De Ontvangingsruimte

Dit is de ruimte waar alle nieuwe leerlingen van Franklin High samenkomen en een Superdeluxe rondleiding krijgen van twee personen genaamd: Oz en June. Tuurlijk is er altijd plaats voor wat nieuwsgierige, oudere leerlingen, maar maar maak het alsjeblieft niet te druk voor die arme eerstejaars! ;D

Personen: Eerstejaarsstudenten [melden bij Oz en June], Oz, June en eventueel wat andere leerlingen [niet teveel graag]
Regels: Niet rennen en schreeuwen in de gang, dank u. u.u

Oz keek naar het blaadje dat hem zo vluchtig in zijn hand was gestopt. Oké, zijn eerste echte taak: de rondleiding. Hij zuchtte even diep waardoor het speelse plukje voor zijn ogen wegging en langs zijn gezicht bleef hangen. Zijn bruine ogen gleden vluchtig over het het witte papier en lazen zo de verschillende, onbekende namen. Alice Carnwall, Niel Tyson, Bireille Ghivan en nog een heleboel anderen..allemaal jonge talentjes die zorgvuldig aan hem toegewezen waren tijdens deze eerstejaars rondleiding. Hij hoopte maar dat June hem een beetje kon helpen bij zijn taak aangezien Oz nou ook niet de perfecte mentor was. Austin lachtte even bij de gedachte. Hij zag zich al helemaal staan voor een mega groep pubers, proberend zowaar iets uit te leggen terwijl ze hem waarschijnlijk allemaal negeerden. Het was meer uit pure verveling en omdat hij niet precies wist wat te doen dat hij deze baan had aangenomen, maar wie weet was hij wel een goede leider. Weer lachtte hij. Tuurlijk, wie hield hij voor de gek? Nogmaals bekeek hij de lijst zorgvuldig en bedacht ondertussen hoe deze eerstejaars leerlingen eruit zouden zien. Er waren er vele van verschillende nationaliteiten zag hij wel. Hopen dat ze hem allemaal konden verstaan dan. Oz keek op van het blaadje en richtte zijn blik om zijn horloge. Waar bleef die June toch? Als het goed is moest iemand haar toch echt de juiste tijd verteld hebben? Austin zou het waarschijnlijk niet overleven zonder hulp van de hoofdchearleader. Nee, dat was overdreven, maar toch.. één negentienjarige jongen tegenover dertig leerlingen? Dat kon haast niet goed uitpakken!

June kwam gehaast aanlopen. Ze had nog moeten trainen, maar wou niet in haar stinkende cheerleaderpakje komen. Dus was twee seconden onder de douche gestapt, had zich afgedroogt en had daarna normale kleding aangetrokken. Ze had een skinny jeans aan, voor de verandering haar allstars inplaats van hakken en een simpel wit hempje. Haar haren waren nu gekruld en zaten over haar schouders gedrapeert. Ze kwam de ontvangingsruimte ingelopen en keek naar de jongen die daar stond. Ze liep naar hem toe en keek hem verontschuldigent aan. 'Sorry dat ik zo laat ben. Ik had nog training.' Zei ze met een glimlachje tegen hem en nam hem in zich op. Hij was knap, erg knap. Ze stak haar hand naar hem uit, hoewel ze wel dacht dat hij haar naam wist. 'June.' Zei ze.

Austin richtte zijn blik op toen hij een verleidelijke stem hoorde en keek zo recht in het gezicht van zijn tijdelijke assistent June. Damn, ze wisten wel wie ze moesten kiezen! Als dit meisje geen goede indruk kon achterlaten bij de eerstejaars, nou dan..oh wacht, nee dat mocht niet als stagiair: handen thuis! Maar kijken mag, toch? Besloot hij voor zichzelf, zich nog afvragend waarom hij in hemelsnaam een discussie met zichzelf aanging. Oz pakte June's hand op een manier die toch enigszins zijn gedachtes, of beter gezegd: fantasieën weergaf en schudde die. "Hé June, daar ben je eindelijk!" sprak hij vrolijk haar verontschuldiging wegwuivend met een simpel handgebaar en lachend gezicht. "Ik ben Austin, maar iedereen noemt me Oz. Leuk dat je me wilt helpen." bedankte hij haar maar van tevoren. Oz keek voor een ogenblik weer naar zijn papier, maar eigenlijk vanuit zijn ooghoeken naar June. Pfew, hoofdcheerleader? Ja, dat was zeker te zien. De eerste leerlingen deden hem opschrikken uit zijn gedachten. Austin wenkte ze lachend en wierp een blik op June die naast hem stond. "Oké, het is nog niet te laat om je terug te trekken." fluisterde hij haar plagend toe en knipoogde kort.

