De bibliotheek.

Het plaatje, maar dan echt uitgestrekt lang. Het is een hele grote ruimte.

Regels: Niet teveel lawaai maken, niets vernielen, niet eten of drinken.
Personen: Veel, maar wees stilletjes.

Katty's hand ging over de ruggen van de boeken die ze zag staan. Ze hield van lezen en als ze niet in slaap kon komen deed ze het altijd. Soms kon ze wel uren achter elkaar lezen met alleen een drinkpauze, maar toch was ze liever buiten of met iets anders in de weer. Ze haalde een boek uit het rek en begon de achterkant te lezen.

Little zat al vier uur te lezen in een boek over Vivaldi. Het was één van de dikkere boeken en hij was pas halverwege. De laatste tijd wilde hij steeds meer weten over zijn verre voorouder. De laatste tijd was hij ook steeds vaker Little Vivaldi, hij werd gewoon geïnspireerd door zijn verre voorouder. Eigenlijk vond hij het ook wel grappig om te weten dat hij het bet-bet-achterkleinkind was.

Ze opende het boek en begon te lezen. Diep in het boek liep ze naar de tafel, maar wist niet dat er een rek voor haar stond. Alles gebeurde snel. In een tempo viel ze eroverheen en knalde op de vloer. Het hele rekje viel over haar heen. met de inhoud van boeken. ''Auw.'' kwam er uit haar. Door het vele geluid wat de veroorzaakt had keek een groot deel van de bieb naar haar om. ''Natuurlijk.'' mompelde ze.

Little keek ook op en schoot in de lach. Hij stond op en tilde het rekje op. "Waarom gebruik je boeken als deken?" vroeg hij lachend. "Lijkt me nogal hard." Hij keek met opgetrokken wenkbrauw naar het meisje. Hij moest moeite doen om zijn lach in te houden, want hij vond niet dat hij haar echt in haar gezicht uit moest lachen. Hij keek even naar de boeken. "Of dacht je dat je op deze manier beter kon zoeken?" Hij glimlachte.

''Laten we het er maar op houden dat ik ervan hou om onder boeken te liggen.'' zei ze half lachend. Ze hielp de jongen mee met de boeken weer terug in het rekje te zetten en keek hem toen aan. ''Dankje voor je hulp.'' zei ze glimlachend terwijl ze van de ene been naar de andere wipte. Ze wist niet zeker of ze deze jongen kende , ze kon hem gewoon niet plaatsen.

Little haalde zijn schouders op. "Graag gedaan, denk ik," zei hij en hij liep terug naar zijn boek. Nu moest hij weer bovenaan de bladzijde beginnen, want hij wist niet meer waar hij gebleven was. Hij zuchtte en begon weer aan het stuk over de tienerjaren van Vivaldi, die verrassend saai begonnen. Waarom begonnen ze niet direct met de tijd waarin hij zijn composities schreef, dat was veel interessanter.

Kort haalde Katty haar schouders op en ging toen bij de jongen zitten. Haar boek legde ze op de tafel voor haar. ''Hoe heet je eigenlijk?'' vroeg ze met twee opgetrokken wenkbrauwen. Ze schoof haar haren naar voren en draaide een pluk om haar vinger.

"Little Vivaldi," zei Little. "Maar soms ben ik Little Mozart, Little Bach of Little Strauss, licht eraan in welke stemming ik ben. Maar ik heet Little en mijn achternaam is Vivaldi en ik ben de laatste tijd in de Vivaldi stemming, dus ben ik Little Vivaldi." Hij glimlachte en las verder. Volgens de inhoudsopgave van het boek kwam hij over tweehonderd bladzijdes pas bij het stuk over de composities, wat een vreselijk boek. Maar toch las hij het graag, tja, het was zijn voorouder.

Fronsend keek ze de jongen aan, hij leek niet erg geïnteresseerd. Het gaf haar een slecht gevoel, als er snel een gesprek kwam zou ze gewoon weg gaan. Ze haatte van die vreselijke stiltes, zonder praten zou ze niet kunnen leven dus met stiltes voelde ze zich ongemakkelijk.

"En wie ben jij?" vroeg Little, zonder op te kijken. "En denk niet dat ik niet luister, maar ik lees gewoon door. Ik wil maximaal nog een week doen over dit boek, dus ik benut zo'n beetje elk stukje vrije tijd." Hij grinnikte en las gewoon door. Hij vond het handig dat hij dat soort dingen tegelijk kon. Misschien had hij dat van Vivaldi geërfd.

''Katty Stones. Ik stam van geen een artiest of wat dan ook af. Ik heb het talent zelf geerfd. En ik doe aan ballet die ik mix met hiphop. Ook zing ik maar met het dansen heb ik auditie gedaan.'' begon ze haar verhaal. Aangezien hij ook veel praatte kon zij het ook doen. ''Met wat heb jij auditie gedaan?''.

"Ik heb nog niet eens gezegd dat ik van Vivaldi afstam," zei Little glunderend. "Maar ik ben hier binnengekomen met klassieke dans en klassieke muziek op alle bespeelbare instrumenten. Dus alle instrumenten." Hij glimlachte. "Zolang het klassiek is, kan ik het spelen. Ik zou je graag wat laten horen, maar dat mag niet hier in de bibliotheek. In welk jaar zit jij?" Hij had nog steeds niet opgekeken en sloeg de bladzijde om.

