De brandtrappen

De brandtrappen in de gang van de slaapzalen, perfect om s'nachts mee weg te sneaken voor als je een keer niet slapen kan. Volgens het protocool zouden ze op slot moeten zitten, maar dit zitten ze eigenlijk zelden. Als je stil bent en dit plekje weet te vinden om naar buiten te gaan is het perfect. Je hoeft alleen maar de klink omlaag te duwen en zachtjes op het ijzeren trapwerk te staan. Dit laatste is nog wel een uitdaging omdat geluid in de nacht ver draagt, vooral het geluid van rammelend metaal. Eenmaal beneden kom je op een grasveldje waar je de tuinen in kan schieten, of gewoon de bosjes in om er lekker te keuvelen met je vriendje/vriendinnetje. Heel soms als het warm is s'nachts worden hier nog wel eens een nachtfeest georganiseerd, maar dat moet stil gebeuren voor de leraren. Al zijn deze natuurlijk niet dom, die hebben allang door dat hun leerlingen een nachtfeestje houden. Zolang het stil is en niet vaker dan 1 keer per jaar is het geen probleem.

regels: Niet te veel, max. 3/4 personen tenzij er een feestje is, wees stil. Je mede leerlingen zijn zo gewekt en er hoeft maar 1 klikker tussen te zitten :3

Met haar gympjes in haar hand schuifelde Trinity over de gang. Zo stil mogelijk deed ze de slaapkamer deur achter zich dicht. Slapen kon ze niet, het was haar veel te warm onder de dekens en nog veel te vroeg om een oog dicht te doen. Hoewel ze nu misschien vele regels verbrak kon het haar niet veel schelen. Ze wilde naar buiten, als ze stil genoeg was kon ze ongemerkt weer terugkomen. Met de adrenaline shot van de spanning door haar aderen deed ze zachtjes de klink van de deur open. Zachtjes klikte ze hem achter zich dicht. Het klonk als een kanonschot door de heldere nacht. Maar het gevaarlijkste zou nu nog komen, de brandtrap af te zien komen zonder al teveel geluid. Geconcentreerd sloop ze van de trap af. Door haar ballettrainingen had ze gelukkig een lichte tred en kon ze elke trede bijna geruisloos nemen.

Dylan zat al een tijdje op de trap. Hij had dit plekje haast gelijk ontdekt en was er van plan veel vaker te zitten. Hij wou nooit naar beneden omdat vanaf het punt waar hij zat het uizicht heel mooi was. Even hoorde hij een geluid en gelijk hield hij zijn adem in. Het kon geen leraar zijn of een lerares die zouden niet zo veel moeite doen om zacht over deze brandtrappen te lopen. Gelijk ging zijn blik naar boven of hij iets of iemand kon zien maar daar was het te donker voor.

Trinity liep op de tast verder, tot ze tegen iets of iemand opboste. Ze sloeg een gesmoord kreetje van schrik, ze had het gevoel dat het bonzen van d'r hart 3 kilometer verderop nog te horen was. "Jezus." mompelde ze terwijl ze zich vasgreep aan de leuning. Haar ogen waren nog niet voldoende gewend aan het donker om de persoon duidelijk te kunnen zien, met heel haar hart hoopte ze dat het geen leraar was die besloot eens bij de brandtrap de wacht te houden. Met al haar gespijbel van de afgelopen tijd zou ze direct naar huis gestuurd worden.

Dylan maakte even sussende geluidjes.' Niet zo hard straks horen ze jou nog!' Hij zat hier al lang genoeg om de silhouet van het meisje een beetje te kunnen zien.' En je deed zo je best om stil te zijn!' Hij grijnsde en was blij dat zij als het goed was nog niet was gewend aan het donker.

Trinity twijfelde kort tussen boos worden of aardig blijven. Maar al snel namen haar emoties het over. Ze beet op haar lip om niet in lachen uit te barsten "Inderdaad." grinnikte ze zo zacht mogelijk terwijl ze zonder vragen naast hem plaatsnam, de schoenen die ze meegenomen had plante ze op d'r schoot. Met haar vingers ging ze over het koude metaal van de trap heen "Helaas zat er een jongen die me liet schrikken." zei ze op plagende toon, maar haar stem was gedempt om vooral geen andere wakker te maken.

Dylan zei op dezelfde plagende stem,' Ja maar als die jongen dat tegen je had gezegd was je alsnog gaan gillen omdat je niet zou verwachten dat hier iemand zou zitten.' Hij had even een slimme blik in zijn ogen maar die vervaagde al snel weer toen hij het meisje nog beter kon zien dan daarnet omdat ze nu naast hem was gaan zitten. Hij kon niet zeggen dat hij haar herkende van vorig jaar want toen was hij er niet maar hij herkende haar van de opening.

