De opening!

Raf volgde de blik van het meisje en zag een volwassene staan, het schoolhoofd. Ze zouden vast een welkomspraatje krijgen of zo iets. Hij wist niet hoe het er op andere scholen aan toe ging. Hij was er niet zo vaak geweest. Raf slikte bij het idee dat hij hier zijn hele achterstand in zou moeten halen. In zijn buurt was dat nooit een probleem geweest, daar had hij eerder een voorsprong gehad. De rest kon meestal niet lezen of schrijven. Daar was hij toen trots op geweest, maar hier betekende het niks meer.

Hallo hallo, en wat voor muts? ehm, laten we zeggen een grijze (haha)
_
Oliver liet zich door zijn knieën zakken en zat nu met zijn rug tegen het muurtje, hij krabde even achter zijn oor en likte even aan zijn droge lippen. Zijn tas gleed van zijn schouder en kwam met een zacht plofje in het gras terecht. Met een snelle ruk aan het koordje ritste de tas open en viste hij een flesje water uit zijn zwarte tas. Hij schroefde het dopje los en nam een heerlijke koele slok water. Terwijl hij het water doorslikte bekeek hij de mensen, waarschijnlijk hadden ze allemaal de zelfde gedachte hier zo lang mogelijk te blijven staan om niet naar binnen te hoeven waar het waarschijnlijk nog warmer was dan hier buiten. Hij strekte een been en krabde weer achter zijn oor.

June zag het schoolhoofd bij de microfoon staan. Die vrouw was echt haar voorbeeld, die vrouw had ook zoveel kunnen bereiken als ze niet die blessure had gehad, nog meer dan ze al had bereikt. Ze zag dat Katty net naar haar had gezwaaid en glimlachte even haar kant op. Ze liet haar koffer bij de deur staan en liep met haar tas naar de dichtsbijzijnde stoel. Haar vrienden zaten daar niet echt, maar dat maakte haar niet uit. Ze keek aandachtig naar het schoolhoofd.

Met moeite hees Oliver zichzelf op en liep hij langzaam naar de stoelen. Hij liet zich neer vallen op een stoel naast een cheerleader, hij kende haar had ooit een keer de tijd aan haar gevraagd en haar wel eens rond zien springen met pompons. 'Hallo' Het simpele woordje gleed makkelijk over zijn lippen en hij liet zijn tas en gitaar tas naast hem op de stoel vallen.

Toen Sithis het schoolhoofd in de gaten kreeg was ze direct alert. Ze keek neutraal naar de vrouw en wachtte af wat er komen ging. Ze had respect voor de vrouw. Dat wou aardig wat zeggen; Sithis was niet iemand die snel iemand onvoorwaardelijk respecteerde. Ze voelde zich niet beter dan anderen, integendeel, maar was altijd van mening dat mensen respect hoorden te verdienen en veel deden dat gewoon niet. Ze bond haar lichtroze haar on een staartje en ging op de grond zitten.

Catharina merkte dat de leerlingen doorhadden dat ze er stond. Het praten werd langzaam minder, de hoofden werden haar kant op gedraaid. 'Goedemiddag allemaal.' Zei ze kalm door de microfoon. Ze tikte met haar vingers op de standaart van de microfoon, niet omdat ze ongeduldig of zenuwachtig was, meer uit gewoonte. Ze hield van het geluid van haar nagels, die zo mooi lang waren. Ze glimlachte de zaal in en ging even met haar blik langs alle ogen.

Trinity keek nog snel de ruimte rond, eindelijk zag ze wat bekende. MAar die stonden aan de andere kant van de zaal, een plek waar ze nooit zou kunnen komen met al de drukte. Daarom besloot ze snel plaats te nemen op 1 van de vele stoelen die bij haar in de buurt stond. Ze herkende de hoofdcheerleader die enkele stoelen voor haar zat. Ze had haar nooit echt gesproken, maar op 1 of andere manier had ze er nooit behoefte voor gehad. Je hoorde te vaak verhalen over dat het de meest vreselijke bitches waren, al werd dat ook wel eens over haar gezegd. Haar hoofd draaide terug naar het podium waar het schoolhoofd begon met spreken.

June keek naar de jongen naast haar, die haar aansprak. Ze kende hem niet, maar hij zag er aardig uit. Het feit dat hij haar aansprak, vond ze al leuk. 'Hallo.' Zei ze iets zachter dan ze normaal praatte en glimlachte even. Ze keek weer terug naar het podium. Het schoolhoofd had al gesproken, dat betekende dat ze ook graag wilde beginnen waarschijnlijk. June negeerde sommige blikken die zich van haar afkeerde en bleef naar het schoolhoofd kijken. Ze moesten niet zo op haar letten. Sommige mensen dachten dat ze haar kende, dat ze gelijk een bitch of huppelkut was door de hoofdcheerleader te zijn. Maar ooit zou ze hun het tegendeel bewijzen.

