De picknicktafels

Wat is er nou niet leuker op een vrije middag, in de zon met een temperatuur van een graad of 25, nou? Een geweldige picknick tafel met vrienden natuurlijk. Dat is ook de reden waarom er een stuk of 5 picknick tafels neergezet zijn op een groot stuk gras waar ook enkele bomen staan voor de schaduw als de zon net iets te fel word. De tafels zijn de standaard grootte, maar met een beetje proppen kan je er wel met 10 mensen aanzitten. Anders kan je altijd nog op het gras plaatsnemen met zo'n geweldig geruit kleedje die je eigenlijk alleen in reclames tegenkomt. In de winter is de plek wat minder bezocht door de kou.

regels: vrij

Little Vivaldi zat aan één van de tafels en las het boek over zijn voorouder. Eindelijk begon hij aan het eind van de tienerjaren te komen. Nog tien jaar leven, voor hij de composities tegen kwam. Hij zuchtte en haalde een hand door zijn haar. Hij moest nog driehonderd bladzijdes.

Met een groep vriendinnen en enkele jongens kwam Trinity aangelopen, ze droegen een mega picknick mand waar zoveel eten in zat dat je misschien wel een half weeshuis voor een week kon voeden, of een heel weeshuis voor 3.5 dag. Luid pratend en lachend namen ze plaats tegenover een tafel waar een jongen in z'n eentje aan het lezen waren. Trinity keek even kort naar hem, als hij wilde kon hij zich in de groep mengen, ze hadden genoeg eten.

Little besteedde geen aandacht aan de mensen die om hem heen kwamen zitten. Hij las rustig verder en sloeg de bladzijde om. Tot zijn blijdschap begon de volgende bladzijde met de tekst: 'Vivaldi's twintigste verjaardag. "Eindelijk het begin van het volwassen leven," mompelde Little in zichzelf. Het maakte niks uit dat de rest hem vreemd aan zou kijken, dan vonden ze hem maar vreemd.

Trinity kon het gemompel niet verstaan door haar vriendengroep. Met een meisje dat zich Francis noemde legde ze een rood kleed uit over het houten blad. Hierdoor stoote ze met haar elleboog tegen de jongen met het boek aan. Verontschuldigend keek ze om. "Sorry." zei ze vrolijk tegen hem, zonder te stoppen met het helpen opbouwen van hun eettafel. Ze hadden uit de eetzaal van alles meegesmokkeld dus aan lekkernijen hadden ze zeker genoeg.

"Niks," zei Little geïrriteerd. Hij las verder. Eigenlijk had hij geen zin in praten, hij las liever verder. Dat boek las zichzelf niet uit. En oefenen hoefde hij nog niet, dat kwam later dit jaar pas.

Trinity bleef even met een zakje in haar handen staan. Ze snapte zijn antwoord niet, ze zij 'sorry' en hij antwoorde met 'niets?" ze snapte de logica niet van het antwoord. Ze haalde haar schouders op en legde de bolletjes in een rietenschaal neer. "Joe, gooi de vleeswaren pakjes eens aan." riep ze boven het drukke gepraat uit. Het was wel duidelijk dat dit haar groepje was. Behendig ving ze de pakjes op en legde ze naast de broodmand neer.

Little zuchtte. Er werd al veel verwezen naar de latere composities die hij zou schrijven, maar nu ging het vooral over de studie. Best interessant, hij was zelf ook met een studie bezig, dus zat hij nu in hetzelfde schuitje als zijn voorouder.

Trinity besloot de jongen maar te negeren, hij leek weinig zin te hebben in een gesprek of een beetje sociaal te doen. Zolang hij zich maar niet met hun zou bemoeien. Ondertussen begon iedereen wat te eten te pakken, net als Trinity die gewoon een simpele appel ving die een ander meisje gooide. Met haar kont ging ze op de rand avn het tafelblad zitten terwijl iemand zijn gitaar tevoorschijn haalde en een vrolijk deuntje begon te spelen.

Little bleef onverstoorbaar doorlezen. Misschien zou het alleen wat beter gaan, als er klassiek werd getokkeld. Dan ging het lezen nog beter. Hij voelde de panfluit branden onder zijn riem. Hij vond het jammer dat de panfluit het enige instrument was dat je makkelijk mee kon nemen en waar je echte liedjes uit kon krijgen. Daarom had hij het zo'n beetje altijd bij zich.

Marina liep naar de picknicktafels en kon zichzelf op het hoofd slaan toen er een hoop mensen aan een tafel zaten. IN haar hoofd welde een gedachte op; Als je er nu eens bij zou gaan zitten...? Ze grinnikte en schoof aan de tafel. 'Er kan er altijd wel eentje bij.'

Trinity keek op naar Marina die in tegenstelling tot de jongen er wel bij kwam zitten. "Inderdaad." zei ze op vrolijke toon, terwijl ze haar tanden in de appel zette. Ze kende Marina nog wel van voorgaande jaren, al was ze niet echt met haar opgetrokken zoals enkele andere uit het groepje dat nu ook aan de picknik begonnen was.

ik vind he, dat Gilberto bij dat groepje hoort, anders is het te veel werk...(a) xp
als jullie er iets tegen hebben verander ik het wel

Gilbert glimlachte niet naar Marina die er ook bij kwam zitten, hij keek amper op naar haar, misschien kon hij haar nog wel in de maling nemen als hij geluk had, hij moest ook wat lol hebben in het leven. Hij pulkte wat hout van de picknicktafel want zoals gewoonlijk moest hij iets in handen hebben, hij had ook gewoon een appel kunnen pakken, maar hij heeft liever geen fruit, dat heeft te veel vocht.

