Gsm is best sukkelachtig

Diana wrote:

whahaha....

Geef toe, heel slim zijn ze ook niet...Net zoals dit:

gnagnagna... das inderdaad niet zo snugger...

<.< EN IK HEB HET! Van een ettertje tot een sul. <3
Dit is dus de oorspronkelijke William.XD
_____________




William was zo iemand die meer rondhing bij het meer,
midden in het bos dat aangrensde aan het dorp, dan dat hij iets zinnigs deed. Als
hij eens verstandig bezig was, zou hij brood bakken zoals zijn ouders, maar
William was niet verstandig. Ook niet bezig met uit een cirkel van armoede
komen. Nee, hij was altijd bezig met zichzelf in de nesten te werken, en dan
kwam Amanda altijd opdraven met een goed excuus. Ja, hij had veel te danken aan
zijn zus, maar Amanda wou er altijd wel wat voor terug. Amanda hield van
verfijnde, maar ook peperdure dingen. Hijzelf was in dat opzicht haar
tegenpool, hij hield van eenvoud en haatte nutteloze prullaria. Hij hoefde
enkel praktische dingen waar alles een nut had, geen domme versiersels voor
hem.





Zijn hand ging langs de houten tak die nogal laag
hing. Hij had geen hoogtevrees, hij had gewoon geen evenwicht en daarom zat hij
nu op een stevige, laaghangende tak die nog niet eens door het bladerkruin
bedekt werd. Er waren enkele bladeren, maar de meesten waren er al afgevallen.
Toch vond hij het goed zo, hij zou nooit zo lenig worden als sommige
dorpsgenoten waren. Nee, zo was hij niet en zo zou het ook nooit worden. Hij
had andere kwaliteiten, iedereen irriteren met zijn hooghartige karakter,
bijvoorbeeld. Akkoord, hij kon brood bakken dat beter was dan dat van zijn
vader omdat hij ze altijd liet aanbranden, maar goed. Bijna alle broden van hem
waren aangebrand, omdat hun oven gewoon te snél de broden bakte. Hij raakte
overhit en het was prijs, William liet zich daar gewoon niet door vangen.





Drukte, er klopt iets niet. William voelde dat soort
dingen aan, zeker als het eens zo rustige dorpje dat gonsde van de roddels
plots in één richting ging. Hij volgde hen, en zijn hart stond een tel stil. Ze
gingen naar de bakkerij, dat kon maar één ding betekenen: Er was iets aan de
hand met zijn familie. Hij wurmde zich doorheen de massa en stond vooraan tot
hij zijn ogen niet kon geloven. Nee, dat kon niet echt zijn, het mocht niet. Nee,
laat het niet echt zijn. Laat het een droom zijn. Zijn moeder lag op de grond,
haar keel overgesneden. Het bloed spetterde overal. Het helderrode bloed
stroomde over de grond, klaar om het meer rood te maken. Tranen vulden zijn
bruine ogen en hij zakte op de grond, raakte het lijk van zijn moeder aan,
streek haar bruine haar uit haar bleke gezicht. De vrouw die hem had opgevoed,
die hier nu dood lag. Hij was altijd net zijn moeder geweest, al had hij de
ogen van zijn vader, wist dat men hem zag als “de zoon van Iona”, maar de eens
zo levenslustige vrouw was niet meer. Dat mocht niet, waarom zij? Waarom net
degene die het meest voor hem betekende?





Een meisje met ravenzwarte haren en een ietwat bleke
huid ging ook vooraan staan. Het meisje was een plaatselijke legende, niemand
wist of ze een geest was of wel degelijk een mens. Hij snapte waarom: Haar huid
was zo bleek dat het fragiel leek, alsof je door haar heen kon kijken. Als ze
niet echt naast hem stond, met deskundige handen de vrouw in de oorspronkelijke
staat te brengen met een geïrriteerde blik op hem, had hij niet geloofd dat ze
echt bestond. Hij had nooit geloofd in Mariselynn Ann Cerse, maar ze bestond
wel degelijk. Want het bleke meisje met ravenzwarte haren was Mariselynn Ann
Cerse.





Mariselynn Ann Cerse was altijd al anders geweest. Ze
had lichtblauwe ogen, zo licht dat het wit leek en pikzwarte haren. Steil,
zonder glans die nooit opwaaiden. Ze had een bleke huid, een huid die nooit
donkerder werd. Maar het meest viel het op dat niemand kon bewijzen wie ze was,
en of ze wel bestond, want ze dook alleen op bij doden, lijken die geliefd in
hun leven waren geweest waar iedereen kapot van was, gek van verdriet, een
wazig zicht hadden en dan geloofde niemand het. Ja, het was Mariselynns
strategie. Er was slechts een paar personen op aarde die wisten dat ze wel
degelijk bestonden: Eliza Minere en Ann “Anna” Cerse. Eliza was verre familie
van haar en ongeveer haar tegenpool, maar ze beschouwden elkaar als zusjes. Eliza
was de enige die niet van de familie was en wist wie Mariselynn was. De enige,
maar niet voor lang meer. William had de neiging om met mensen te praten die
wat deden dat hem niet aanstond.





