Ok, dit is een verhaal waar ik al best lang mee bezig ben, zonder een echt idee, maar nu ik het idee heb kan ik het verder uitbreiden...
H. 1 Het veld
"Ik opende mijn grote, hemelsblauwe ogen, maar ik moest ze meteen weer sluiten omdat de zon er recht in scheen. Ik draaide mijn hoofd weg van de lucht boven me zodat ik mijn ogen kon openen zonder door de zon geplaagd te worden. Om me heen rook het naar gras en bloemen, waar was ik... Voor zover ik zelf wist lag ik in mijn hemelbed op mijn eigen vleugel van het landhuis,niet op een grasveld. Ik schoot recht overeind toen ik bedacht dat hier vast dieren zaten, vieze dieren, en nog erger, hun ontlasting... Ik haatte alles wat de natuur te bieden had, behalve bloemen, ik was niet voor niets naar een vernoemd, maar vooral dieren, en hun vlooien, wat ook weer dieren waren. Ik wilde niets liever dan weg van hier, terug naar de bewoonde wereld. Ik stond op, heel langzaam door mijn stijve ledematen. Ik had geen idee welke kant ik op moest, maar achter me was een bos, en dat leek me niet al te positief, dus liep ik recht vooruit. Het was een lange, vermoeiende reis door het hoge gras en de vele bloemen, waar ik wel even aan moest ruiken voor ik verder liep.
Na ongeveer een uur lopen was ik meer dan uitgeput en waren mijn schoenen, benen en de onderkant van mijn jurk geel van het stuifmeel dat hier door de lucht stoof. Ik wreef de slaap uit mijn ogen en wat gouden krullen uit mijn vermoeide gezicht. Ik was zo moe, ik wilde zo graag slapen, maar was ook vreselijk bang, bang voor het iets dat mij hier gebracht heeft, maar vooral dat ik nooit meer terug zou kunnen keren. Ik veegde het zweet van mijn voorhoofd en de tranen van mijn wangen, verse tranen, al kon ik me niet meer herrineren dat ik gehuild had.
Eigenlijk was het hier prachtig, maar ik kon niet naar de omgeving kijken, deels omdat het me zo verontruste en deels omdat mijn aandacht gevestigd was op de beweegende schaduw in de verte, ik wist niet of het een mens, dier of plant was, maar het leek te bewegen in de wind, op zo'n rustgevende manier dat ik er bijna van in slaap viel, ik was de dieren vergeten, en de viezigheid hier, ik wilde alleen nog maar naar huis, liever dan alles op de wereld wilde ik terug. Ik voelde me Alice in wonderland, al had ik mezelf hier niet heengebracht omdat ik nieuwsgierig was naar een stom konijn. Nee, ik wilde gewoon rustig slapen, maar dat was blijkbaar verboden op deze plek want hoe moe ik ook was, ik kwam niet in slaap.
Na een korte pauze die eeuwen leek te duren merkte ik dat ik hier niet in slaap zou kunnen vallen, en beter gewoon verder kon lopen, op zoek naar leven. O dat moment bedacht ik me de gedaante die ik heen en weer had zien schommelen op de wind en keek verwoed om me heen, opzoek naar een spoor van de gedaante, maar hij was verdwenen. Vloekend stond ik op, nets voor een dame als ik, ik vroeg me ook af of het mischien was pgezet om mij van me verwaandheid af te helpen, ik weet het nu wel, maar als het zo was, lukte het aardig. Ik stond moeizaam op en strompelde nog een klein stukje verder, voor ik met mijn gezicht in het gras viel, in een diepe slaap.
Ik weet niet waar de droom vandaan kwam, maar het heeftme aan het denken gezet. Een gedaante liep naar mijn lichaam toe, het draaide me voorzichtig om voor hij me net zo teder oppakte. Dat bracht al vragen met zich mee 'Wie was het?' 'Waarom doet hij zo voorzichtig?' 'Is het dezelfde gedaante als net?' niet te beantwoorden. Maar toen werd het nog vreemder, Ik én de gedaanten losten op in de lucht, en onze stoffelijke resten mengden zich met het stuifmeel.
Home 
Latest images 