Sylvester trok met één behendige beweging de mp4-speler oortjes uit zijn oren en stopte ze bij zijn vest aan die hij vandaag droeg. Hij zag vaag wat bekende gezichten. Hij snoof een keertje door zijn neus en nam plaats op een stoel die het dichtst binnen zijn bereik was. Ja, hij was best luit, maar dat maakte hem niets uit. Hij trok zijn tas wat dichter naar hem toe, besefte dat hij echt wat te bezorgd om zijn spullen was en liet het weer los. Zijn blik was nu strak gericht op het schoolhoofd, benieuwd naar wat er komen zal.

Oh, ik heb zo een stoere muts maar ik weet dus niet hoe die heet anders had ik het tegen juh kunnen zeggen. ^^
==
De wind waaide door haar haren, die amper mee bewogen. Door het stijlen was het stijfjes maar toch zag het er niet dood uit. Aandachtig bleef ze naar Catherine kijken, zou ze het moeilijk vinden om een schoolhoofd te zijn op zo een jonge leeftijd, vroeg ze zich af. Zachtjes beet ze op haar lip, het was moeilijk om het hele verhaal af te luisteren. Al snel werd ze afgeleid door een vogel die prachtige kleuren had. Luisteren katty, dwong ze zichzelf al snel weer. Het was gewoon zo moeilijk.

Zwijgend keek Oliver voor zich uit en kuchte zacht. Hij strekte zijn benen en wiebelde met zijn sneakers, hij draaide zijn muts een beetje en schoof wat plukjes goed. Met tegenzin deed hij zijn oordopjes uit, waarschijnlijk was Catherine de enige waarvoor Oliver zijn oortjes uitdeed. Met heldere ogen bekeek hij de achterhoofden van de mensen voor hem. Hij krabde weer achter zijn oor, het was een soort tik voor hem geworden.

Catharina was blij dat het nu bijna helemaal stil was. 'Ik weet dat sommige van jullie, erg ziek worden van dit praatje. Als je al drie jaar meegaat op deze school. Maar voor de nieuwe mensen, zal ik hem toch nog herhalen.' Begon ze haar speech. 'Franklin High is de school van het talent, van de muziek en van jou toekomst.' Zei ze serieus. 'Jou toekomst. Wij, de leraren, kunnen je helpen, maar uiteindelijk zul je alles zelf moeten doen, that's showbiss. Maar hier ben je niet alleen. Maak vrienden, ontdek nieuwe dingen. Ook voor de oudere leerlingen; Ga eens bij een ander groepje zitten. Schrijf je in voor het cheerleader team, word een footballspeler of organiseer een optreden. Weet dat jullie allemaal gelijk zijn, want jullie zijn hier allemaal om een ding en jullie houden ook van dat ene ding.' Sprak ze en glimlachte daarbij. 'Mag ik erop wijzen dat ik wil dat doordeweeks om 11 uur de lichten uitgaan in de slaapzalen. Dat jullie niets vernielen en vooral elkaar niet. Ik zal straks de zaal indeling ophangen, dan kun je zien waar je zit.' Ze zuchtte even. 'En nog een fijne middag allemaal.' Eindigde ze. Ze had niet het idee dat het een hele lange speech was.

Zuchtend liep Mike onder de nog steeds openstaande houten poort door. Zoals altijd was hij weer eens te laat. De toespraak was al begonnen en hij was nauwelijks binnen. Het was zijn vijfde jaar en alsnog was hij weer te laat voor de toespraak. Zijn witte sneakers klopten zacht op de vloer van de hal. Toen hij daar stond zag hij dat de stoelen bezet waren en ging hij ergens in een hoek staan. Hij voelde de koude muur tegen zijn armen, hij kreeg er een beetje kippenvel van. Hij droeg een wit overhemd met opgestroopte mouwen. Er hing slapjes een zwarte stropdas met grijze krijtstrepen om zijn nek. En hij droeg een zwarte spijkerbroek.

Sylvester moest een geeuw onderdrukken bij de speech. Hij begreep het wel dat het gehouden moest worden, maar hij kende alle zinnen nu zowat uit zijn hoofd. Toen de directrice het voorwoord eindige met "een fijne middag nog" was het eigenlijk gebruikelijk te applaudiseren, dus deed Sylvester dat. Waarschijnlijk zette hij iets te vroeg in, want hij was de enige die enthousiast in zijn handen klapte.

Oliver zijn handen klapte tegen elkaar bij het einde. En al snel gingen zijn oortjes weer in zijn oren. Hij beet even in zijn lippen en zag mensen alweer aanstalten maken om weg te gaan en zich te dringen naar de kamerindeling. 'Don't you wake up yet, give me some time..' zong hij zacht half neuriënd mee me het liedje. Het meisje naast hem zat nog steeds, Oliver wist even niet wat hij moest zeggen, dus hij zei maar niets. Hij kon een tweede gaap niet onderdrukken en deed een vuist voor zijn mond.

