De opening!

De hal van de school is verschrikkelijk groot. Je komt binnen door een grote houten poort, die wagenwijd openstaat. Het is best lekker weer dus ook op het grasveldje en het pad voor de poort kun je staan. Maar binnen staan allemaal stoelen voor een soort podium. Hier zal het schoolhoofd een toespraak houden voordat de school echt gaat beginnen. Je kunt gaan zitten, tegen de muren aan gaan staan, vanaf buiten goed luisteren of gewoon brutaal zijn en niet luisteren. Er is plek zat. Haal hier je eerste indrukken of zie je vrienden van vorig jaar. Vorm een nieuw groepje, of ga bij een oud groepje. Maak indruk bij de cheerleaders of foothballspelers.

Regels: Zijn er niet echt, alhoewel, niet meteen vechten c:

Raf liep voorzichtig en op zijn hoede door de poort. De versleten rugzak die hij om had was licht, maar bevatte toch al zijn bezittingen. Zijn ogen schoten heen en weer om verdachte bewegingen van wie of wat dan ook op te merken. Dat hij zichzelf vertelde dat dit niet de straat was voelde hij zich niet op zijn gemak. Hij liep de school binnen en was meteen verbaasd door de grootte en hoe mooi het was. Raf had nooit veel moois gezien, dat was voor de rijke werd hem altijd verteld. Even stond hij radeloos in de deuropening. Kon hij gewoon naar binnen gaan? Aarzelend liep hij langzaam naar binnen en ging tegen de muur staan. Het was een gewoonte, zo zou hij snel weg kunnen rennen. Zijn ogen bleven de deuropening in de gaten houden zodat hij meteen zou kunnen zien wie er binnen kwam.

June had haar cheerleader-pakje aangetrokken. Niet alleen omdat ze hem mooi vond, of dat hij leuk stond. Ook om te laten zien, dat zij de cheerleader was en dan ook nog de hoofdcheerleader. Ze had een status en die moest ze behouden. De helft van de mensen zouden vast ook denken dat ze een verschrikkelijk huppelkut was. Maar dat was niet zo, ze plaatste mensen niet in hokjes, zoals sommige mensen die ze kende wel deden. Ze hield niet van vooroordelen. Met een rechte rug, een keurige staart in haar haren, een koffer in haar ene hand en een tas over haar schouder, liep ze richting de poort van de school, waar het schoolhoofd haar toespraak zou houden. Dit was June's tweede jaar, ze kende het hier.

Met een glimlach liep ze naar de grote bekende poort. Katty's roze hakken tikte vrolijk tegen de stenen vloer. Ze streek haar hand voor de laatste keer over haar zwarte rokje die bezt was met een print van roze roosjes. Haar onschuldige ogen keken naar de mensen die ook naar de hal liepen. In tegenstelling tot andere cheerleaders had ze haar pakje niet aangetrokken. Ze vond het niks om er mee te pronken, mensen van vorig jaar wisten wel dat ze een cheerleader was want haar rode haren vielen altijd op. Haar grote koffer rolde op wieltjes achter haar aan over de stenen, want de kracht om het grote gevaarte te tillen had ze niet.

Raf probeerde elk gezicht in zich op te nemen, maar dat gaf hij al snel op. Er kwamen veel te veel kinderen binnen. De meeste leken hier al gewend te zijn, want ze liepen meteen naar vrienden of gingen op hun gemak ergens zitten. Raf wilde maar dat hij zich ook zo gemakkelijk kon voelen. Zijn ogen schoten de hele ruimte door om eventuele vijandigheid op te merken. Ergens wist hij dat het niet zou komen, maar hij kon zichzelf niet stoppen.

De poort stond open en straalde een warm welkom uit, Oliver was hier vaker door heen gelopen. Het was zijn 4de jaar hier op Franklin High, zijn één na laatste jaar. Het hengsel van zijn rugzak hing nonchalant over één schouder en met licht verende passen stapte Oliver naar binnen. De zon scheen fel in zijn ogen en hij moest zijn ogen tot spleetjes knijpen om iets te kunnen onderscheiden, had hij zijn zonnebril maar meegenomen. Helaas was Oliver wat vergeetachtig en waarschijnlijk lag de helft van zijn spullen nog thuis. Hij stopte zijn handen in zijn broekzakken en keek om zich heen. Het viel hem op hoe vaker hij hier kwam, hoe mooier het begon te worden. De bloemen stonden in bloei en de bomen waren groen en er stond geen zuchtje wind. Een tevreden glimlach verscheen op zijn lippen en hij had eigenlijk nog helemaal geen zin om naar binnen te gaan, daarom volgde hij het voorbeeld op van een jongen die hij niet herkende en ging hij aan de andere kant van de poort tegen de muur staan. Hij genoot van het zonnetje en sloot zijn ogen, genietend luisterde hij naar de geluiden om hem heen.

