~Proloog~
Op en neer, op en neer. In een draftempo reed ik over de kronkelende geasfalteerde weg door de beboste bergen. De kronkels deden je afvragen of een tunnel er dwars door heen niet heel veel geld had kunnen schelen. Ik streek de bruine merrie over haar flank. Bij de manege waren ze zo onorigineel geweest om haar “Merrie” te noemen. Verveeld zette ik het volume van mijn iPod nog harder. De muziek vrolijkte me tenminste nog een beetje op. Waarom reed ik ook al weer over deze klote weg? O ja. Omdat mijn ouders te lui waren voor een lift en ik nog geen achttien was. En er was natuurlijk geen openbaar vervoer dat naar het hutje in de middle of nowhere van mijn vader ging. Klote wet. Klote ouders. Ik spoorde Merrie nog wat aan, ook al was ze doodop. Niet dat zij iets aan mijn saaie leven kon doen. Ik keek omhoog naar de steeds donker wordende lucht. De zon was al onder. Fijn. Als dat beest er nu met de lunch niet vandoor was gegaan… Dan moest ik zo maar gaan kamperen. Ik had geen zin om vanavond mijn nek te breken. Ik wilde Merrie net afremmen toen ik in mijn ooghoek gele lichtgevende ogen zag. “Vast een of ander nachtbeest” zei ik geruststellend tegen mijzelf. Maar toch klopte mijn hart sneller. Ik was hier al vaak geweest en had nog nooit gele ogen gezien. Net toen ik mezelf wat had gekalmeerd schoot een sinistere zwarte schim tien meter voor ons over de weg. En ik was niet de enige die hem zag. Merrie begon harder te rennen en ik voelde haar angst. Dit was niet goed. Ik vloekte. Nu was hier een of ander wild beest. Het zou een les voor mijn ouders zijn, dat ze hun enige dochter niet de hele tijd op een paard heen en weer moesten laten gaan. Ik deed mijn best Merrie nog wat aan te sporen, maar die rende de longen al uit haar lijf. Mijn verveling van net had plaats gemaakt voor ware doodsangst. Uit het niets schoot het donkere figuur voor ons langs, te snel om te bekijken. Merrie raakte in paniek en gooide me van haar rug voor ze instinctief het bos in begon te rennen. Ik krabbelde een beetje geschokt overeind voor ik begon te rennen. Achter me hoorde is een paard onmiskenbaar hard gillen. Het klonk niet als gehinnik, dit klonk als doodsangst. Het gegil ging gepaard met misselijk makende geluiden, letterlijk. Ik moest mijn best doen mijn lunch binnen te houden. Er waren nog wat ranzige geluiden te horen voor Merrie haar mond hield. Ik bleef maar rennen en rennen. Na een poosje keek ik over mijn schouder. Straks was het klaar met Merrie en zat achter mij aan. Doordat ik niet oplette rende ik in de sterke armen van een gespierde man. Ik duwde mijn gezicht tegen zijn schouder en huilde. Het was geen beest. Waarschijnlijk een trucker die het geluid gehoord had. Na een poosje keek ik op om zijn gezicht te zien. Mijn Adem stokte. Uit zijn warrige zwarte haar staken twee wolven oren. Zijn ogen waren lichtgevend geel en zijn grijns werd gesierd met tanden die een roofdier niet zouden misstaan. Crap. Ik hervond mijn vermogen adem te halen en gilde mijn longen uit mijn lijf. Precies zoals een 15 jarige dame in nood betaamd. Een dame in de armen van een bloeddorstige wolfman wel te verstaan.
Home 
Latest images 
