Of nou ja klein hij is twee bladzijdes lang als je hem uitprint.
Het meisje achter de pianoIedere dag zie je haar zitten. Dezelfde plek en hetzelfde lied. Wie het meisje is en wat ze daar nou elke keer doet weet niemand. Ze weten dat het huis zelf onbewoond is, maar het meisje verlaat nooit het huis. Sommige mensen zeggen dat het een spook is andere zeggen dat het je eigen verbeelding is maar je moet en zal het uitzoeken.
Op een dood normale dag loop je weer langs het huis en ziet het meisje zitten en hoort haar spelen. Je weet dat je nu gewoon naar binnen gaat je wilt weten wat er zo geheimzinnig aan het meisje is. Met zware en langzame stappen loop je naar de deur. Er schieten gedachtes door je hersenen die lijken op, zou je aan moeten kloppen, en wat nou als je straks niemand ziet. Word je dan gek of is het meisje weg? Snel schud jij je hoofd om de gedachtes te onderdrukken, je wilt er niet te veel over na denken. De deur gaat met een luid gepiep open en het doet een rilling over je rug laten lopen. Bij iedere stap hoor je het parket kraken onder je voeten. Je krijgt het gevoel dat je in een soort spookhuis terecht bent gekomen. Met ingehouden adem loop je naar de kamer waar je de piano had zien staan. Met een trillende hand duw je de deur opzij om in de kamer te kijken. Je ogen schieten de kamer rond en in de hoek merk je de piano op. Maar het meisje is er niet. Met snelle passen loop je naar de piano en kijkt rusteloos om je heen. Hoe kan het dat het meisje is verdwenen? Je hoorde de muziek toch nog toen je naar deze kamer liep of was het toen al opgehouden? Je begint aan jezelf te twijfelen en weet opeens echt niet meer zeker wat je nou wel of niet hebt gehoord. De twijfels slaan op je toe en eigenlijk weet je niks zeker.
Dan hoor je zachte bijna onhoorbare voetstappen, met een korte draai sta je opeens oog in oog met een meisje. Gelijk herken je haar, dit was het meisje van de piano maar hoe kon het dat ze nu achter je stond?’ Was jij het die aan het spelen was?’ Vroeg je stotterend en eigenlijk wist je het antwoord op deze vraag wel. Het meisje zegt niks en knikt alleen dan loopt ze langs je en gaat achter de piano zitten. Haar vingers glijden over het koude ivoor en ze geniet zichtbaar van de koude toetsen. Je staat daar maar een beetje besluiteloos, moet je nou naast haar gaan zitten of moet je weggaan? Net alsof ze je gedachte had gelezen geeft ze zonder woorden aan dat je naast haar moet gaan zitten. Met enige twijfel loop je met onzekere passen naar haar toe. Je kijkt achterom naar de deur maar weet dat je nieuwsgierigheid het toch wel wint. De stof van de kruk voelt kietelend onder je wanneer je op de stoel gaat zitten.
Het gezicht van het meisje ziet er sprookjesachtig uit, bijna geen realistisch gezicht het is gewoon haast perfect. De bewegingen die ze maakt zien er zo soepel en elegant uit dat het onwerkelijk voelt om naast haar te zitten. Wanneer haar vingers jou hand pakken schrik je op uit je gedachtes. Je begint lichtelijk te blozen en kan alleen nog naar haar vingers op jou hand kijken. Haar vingers leiden jou hand naar de piano en ze laat je zien wat je moet doen. Voor dat je het zelf echt goed door hebt speel je het nummer wat je al honderden keren hebt gehoord wanneer je langs dit huis liep.
Wanneer je nog een keer het nummer alleen speelt en de laatste klanken weg vagen draai jij je om naar het meisje. Maar wanneer je haar richting op kijkt zie je niks meer. Er is een lege ruimte naast je. Helemaal verward kijk je om je heen. Je had haar niet weg horen lopen en haar net nog naast je gevoeld. Daar zit je dan helemaal alleen in een oud onbewoond huis bij een piano.
Wanneer je die nacht naar bed gaat vraag jij je echt af of je het nou hebt verzonnen of dat het allemaal echt was. Je weet het niet en eigenlijk komen je hersenen er ook niet uit. Je denkt dat het na een nacht slapen wel duidelijk zou zijn. Maar ook de volgende ochtend heb je geen idee hoe en wat er nou wat gebeurd was. Het enige wat je kan herinneren is dat je nu een piano stuk kan spelen en het bloedmooie gezicht van het meisje. Je blijft nog even in bed liggen om een oplossing te verzinnen maar dan bedenk jij je dat het meisje waarschijnlijk achter de piano zit het liedje weer speelt. Met alle haast trek jij je kleren aan en pakt de huissleutel. Je bent nog net niet aan het rennen wanneer je daar aankomt. Je kijkt naar het raam waaruit je normaal het meisje zag en de piano maar het enige wat je ziet is de eenzame piano.
Vastberaden loop je het huis binnen je wilt een uitleg. Wanneer je de kamer binnen loopt is er nog steeds niemand. Toch weet je wat je moet doen. Je gaat achter de piano zitten en speelt het stuk dat je al honderden keren hebt gehoord wanneer je langs loopt. Je voelt haar handen weer op die van jou en ziet het gezicht in detail naar je glimlachen wanneer jij je ogen sluit. Je krijgt een tintelend gevoel in je onderbuik en je denkt dat je verliefd bent geworden. Maar wanneer je ophoudt met spelen verdwijnt het gezicht.
Het huis is verkocht en jij loopt naar binnen. Het voelt goed om te weten dat het huis nu eindelijk echt van jou is. Gelijk loop je door naar de kamer met de piano en gaat erachter zitten. Je voelt aan het ivoor en je geniet van het gevoel van de koude toetsen. Je sluit je ogen en speelt het stuk dat je al honderden keren hebt gehoord wanneer je langs liep. Weer zie je het gezicht van het onbekende meisje en het tintelende gevoel komt weer omhoog via je onderbuik.
Nu iedere keer wanneer iemand langs het huis loopt hoort diegene jou spelen. Iedere keer om dezelfde tijd en hetzelfde lied. Ze vragen zich af of je een spook bent of dat ze het zich gewoon hadden ingebeeld. Je leeft voor de piano en voor het mooie gezicht wat je te zien krijgt wanneer jij je ogen sluit en het lied speelt. Dat je al honderden keren hebt gehoord wanneer je langs liep.
Home 
Latest images 
maar volgens mij staan de tijden soms een beetje door elkaar, kan ook je bedoeling zijn 
Ik vind hem nog steeds supermooi <3