''In de derde.'' beantwoordde ze zijn vraag. Ze bond haar haar in een staart met een stiekje wat om haar pols had gezeten. ''En jij?'' vroeg ze terug, gewoon om het gesprek op gang te houden. Ook zij opende haar boek op de eerste bladzijde, ze wou alvast wel een beginnetje maken.

"Ik zit in het vierde jaar," zei Little. "Nog twee jaar en ik doe examen, eigenlijk is het best vreemd om daar zo dichtbij te zijn. Ik vraag me af hoe dat is als je in het vijfde jaar zit." Hij glimlachte en begon weer bovenaan aan de volgende bladzijde. Eigenlijk waren boeken best saai opgebouwd, als je erover nadacht. Je hebt een bladzijde, vol met tekst, en dat dan een paar honderd keer.

''Ja..'' mompelde ze. Nu concentreerde ze zich op haar boek. Haar ogen gleden over de regels en elk woord wat ze las kwam binnen, al die woorden samen was een tekst. Een behoorlijk mooie tekst waarvan ze hield, het ging over een meisje die in de handen van een loverboy kwam. Zulke boeken zouden haar nooit vervelen , gek genoeg.

Little glimlachte toen het stil werd. Hij las het hoofdstuk af en klapte het boek dicht, na er zorgvuldig een papiertje in te hebben gestopt. "Nou, ik vind vier uur genoeg voor vandaag," zei hij, na op de klok gekeken te hebben. "En ik begin trek te krijgen. Denk je dat ze al eten hebben in de eetzaal?" hij keek even naar Katty en vroeg zich af of hij haar wel los zou kunnen rukken uit dat boek.

''Weet ik niet, je kan misschien wel iets halen uit de automaat.'' zei ze met een glimlach. Ze deed haar boek dicht en keek de jongen aan. Het was altijd leuk om mensen met rode haren te zien, dan wist ze dat ze niet de enige was. Niet dat haar dat iets uitmaakte, want het was soms wel leuk om speciaal te zijn.

"Ja, klopt, maar te vroeg voor etenstijd moet ik niet eten, want dan eet ik aan tafel niks meer," zei hij met een glimlach. "Ga je anders mee? Hier om de hoek staat wel een automaat." Hij liep de bibliotheek uit en bekeek het ding. Er lag vooral chocola in en de vrouw in hem riep dat hij die moest nemen. Gelukkig was de vrouw in hem niet echt sterk, want hij wist zeker geen chocola te nemen.

''Is goed.'' zei ze glimlachend en liep met hem mee. Ze had haar boek al laten scannen en dus had ze geen problemen met de bibliothecaresse. Verlekkerd keek ze naar het snoep wat in de automaat zat. ''Hmmm.'' kwam er uit haar kleine mondje.

Little grinnikte en haalde wat winegums uit de automaat. "Die stillen de honger even, maar ze geven je geen vol gevoel," zei hij. "Genoeg ruimte dus nog voor het eten." Hij opende het zakje en nam r een snoepje uit. "Ook één?" vroeg hij en hij hield het zakje voor Katty. Hij keek haar met een grijns aan.

June kwam de bibliotheek binnenlopen. Eigenlijk kwam ze hier niet zo heel vaak, lezen was ook niet echt iets voor haar. Maar er waren vast wel boeken over muziek te vinden. Ze wilde iets vinden over muziek, leuke dingen over vroegere muziek of artiesten die ze nog niet kende. Ze keek met grote ogen naar de vele kasten, de grote van de ruimte overviel haar altijd nog. Ze begon langs de kasten te lopen.

Oliver zat aan een grote lege tafel een boek te lezen. Het ging over het onderhoud van gitaren, vele zouden dit verklaren voor oersaai. Maar Oliver was nou eenmaal gek op gitaren. Hij beet op zijn lip en keek moeilijk, alsof hij een jongetje uit groep 4 was wat nog moeite had met lezen. Hij was zo geconcentreerd dat de rest van de mensen hem eigenlijk helemaal niet op vielen die probeerde zacht te doen maar dan uiteindelijk toch half stonden te schreeuwen.

June pakte een boek uit de kast, het ging over artiesten/acteurs van vroeger. Marilyn Monroe bijvoorbeeld. Dat was een geweldige vrouw. Met het boek in haar handen liep ze naar een tafeltje waar alleen een jongen zat. Ze legde het boek neer en keek naar de jongen. 'Ik mag hier toch zeker wel zitten he?' Vroeg ze zacht aan hem en glimlachte vriendelijk. Ze herkende hem, hij zat ook naast haar bij de opening, maar toen had ze haar cheerleaderpakje aan.

'Natuurlijk, wat lees je?' Vroeg Oliver even zacht uit nieuwsgierigheid. Het meisje zag er niet echt uit als een boekenwurm, hij herkende haar wel. De cheerleader, het was misschien een beetje lomp om zo te denken iedereen een beetje in hokjes plaatsen. Maar het was wel handig.