June keek met een glimlach naar zijn blik en keek daarna naar de eerstejaars leerlingen die er stonden. 'We kunnen ze wel aan.' Zei ze met een grijns en knipoogde terug naar hem. Hij was erg knap, en een beetje flirten kon nooit kwaad. Hoewel ze wel wist dat stagiairs niet iets met leerlingen hoorde te krijgen, maakte het haar niets uit. Ze keek weer weg van hem naar de leerlingen, waar er steeds meer bij kwamen. Ze haalde een hand door haar lange haren. Dit kon nog best een leuke dag worden, vooral met Austin. Die pubers een beetje rondleiden moest dan maar, maar ze was blij dat ze zich hiervoor had opgegeven.

Austin zag dat er zich ondertussen meer leerlingen hadden gemeld zoals afgesproken en telde ze. 27, dus er ontbraken er nog drie. Zoekend keek Oz in het rond en zag de laatste drie meisjes haastig aan komen lopen. Met een rood hoofd en beschaamd lachje bleven ze voor hem en June staan. Austin keek ze één voor één aan, schudde zijn hoofd en lachte hen toe. Een kwartiertje te laat maakte nou ook weer niet zoveel uit. "Goed." sprak hij met duidelijke stem zodat iedereen hem goed kon horen. "Allereerst: welkom allemaal!" ging Oz verder terwijl het eerdere geroezemoes wegebde voor hem. "Mijn naam is Austin en deze aantrekkelijke dame hier.." hij wees even naar June en wachtte tot het zachte lachen over was. "is June. Wij zijn vandaag jullie begeleiders en.." Gelijk ging er een vinger omhoog van een klein, roodharig jongetje in de groep. Austin knikte naar hem. "Ja?"
"We hebben al een openingsspeech gehad hoor."
Oz liep met een flauwe grijns naar het jongetje toe die bij hem tot nog ver onder zijn schouder kwam en leunde voor een ogenblik tegen hem aan. "Dat weet ik, maar dat ik ook niet wat ik gaan doen." Austin liep al snel weer weg en ging op zijn oude plaats tegenover de groep en naast June staan. "June en ik gaan jullie een superdeluxe, eenmalige rondleiding geven door Franklin High." voordat Oz weer zo'n slimme opmerking tussendoor kreeg ging hij snel verder. "Ik weet dat jullie inmiddels misschien al wat van de school gezien hebben, maar er is vast nog veel meer wat jullie nog niet kennen." onverwacht sloeg hij één arm om June heen en duwde haar zo een stukje naar voren. "June zal jullie voorgaan terwijl ik achter loop om sómmigen een beetje in de gaten te houden. Maar eerst.." Oz trok zijn arm weer terug en had het zichtbaar leuk gevonden dat hij de kans had gekregen zo bij June te staan. Vervolgens haalde hij het papier tevoorschijn en noemde alle namen op waardoor hij kon zien of iedereen er was. Gelukkig, het klopte. Dat scheelde een hoop werk en chaos. "Oké, June, zullen we?" vroeg Austin op een toon die zelfs de eerstejaars niet ontgaan moest zijn. Zijn bruine ogen glommen speels terwijl hij haar gezicht bestudeerde. Dit kon nog weleens een interessante middag worden..

June had licht gebloosd toen hij haar "deze aantrekkelijke dame" noemde en glimlachte naar hem toen hij zijn arm om haar heen sloeg en naar voren duwde. Ze lachtte en keek naar de leerlingen. 'Natuurlijk moet ik voorop.' Zei ze plagerig tegen hem en wendde zich toen naar de leerlingen. 'Stiekem is hij gewoon een beetje nerveus en wilt hij niet voorop.' Zei ze met een lachje tegen de leerlingen en er werd gelachen. Ze keek even naar Austin en ging toen voor de leerlingen lopen. 'Volg mij maar.' Zei ze en hoorde luid gepraat van de leerlingen. Ze plantte haar handen bij haar heupen en begon rustig te lopen, de weg waar ze heen moesten.