‘Wat is er mis
mee om de ogen niet te bedekken?’


‘Er is mis mee dat ik de lijken altijd moet reconstrueren.’


Een hoge, ietwat hese stem. Met geïrriteerde
ondertoon. Een menselijke stem, het enige –vond hij- waaraan je kon verstaan
dat ze wel degelijk een mens was. Wàs ze überhaupt wel een mens?


‘Van wie?’


‘Van wie denk je? De baljuw.’


Natuurlijk, de baljuw. Altijd al gesteld geweest op de
vrijgevochten, wilde, adellijke Mariselynn, als de roddels gelijk hadden
natuurlijk.

Diana wrote:

<.< EN IK HEB HET! Van een ettertje tot een sul. <3
Dit is dus de oorspronkelijke William.XD
_____________




William was zo iemand die meer rondhing bij het meer,
midden in het bos dat aangrensde aan het dorp, dan dat hij iets zinnigs deed. Als
hij eens verstandig bezig was, zou hij brood bakken zoals zijn ouders, maar
William was niet verstandig. Ook niet bezig met uit een cirkel van armoede
komen. Nee, hij was altijd bezig met zichzelf in de nesten te werken, en dan
kwam Amanda altijd opdraven met een goed excuus. Ja, hij had veel te danken aan
zijn zus, maar Amanda wou er altijd wel wat voor terug. Amanda hield van
verfijnde, maar ook peperdure dingen. Hijzelf was in dat opzicht haar
tegenpool, hij hield van eenvoud en haatte nutteloze prullaria. Hij hoefde
enkel praktische dingen waar alles een nut had, geen domme versiersels voor
hem.





Zijn hand ging langs de houten tak die nogal laag
hing. Hij had geen hoogtevrees, hij had gewoon geen evenwicht en daarom zat hij
nu op een stevige, laaghangende tak die nog niet eens door het bladerkruin
bedekt werd. Er waren enkele bladeren, maar de meesten waren er al afgevallen.
Toch vond hij het goed zo, hij zou nooit zo lenig worden als sommige
dorpsgenoten waren. Nee, zo was hij niet en zo zou het ook nooit worden. Hij
had andere kwaliteiten, iedereen irriteren met zijn hooghartige karakter,
bijvoorbeeld. Akkoord, hij kon brood bakken dat beter was dan dat van zijn
vader omdat hij ze altijd liet aanbranden, maar goed. Bijna alle broden van hem
waren aangebrand, omdat hun oven gewoon te snél de broden bakte. Hij raakte
overhit en het was prijs, William liet zich daar gewoon niet door vangen.





Drukte, er klopt iets niet. William voelde dat soort
dingen aan, zeker als het eens zo rustige dorpje dat gonsde van de roddels
plots in één richting ging. Hij volgde hen, en zijn hart stond een tel stil. Ze
gingen naar de bakkerij, dat kon maar één ding betekenen: Er was iets aan de
hand met zijn familie. Hij wurmde zich doorheen de massa en stond vooraan tot
hij zijn ogen niet kon geloven. Nee, dat kon niet echt zijn, het mocht niet. Nee,
laat het niet echt zijn. Laat het een droom zijn. Zijn moeder lag op de grond,
haar keel overgesneden. Het bloed spetterde overal. Het helderrode bloed
stroomde over de grond, klaar om het meer rood te maken. Tranen vulden zijn
bruine ogen en hij zakte op de grond, raakte het lijk van zijn moeder aan,
streek haar bruine haar uit haar bleke gezicht. De vrouw die hem had opgevoed,
die hier nu dood lag. Hij was altijd net zijn moeder geweest, al had hij de
ogen van zijn vader, wist dat men hem zag als “de zoon van Iona”, maar de eens
zo levenslustige vrouw was niet meer. Dat mocht niet, waarom zij? Waarom net
degene die het meest voor hem betekende?





Een meisje met ravenzwarte haren en een ietwat bleke
huid ging ook vooraan staan. Het meisje was een plaatselijke legende, niemand
wist of ze een geest was of wel degelijk een mens. Hij snapte waarom: Haar huid
was zo bleek dat het fragiel leek, alsof je door haar heen kon kijken. Als ze
niet echt naast hem stond, met deskundige handen de vrouw in de oorspronkelijke
staat te brengen met een geïrriteerde blik op hem, had hij niet geloofd dat ze
echt bestond. Hij had nooit geloofd in Mariselynn Ann Cerse, maar ze bestond
wel degelijk. Want het bleke meisje met ravenzwarte haren was Mariselynn Ann
Cerse.





