I'm losing myself.

Ja, ehh, niet op mijn typfoutjes letten. En soms pas ik het verhaal nog even aan en zo
~

Proloog.

Ze zeggen dat het goed komt, ze zeggen dat ik er bovenop zal komen. Ze denken dat het makkelijk voor me zal worden en dat ik me honderd procent in zal zetten. Maar ze kennen me niet, ze weten niets van me, ze denken alleen dat ze me kennen. Ik heb problemen, deze problemen heb ik ook zelf veroorzaakt. In mijn ogen is het nooit een probleem geweest, het was een doel. Maar het was een fout doel. Ik denk er nog steeds hetzelfde over, maar ze laten me niet denken wat ik wil. Dan zal ik mezelf de dood inleiden, een van de geweldige uitspraken van mijn begeleider. Toen ik een week daar zat, werd ik al behoorlijk gek van hem. Hij begrijpt me niet, niemand doet dat. Als ik in de spiegel kijk zie ik niet het meisje dat iedereen zegt dat ik ben. Ik zie niet het uitgemergelde, ongezonde, mooie meisje. Ik zie het dikke, vette, lelijke meisje. Ik wil het meisje in de spiegel wel helpen, maar nu mocht dat niet meer. Ik moest geholpen worden.

~ Sometimes you need to fall down a 100 times, before you learn to pick yourself up. ~

Mooi!

ty ;3

1.
Mijn ogen scande de witte te fel verlichte kamer af. Het stoorde me, het deed pijn aan mijn ogen. De tafel waar ik op zat, was te hard naar mijn mening. Maar ik klaagde teveel, dat moest ik niet doen. Hoewel er wel gedacht zal worden dat ik een brutaal ontevreden kreng was, dat valt heel erg mee. Ik klaagde vooral in mijn hoofd, ik zei eigenlijk helemaal niet veel. Hoewel ik dat wel moest doen, ik moest leren van mezelf af te bijten. In te zien dat ik wel mooi was en ik niet over me heen liet lopen. Makkelijker gezegd dan gedaan. Sommige mensen dachten dat het makkelijk was. Maar dat soort mensen wisten niet wat ik meemaakte, ze hadden geen idee hoe moeilijk het leven soms kon zijn. Ik had in de afgelopen jaren een hekel gekregen aan mensen met een perfect, zorgeloos leven. Ik wist ook dat dat niet helemaal eerlijk was, maar ik kon er niets aan doen. Als ik eerlijk tegen mezelf was, was ik gewoon heel erg jaloers op dat soort mensen. ‘Je bent weer afgevallen.’ De stem van mijn begeleider haalde me uit mijn gedachtes. Austin, de arme man. Ik vroeg me soms af waarom hij in hemelsnaam hier was gaan werken. Het leek mij erg zwaar, steeds weer te werken met probleemjongeren. Nu zat hij opgescheept met mij, een meisje met een eetstoornis, dat amper praatte. Maar wat ook niet altijd deed wat er tegen haar gezegd werd, die hoogte en diepte punten had. Ik gaf toe, soms had ik een periode dat het volgens hun goed ging, ik kwam aan. Maar dan kwam er weer een dieptepunt en ik viel weer een paar kilo’s af. Dit was zo’n moment dat ik een dieptepunt had, ik was weer afgevallen. Ik zelf vond het niet erg, maar dit was natuurlijk niet de bedoeling. Ik was hier om aan te komen. Ik had een kleine neiging om te glimlachen, maar ik ontmoette de beschuldigende blik van Austin en mijn gezicht betrok weer. Hij was er zo goed in om me een schuldgevoel te geven, soms begon hij melodramatisch te doen, alsof hij zijn werk niet goed deed. Wat had ik een hekel aan dat soort momenten. Dan dacht hij dat het me helemaal niets kon schelen. Maar dat deed het wel, ik merkte zelf ook wel dat ik onstabiel werd, dat ik steeds vaker ziek werd, steeds vaker flauwviel of andere problemen had.