Alisle stond even stil om haar ogen te sluiten en te genieten van de zon, van de zomer die naar haar smaak nog maar veel te kort zou duren. Toen ze haar ogen weer opende, zag ze dat ze vlakbij de picknicktafels stond en vond dat ze er wel even bij kon gaan zitten. Ze kende deze mensen nog niet echt. Ze huppelde iets dichterbij en nam plaats op het puntje van een bankje terwijl ze vrolijk glimlachte. 'Hoihoi!' begroette ze de weinige mensen die er al zaten.

Trinity's blik ging nu naar een meisje met rode haren die er ook bij kwam zitten. Eigenlijk was de tafel te klein voor zoveel personen, maar lang niet iedereen hoefde natuurlijk te zitten. Ze trok het stuk appel van de vrucht af en begon er op te kouwen. Met een glimlach en wat vaag gemompel door het eten in haar mond begroette ze het meisje dat er ook bij kwam zitten. Weer eeng ezicht dat ze nog niet herkend had.

'Fijn dat je net zo denkt als ik, Trinity,'zei Marina die blij was dat Trinity in elk geval kon onthouden. Ze volgde Trinity's blik en keek utieindelijk ook naar Alisle. 'Hoi Alisle,'begroette Marina haar.

Little las nog steeds onverstoorbaar door. Hij had nauwelijks door wie er allemaal waren en er bij kwamen zitten en dergelijke, hij had zijn boek en daar ging hij volledig in op. De twintiger jaren van Vivalde waren saai, maar in ieder geval al leuker dan zijn tienerjaren. Hij draaide zich weg van het groepje en legde zijn boek op zijn knieën, zodat hij zich beter kon concentreren.

Met een grijns keek Gilbert naar de lezende Little, daar kon hij wel wat mee... Hij stond op, liep naar hem toe en gritste het boek onder zijn neus vandaan. "Hij begon het boek hardop voor te lezen en achter alke punt plakte hij een sarcastisch 'interresant'.

Little liet Gilbert lezen. Hij kon zijn rug op en hij pakte zijn panfluit. Hij stond op en liep 'de zomer' spelend weg. Dat boek kwam later wel terug, als hij met één van de leraren was gaan praten. Hij had in elk geval onthouden waar hij was. Bij een andere tafel ging hij zitten en hij speelde de volledige compositie af. Vaak duurde zo iets meer dan acht minuten, dus hij was gewend om zo lang te spelen. Al zat hij na afloop wel even uit te hijgen.

Gilbert liet het boek uit zijn handen in het vochtige gras vallen en ging wat down weer zitten. Hij haatte het als mensen vonden dat hij de pot op kon, het maakte het leven er niet echt leuker op.

Little grijnsde en liep richting zijn boek. "Vervelend, he, als mensen niet reageren zoals je wil," zei hij spottend. Hij zocht snel de bladzijde op waar hij was gebleven en stopte er een papiertje tussen. Daarna stopte hij het in zijn tas en zijn panfluit stak hij onder zijn riem. Hij kende de mensen wel, hij zat hier toch al vier jaar op school, maar hij kon hen geen namen geven.

Trinity keek kort naar het gebeuren tussen de jongen en Gilbert, toen z'n zijn pamfluit zag moest ze moeiten doen om niet te lachen. Ze had respect voor mensen met instrumenten, maar volgens haar viel een pamfluit nou niet bepaald onder instrumenten. Ze nam grinnikend nog een hap van de appel "Tast toe." riep ze naar het roodharige meisje en Marina.

"Vervelend, he, als mensen commentaar op je geven?" zei Gilbert op zijn beurt, niet tegen little, maar tegen de andere mensen aan de tafel, nu zou hij het krijgen ook, niemand was irritanter dan hij, dat moest hij bewijzen.

NOT SO BITCH-FIGHT

Alisle legde haar hand lachend op de schouder van de jongen naast haar. 'Je moet gewoon weten hoe je ermee om moet gaan.' zei ze. Ze glimlachte naar het meisje dat ze vaag herkende als Trinity, ze wist niet waarvan. Haar eerste indruk bij het meisje was aardig, al wist Alisle zelf ook niet waarop ze dat baseerde. Ze dacht het gewoon. Maar de jongen naast haar was een ander verhaal, hij leek het leuk te vinden Little te pesten. Zijn naam wist Alisle niet, dus vroeg ze het. 'Hé, hoe heette jij ook alweer?'

"Little," antwoordde Little kort. Hij snapte niet waar de jongen heen had gewild met zijn opmerking, dus liet hij het er maar bij zitten. Hij snapte wel dat een panfluit opmerking opwekte, dat kon je zien aan de gezichten. Maar d epanfluit was nou eenmaal het enige instrument dat je makkelijk bij je kon hebben en waar je liedjes op kon spelen. Kon hij maar een piano meeslepen, dan liet hij de mensen versteld staan.