Het muzieklokaal

Het muzieklokaal is een heel ruim lokaal waar meer dan 50 mensen inpassen. Hier zijn ook 10 cabines waar je in kan zodat niemand je hoort, het is geheel geisoleerd en je kan er dus rustig oefenen zonder dat iemand je stoort. In 5 van die cabines staan drumstellen en in de andere 5 staat er standaard een piano. Die piano's en drumstellen mogen niet worden verplaatst, je mag nogsteeds de cabine gebruiken als je geen piano of drum speelt. Afgezien van de cabines ziet het er bijna hetzelfde uit als een normaal lokaal, er hangen gitaren aan de muur net als een paar basgitaren. Noem een instrument en het staat hier.

Personen: maakt niet uit
Regels: Niet meer dan 3 mensen in een cabine en probeer niks stuk te maken.

Dana had de hele tijd nog niet de hand van Raf los gelaten en dat zou ze pas doen wanneer ze in het lokaal waren en achter de piano zaten in één van de vele cabines. Snel gleed haar blik over de cabines en zag dat er nog maar 2 cabines bezet waren. Dus ze kon makkelijk in ééntje waar een piano in stond. Ze trok Raf weer mee en liep de dichtstbijzijnde cabine in waar een piano stond. Toen ze ging zitten moest ze wel de hand van Raf los laten en eigenlijk vond ze dat best wel jammer.

Raf had amper tijd het muzieklokaal rond te kijken omdat Dana hem meteen een cabine introk. Raf vond het jammer dat Dana zijn hand losliet, maar hij snapte dat het nodig was om piano te spelen. En hij wou haar heel graag horen spelen. Hij had wel eens met een piano gezongen en hij had het een mooi geluid gevonden. Verwachtingsvol ging hij naast Dana staan.

Dana was van plan om een pianostuk te spelen dat ze zelf had geschreven. Ze had er echt nog maar 3 geschreven maar je hoorde wel gelijk dat ze het extra moeilijk had gemaakt voor zichzelf. Ze stond op en zette Raf op de stoel neer, toen ging ze op zijn schoot zitten en legde haar handen op de ivoren toetsen. Haar handen begonnen te tintelen omdat ze snel wou beginnen met spelen dus begon ze met het moeilijkste stuk dat ze had geschreven. Eigenlijk hoopte ze gewoon vurig dat ze het niet fout ging doen.

Raf was even verbaasd maar merkte al snel dat hij het niet erg, fijn zelfs, vond. Al werd het nu wel moeilijker voor hem om zich op het pianostuk te concentreren. Hij kon al aan de manier waarop Dana haar handen op de toetsen legde dat ze het vaker had gedaan. Het was sierlijk, bij had het er zeker weten lomp en onhandig uitgezien. Dana leek zich ook helemaal thuis te voelen achter de piano.

Dana Elle haar vingers gleden over de toetsen en ze voelde dat ze een soort van één was met de piano. Er was niemand meer om haar heen en ze speelde alsof ze alleen nog maar voor de piano leefde. Ze ging helemaal op in het stuk en vond het toen ook best wel jammer toen de laatste tonen wegstierven. Ze keek even naar de piano en werd toen een beetje rood, zou hij haar nu een uitslover vinden? Het hele stuk had ze geen fout gemaakt en toch wist ze niet zeker of hij het goed zou vinden. Haar blik gleed naar het gezicht van Raf en keek hem met een beetje hoopvolle blik aan.

Raf luisterde bijna met open mond naar de prachtige klanken die uit de piano kwamen. Het was net alsof de piano ging leven en was begonnen met zingen. Raf wist even niet hoe hij het anders moest beschrijven. Hij moest even naar woorden zoeken toen Dana naar hem keek. "Pra... prachtig!" De pianomuziek waarop hij had gezongen was heel anders geweest als dit. Daar was het gespeeld om op gezongen te worden, de mensen zouden luisteren naar het zingen. Maar dit stuk was geschreven voor de piano, dat de mensen op de piano zouden letten.