Trinity hield haar hoofd even schuin, alsof ze moest nadenken over het antwoord. "Dat is waar." nu ze zacht praatte was het accent bijna onhoorbaar geworden. Haar blik ging even over de jongen heen, hij was zeker niet onaantrekkelijk merkte ze op. D'r ogen waren langzaam aan de duisternis gewend. De volgende keer zou ze haar mobieltje gebruiken als zaklam, dan zou ze misschien wat meer zien op de trap. Ineens lichte haar ogen op en keek ze hem met een glimlach aan, ze was zich vergeten voor te stellen, dat deed ze dus maar gelijk "Ik ben Trinity." noemde ze haar naam.

Dylan keek even om zich heen of zij mensen wakker hadden gemaakt maar er waren geen lichten aan gegaan en je hoorde niets dat kon lijken op iemand die boos was omdat hij of zij wakker was gemaakt.' Ik ben Dylan aangenaam, ik ben hier voor het eerst dus sorry als er een regel was voor deze trap ofzo.' Hij keek naar Trinity het was een mooie naam, hij paste wel bij het meisje. Ze was namelijk ook echt heel mooi. Hij moest moeite doen om niet breed te gaan grijnzen.

"Volgens mij is er geen regel, we verbreken er al genoeg door hier naar buiten te gaan." grinnikte ze op fluistertoon. In haar hoofd herhaalde ze de naam van de jongen Dylan. Leuke naam. "Het gebeurt niet vaak, eigelijk nooit, dat hier andere mensen zijn." zei ze ineens, ook zei had even rond gekeken of er niemand wakker geworden was. Anders zouden ze direct uit het zicht de struiken in moeten rennen. Met een glimlach bleef ze naar Dylan kijken, haar huid begon langzaam kippenvel te vertonen door het koele briesje dat erover heen streek.
-
oké even heel kort en slecht, maar moet naar school xd

Dylan moest ook even grinniken en keek naar Trinity, ze had het koud want je kon duidelijk het kippenvel op haar arm zien. Met een snelle beweging deed hij zijn vest uit en legde die over haar armen heen.' Hier is het zo beter?' Hij keek even lief naar haar en hoopte dat hij niet te flirterig over kwam want Dylan was alleen maar galant. Of nou ja ook wel flirterig maar dat was hij gewoon altijd behalve tegenover jongens.

Trinity liet haast een giegelachtig lachje horen toen de jas over haar heen gelegd werd. "veel beter." fluisterde ze terug. Ineens zg ze zijn blote armen "Krijg jij het niet koud dan?" Het was dan nog wel een graad of 10/15, maar door het zuchtje wind voelde het niet al te warm uit. Automatisxh kroop ze wat dichter tegen Dylan op, hij zag er goed uit en was wel haar type. En het belangrijkst hij hield er wel van om s'nachts gewoon buiten te zitten inplaats van et slapen.

Dylan keek even naar zijn blote armen en schudde toen zijn hoofd.' Ik ben wel wat erger gewend, en jij hebt die jas denk ik harder nodig dan ik.' Hij keek haar glimlachend aan.' Maar laten we op het grasveldje gaan zitten want dan kunnen we praten zonder dat we hoeven te fluisteren.' Dat fluisterde hij even in haar oor waardoor zijn warme adem tegen haar nek kwam.

Trinity haalde haar schouders op, onder de warme stof van de jas, ze moest toegeven hij was heerlijk warm. "Ik denk dat dat wel een slim plan is" terwijl ze dat zei was haar hoofd naar die van Dylan gedraaid waardoor hun gezichten nog geen 5 centimeter van elkaar afzaten. Kort keek ze hem met een glimlachje aan, waarna ze zijn hand vast pakte "Zullen we dan maar gaan?" fluisterde ze terug, misschien wel op een verleidelijke toon.

Dylan grinnikte even kort en trok haar omhoog. Toen pas kreeg hij door dat hij weer heel erg aan het flirten was. Hij gaf zichzelf op zijn kop, hij kon het weereens niet laten hé! Toch bedacht hij dat het nu wel makkelijk was als je maar één paar voetstappen hoorde en niet twee. Dus tilde hij Trinity op.' Hoe je goed vast.' Hij ging met soepele bewegingen naar beneden en je hoorde zijn voetstappen bijna niet.

Trinity sloeg haar armen om de nek van Dylan heen, hij was opvallend sterk. "zal ik doen." fluisterde ze terug terwijl ze zich net iets te stevig vast trok zodat ze echt tegen hem aanzat geplakt. Misschien was ze wel erg makkelijk vanavond, maar ze mocht deze Dylan wel. Bijna geruisloos wist Dylan zo te horen de grond te bereiken, al hield Trinity Dylan nog steeds met een speelse grijns vast.