Trinity had braaf naar de speech geluisterd, het was dat hij elk jaar net iets anders was. Anders had ze het misschien nu wel eens mee kunnen mompelen. Doordat elk jaar ongeveer hetzelfde gezegd werd was ze er niet met heel haar aandacht bij. Met haar vinger plukte ze langs de rand van haar hoofd dat van gevlochten stro leek gemaakt. Op het moment dat de eindwoorden over de fijne middag uitgesproken werd keek ze naar de schade die ze aan haar hoed aangericht had. Haar souvernir kon de prullenbak in. Ondanks deze teleurstelling van de kapotte hoed werkte het net iets te vroege aplaus van een jongen op haar lachspieren. Lachend begon ze rustig mee te klappen voor het schoolhoofd.

Blair rende met een in de weg zittende tas naar de poort. Ze had een veel te grote tas meegenomen, maar ze kon het niet laten om verscheidene make-up en accesoires mee te nemen. Ze had op het laatste moment nog van alles moeten inpakken en was vreselijk laat. Niet dat het haar wat uitmaakte dat ze de speech die elk jaar gehouden werd miste. Klik, klak, klik, klak, deden haar pumps. Ze minderde vaart, haalde haar hand door haar bruine haren, streek haar rokje glad en paradeerde naar binnen. Ze ging naast een meisje met bruin haar zitten. 'Hai,' zei ze en keek even naar het schoolhoofd. Blijkbaar had de speech net plaatsgevonden. Ze schaamde zich niet dat ze zo spontaan was en ze glimlachte even.

Katty keek weer naar de jongen, toen het einde van de speech zich had laten zien. Een paar keer knipperde ze met haar ogen voordat ze weer begon te praten. ''Hoe heet je eigenlijk.''. Haar ogen keken hem geïnteresseerd aan. Nieuwe mensen leren kennen ; had Catherine gezegd, dus dan deed ze het ook. Misschien kon ze ook iets van een concert geven, om zich te ontwikkelen.
=
Op dit moment heb ik echt een gevoel dat ik zooow slecht schrij.XD

Mike grijnsde toen hij iemand veel te vroeg hoorde klappen. Later klapte er iemand mee, hij moest een lach onderdrukken en zette zijn sporttas met spullen en zijn gitaarkoffer neer en begon zelf ook met klappen. Wat maakte het ook uit? Het was toch een beetje voor de grap. Zijn blik gleed ondertussen door de ruimte. Bekende gezichten kwamen langs. Maar ook onbekende gezichten waren te zien. Het was een nieuw jaar, dus nieuwe mensen en dat betekent onbekende mensen.

Oliver frummelde aan zijn armbandje en keek achter zich toen hij geklikklak hoorde. Hij grinnikte, er waren altijd mensen die te laat waren. Hij deed een paar plukken van zijn haar weer goed die onder zijn muts uit piepte. Nog steeds tikte hij met zijn voet de maat van het lied wat uit zijn oortjes schalde. Hij viste weer het waterflesje uit zijn tas en schroefde weer zijn dopje los en nam een grote slok. Hij verslikte zich en hoestte tot de tranen in zijn ogen stonden.

Trinity keek op naar het meisje dat naast haar wam te zitten. Ze had nog steeds een brede grijns op haar gezicht van het klappen dat ondertussen door bijna de hele zaal meegenomen was en langzaam stopte omdat iedereen naar de lijsten ging voor de slaapzalen. Ze liet haar blik even over het meisje glijden, ze kwam haar wel bekend voor. Waarschijnlijk zat ze hier ook al een aantal jaren op school "Hey, je bent net wat te laat." grinnikte ze terwijl ze om zich heen gebaarde naar al het gepraat wat weer terug kwam en tegen de muren weerkaatste zodat het geroezemoes bijna onverstaanbaar werd.

Met twee opgetrokken wenkbrauwen keek Katty over haar schouder. Ergens was het lachwekkend dat bij een stilte zoiets gebeurde. Verontschuldigend keek ze naar de jongen met wie ze praatte en liep toen naar de jongen. Onhandig begon ze op zijn rug te kloppen. Het was toch altijd aardig om mensen te helpen in zo een situatie? ''Gaat het?'' vroeg ze bezorgd.

Sylvester stond weer op, wierp automatisch een blik naar beneden voor zijn tas en vervloekte zichzelf. Hij ging nog net niet in zichzelf praten, wat hij nog wel eens wou doen. Opnieuw keek hij in de rondte, hij was spontaan kon je wel zeggen. Maar niet spontaan genoeg om op iemand af te stappen, zelfs als hij diegene kende. Een typisch kenmerk van hem, maar irritant was het wel.

Veel van de speech had Sithis niet meegekregen; ze vestigd emeer haar aandacht op de mensen om haar heen. Nu de speech afgelopen was, stond ze op en liep ze naar buiten. het zonlicht deed haar haar fel glanzen en ze rekte zich uit, genietend van de warmte. Ze keek om zich heen en haalde diep adem. het jaar was weer begonnen, dacht ze en ze ging in het gras zitten. Ze had het gevoel alsof ze weer thuis was gekomen na een lange reis, ookal sloeg dat natuurlijk nergens op.

Oliver zijn hoofd kleurde rood 'Bedankt' Wist hij uit te brengen. Hij schonk een glimlachje naar haar en stopte zijn flesje maar even weg. Hij slikte nog een keer goed en kwam weer een beetje op normaal adem.
_
Moet gaan x