Oz lachte mee door de opmerking van June. "Ai, je hebt me door. Maar zien jullie; June hier is hoofdcheerleader dus die weet alles van het leiderschap." Hij keek even met een onschuldig babyface naar June terwijl er langzaam een grijns op zijn gezicht verscheen. Braaf liep hij hierna achter haar aan en liet haar de leiding nemen. Oz had zich best alleen kunnen redden hoor, maar de hulp, zeker deze hulp, was welkom. Austin sloot de rij van leerlingen en keek ondertussen grijnzend toe hoe makkelijk June de groep leidde. "She's a natural.." mompelde hij in zichzelf, grinnikte en knikte instemmend. Er werd kort aan zijn shirt getrokken waardoor Oz wel gedwongen was zijn blik af te wenden. De grijns veranderde in een vriendelijke glimlach toen hij opzij keek. Daar liepen de drie meisjes die te laat waren gekomen.
"Sorry hoor dat we te laat waren, maar we waren gewoon een beetje te tijd vergeten." zei één van hen lachend. De anderen vielen haar vertontschuldigend bij.
"Geeft niks, kan gebeuren toch?" antwoordde Oz. Als er één was met ervaring van te laat komen..ja, dan was hij dat wel.
De drie meisjes begonnen uit het niets een gesprek met hem en Austin antwoordde rustig op al hun vragen en probeerde voor het eerst als een echte leraar te handelen, maar ondertussen werd hij wel afgeleid door iets bruinharigs en vrolijk voor hem aan het begin van de rij.

June liep vrolijk voor de groep uit terwijl er achter haar flink gebabbelt werd. Ze stopte even om de richtingen aan te wijzen. 'De eetzaal is links, het auditorium en bibliotheek rechts.' Glimlachte ze even en wierp een blik achterom. Even kruisde haar blik met die van Oz, terwijl hij met de drie laatkomende meisjes aan het praten was, zag hij zijn blik op haar gericht. Ze glimlachte even uitdagent naar hem en draaide weer weg van hem. 'En toen liepen we weer verder.' Zei ze opgewekt en een jongen en een meisje kwamen pratend naast haar lopen. Het meisje keek haar aan. 'Hoe heb je hoofdcheerleader kunnen worden?' Vroeg ze een beetje verlegen aan haar. June glimlachte naar het meisje. 'Door heel hard te werken en mijn best te doen. En natuurlijk bij de try-outs te komen. Die zijn binnenkort ook weer, dus dan heb je kans om in de groep te komen.' Glimlachte ze. Hoe jong de meisje, of misschien jongens, ook waren, ze hadden altijd een kans om er bij te komen.

Oz knikte weer op een vraag van het meisje naast hem die Tyra bleek te heten. Zijn blik ontmoette ondertussen die van June. Hij zag haar lach en beantwoorde die met een ondeugende grijns en opgetrokken wenkbrauwen. Nog net ving hij iets op van haar woorden. "Wat denk jij, captain: heb ik ook een kans om bij de cheerleaders te komen?" Austin maakte plotseling een overdreven, cheerachtige beweging met zijn armen en benen waardoor enkelen in de groep het uitschaterden..tja..het zag er ook wel heel belachelijk uit, maar de clown uithangen was één van Oz kwaliteiten als het erop aan kwam. Met een gespeelde vragende blik, alsof hij het echt meende, keek Austin richting June.

June maakte even een paar draaien waardoor ze langs de leerlingen naast Oz kwam te lopen. 'Natuurlijk, je bent een natuurtalent.' Zei ze speels glimlachend tegen hem en nu werd er weer gelachen. Ze keek hem aan. 'Loop maar naar rechts.' Zei ze tegen de voorste leerlingen en die deden dat braaf. 'Kom naar de try-outs.' Zei ze met een verleidende glimlach om haar lippen. Ze haalde een hand door haar haren en voordat hij iets tegen haar kon zeggen, liep ze weer naar voren. Ze vond het grappig om zo met hem te flirten en hij was nog eens heel aantrekkelijk, dus ze deed het niet zomaar.

