Het muzieklokaal

Dana boog zich wat naar voren en gaf hem een kus op zijn wang. Dit was voor Dana haast een gewoonte en deed het bij iedereen die iets voor haar betekende. En vanaf deze dag was Raf daar sowieso één van.' Ik zie je vast nog wel een keer en anders bel je maar!' Toen liep ze de cabine gehaast uit en begon naar de slaapzaal te rennen. Ze zou daar wel gaan leren ofzo.

Raf bleef verdwaasd zitten en stak als groet alleen maar zijn hand op. Toen Dana uit het zicht was verdwenen ging zijn hand voorzichtig naar zijn wang en verscheen er een glimlach op zijn gezicht. Nog steeds in een soort roes hing hij zijn tas over een schouder en liep de cabine uit en ging in de richting van de slaapzaal.

Het was rustig in het muzieklokaal, eigenlijk was er helemaal niemand. June was daar eigenlijk wel blij om en liep gelijk naar de stereo, toen ze binnenkwam lopen. Ze deed haar cd in de cdlade en zocht het goede liedje op. Ze ging op een van de tafeltjes zitten en concentreerde zich op de muziek. Dit was een van haar favoriete nummers, die ze nu begon te leren. 'Made a wrong turn, once or twice.' Begon ze het liedje. Fucking perfect van Pink. Geweldig.

Ethan liep met zijn tas over een schouder en zijn vioolkoffer over de ander eht lokaal in. |Hij zag dta er een meisje dzat maar dat boeide neit. Hij zou wel oevenen als ze klaar was met haar liedje. Hij legde zijn viool en tas op een andere tafle en liep naar een Piano. Hij haalde adem en begon toen gewoon mee te spelen met Fucking perfect.

'Dug my way out. Blood and fire. Bad decisions, that's alright. Welcome to my silly life.' Zong June, zo zuiver mogelijk. Haar ogen gingen naar de jongen die binnenkwam, hij begon mee te spelen met Fucking perfect en dat vond ze leuk. ' Mistreated, misplaced, misunderstood.' Zong ze verder. Ze bekeek de jongen, nam hem in zich op. Hij was knap, kon goed piano spelen. Ze glimlachte en wende haar blik af omdat ze dacht dat het nogal onbeleefd was, ze keek weer naar de stereo, terwijl ze verder zong.

~
Sorry, was eten x

Ethan merkte niet eens dat het meisje naar hem keek. Al ging hij in piano spelen neit zo veel op als in Viool spelen. Dit was genoeg om haar amper op te merken. Aan het eind van het liedje bleef hij gewoon zitten. Hij sloot zijn ogen en haalde diep adem voor hij begon met het spelen van Lacie ook gewoon uit zijn hoofd. Het was een melodie die hij van zijn vader geleerd had toen hij net piano kon spelen.

https://www.youtube.com/watch?v=qS4Eu_jpzfk&feature=BF&list=PLE3975C92AD9BAFB5&index=4

June bleef op de tafel zitten en luisterde naar het pianospel van de jongen. Hij kon het echt erg goed. Ze steunde met haar handen op de tafel en leunde zo een beetje naar achteren, ze zorgde met de afstandsbediening ervoor dat de stereo niet het volgende liedje van haar cd afspeelde. Want ze wilde graag het pianospel van de jongen goed horen. Ze had altijd al respect voor mensen die zo goed met een instrument konden omgaan. Ze vond het eigenlijk niet erg dat de jongen haar niet zo 1 2 3 opmerkte of aandacht gaf.

Ethans vingers dansden over de toetsen. Waarschijnlijk zou June het niet zien, maar hij had zelfs zijn ogen gesloten. Toen hij klaar was bleef hij gewoon zitten. hij draaide zich om en keek naar niets in het bijzonder. Gewoon naar dingen in het lokaal terwijl hij met zijn hoofd op een andere planeet was. Een waar zijn ouders neit dood waren.

June glimlachte en luisterde nogsteeds. 'Je speelt goed.' Complimenteerde ze hem, met niet een heel luide stem, omdat ze hem niet wilde storen of iets in die richting. Haar hand ging door haar losse bruine krullen. Ze had niet het idee dat hij echt doorhad dat zij hier was, soms waren mensen nou eenmaal een beetje onoplettend. Het maakte niet uit, maar zij zei natuurlijk wel dingen en zag hem wel.

Ethan keek op en keek haar aan. Hij had zoals wel vaker zijn capuchon op. iets wat ze vast raar zou vinden aangezien het neit helemaal bij zijn muziek stijl paste, maar ja. Hij keek haar nog steeds aan met zijn bruine ogen "Dankje" zei hij neutraal "Je zingt mooi" zei hij op zijn beurt. hij had wel wat meegekregen tijdens het spleen

June glimlachte en knikte langzaam. Ze vroeg zich af of hij het alleen maar zei om het zeggen. 'Dankje wel.' Zei ze tegen hem met een kleine glimlach en zette de stereo weer aan. Het volgende liedje was Fall to pieces van Avril Lavigne. Ook dat liedje vond ze geweldig, anders had ze het waarschijnlijk ook niet gedownloadt, maar toch. Ze keek even naar de jongen. 'Wie ben je?' Vroeg ze aan hem, een beetje twijfelachtig, omdat ze niet zeker wist of ze het moest vragen.