Mariselynn Ann Cerse was altijd al anders geweest. Ze
had lichtblauwe ogen, zo licht dat het wit leek en pikzwarte haren. Steil,
zonder glans die nooit opwaaiden. Ze had een bleke huid, een huid die nooit
donkerder werd. Maar het meest viel het op dat niemand kon bewijzen wie ze was,
en of ze wel bestond, want ze dook alleen op bij doden, lijken die geliefd in
hun leven waren geweest waar iedereen kapot van was, gek van verdriet, een
wazig zicht hadden en dan geloofde niemand het. Ja, het was Mariselynns
strategie. Er was slechts een paar personen op aarde die wisten dat ze wel
degelijk bestonden: Eliza Minere en Ann “Anna” Cerse. Eliza was verre familie
van haar en ongeveer haar tegenpool, maar ze beschouwden elkaar als zusjes. Eliza
was de enige die niet van de familie was en wist wie Mariselynn was. De enige,
maar niet voor lang meer. William had de neiging om met mensen te praten die
wat deden dat hem niet aanstond.





‘Wat is er mis
mee om de ogen niet te bedekken?’


‘Er is mis mee dat ik de lijken altijd moet reconstrueren.’


Een hoge, ietwat hese stem. Met geïrriteerde
ondertoon. Een menselijke stem, het enige –vond hij- waaraan je kon verstaan
dat ze wel degelijk een mens was. Wàs ze überhaupt wel een mens?


‘Van wie?’


‘Van wie denk je? De baljuw.’


Natuurlijk, de baljuw. Altijd al gesteld geweest op de
vrijgevochten, wilde, adellijke Mariselynn, als de roddels gelijk hadden
natuurlijk.

oke veel om te lezen.. doe ik straks wel... nu ben ik glee liedjes aan het luisteren...

Dj wrote:

Diana wrote:

<.< EN IK HEB HET! Van een ettertje tot een sul. <3
Dit is dus de oorspronkelijke William.XD
_____________




William was zo iemand die meer rondhing bij het meer,
midden in het bos dat aangrensde aan het dorp, dan dat hij iets zinnigs deed. Als
hij eens verstandig bezig was, zou hij brood bakken zoals zijn ouders, maar
William was niet verstandig. Ook niet bezig met uit een cirkel van armoede
komen. Nee, hij was altijd bezig met zichzelf in de nesten te werken, en dan
kwam Amanda altijd opdraven met een goed excuus. Ja, hij had veel te danken aan
zijn zus, maar Amanda wou er altijd wel wat voor terug. Amanda hield van
verfijnde, maar ook peperdure dingen. Hijzelf was in dat opzicht haar
tegenpool, hij hield van eenvoud en haatte nutteloze prullaria. Hij hoefde
enkel praktische dingen waar alles een nut had, geen domme versiersels voor
hem.





Zijn hand ging langs de houten tak die nogal laag
hing. Hij had geen hoogtevrees, hij had gewoon geen evenwicht en daarom zat hij
nu op een stevige, laaghangende tak die nog niet eens door het bladerkruin
bedekt werd. Er waren enkele bladeren, maar de meesten waren er al afgevallen.
Toch vond hij het goed zo, hij zou nooit zo lenig worden als sommige
dorpsgenoten waren. Nee, zo was hij niet en zo zou het ook nooit worden. Hij
had andere kwaliteiten, iedereen irriteren met zijn hooghartige karakter,
bijvoorbeeld. Akkoord, hij kon brood bakken dat beter was dan dat van zijn
vader omdat hij ze altijd liet aanbranden, maar goed. Bijna alle broden van hem
waren aangebrand, omdat hun oven gewoon te snél de broden bakte. Hij raakte
overhit en het was prijs, William liet zich daar gewoon niet door vangen.





Drukte, er klopt iets niet. William voelde dat soort
dingen aan, zeker als het eens zo rustige dorpje dat gonsde van de roddels
plots in één richting ging. Hij volgde hen, en zijn hart stond een tel stil. Ze
gingen naar de bakkerij, dat kon maar één ding betekenen: Er was iets aan de
hand met zijn familie. Hij wurmde zich doorheen de massa en stond vooraan tot
hij zijn ogen niet kon geloven. Nee, dat kon niet echt zijn, het mocht niet. Nee,
laat het niet echt zijn. Laat het een droom zijn. Zijn moeder lag op de grond,
haar keel overgesneden. Het bloed spetterde overal. Het helderrode bloed
stroomde over de grond, klaar om het meer rood te maken. Tranen vulden zijn
bruine ogen en hij zakte op de grond, raakte het lijk van zijn moeder aan,
streek haar bruine haar uit haar bleke gezicht. De vrouw die hem had opgevoed,
die hier nu dood lag. Hij was altijd net zijn moeder geweest, al had hij de
ogen van zijn vader, wist dat men hem zag als “de zoon van Iona”, maar de eens
zo levenslustige vrouw was niet meer. Dat mocht niet, waarom zij? Waarom net
degene die het meest voor hem betekende?





