Het muzieklokaal

Diana's vingers gleden over de toetsen, zweefden bijna. Ze had uren geoefend om dit liedje foutloos te kunnen spelen, uren en uren, dagen en dagen, weken en weken, maar het ahd de moeite geloond. Ze was trots op zichzelf toen ze de laatste klank speelde. Ze fronste toen ze een jongen zag luisteren. Ze had het niet eens doorgehad, maar dat gebeurde wel vaker.

Andreas' wangen werden lichtelijk rood, toen het meisje hem betrapte en naar hem fronste. "Eehm sorry... Ik wilde niet... Sorry..." Hij draaide zich snel om en maakte aanstalten om het lokaal te verlaten.

'Je hoeft geen sorry te zeggen, ik begin mezelf gewoon af te vragen waarom ik nooit iets doorheb als ik speel.' Diana moest toegeven; Ze had er een hekel aan als mensen heel snel sorry begonnen te zeggen. Je wist dan nooit of zulke mensen eens iets meenden of iets, en dat haatte ze. Ze wilde altijd weten of het gemeend was of niet.

Andreas hoorde de vraag en had geantwoord voor hij er erg in had "Omdat piano spelen veel concentratie vergt, en nog meer als het echt gepassioneerd wordt gedaan, dan is niks anders belangrijker om op te merken dan het pianospel zelf..." Abrupt klapte hij zijn mond dicht toen hij merkte dat hij wel héél vrijuit sprak tegen het meisje, iets wat hij anders nooit deed. Niet bij vreemden zoals zij.

'Volledig gelijk,'Zei Diana die niet doorhad dat zijn mond meteen werd dichtgeklapt, in een dikke map zocht ze partituren voor een liedje waarvan ze vergeten was dat ze het meegenomen had, niet dat dat er heel veel waren, maar goed. 'Speel jij ook piano?'Vroeg Diana, de jongen niet aankijkend. Ze vond dat hij wel erg goed wist hoe pianospelen ging.

Langzaam draaide Andreas zich weer om naar het meisje. "Ja, ik speel ook piano." Hij vervloekte het dikke Duitse accent dat door die zin weerklonk, maar maakte vreemd genoeg geen aanstalten meer om weg te lopen.


~~
Ik ga slapen, morgen om half zeven op >.< Byez!

HALF ZEVEN? Sterkte...Slaapze
_____________
'Al lang?'Vroeg Diana, oprecht geïnteresseerd. Ze was altijd benieuwd naar anderen die net als zij piano speelden. Ze keek op van de map en keek de jongen recht in de ogen met haar groene ogen die opgewekt stonden. Ze stonden altijd opgewekt sinds ze Dj kende.

Gisteren was heerlijk (ondanks het vroege opstaan en het late naar bed gaan, waardoor ik nu moe ben xD)
~~
Andreas' blauwe ogen stonden echter onder de dunne sluier van vriendelijkheid, nog altijd bezorgd. Sinds hij Dj kende, was hij steeds meer met zichzelf in de knoop gekomen, en zelfs het opbeurende gevoel dat nu door hem heen stroomde doordat iemand oprecht in hem geïnteresseerd was, kon dat ongemakkelijke gevoel niet wegnemen. "Sinds mijn tiende. Jij?"

Eigenlijk best zielig als je weet dat Dj Diana heeft verteld dat hij ook op een andere naamloze jongen valt. NAja, ik <3 drama, maar goed.XD
_________
'Sinds mijn zesde, mijn ouders zette me op pianoles die je op school kon krijgen.' Het was begonnen met een hoop gestamp voor de noten en pas op haar zevende was ze begonnen op de piano. Heel simpele liedjes waar je elke dag op moest oefenen. Ze wist nog heel goed hoe euforisch de zevenjarige zij was geweest toen ze haar allereerste melodietje onder de knie had.

"Lucky you, dat hadden ze niet op mijn school..." Een van de vele dingen die ze op zijn school niet hadden gehad; net als veel leerlingen, aardige en begripvolle leraren, een goed geïsoleerd schoolgebouw en een gebrek aan discipline.

'Veel leerde ik daar niet van, hoor, het meeste wat je daar leerde, waren beginnende wijsjes. Ik heb het meeste geleerd van mijn grootvader,'Zei Diana. Pianoles op school was niet altijd iets om op jaloers te zijn, meestal leerde je de klassieke notenbalk en als je een snelle leerling was, kon je enkele wijsjes leren.