Ethan glimalchte soort van. HEt was neit een echte glimalch waar zijn hele gezicht aan meedeet, maar goed genoeg voor zijn doen "Ethan, Ethan Wate" zei hij met een vleugje van zijn britse accent. sinds hij in amerika was was hij eht grotendeels kwijt, maar toch was het soms nog te horen. Hij stond op en liep anar de tafel waar hij zijn tas en viool had gedumpt

June glimlachte, hoewel ze niet het idee had dat dit een erg vloeiend gesprek had, het boeide hem niet echt, had ze het idee. Ze kauwde op de binnenkant van haar wang. 'Aangenaam. Ik ben June.' Stelde ze zichzelf toen voor, omdat ze dat maar wel moest doen. Bijten op de binnenkant van haar wang was een van de vele nare gewoontes van June. Evenals een hand door haar haren halen, lipbijten en haar staart strakker maken. Heel irritant.

Ethan knikte "Aangenaam June" hij zette zijn tas op de grond en viste zijn college blok aleen dan met muziek erop uit zijn tas en zocht het juiste stuk. Hij opende de koffer van zijn viool "Probeer eens mee te zingen, ik denk dta je hem wel kent" zei hij meer als een mededeling dta een opmerking. Hij haalde diep adme keek naar de noten en begon te spelen. Het was only girl van Rihanna

https://www.youtube.com/watch?v=NGMPdRdexYk

-Bah, Rihanna-
~

June glimlachte toen hij begon te spelen, ja, ze kende het liedje inderdaad. 'I want you to love me, like i'm a hot pie. Keep thinking of me, doing what you like.' Begon ze het eerste stukje van het liedje. Het was wel een leuk liedje, ze vond het gaaf dat hij hem op een viool kon spelen. Ze had hier op Franklin High eigenlijk nooit iemand viool zien spelen. Misschien een enkele keer, maar wel heel weinig.

Aan het eind legde Ethan zijn viool neer "Je kan goed zingen, ook met maar een halve begeleiding" zei hij emt een zuinig glimalchje. Hij streek even em zijn vingers over zijn viool. Hij vond het leuk om om te oevenen gewoon naar wat hij hoorde pop liedjes na te spelen.

June glimlachte dankbaar naar hem. 'Dankje wel. Jij speelt erg goed viool. Er zijn weinig op deze school die viool spelen, althans, ik ken er niet veel.' Zei ze en haalde even een hand door haar haren, goh, wat was dat vervelend. 'Hoe lang speel je al?' Vroeg ze aan Ethan en glimlachte daarbij.

Ethan dacht even na "Rond de 8 of 9 jaar denk ik zo" Hij wist verder neits te zeggen. vragen heolang ze al zong zou dom zijn. Hij streek emt zijn vingers langs de elegante randen van de viool. Naar zijn mening het mooiste instrument dat bestond. Hij keek weer op.

Dat vond June erg lang. 'Wow, dat is echt heel erg lang.' Sprak ze haar gedachten uit en keek hem aan en glimlachte. 'Je hebt niet echt zin om te praten he?' Vroeg ze twijfelachtig aan hem. Ze wist het niet, maar hij was zo rustig, wat ook wel eens prettig was, maar het kwam over alsof hij geen zin had. Ze vroeg zich af of het om haar ging.

Ethan keek haar aan "Zo zou je eht kunnen zeggen ja. Of ik praat gewoon neit graag" hij dacht na over alle gesprekken de laatste tijd. praten verliep hem nooti zo soepenl, omdt hij zich nooit helemaal bewust was van wat anderen bedoelden emt de tonen van hun stem

June keek hem aan. 'Dat kan natuurlijk ook.' Zei ze tegen hem, dat soort mensen had je ook nog. Nou, soms had zij ook geen zin in praten. 'Dus het ligt niet aan mij?' Vroeg ze er voor de zekerheid achterna. Ze werd onzekerder van mensen met vooroordelen, ook al had ze wel ego. Ze keek hem aan en had een kleine glimlach op haar gezicht, gewoon, omdat ze dat bijna altijd had.

Ethan schudde zijn hoofd "Nee, het ligt neit aan jou" hij streek met zijn vingers langs zijn viool. Hij was dol op dit instrument. Hij keek even op naar het meisje. Ze was op zich wel vriendelijk.

June glimlachte en zuchtte een beetje opgelucht. 'Gelukkig maar, anders moet je het ook zeggen.' Zei ze en trok haar benen op. Ze keek naar zijn instrument, hij was mooi en daarna keek ze naar hem. Gelukkig ging het niet om haar, want opzich vond ze hem wel aardig, lekker rustig. Niet iemand die de heletijd vragen op je afvuurde of iemand die teveel praatte.

Ethan knikte als een soort van bevestiging en Pakte zijn viool weer. Hij had zin om te spelen, en aangezien ze neit weer begon te zingen mocht jze er geen problemen mee hebben. Hij stond op en klemde zijn viool onder zijn kin. Hij kon niet spelen als hij zat. Hij sloot zijn ogen en begon te spelen. Dit liedje was lastig, en snel.

https://www.youtube.com/watch?v=H6d-FxraBCc&feature=BF&list=PLE3975C92AD9BAFB5&index=1

Marina had staan op de trappen en kwam eerst in het muzieklokaal. Ze lachte toen Ethan vlak na haar kwam en wees naar een keyboard in de hoek. 'Daar staat er één,'zei Marina emt een brede lach. Waarom ze nu zo straalde, wist ze niet. Misschien was ze gewoon blij omdat het nu iets minder triestig was.
--
Moet gaan, morgen verder. ^__^