ogen kon kijken. 'Wat is er aan de hand? Vertel het me, ik zal niet boos worden of zo iets.' sprak hij toen. Zijn woorden waren zacht, totaal niet dwingend. Hij wilde het gewoon van Andreas horen wat er was. Ergens in Dj kwam de hoop dat Andreas ook iets voor hem voelde. Een hoop die nutteloos was, hij hield van Diana e nvan Andreas, waarom moest hij nu ook nog eens bevestiging van hen beide hebben.

Als in een reflex, schoten Andreas' ogen omhoog, en werden ze zonder pardon gevangen door die van Dj. Als versteend bleef hij zo staan, starend in die groene ogen, met een hartslag die op geen enkele manier gezond kon zijn en een compleet rood gezicht. Zijn handen klauwden zich vast aan de stof van zijn broek in een poging zijn armen op hun plaats te houden. Nee, hij zou niet dichterbij stappen, zou niet doen wat die zondige impulsen hem vertelden te doen. Hij wilde niet... Niet... Maar hij wilde het wél! Voordat hij het door had, werd zijn zicht troebel en kon hij Dj's ogen niet langer zien. Al snel ontsnapte het overtollige vocht, en rolde het in een traan over zijn wang, gevolgd door een tweede, derde en meer. Opnieuw schudde Andreas zijn hoofd, dit keer met een bijna wanhopige blik in zijn ogen.


~~~
Poooooooor Andi D=

Dj keek een beetje ontzet naar Andreas, het laatste wat hij had willen doen was hem aan het huilen maken. 'Alsjeblieft, Andreas, niet huilen. Het komt wel goed, wat het ook is.' zei hij toen fluisterend. Met een teder gebaar streek hij met zijn duim over de wang van Andreas heen om de traan weg te vegen. 'Verspil je tranen niet...' zei hij daarna zachtjes. 'Bewaar ze voor iets belangrijks.' maakte hij de zin af. Het was iets wat zijn moeder altijd tegen hem zei. En elk woord wat hij tegen Andreas uitsprak klonk vol liefde.

Het voelde zo goed... De hand tegen zijn wang straalde een warme gloed uit, en de woorden klonken zo geruststellend en lief... Nee nee nee! Opnieuw schoot Andreas inwendig in de paniek, en hij bleef zijn hoofd maar schudden in ontkenning. Nee! Het vóélde niet goed, dat kon niet, dat mócht niet! Nee! Hij wilde die sterke armen niet om zich heen voelen, zelfs al zou het hem als jongen geoorloofd zijn zwakte te tonen, dan nog zou hij het nooit van deze jongen aan mogen nemen. Nee! Hij wilde niet langer Dj's aanrakingen voelen, wilde niet langer zijn stem horen. Het deed te veel pijn, riep veel te slechte dingen in hem op.
"Alsjeblieft..." Kwam er verstikt uit zijn keel, terwijl hij zijn trillende handen tegen Dj's borst legde in een zwakke poging hem van zich weg te duwen. "Raak me niet aan..." Nog altijd drupten de tranen op de grond, en ookal wilde hij zijn blik neerslaan, hij kon het oogcontact met die groene ogen met geen mogelijkheid breken.

Ondanks dat de handen tegen de borst van Dj zwak waren en hij ze met gemak had weg kunnen duwen deed hij een stap achteruit. Dj keek diep in de ogen van Andreas, hij zag er de paniek in. Alleen wist hij niet of het paniek was omdat Andreas hetzelfde voelde als Dj, of dat Andreas was geschrokken van dat Dj zo dichtbij was gekomen. Dj keek hem nog altijd recht aan, hij wilde de blik niet verbreken. Hij onderdrukte de drang om de ruimte tussen hem en Andreas weer te verbreken en zijn lippen op die van hem te duwen, waarschijnlijk zou dat het alleen maar moeilijker maken.

Toen het lichamelijk contact verbroken was voelde Andreas voor een halve seconde opluchting, maar had daarna sterker dan ooit de neiging om terug te stappen naar die warmte, zijn tranen te laten drogen door die handen. Dit laatste zorgde voor een nieuwe vlaag paniek. Nu datgene wat hem daarnet nog overeind had gehouden van hem weg was gestapt, voelde hij zich klein worden, klein en onstabiel. Hij sloeg zijn armen om zich heen in de hoop zichzelf bij elkaar te houden, maar alsnog voelde hij de scheurende pijn ter hoogte van zijn linkerborst.

~~
Dios mio, Andi is echt zielig D=
Oh en ik had net een ideeeetje :3
Het involves een Dj die EHBO kent, een Andreas die niet kan zwemmen en een grote massa water waar onze kleine Andi in kan vallen :3

whahaha... oke ik geloof dat ik ongeveer snap wat je bedoelt... ik vind het goed XD
____________
Dj was in tweestrijd met zichzelf. Hij wilde Andreas helpen, alleen leek die hem alleen maar verder weg te willen duwen. 'Andreas.' fluisterde hij toen zacht, zijn stem was duidelijk: hij vond het moeilijk hem zo te zien. En toen anuit het niets stapte Dj weer naar voren. Hij sloeg zijn armen stevig en troosten om Andreas heen. 'Ik ga pas weg als jij rustig bent geworden.' zei hij toen. Met een arm streek hij troosten over de rug van Andreas heen.

Opnieuw lagen Andreas' handen tegen Dj's borst, en in de eerste instantie was het ook de bedoeling om de jongen opnieuw weg te duwen. Maar Dj was vele malen sterker dan hij ooit zou zijn, en zijn zwakke pogingen werden al snel de wereld uit geholpen bij de woorden die Dj tegen hem sprak. Opeens werden de handen niet meer gebruikt om weg te komen, maar om dichterbij te komen. Ze klauwden in Dj's shirt alsof het de reddingsboei was die hem in leven hield. Andreas verborg zijn gezicht tegen de schouder van de jongen en maakte daar vlekken in diens shirt door zijn tranen die maar niet wilden stoppen met stromen.

Dj hield zijn armen nog steeds stevig om Andreas heen geslagen en streek troostend over zijn rug. 'Rustig maar, het komt allemaal goed.' zei hij fluisterend en kalmerend tegen Andreas. Het kon hem niet schelen dat zijn t-shirt bevlekt raakte door de tranen van Andreas, hij was gewoon blij dat hij hem zo dicht bij kon houden. Maar hij wist dat het niet voor lang zou zijn.

"Het komt wel goed." Dat zei hij ja, maar hoe kon het in 's hemels naam nog goed komen? Het was immers in de eerste plaats nooit goed geweest! Alles wat hij kende, waar hij mee opgevoed was, waar hij zich thuis voelde, of in ieder geval ooit thuis had gevoeld, schreeuwde dat wat hij voelde, wat hij was, slecht was. Hoe kon het dan ooit nog GOED komen?! Nee, deze jongen wist niet beter, kende de gevolgen van zijn daden niet...

Langzaamaan werd Andreas weer wat rustiger, en uiteindelijk week hij wat weg van Dj's aanraking. Niet om snel weg te komen, nee, gewoon om wat meer lucht te krijgen. Hij haalde ietwat beschaamt de rug van zijn hand langs zijn ogen, in een poging het duidelijke bewijs van zijn zwakte en zijn zonde weg te kunnen vegen. Hij keek de jongen die tegenover hem stond niet aan toen hij naar diens mouw reikte, zichzelf nog niet genoeg vertrouwend om opnieuw lichamelijk contact met hem te maken.

"Kom..." Hij moest het begrijpen.

"Ik wil je wat laten zien."

Met zijn hoofd gebogen en zijn vingers verstrengeld met een puntje van de mouw van Dj's vest, alsof hij een klein kind was dat zijn moeder mee sleepte naar de kast waar het monster inzat, liep hij weg.