Oz deed zijn mond al open om iets terug te zeggen maar June liep alweer weg. Met een deels verlekkerde blik keek hij haar na, maar werd onderbroken door een toch wel ruwe duw tegen zijn schouder. Austin richtte zijn blik opzij en ontdekte Tyra en haar vriendinnen. Oké..die wilden blijkbaar zijn aandacht voor zichzelf? Oz glimlachte. Wow! Hij was nog nooit zo populair geweest bij de meisjes. Hoewel hij ook niet kon ontkennen een bepaalde reputatie hier op Franklin High te hebben opgebouwd. "Straks in de gymzaal.." deelde hij plotseling mee met luide stem zodat iedereen het kon horen. "geeft June ook nog een voorproefje van echt cheerleaden weg." Oz grijnsde richting zijn tijdelijke assistente. De eerstejaars maakten enthousiaste geluiden dus kon ze waarschijnlijk niet terug. Dit plagerige, kinderlijke gedrag was ook een soort flirten van Oz, maar dan moest June het maar net begrijpen. Met een charmante glimlach en triomfantelijk gezicht wachtte hij nieuwsgierig op haar reactie.

June wierp een blik naar achteren. 'Maar ik heb mijn cheerleaderpakje niet bij me en dit is niet echt bepaald kleding om in te cheerleaden.' Protesteerde ze eventjes met een nep-pruillipje. Maar de leerlingen begonnen te klagen en ze lachtte. 'Ik zal het proberen.' Zei ze en rolde met haar ogen. Ze sloeg de gang in naar de gymzaal. Hoe ging ze in haar skinny jeans cheerleaden? Ze had geen idee, ze had het ook nog nooit geprobeert, want je had grote kans dat je broek zou scheuren. Maar ze kwamen nog langs haar kluisje, dan kon ze haar joggingsbroek pakken. Toen ze er langs kwamen opende ze soepel haar kluisje, haalde haar broek eruit en sloot hem weer. Ze keek achterom naar Austin. 'Waarom doe je niet mee?' Vroeg ze plagend.

Oz keek lachend naar June. Hij was wel nieuwsgierig naar wat ze kon. Eens kijken of dit meisje echt de titel van hoofdcheerleader verdiende. Austin had natuurlijk totaal geen verstand van cheerleaden, dus kon hij niet oordelen, maar..een leuke cheerleader in minirok al huppelend over de vloer..ja; dáár kon hij wel wat mee. Maar toen hoorde hij echter pas dat June had besloten om in haar joggingbroek te gaan cheerleaden..tegenvaller, maar dan nog zag Austin zijn kans om een spectaculair privé optreden te krijgen. Oz' blik kruiste die van June toen ze achterom keek, want hij liet natuurlijk deze kans niet aan hem voorbij gaan. Lachend hoorde hij de opmerking aan. Het was wel duidelijk dat het als grap bedoelt was, maar de leerlingen leken het nog serieus te nemen ook! "Ja, doe Austin!" joelde er een paar. Hmm, oké..die kreeg hij dubbelendik terug. "Eh.." stamelde hij terwijl zijn gezicht voor het eerst iets van onzekerheid verraadde. Deze kwetsbaarheid viel zelden te zien bij Oz, maar nu wist hij eindelijk eens niet wat hij moest zeggen. "Ik..weet niet hoor.." voegde hij eraan toe waardoor de eerstejaars alleen maar harder begonnen te roepen. "Oh help.." klonk het zacht vanaf zijn kant. Later zou hij hier vast smakelijk om kunnen lachen: de altijd zo "coole" Oz eens echt voor gek gezet, maar momenteel..momenteel was deze jongen even uit het veld geslagen.

June begon te lachen en liep de gymzaal binnen. 'Ga maar aan de kant zitten, ik ga even mijn broek aantrekken.' Zei ze en liep daarna naar Oz. 'Het was een grapje, je hoeft niet mee te doen.' Zei ze verleidend glimlachend en stapte de gang weer op om een stukje verder haar joggingsbroek aan te trekken. Dat was zo gebeurt en ze deed haar allstars niet weer aan, op haar blote voeten ging het ook goed. Ze vouwde haar skinny jeans op en liep kalmpjes terug. Ze wist nog niet op welke muziek ze het ging doen, maar dat moest ze maar eventjes verzinnen. Ze keek glimlachend naar Austin toen ze terugliep.