Dana werd nog roder en fluisterde half,' Je hoeft niet te overdrijven hoor.' Want ze geloofde er echt niks van, deels omdat ze zelf gewoon vond dat ze niet speciaal was als het om piano ging. Deels omdat ze het stuk zelf had geschreven en dus niet verwachtte dat iemand het mooi zou vinden. Niks van een minderwaardigheids complex ofzo nee gewoon omdat ze er zelf nooit te vreden mee was. Alles kon beter, alles kon moeilijker en dat was ook altijd haar doel.

Raf schudde zijn hoofd, hij vond het echt prachtig. Maar hij had wel door dat hij misschien geen betrouwbaar oordeel kon geven. Allereerst had hij nog niet vaak iemand piano horen spelen en ten tweede zou hij waarschijnlijk alles wat Dana zou spelen mooi. "Hoe heet het stuk?" Meteen toen hij de vraag had gesteld twijfelde hij. Eigenlijk wist hij niet of het normaal was dat een pianostuk een naam had. Liedjes hadden dat wel meestal, maar of dat bij piano ook zo was.

Dana Elle lachtte een beetje ontschuldig.' Dit stuk is één van de weinige die nog geen naam hebben. Dat komt omdat ik het zelf heb geschreven.' Ze keek naar haar vingers die nog op de piano lagen en wist gelijk dat ze "Lucky" zou gaan spelen. Ze wachtte nogsteeds op antwoord maar kon dat nummer helemaal uit haar hoofd en kon dus gewoon terug praten wanneer Raf iets zou zeggen.

Raf was nog meer onder de indruk, hij had wel eens geprobeerd zelf een liedje te schrijven maar dat was hopeloos in de soep gelopen. Hij had nog niet eens een melodie kunnen bedenken, elke keer nam hij er weer een over van een ander liedje. Maar Raf wist eigenlijk niet hoe hij moest zeggen dat hij dat heel knap vond zonder dat het stom zou klinken. Maar hij wilde wel laten blijken dat hij het heel mooi vond. "Het is echt heel mooi."

Dana Elle begon weer te blozen en vroeg toen op een beetje twijfelachtige toon,' Kan je dit nummer mee zingen?' Ze speelde het intro van Lucky die Colbie Callait zong samen met Jason Marz(als ik die namen goed schrijf). Ze kon niet heel erg goed zingen maar vond het meestal wel mooi klinken met de piano als ze dit nummer zachtjes mee zong. Toch zou ze het raar vinden om nu te gaan zingen omdat ze alleen voor haar broer zong.

Raf glimlachte, hij wou maar al te graag voor haar zingen en hij kende het liedje en vond het mooi. "Tuurlijk." Aarzelend zei hij er achteraan. "Zing je mee, het is een duet?" Hij glimlachte en keek Dana hoopvol aan. Het maakte hem niet uit hoe slecht ze zou zingen, al kon hij zich dat niet voorstellen, voor hem zou het mooi klinken.

Dana Elle begon een beetje te stotteren,' Ik weet euhmm ik ww weet niet zo goed of ik dat wel kan.' Het kwam er stommer uit dan dat ze zelf wou en kon zichzelf wel voor haar kop slaan.' Maar ik kan het wel proberen.' Zei ze met een scheve grijns, waarom ze dat nou weer zei wist ze niet misschien kwam het door Raf of misschien kwam het omdat ze nu meer moed had omdat ze net haar eigen stuk had gespeeld en iemand het goed vond.

Raf glimlachte haar bemoedigend toe. "Ik zal het hoe dan ook goed vinden." Waarom had hij dat gezegd, het klonk raar. Het was dan wel waar, maar hij was nooit van plan geweest het te zeggen. Hoe kwam het dat hij ineens een flapuit was geworden. Daar had hij anders nooit last van, normaal liet hij juist een hele tijd te piekeren of hij iets nou wel of niet zou zeggen.

Dana Elle keek hem even met een opgetrokken wenkbrauw aan en schoot toen in de lach.' Oké dan probeer ik het wel.' Ze begon het nummer op de piano te spelen en wachtte rustig af wanneer ze moest zingen. Haar blik was dan wel op de piano gericht af en toe kon ze het niet laten om naar Raf te kijken.

