De Ontvangingsruimte

Oz speelde verder. Als "artiest" wist hij dat hij de zaal in hoorde te kijken en oogcontact moest maken met alle verschillende toeschouwers, maar telkens wanneer zijn blik die van June kruiste bleef hij iets langer hangen. Oz improviseerde een kleine gitaarsolo om iets te kunnen zeggen. "June, ken je het liedje? Dan kunnen we hier een duet van maken." Hierna zong hij snel weer verder om de muziek niet de fout in te laten gaan. Verwachtingsvol bleef hij naar de hoofdcheerleader kijken en glimlachte naar haar. Zijn ogen hadden een uitdagende glans over zich.

Oké, poging 2, dit keer doet hij het zeker, maar..negeer wel even de aantrekkelijke gozer in het filmpje. ^^:
of: sluit je ogen en doe alsof dit Oz is die zingt. x]

June luisterde naar zijn muziek en haalde haar hoofd van haar knieën toen hij iets aan haar vroeg. Ze glimlachte en knikte. 'Ja, ik ken het liedje.' Zei ze en krabbelde overeind. Het was gewoon een feit dat ze beter kon zingen als ze stond. Je buik was dan rechter, je kon beter ademhalen en dan klonk het beter. Ze ging door de leerlingen heen en ging glimlachend naar Austin staan. Ze begon het liedje mee te zingen. Haar stem was redelijk hoog, maar paste bij het liedje. Daar was ze blij om. Ze haalde even een hand door haar bruine haren en keek naar Austin terwijl ze zong.

Austin sloeg het ritme aan met zijn ene hand terwijl zijn andere hand soepel de verschillende akkoorden vastpakte. Gelukkig dat hij zelf ook geen zware stem had zodat June en hij verrassend goed klonken samen. De eerstejaars klapten af en toe glimlachend, maar de meeste tijd luisterden ze zwijgzaam en aandachtig. Nu had Oz een reden om June aan te blijven kijken, want dat was één van de pro's tijdens een duet. "What I'm supposed to do, when the best part of me was always you?" zong hij verder waarbij hij bij de 'you' naar June knikte en lachte. Uiteindelijk sloeg Austin het laatste akkoord aan en stopte tegelijk met zingen als June. De leerlingen begonnen, haast opgeschrikt door de plotselinge stilte, uitbundig te klappen en te juichen. Oz glimlachte. "Wow, ik wou dat ik altijd zo'n enthousiast publiek had!" mompelde hij net hard genoeg dat June het ook kon horen.

June lachtte en haalde een hand door haar haren. Geklap gaf altijd een goed gevoel, evenals juichen. Ze keek vrolijk en een beetje verleidend glimlachend naar Austin. 'Je was goed.' Complimenteerde ze hem. Wat ook niet zo gek was, anders was hij waarschijnlijk geen stagiair geweest, dan had hij het niet eens zover geschopt. Want om hier leraar te zijn moest je wel een beetje goed zijn. Ze luisterde naar het geklap van de leerlingen terwijl ze nog een tijdje naar Austin bleef kijken. Daarna besefde ze wat ze deed en kreeg ze rood/roze blosjes op haar wangen en keek weg, op haar lippen bijtend.

Oz keek naar de leerlingen en boog diep. "Dank u, dank u!" lachte hij en wees even naar June. 'Ze is goed, hè' vormden zijn lippen geluidloos zodat June het niet zag. De leerlingen knikten even als antwoord. Austin zette de gitaar tegen de muur vlakbij hem. Hij haalde het schema uit zijn broekzak en keek ernaar. Goed, ze moesten nu wel een beetje opschieten want er was nog best wat te zien. Vanuit zijn ooghoek zag hij plotseling June naar hem kijken. Glimlachend richtte Oz zijn blik op haar. "Is er iets?" vroeg hij met een enigszins bezorgde stem toen hij haar rode wangen zag.

June keek hem weer aan en schudde haar hoofd. 'Ehh, nee, het is niet belangrijk.' Zei ze met nogsteeds een beetje blosjes, en bovendien, het mocht ook helemaal niet. Ze keek naar de leerlingen. 'Volgens mij moeten we weer verder.' Zei ze tegen hun en ze stonden mazzaal op. 'Welke richting?' Vroeg ze aan Austin terwijl ze richting de deur begon te lopen. Ze liet de leerlingen even voorgaan en wachtte op Austins antwoord. Ze zuchtte, waarom moest uitgerekend een stagiair zo knap zijn.

Austin liep achter June aan. Zijn glimlach veranderde geleidelijk aan in een grijns. "Ik dacht dat jij dat wel wist?" opperde hij met een speels ondertoontje, terugverwijzend naar eerder toen June dapper de leiding over de hele groep had genomen. "Maar als je het toch vraagt..we kunnen ze wel de slaapzalen laten zien." stelde Oz voor. "Trouwens.." sprak hij ineens en legde zijn onderarm op haar schouder alsof hij haar nodig had ter ondersteuning. Maar het was meer een volgende nonchalante beweging van hem. Austin boog zich iets voorover naar haar. "kan ik je straks nog even spreken over..iets?" vroeg Oz op mysterieuze toon. Ja, June was inderdaad de kandidaat die hij had gezocht en hij wilde haar maar al te graag informeren over het plan. Hopelijk wilde ze mee werken!

June keek hem aan. 'Ik was mijn coördinatie een beetje kwijt.' Gaf ze eerlijk toe, maar hij hoefde niet te weten waardoor dat kwam. Ze glimlachte naar hem en keek hem aan. 'Natuurlijk kan dat.' Zei ze en liep achter de leerlingen aan. 'Waarover?' Vroeg ze aan hem met een glimlach. Ze was natuurlijk nogal een beetje nieuwsgierig aangelegd. Kalm instrueërde ze de leerlingen dat ze naar rechts moesten gaan en braaf werd dat gedaan. Toch leuk, dat leerlingen deden wat je zei. Als een echte carriëre als zangeres of zoiets niet ging werken, ging ze misschien wel lesgeven.