Oz slaakte een lichte zucht van opluchting toen hij niet mee hoefde te doen, mooi dat scheelde weer een blunder. Nog altijd wat bleekjes ging hij tussen de leerlingen staan en stak minstens twintig centimeter boven hen uit. "En nu goed opletten allemaal, zo moet het." sprak hij als een ware expert over June. Met wat simpele armbewegingen baande hij zich vervolgens een weg door de menigte om zo bij de CD-speler uit te komen. Zijn blik gleed over de verschillende CD's die hier door anderen waren achtergelaten, tot zijn aandacht door een binnen wandelende June werd getrokken. Austin keek haar na, zette een klein sexy glimlachje op [om het niet te erg te laten opvallen] en wees naar de CD-speler. "Muziek?" vroeg hij kort. Hij had zich ooit laten vertellen dat het onmogelijk was om er goed uit te zien in gewone, standaard sportkleding, maar op de één of andere manier wist de hoofdcheerleader in joggingbroek Oz zo op andere gedachten te brengen. Om professioneel te blijven hield Austin zich in en richtte zijn blik opnieuw op de CD's, maar vanuit zijn ooghoeken kon hij gelukkig alsnog van het uitzicht genieten.

June liep naar het midden van de zaal en keek even glimlachend naar Austin bij de stereo. Ze wou eigenlijk niet eens wegkijken, hij was echt heel knap. 'Rolling in the deep, Adele.' Zei ze tegen hem en keek daarna naar de leerlingen. Ze maakte in haar hoofd een voorstelling van hoe ze zou gaan dansen. Beginnen met draaien, overgaan in dans. Ze stippelde het wel uit als ze eenmaal bezig was, of ze deed een stuk van een bekende choreo. Veel leerlingen zaten geintresseert te kijken of ze praatte enthousiast. Ze vond het leuk, dan kregen ze straks waarschijnlijk ook meer kandidaten voor de try-outs. Ze wachtte rustig tot de muziek zou beginnen. Een beetje jammer vond ze het wel dat ze haar pakje niet aan had, maar dit kon ook prima.

Oz knikte naar June en rommelde wat met CD's. "Gevonden." mompelde hij uiteindelijk en zocht het nummer op. Niet veel later schalde het ritme van Rolling in the Deep al via de speakers door de gymzaal. Austin liep terug naar de eerstejaars en ging ergens achteraan staan om niemand het zicht te ontnemen. Zijn ogen waren "toevallig" strak gericht op de plaats waar June stond. In haar CV had Oz gelezen dat zij juist hier gekomen was met het talent zingen, maar als ze ook nog eens kon dansen en cheerleaden dan zou ze zeker een goede plek kunnen verwerven in de muzikale wereld. Eerder al had Austin de opdracht gekregen "speciale" leerlingen op het Franklin High eruit te pikken voor een nieuwe groep waarvan hij de mentor zou worden. Zo te zien had hij een mogelijke kandidaat gevonden.. Dus nu moest hij ineens toch voor jurylid gaan spelen leek het? Des te meer een reden waardoor Oz zich volledig kon concentreren op June. Met deze mooie gedachten in zijn achterhoofd wachtte Austin rustig af wat er zou gaan gebeuren.

June glimlachte, ze moest altijd glimlachen bij het cheerleaden, dat was een van de dingen die je altijd moest houden als je iemand aanmoedigde. Ze telde af in haar hoofd en begon zoals ze net al had uitgestippeld, met een aantal simpele maar foutloze elegante draaien. Waarna ze begon te dansen. Cheerleaden was een kwestie van dansen, lenig zijn en de wil en de moed ervoor hebben om voor veel mensen te staan. Maar dat gold voor bijna alles in de muziekwereld, je moest er lef voor hebben. Ze maakte een ratslag, waarbij ze de leerlingen enthousiast hoorde praten. Ze zong niet mee met de muziek, buiten dat Adele's stem een stuk lager was dan die van haar, kon zingen tijdens het dansen je ook nog eens flink uitputten. En als ze cheerleadde, moest ze niet gaan zingen. Ze glimlachte terwijl ze een pirouet maakte en bij de stop daarvan in Austins ogen keek. Ze glimlachte.