@Romee; het 4e jaar is niet het 1na laatste jaar. Het 6e jaar is het examenjaar, maar niemand uit dit rpg zit daarin c:
~

Catharina Franklin stond op deze mooie dag gewoon met een cape om haar heen, in de hoek van de hal. Zo viel ze niet op, zo kon ze rustig naar haar leerlingen kijken. De nieuwe, de bekende gezichten. Stuk voor stuk genoot ze ervan om hun te zien. Ze was gehecht aan die kinderen/jongeren. Er stond een klein glimlachje op haar gezicht. Er kwam een leraar aanlopen, die zo te zien erg ongelukkig leek om weer te beginnen. Hij was vorig jaar nieuw gekomen, arme meneer Banning, hij had wat te verduren gekregen. Maar dat was nou eenmaal zo met jongeren in de pubertijd, die plaagde de nieuwe leraren vaak. Ze sloeg haar armen over elkaar en keek naar een aantal bekende gezichten, zoals het meisje met de rode haren.

Katty keek naar de nieuwelingen, maar ook de vele bekende gezichten. Ze besloot om eens anders te doen en niet naar haar bekende groepje te lopen, die zou ze straks wel tegenkomen of hun zouden naar haar komen. Zonder nog verder rond te kijken ging ze op het muurtje zitten, naast de poort. Zo had ze tenminste overzicht.

Christian liep door de grote houten poort het schoolterrein op. Hij had zijn handen in zijn zakken en keek goed om zich heen. Hij had dit gemist en was blij om weer terrug te zijn. Dit was zijn derde jaar al. Hij liep de enorme hal binnen en keek even rond. Er was niks veel veranderd sinds vorig jaar. Hij ging op één van de vele stoelen zitten en drumpte zijn zwarte rugtas op de grond. Hij keek rond, maar hij zag nog geen bekende mensen. Hij wachtte totdat Catharina Franklin met de opening zou beginnen.

Hmm, oke foutje! oef, en ik moet eten :c!
_
Met gesloten ogen ving Oliver toch flarden van gesprekken op, een paar pittige roddels en verhalen van vakantie liefdes vlogen hem om de oren. Loom opende Oliver zijn ogen en langzaam maar zeker begonnen zijn ogen te wennen aan het felle zonlicht. Hij zag een hoop bekende en er werd zelfs naar hem gezwaaid, een klein glimlachje lachte hij terug als begroeting. Het voelde zeker fijn om herkend te worden, dat vind iedereen toch zeker leuk? Uit zijn oordopjes knalde een lekker nummer en hij tikte met zijn voet zacht met de maat mee. Zijn hoofd begon warm te worden onder zijn muts en hij zat er even aan te denken om hem af te doen, hij bedacht zich en liet hem toch maar op.

Raf dacht er ongeveer een halve seconde aan om bij iemand anders te gaan zitten. Hij kon teveel dingen bedenken die mis konden gaan. De ruimte raakte al aardig vol en Raf werd steeds nerveuzer. Hij speelde wat met het hengsel van zijn rugzak en schaamde zich toen hij die vergeleek met de rugzakken van andere. Die zaten propvol en veel hadden een koffer of zo iets bij. Dat alles maakte dat Raf zich alleen nog maar minder op zijn gemak ging voelen. "Dit wil ik." Fluisterde hij tegen zichzelf. "Dit moet ik."

Oehh, wat voor een muts, sorry maar i love mutsen .
-

Katty keek fronsend naar de jongen die in zichzelf zat te praten. ''Hee.'' zei ze vrolijk tegen hem, misschien had hij gewoon behoefte aan een gesprek. Ze haalde haar hand door haar gestijlde haren en keek hem met een brede glimlach aan. Het leukste van een nieuw schooljaar was het maken van nieuwe vrienden. Een blik gleed over zijn lichaam , hij leek niet de rijkste maar dat maakte geen punt.