Een meisje met ravenzwarte haren en een ietwat bleke
huid ging ook vooraan staan. Het meisje was een plaatselijke legende, niemand
wist of ze een geest was of wel degelijk een mens. Hij snapte waarom: Haar huid
was zo bleek dat het fragiel leek, alsof je door haar heen kon kijken. Als ze
niet echt naast hem stond, met deskundige handen de vrouw in de oorspronkelijke
staat te brengen met een geïrriteerde blik op hem, had hij niet geloofd dat ze
echt bestond. Hij had nooit geloofd in Mariselynn Ann Cerse, maar ze bestond
wel degelijk. Want het bleke meisje met ravenzwarte haren was Mariselynn Ann
Cerse.





Mariselynn Ann Cerse was altijd al anders geweest. Ze
had lichtblauwe ogen, zo licht dat het wit leek en pikzwarte haren. Steil,
zonder glans die nooit opwaaiden. Ze had een bleke huid, een huid die nooit
donkerder werd. Maar het meest viel het op dat niemand kon bewijzen wie ze was,
en of ze wel bestond, want ze dook alleen op bij doden, lijken die geliefd in
hun leven waren geweest waar iedereen kapot van was, gek van verdriet, een
wazig zicht hadden en dan geloofde niemand het. Ja, het was Mariselynns
strategie. Er was slechts een paar personen op aarde die wisten dat ze wel
degelijk bestonden: Eliza Minere en Ann “Anna” Cerse. Eliza was verre familie
van haar en ongeveer haar tegenpool, maar ze beschouwden elkaar als zusjes. Eliza
was de enige die niet van de familie was en wist wie Mariselynn was. De enige,
maar niet voor lang meer. William had de neiging om met mensen te praten die
wat deden dat hem niet aanstond.





‘Wat is er mis
mee om de ogen niet te bedekken?’


‘Er is mis mee dat ik de lijken altijd moet reconstrueren.’


Een hoge, ietwat hese stem. Met geïrriteerde
ondertoon. Een menselijke stem, het enige –vond hij- waaraan je kon verstaan
dat ze wel degelijk een mens was. Wàs ze überhaupt wel een mens?


‘Van wie?’


‘Van wie denk je? De baljuw.’


Natuurlijk, de baljuw. Altijd al gesteld geweest op de
vrijgevochten, wilde, adellijke Mariselynn, als de roddels gelijk hadden
natuurlijk.

oke veel om te lezen.. doe ik straks wel... nu ben ik glee liedjes aan het luisteren...

Sukkel.

I know...

Zo vaak heb ik het al gezegd. Eigenlijk heb je bij prijslisjten: 12+ en 12-. Dan denk je: Ik ben 12, sukkels. XD

Diana wrote:

Zo vaak heb ik het al gezegd. Eigenlijk heb je bij prijslisjten: 12+ en 12-. Dan denk je: Ik ben 12, sukkels. XD

whaha..dan ben je 12 plus... want je bent al 12 plus zoveel dagen... XD

Dj wrote:

Diana wrote:

Zo vaak heb ik het al gezegd. Eigenlijk heb je bij prijslisjten: 12+ en 12-. Dan denk je: Ik ben 12, sukkels. XD

whaha..dan ben je 12 plus... want je bent al 12 plus zoveel dagen... XD

En als je dan nét die dag 12 word...

Diana wrote:

Dj wrote:

Diana wrote:

Zo vaak heb ik het al gezegd. Eigenlijk heb je bij prijslisjten: 12+ en 12-. Dan denk je: Ik ben 12, sukkels. XD

whaha..dan ben je 12 plus... want je bent al 12 plus zoveel dagen... XD

En als je dan nét die dag 12 word...

tja... dat ligt aan het tijdstip dat je bent geboren XD

Dj wrote:

Diana wrote:

Dj wrote:

Diana wrote:

Zo vaak heb ik het al gezegd. Eigenlijk heb je bij prijslisjten: 12+ en 12-. Dan denk je: Ik ben 12, sukkels. XD

whaha..dan ben je 12 plus... want je bent al 12 plus zoveel dagen... XD

En als je dan nét die dag 12 word...

tja... dat ligt aan het tijdstip dat je bent geboren XD

En als je dat nu niet meer weet? XD