Me cogitas, ergo sum.

Voor een optimale leeservaring lezen met het onderstaande liedje op de achtergrond. Ik schrijf dit verhaal samen met een vriendin, maar zij zit niet op deze site dus ik post ook haar stukjes, maar ik zal eronder zetten wat haar stukjes zijn. Deze is van mij:
~~~

Proloog

Het meisje had geen haast, en misschien viel ze daardoor nog wel het meeste op tussen de mensenmassa waarvan ieder afzonderlijk persoon met spoed ergens heen scheen te moeten. Jassen wapperden, tassen en koffers werden meegesleurd en hoeden werden vastgehouden opdat ze niet zomaar van hun eigenaren weg zouden vliegen. Het meisje had niks bij zich. Ze droeg geen tas, koffer of trolley. Het zicht op haar golvende, zwarte haren werd niet ontnomen door een hoed, pet, capuchon of hoofddoek. Er waren niet eens zakken te bekennen in de witte jurk die haar als gegoten zat.

Blootsvoets liep ze door de sneeuw die op de niet geheel overdekte perrons was gevallen, maar ze leek het niet koud te hebben. En alhoewel het meisje al lang aan het lopen was, liet haar lichaam geen teken van de kou zien. Haar huid was overal dezelfde, lichte kleur. Zelfs op haar wangen waren geen blosjes van de kou te zien. Haar grijze ogen leken tegelijkertijd doelbewust op een punt in de verte gericht te zijn, en dromerig voor zich uit te staren.

Het meisje was niet bijster lang, en zou 13, maar ook 17 kunnen zijn, uit haar uiterlijk viel het niet echt op te maken. Haar passen waren licht en sierlijk, maar tegelijkertijd fier en doorzettend.

Uiteindelijk kwam ze aan op het perron waar ze zijn moest, waar de trein die tien minuten vertraging had opgelopen, net aan kwam rijden. Ze hoefde nog maar even te wachten samen met de andere passagiers die duidelijk al een tijd in de kou hadden gezeten. Ze liet al deze verkleumde mensen voor gaan en stapte als laatste de trein in, net voordat de deuren zich sloten. In de trein was het nog rustig, maar het was dan ook nog lang geen spitsuur. Het meisje nam plaats aan een raampje, en trok één been onder zich, de andere liet ze naar beneden bungelen. Haar elleboog liet ze op het minuscule raamkozijntje steunen, waarna ze haar kin in haar handpalm liet steunen. Haar vrije hand lag losjes in haar schoot en haar ogen richtte ze op de krioelende mensenmassa die buiten nog altijd evenveel haast had als even daarvoor, toen ze er nog tussen liep.

Ze hoorde de stem van de machinist die door de speakers tegen de inzittenden sprak niet, luisterde niet naar zijn excuses voor de vertraging en vond schijnbaar ook de bestemming van de trein niet interessant. Toen de trein dan uiteindelijk in beweging kwam, staarde ze nog een tijdje naar buiten, maar liet toen haar blik naar haar medepassagiers afdwalen. Een voor een nam ze ze afzonderlijk in zich op, zonder dat zij door schenen te hebben dat ze bekeken werden.

Een oudere vrouw en heer zaten, net als zij eerder had gedaan, rustig samen uit het raam te kijken. Misschien namen ze deze trein nu al wel tientallen jaren iedere vrijdag, om een van hun kinderen op te zoeken, of misschien gingen ze wel naar het centrum om een tentoonstelling in het museum te bekijken, of een voorstelling in het theater. Misschien nam de man de vrouw ook wel mee op een rustig dagje uit, en gingen ze enkel de eenden voeren in het park dat vlakbij het volgende station lag...

Helemaal aan het einde van de coupé, vlakbij de ingang zat weer zo'n haast-man. Hij droeg een bruin pak, een bruine jas, bruine hoed, een bruine aktetas en voor de verandering, zwarte herenschoenen. Zijn vingers lagen rusteloos op het kleine tafeltje dat net onder het raam geplaatst was, ze sloegen een oneven haast-ritme van geërgerdheid. Misschien was de man door de vertraging van de trein nu wel te laat voor een belangrijke vergadering. Misschien ging hij wel op zijn kop krijgen van zijn baas om iets waar hij zelf niks aan kon doen. Misschien was het ook wel gewoon een man die zich, om het even, overal aan ergerde.

Een arrogant kijkende jongen, was de andere passagiers niet de coupé in gevolgd, maar ze kon hem door het raampje in de deur zien zitten. Op een van die opklapbare stoeltjes versperde hij de doorgang voor de mensen die er op het volgende station uit en in zouden moeten.

Terwijl de trein voort bleef rijden, en af en toe stopte bij een station, werd het meisje steeds opnieuw omringt door andere mensen. Het meisje scheen echter nog lang niet van plan te zijn om ergens uit te stappen.

Cool je moet echt verder schrijven!