Duidelijk tevreden liep Trinity door de wijd open staande poort het schoolterrein op. Het was fijn om weer terug te zijn, al had ze zich moeten haasten. Het vliegtuig uit La Paris had vertraging gehad. De zonnehoed waar ze verknocht aangeraakt was in de vakantie hield ze met 1 hand vast aan de wijde flappen, achter zich aan trok ze een simpele trollie die ze vol gestouwd had met kleding en dingen die ze niet kon missen uit haar ouderlijke huis. Het liefst had ze gewoon haar hele slaapkamer meegenomen, maar helaas was dat onmogelijk geweest. Met een glimlach bekeek Tritiny het gebeuren op het plein, ze zag vele bekende gezichten. Haar vriendenclub leek nog niet gearriveerd te zijn, dus besloot ze met de koffer in haar hand een beetje uit het gedrang weg te komen.

June ging in de deuropening staan en keek naar binnen. Haar ogen gingen langs de vele gezichten en vingen een aantal blikken op. Sommige waren bijna aanbiddend, sommige waren verafschuwend. Ze zag bekende gezichten, zoals Katty tegen de muur. Zij zat ook bij de cheerleaders. June mocht haar, maar ze had niet echt het idee dat dat gevoel wederzijds was. June haalde haar schouders op toen ze daaraan dacht en stapte verder. Ze streek haar pakje even goed.

Een tenger meisje liep rustig door de poort. Bewonderend keek ze naar het gewelfde, hoge plafond. Ze floot zachtjes tussen haar tanden. Niet mis dit. Ze keek om zich heen, en ontdekte niemand die ze kenden. Ze haalde een hand door haar piekerige pony. Ditmaal had ze haar haar zachtroze geverfd, een kleur die ze prima hebben kon. het was in ieder geval beter dan wat het daarvoor was geweest; mintgroen. Ze werd nog bijna rood bij de gedachte aan dat fiasco.
De wind, ze stond immers nog dichtbij de poort, speelde met haar korte steampunk rokje waar ze een simpel zwart topje op droeg.
Haar blauwe ogen namen nieuwsgierig de omgeving in haar op. Ze voelde een merkwaardig soort rust door zich heen trekken; het kwam allemaal heus wel goed. Ze veroorloofde zichzelf een klein glimlachje en liep verder de majestueuze hal in, meer onder de indruk dan ze ooit toe zou geven.
Haar zeer omvangrijke bagagetrolly trok ze werktuiglijk achter zich aan.

Raf keek met een ruk naar het meisje dat tegen hem begon te praatte. In een oogopslag zag hij dat ze niet in zijn buurt thuishoorde, maar dat hoorde niemand die hij hier had gezien. Om zo normaal mogelijk te lijken zei hij, zo kalm als hij kon: "hoi." Hij was zich pijnlijk bewust van zijn afgedragen T-shirt en zijn afgeknipte spijkerbroek met gaten. Maar hij hoopte dat als hij het niet op leek te merken, de andere dat ook niet deden. Raf wist maar al te goed dat dit ijdele hoop was, hij had al snel gezien dat hij een uitzondering was.

Met een gebaar dat ze er klaar mee was plantte ze de trollie rechtop naast zich neer en klapte het trekmechanisme in. Ze was niet van plan zch meer van deze plek weg te laten slaan tot de welkomst toespraak voorbij was. Ze had de koffer aan de rand gezet dus wist ze dat ze niemand in de weg zou staan. Rustig ging ze op de blauwe koffer zitten. Ze wist dat het ding het zou houden, al jaren ging de koffer mee. Ze had hem gekocht toen ze in het eerste jaar hier naartoe ging, nu bijna 4 jaar later deed het nog steeds zijn werk. Ondertussen had ze de grote zonnehoed van haar hoofd gehaald waardoor haar gezicht duidelijk zichtbaar werd. Twee bruine ogen bekeken nu geïntresseerd elk persoon dat langs kwam lopen. Nog steeds was er geen echte bekende gearriveerd. Als het nog lang zou duren zou ze iemand aan gaan spreken wist ze, ze hield er niet van om alleen te staan.

Sylvester had zijn sporttas waar als zijn bagage in zat over zijn schouders heen geslagen. Het enige probleem was dat deze steeds afzakte, dus hij besloot hem maar achter zich aan te slepen. In zijn andere vrije hand droeg hij zijn gitaar koffer. Als hij die was vergeten had hij zelfmoord gepleegd, had hij zichzelf gezworen. Gelukkig mocht hij nu in leven blijven. Zijn oortjes van zijn oude vertrouwde MP4-speler zaten in zijn oren, maar speelden geen muziek af. Hij slaakte een diepe zucht en keek om zich heen of hij bekenden zag. Tot dusver nog niet.

