Het rokerspleintje.

Lime lachte geamuseerd met haar sigaret in een hoekje van haar mond, lekker ontspannen houding. Ze leek de enige te zijn die niet hoestte. 'Ey, wat doen jullie eigenlijk qua talentenshizzle?' vroeg ze, niet lettend op het momentele onderwerp. 'Dansen, misschien?' Ze lachte om haar zogenaamd heel hoopvolle toon.

Dana Elle keek even met een beteuterd gezicht,' Ik blijf hier nog wel even maar van mij mogen jullie wel gaan als jullie te veel last krijgen.' Ze herstelde zich en er verscheen een vriendelijke lach op haar gezicht. Niet dat die echt was nee die was zo fake als wat maar het maakte niks uit zolang het maar realistisch over kwam. Dan was het goed.

'Hoe raad je het? Ik dans,'zei Marina tegen Lime en richtte zich toen naar Dana. 'Wij hoesten alleen maar, hoor,'zei Marina. Ze lachte, lachen was leuk. Ze dacht dat Dana ook lachte, reden genoeg. Waarom dacht ze eigenlijk over lachen?

"Ballet." grijnste Trinity naar Lime, het was dan wel niet de meest bekendste en populairste dans onder de meeste tieners, maar het was dansen. Ze keek naar Dana Elle "Ik houd het wel vol." glimlachte ze, ze vond het veel te gezellig om nu weg te gaan. Haar blik ging kort naar de anderen. "Waarom roken jullie uberhaupt? "vroeg ze ineens, ze had altijd al een hekel aan de stank gehad, dus ze zou het niet eens proberen.

Dana Elle schudde haar hoofd tegen de vraag van Lime.' Ik heb echt twee linkervoeten!' Ze keek een beetje schaapachtig.' Ik speel piano.' Ze hoopte dat ze niet de enige was die niet dansde maar ze wist van Trinity dat die Klassiek ballet deed dus waarschijnlijk was ze wel de enige die niet dansde.' Ik rook omdat ik dan even niet na hoef te denken en omdat het je wat meer ontspannen maakt en dat kan ik maar wat goed gebruiken!'

Marina schoot in de lach, gewoon spontaan. Ze wist ook zelf niet waarom. 'Sorry, ik kon er niets aandoen,'verontschuldigde Marina die grijnsde. Ze had eigenlijk gelachen om Dana's antwoord en moest toen denken aan hun ruzie waarmee ze meteen een verband legde.

Dana Elle keek even verbaasd op naar Marina maar haar gedachtes schoten gelijk naar hun ruzie. Ze wou weer vernietigend kijken maar hield zich in. Ze voelde zich daar schuldig over en dan moest ze het niet erger maken.' Maar goed ik vind dansen er wel altijd heel mooi uit zien.' Ze keek een beetje schuldig omdat ze volgens haar de enige was die niet dansde.

'Een pianospel is ook altijd mooi. mooier dan dansen, vind ik,'zei Marina die nog eens aardig deed. Het lag niet meteen voor de hand, maar ze voelde dat tenminste iémand door moest hebben dat dit een stilte voor de storm kon zijn.

Trinity had wel door dat er wat speelde tussen de twee meisjes. Maar echt erop ingaan wilde ze niet, veels te grootte kans dat ze het alleen maar zou verergeren. Dat was namelijk echt wat voor haar. "Ach ik vind beide wel mooi, zonder piano geen ballet, zonder ballet....." ze trok en gezicht om te verzinnen wat er niet zou zijn als er geen ballet was, maar daar kwam ze niet op "Acht laat maar" grijnste ze. Ze hoopte dat de sfeer tussen de twee wat zou ontspannen.

'Zonder ballet waren de meeste pianostukken niet geschreven,'meldde Marina. Ze grijnsde wat moeizaam. Ze wist dat de stilte niet enorm kon worden gerekt. Ze vroeg zich af hoelang het nog ging duren, hoelang ze het nog ging redden tot ze iets verkeerd zei.

Dana Elle ontspande zich een beetje. Ze moest niet zo opgefokt doen.' Aghh als ik ooit dans les nodig heb kan ik toch wel bij jullie terecht?' Ze keek vriendelijk van Marina naar Lime en van Lime naar Trinity.' hebben jullie al aardige mensen ontmoet?' Ze vroeg het zich echt heel erg af.

'Groepsles,'zei Marina wat geamuseerd. Ze knikte op haar vraag. 'Een paar,'zei ze vaag. Ze wilde niet beginnen over de meesten die ze hier had leren kennen. 'Trouwens, heb jij al veel vrienden gemaakt?'Vroeg Marina die hoopte dat het NIET spottend klonk.