Raf wachtte rustig af tot het moment dat hij moest gaan zingen toen dat moment kwam begon hij zacht en kalm te zingen. Hij hoopte dat zijn kalmte op Dana door zou gaan.

Do you hear me,
I'm talking to you
Across the water across the deep blue ocean
Under the open sky, oh my, baby I'm trying

Nu was het Dana's beurt om het volgende stuk te zingen. Raf had heel duidelijk door wat de tekst van het liedje betekende en als hij niet zo'n goede zelfbeheersing tijdens het zingen had gehad was hij zeker gaan blozen.

Dana Elle zette met een zachte en toch nog wat onzekere stem in,

Boy I hear you in my dreams
I feel your whisper across the sea
I keep you with me in my heart
you make it easier when life gets hard


Toen Dana dat had gezongen was ze toch wel erg trots op zichzelf. Ze zong samen met Raf het nummer uit en haar vingers gleden als vanzelf naar de goede tonen. Het voelde zo vertrouwd om dit samen met Raf te doen dat Dana helemaal geen last meer had van onzekerheid.

Raf glimlachte haar bemoedigend toe, ze had geen onaangename stem. Ze klonk nog was onzeker, maar dat zou wel weggaan dacht Raf. Het volgende stuk zouden ze samen zingen. Hij was benieuwd hoe hun stemmen samen zouden klinken.

I'm lucky I'm in love with my best friend
Lucky to have been where I have been
Lucky to be coming home again
Ooohh ooooh oooh oooh ooh ooh ooh ooh

Dana Elle zong samen met Raf en moest eigenlijk toegeven dat hun stemmen niet erg verkeerd bij elkaar klonken. Haar stem had af en toe een onzuiverheid maar goed ze was hier ook niet voor de zang en dat vond ze dus ook niet al te erg. Het nummer was alweer afgelopen voordat ze het echt doorhad en keek toen glimlachend naar Raf.' Dit moeten we vaker doen ik piano, jij zingen.'

Raf glimlachte. "Echt wel." Hij had het heel leuk gevonden om met haar te zingen. En nog iets meer wat hij niet helemaal kon benoemen. Het was absoluut niet verkeerd, ook nu hij naar Dana keek was dat gevoel er weer. Vandaag was de eerste keer dat hij zich zo had gevoeld, en hij wilde het niet kwijt. Net zo min als hij Dana kwijt wilde.

Dana Elle keek weer op haar horloge en zag dat het alweer een uur later was. Ze moest zelf nog leren voor Frans en daar was ze nou niet bepaald goed in.' Ik moet helaas gaan want anders zak ik zelf voor mijn vakken.' Ze keek verontschuldigend maar voelde zich toch niet lekker bij het idee dat ze hem achter moest laten.' Anders geef ik je me nummer en moet je maar bellen wanneer je weer bijles nodig hebt.'

Raf voelde een steek toen ze zei dat ze weg moest, maar hij wilde niet dat ze zou zakken vanwege hem. Zeker niet nu ze hem zo goed had geholpen en een fantastische middag had bezorgd. "Ben dan niet verbaasd als je platgebeld wordt." Hij glimlachte, Raf wist nu al zeker dat hij niet zou aarzelen om haar op te bellen. Hij zocht in zijn zak naar een blaadje en kwam uit bij een verfrommeld stukje papier. Zich een beetje schamend voor het armzalige stukje papier gaf hij het aan Dana.

Dana Elle krabbelde met een sierlijk handschrift haar nummer op het blaadje en gaf het weer terug aan Raf waardoor haar vingers even over de palm van Raf zijn hand streken. Blozend trok ze haar hand terug en grinnikte om zijn woorden,' Verwacht dan ook niet dat ik het je niet makkelijk ga maken!' Ze zou hele moeilijke sommen opgeven en echt zijn hersenen laten kraken.

Raf grijnsde, niet alleen om de opmerking. "Bedankt... voor alles." Voor het uitleggen, voor het boek, voor de muziek, voor het luisteren. Voor alles. Raf glimlachte vriendelijk en dankbaar. Hij zou deze middag niet snel vergeten.