Het rozeharige meisje ging tegen de muur staan en keek even op haar MP4 hoe laat het was. Ze zette geen muziek op; haar koptelefoon had betere tijden gekend en ze wilde zich niet meteen voor alles en iedereen afsluiten. Niet nu in ieder geval. Ze speurde nog steeds de ruimte af naar mensen die ze kende, maar zonder enig positief resultaat. Ze beet op haar lip. Ze kon er wel tegen om alleen te zijn; ze was niet zo'n meisje dat er onzeker van werd, ze verveelde zich alleen en was benieuwd hoe het met de rest van haar klas ging. Dat was op zich redelijk uitzonderlijk; ze was namelijk over het algemeen geen bijzonder meelevend type tegenover vage bekenden. Ze wist zelf ook niet hoe het kwam. Misschien was het het feit dat alles hier nog steeds zo nieuw voelde. Of het feit dat iedereen, ondanks de grote onderlinge verschillen, hier toch hetzelfde doel had en dichter bij elkaar lag dan de meesten zich wellicht realiseerden.
Ze keek naar de vloer en glimlachte, zomaar. Haar naam? Sithis.

''Welk talent heb je?'' vroeg ze nogsteeds glimlachend. De jongen leek erg ongemakkelijk dus misschien zou een gesprek hem wat losser maken. De zon scheen op haar blote rug en gaf haar een lekker gevoel. In haar ooghoeken zag ze June staan, de hoofdcheerleader en misschien wel het enigste aardige meisje uit het team. Ze draaide haar hoofd naar haar om en zwaaide kort, ten teken dat ze haar had gezicht. Daarnaar draaide ze haar hoofd weer naar de jongen.

Het werd drukker, dat was wel duidelijk. De hal werd overspoelt door gepraat, roddels, grappige verhalen en al die dingen waar tieners over praatte. Catharina lachtte er luchtig om. Ze lachtte eigenlijk altijd zo luchtig, ze kon niet anders, zo was ze gewoon. Ze deed haar cape af, waaronder een simpele jeans zat met bijpassend rood shirtje, waar een zwart jasje overheen zat. Op haar zwarte pumps stapte ze de verhoging op en liep naar de microfoon. Nu kon ze iedereen nog beter bekijken. Het gepraat zou wel afnemen als ze doorhadden dat zij daar stond, ze ging geen moeite doen om ze zelf stil te krijgen. Koel keek ze de hal in.

"Zingen... en jij?" Raf keek naar het meisje, hij besefte dat hij het eigenlijk wel fijn vond een gesprek te voeren. Al was het nu nog meer een vraag-en-antwoord spelletje. Hij zag het meisje naar duidelijk een cheerleader zwaaien. Het maakte dat hij zich er alleen maar meer bewust van werd dat hij hier alleen was, helemaal alleen. Kwetsbaar, eenzaam, vervelend alleen.

Met een brede glimlach rond zijn lippen keek hij nog steeds in de rondte. Het voelde goed om hier te zijn. Heel goed zelfs, geweldig. Beter dan een gewone high school. Hij zag het hoofd van de school boven de leerlingen uitkomen, het jaarlijkse welkomspraatje. Hij legde zijn gitaarkoffer en sporttas neer en ging er met zijn beiden benen gespreid boven staan. Gewoon, voor de zekerheid. Dat niemand iets zou stelen. Voorzorgsmaatregel.

''Dansen , ik mix ballet met hiphop. Maar ik doe ook aan zingen.'' fluisterde ze nog snel tegen hem. Na dat keek ze naar het schoolhoofd, Catharina. Altijd bewonderde ze haar, ze was aardig maar toch kon ze behoorlijk streng zijn. Een jong schoolhoofd was ook eens iets nieuws, meestal waren het oude mannetjes of strenge vrouwtjes die pubers niet snapte.

Trinity was net van plan om op te staan, haar tas in de steek te laten en tegen haar voornemens om te blijven zitten in, weg te lopen om eens met een willekeurig iemand een gesprek aan te gaan. Met haar hoed in haar hand stond ze klaar om weg te lopen toen het schoolhoofd boven de leerlingen verscheen door op het podium te gaan staan. Een gesprekje zou later wel komen, eerst de toespraak. Trinity hield er niet van, maar ze had respect voor het schoolhoofd. Vooral omdat ze aan klassiekballet gedaan heeft. Iets waarmee ze zelf ook naar de top wilde komen.