Austin volgde intensief June's bewegingen. Bij de eerste move had ze haar rang als hoofdcheerleader al bewezen, nu nog eens kijken of ze werkelijk de kandidaat was die hij zocht.. Af en toe knikte hij goedkeurend tijdens de dans. Dit zag er goed en strak uit, misschien had June dit al vaker gerepeteerd, maar ze leek toch enigszins te improviseren. Ondertussen was Oz bijna overtuigd van zijn besluit, maar het laatste zetje kwam pas echt na de pirouette en het oogcontact. Gek genoeg was het dus niet een beweging, maar een gevoel dat hem het besluit liet nemen. Zelf besefte Austin ook wel dat het gevaarlijk was om zijn gevoel de overhand te laten nemen. Aan de andere kant: het beetje dat hij wist over dansers was dat zij juist hun gevoel uitte in de dans en dat die twee elementen zeer verbonden waren in hun wereld, toch moest Oz zichzelf wel in de gaten gaan houden want als het alleen aan June lag..dan ging het een kant op waar Oz niet in staat was heen te gaan, of beter gezegd: niet in staat MOCHT zijn heen te gaan.

June glimlachte en eindigde dans met een halve draai naar achteren en een lichte buiging naar haar publiek. Als ze bij een wedstrijd cheerleadde, dan maakte ze geen buiging, maar dit was geen wedstrijd, dit deed ze voor hun. En ze vond het ook nog eens leuk om te doen. Ze haalde een hand door haar haren die in de war waren gaan zitten door het dansen en liet haar adem even tot rust komen. Ze glimlachte even om het geklap van de leerlingen en keek hun glimlachend aan. 'Hoe deed ik het?' Vroeg ze voor bevestiging. Niet alleen van de leerlingen, maar stiekem ook van Austin. Ze was nooit helemaal honderd procent zeker van de bewegingen die ze maakte, ze vroeg bijna altijd voor een mening. Haar ogen bleven bij Austin hangen, hoewel ze niet wilde dat het opviel dat ze vaak naar hem keek, kon ze toch haar ogen niet van hem afhouden.

Oz klapte toen June de dans had afgerond en lachte breed. Hij had het echt mooi gevonden! En zo te horen dachten de leerlingen er hetzelfde over. Austin liep door de groep richting June. Eenmaal bij haar aangekomen bleef hij naast haar staan. Onverwacht pakte hij June's pols en hief zo haar arm omhoog alsof ze een bokswedstrijd had gewonnen. "Mag ik nog een applausje voor deze getalenteerde dame?" sprak hij met luide stem waarop een luid gejuich uitbrak. Austin richtte zijn blik op June en lachte zijn witte tanden bloot. "Heel goed gedaan." complimenteerde hij haar nog extra, alhoewel het nauwelijks te horen was door de eerstejaars. Hij liet haar pols weer los en klapte zelf ook nog even mee.

June grinnikte even zacht toen hij haar arm omhoog hield. 'Dank je wel.' Zei ze tegen hem en tegen de leerlingen. 'Dit was nog niets, dan moet je naar het hele team gaan kijken als er weer eens een wedstrijd of bij een training.' Zei ze tegen de leerlingen en glimlachte naar Austin. 'En wat heb jij dan voor talent? Show us.' Zei ze met een verleidende glimlach om haar lippen. Ze wilde graag zien wat hij kon, ze wilde zoiezo ongestoord naar hem kijken. Kijken mocht wel, flirten ook, iets krijgen niet. Dat was jammer.

Oz keek van June naar de leerlingen. "Mijn talent?" Hij zag hoe beide groepen hem nieuwsgierig aankeken. "Nou..ik kan wel wat laten horen denk ik.." suggereerde hij met een glimlach. "Momentje dan." Vliegensvlug rende Oz de gymzaal uit, de anderen verbaasd achterlatend. Niet veel later kwam hij, niet eens hijgend en dat viel hem mee, terug en ging met een gitaar in zijn handen voor de groep staan. "Dan zal ik jullie iets laten horen." Met een zowel vriendelijk als verleidelijk knikje naar June begon Oz te spelen.

Here it is:
http://www.4shared.com/audio/WjhYFlxY/The_Fray_-_Never_Say_Never_-_T.htm

[als hij het niet gelijk doet, gewoon even link kopiëren op een nieuw tabblad ;D]

Dan doet hij het ook niet.
~
June ging bij de leerlingen zitten en trok haar benen op. Ze sloeg haar armen om haar benen heen en keek naar Austin. Hij speelde dus gitaar, intressant. June keek met een glimlach naar hem, vooral toen hij haar een verleidelijk knikje gaf. Ze luisterde naar zijn muziek, aandachtig. Ze hield van deze muziek, het was mooi. En ze merktte ook dat de leerlingen dat vonden, ze waren stil maar keken en luisterde wel heel aandachtig. Ze glimlachte en legde haar hoofd op haar knieën.