Dylan was bij de grond en had eigenlijk geen zin om haar los te laten. Toch wist hij dat als hij haar langer vast zou houden ze iets zou gaan denken. Dus zette hij haar met grote spijt neer.' Zo nu hoeven we niet meer te fluisteren. Wat is jou talent? Of heb ik dat al gevraagd? Sorry mijn geheugen is niet al te best.' Hij glimlachte onschuldig.

Cole sloop naar de brandtrappen en bleef op de bovenste zitten. Hij kon niet goed slapen en zou liever naar het dak gaan dan in de slaapzalen. Maar hij wist zelf dat hij te veel lawaai dan ging maken dus bleef hij maar wijs zo zitten. Alleen luisteren naar de omgeving die veel stiller was dan hij dacht. Hij had verwcaht dat je de autos nog tot laat zou horen. Maar dat was hier niet zo erg. Hij vond het bijna te stil.

Lucy sloop naar de brandtrappen, ze kon weer eens niet slapen en was begonnen rond te dwalen. Toen ze ongeveer halverwege de trap was zag ze het silioutte van een jongen. Even dacht ze erover om terug te gaan, maar ze wist zeker dat ze toch niet in slaap zou komen. Dus liep ze onhoorbaar, ze kwam hier vaker en wist dus hoe ze moest lopen om stil te zijn, verder.

Cole keek nog steeds gweoon uit terwijl hi op de trap zat. Hij maakte geen geluid maar bewoog ook amper. Hij zou hier eerder in slaap valln dan in zijn eigen bed en dat wist hj ook goed. Jammer dat hij stil moest zijn anders had hij al langzijn gitaar mee genomen naar buiten. Was hij nu bezig met een nieuw liedje maar dat kon niet en daar moest Cole mee leven.

Lucy kwam boven aan de trap aan en ging zitten. De nacht bracht haar altijd meer rust dan de dag. Misschien omdat het 's nachts zo rustig was en de nacht al het geluid leek te dempen. Tenzij er een feestje was, daar kon Lucy niet tegen. Veel te veel mensen, en veel te veel geluid. Lucy verloor standaard de controle bij zoiets, en dan moest ze daar zo snel mogelijk weg.

Dylan wrote:

Dylan was bij de grond en had eigenlijk geen zin om haar los te laten. Toch wist hij dat als hij haar langer vast zou houden ze iets zou gaan denken. Dus zette hij haar met grote spijt neer.' Zo nu hoeven we niet meer te fluisteren. Wat is jou talent? Of heb ik dat al gevraagd? Sorry mijn geheugen is niet al te best.' Hij glimlachte onschuldig.

Trinity ging met enige spijt op de grond staan, al liet ze dat niet zien. Net een seconde te lang hield ze haar arm om de nek van Dylan terwijl ze naar hem bleef grijnsen. Uiteindelijk liet ze hem los en keek hem uitdagend aan. "Raad eens." zei ze terwijl ze hem een terloops langs de schouder streek, volgens haar had ze het nog niet verteld. Aangezien ze een talent had die nou niet al te bekend was was ze benieuwd of hij erachterkwam.

Cole zag een meisje di dicht bij hem in de buurt ging ziten. Hij was meestal te diep in gedachten verzonken als hij zo iets niet merkte. Maar ze had waarschijnlijk gewoo heel stil gedaan. Hij groette haar alleen met zijn hand omdat hij anders veelste lawaai maakte. Hj stond we op en ging gwoon langs haar zitten. Hij vond het zo stom om zo ver ewg te itten terwijl je met iemand kon praten.

Dylan keek even naar Trinity en bedacht toen dat het niet zingen kon zijn. Of misschien wel maar dat vond hij zo gewoon. Hij verwachtte niet dat Trinity gewoon was, het moest iets met dansen zijn want ze bewoog heel soepel en je hoorde haar bijna niet op de trap dus dan zou hij zeggen ballet.' Ik gok op ballet.' Hij keek haar verleidelijk aan en ging zitten terwijl hij haar op zijn schoot trok.

Lucy knikte als groet naar de jongen. Normaal had ze het vervelend gevonden dat er iemand naast haar zou komen zitten, maar nu omdat het nacht was en ze zich rustig voelde ging het wel. Toen Lucy alleen een schim had gezien was ze niet bang geweest dat het een leraar was, ze had een perfecte smoes. Die eigenlijk geen smoes was... Het hoorde bij haar ziekte dat ze niet kon slapen en dan rond ging dwalen. Maar ze wist heel goed dat ze het vannacht zelf in de hand had.