Dana Elle hoorde toch een spottende ondertoon maar besloot die gewoon te negeren,' Ja hoor ik ben alweer helemaal in de wolken!' Ze zei het vol enthousiasme maar eigenlijk was ze te lui om alles te moeten vertellen. Toch wist ze dat de vraag, Ohh ja vertel, of iets in die richting nu onvermijdelijk was. Ze zette een lieve glimlach op en nam nog een trekje van haar sigaret, die zo langzamerhand bijna aan zijn einde was.

'Ik rook soms omdat m'n ouders dat irritant vinden.' antwoordde Lime grijnzend de vraag van Trinity. Ze luisterde mee met de anderen en maakte soms een opmerking die ze niet kon laten, knikte instemmend of lachte gewoon ontspannen. 'Eh.. Ik ken Duch, natuurlijk, maar verder niet echt al te veel mensen ofzo. Lonerrrrr.' zei ze, en ze wierp een spottend verwachtingsvolle blik naar Dana Elle die haar zei dat ze alles moest vertellen over het in de wolken zijn.

'Aha, een loner. Die onthou ik,'zei Marina grijnzend die Limes blik volgde. Naar Dana kijken? Oké, niks mis mee. Ze was trouwens wel benieuwd naar dat "in de wolken zijn". Hmm, misschien was er liefde in het spel.

Dana Elle begon een beetje te blozen,' Ja ik heb een super leuke jongen ontmoet, misschien kennen jullie hem wel? Hij heet Raf.' Ze keek naar haar sigaret en hoopte dat ze verder geen opmerkingen zouden maken over het grote leeftijdsverschil.

'Uhu, ik weet geloof ik wel wie dat is. Dat mutskind, toch?' zei Lime. Was Dana Elle daar verliefd op? Hij zou persoonlijk niet Limes keuze zijn. Maar ze vond Dana Elle en Raf eigenlijk best schattig samen. Alleen die Raf, was die niet een stuk jonger? Ze grinnikte even voor zichzelf, zonder uitleg voor de anderen.

Trinity moest grijnzen bij de naam "Oh die ken ik wel." met een lach dacht ze terug aan het eerste schoolfeest waar ze hem het podium opgesleept had om te zingen. "Maar is hij niet een stuk jonger dan jouw?" vroeg ze verbaast. Voor zover ze zich kon herinnderen had hij verteld dat hij in het eerste jaar zat.

'Raf? Ik heb met hem wel een keertje gepraat, maar een erg leuk gesprek was 't niet,'zei Marina die haar hersens pijnigde, op naar meer herinneringen. Maar enkel de ontmoeting terwijl hij duidelijk verder wilde lezen, kwam voor in haar herinneringen.

Dana Elle bleef naar haar sigaret staren,' Ja klopt hij zit in de eerste we schelen 3 jaar maar je merkt het bijna niet.' Ze begon te blozen en nam nog een grote trek van haar sigaret. Ze had opeens helemaal geen zin in dit gesprek. Ze wist ook wel dat ze veel ouder was dan hij en dat vond ze zelf ook niet al te geweldig. Toch voelde ze het totaal niet wanneer ze samen waren.

'True love,' zei Marina, vriendelijker dan gewoonlijk. Ze geloofde niet in ware liefde, en ook niet in liefde op het eerste gezicht. Je moest elkaar leren kennen, naar elkaar toegroeien. En niet BOEM, liefde. Zo ging het niet.

Dana Elle deed net alsof ze die opmerking niet had gehoord. Want ze geloofde dus absoluut niet in ware liefde en wanneer mensen dat zeiden ging het altijd fout. En dat mocht dit keer echt niet gebeuren! Daarvoor was ze te blij met Raf.

Marina hoorde niets meer, stilte. 'Heb je nog andere vrienden?'Vroeg Marina aan Dana die zich afvroeg sinds wanneer ze zo geïnteresseerd was in Dana. Zelf had ze er niet enorm veel, maar degenen die ze had vertrouwde ze door en door. True Friendship. Daar geloofde ze desondanks wél in.

Dana Elle wist daar eigenlijk geen antwoord op te geven,' Nou ik vind wel een paar mensen aardig maar of ze mij nou zo aardig vinden dat vraag ik me wel af. Ik ben normaal namelijk nooit zo erg arrogant als toen in de slaapzaal.' Ze zei het met een fluisterde toon maar toch klonk het hard omdat er over het algemeen bijna geen mensen meer op het pleintje stonden.

'Ik ook niet,'zei Marina. Ze vroeg zich af of de kloof tussen hen gehecht kon worden. Dana was de kwaadste niet, dat wist Marina heus wel, maar op zich was Marina's opmerking wel verkeerd gevallen. De eerste opmerking die een deuk tussen hen had geslagen, en snel hadden de anderen gevolgd. Was het Marina's schuld dan niet?