~~~
Als je de spam nog niet gelezen hebt: Ik wil denk ik toch graag de kapel-scene doen, die is schattig xD
(En als het goed is loopt hij niet uit op een wegrennende Andreas xxD)

Dj liet zijn armen weer van Andreas af glijden op het moment dat Andreas meer ruimte tussen hen in creerde. Hij vond het ergens vervelend om hem niet meer in zijn armen te kunnen houden. hij probeerde oogcontact te maken met Andreas maar dat ging niet omdat hij zijn hoofd zo laag had. Dj draaide zijn hand zo dat die van hem in die van Andreas gleed. Hij keek hem een beetje vragend aan of hij het goed vond. Anders liet hij het gewoon bij Andreas die zijn mouw vasthield.

Opnieuw keek Andreas verschrikt op bij de aanraking, en trok zijn hand snel terug, alsof Dj's hand zo gloeiend heet was dat die hem gebrand had. In werkelijkheid had hij zich natuurlijk niet gebrand, in werkelijkheid tintelde zijn hand nog altijd toen hij die diep in zijn broekzak verstopte. Het was een goed-voelende tinteling. Eéntje die hij, als hij dat kon, opnieuw en opnieuw zou willen voelen, maar het was slecht, een verleiding des Duivel's. Andreas balde zijn hand tot een vuist en versnelde zijn pas ietsje. Hij rekende erop dat Dj hem wel zou volgen, maar keek niet om om die gedachte voor zichzelf te bevestigen.


~~~
Sorry Dj, that was a little bit too much, Nu heb je helemaal niks meer >=D