De opening!

Blair lachte. 'Ja, ik weet het. Ik ben niet zo goed in op tijd zijn,' zei ze. Ze keek even om zich heen. Ze zag een aantal bekende gezichten, maar ook veel onbekende. 'Ik ben trouwens Blair.' Het was wel zo aardig om jezelf voor te stellen. Ze vond het leuk om nieuwe mensen te leren kennen. Ze wierp een blik op de mensen die naar de lijsten van de slaapzalen liepen. 'Zullen we ook gaan kijken in welke slaapzaal we zitten?'

Trinity knikte, zonder verder af te wachten stond ze op. Ze had zich bedacht dat haar tas nog onbeheert stond te wachten op de plek waar ze hem achter gelaten had. "Ik ben Trinity." stelde ze zichzelf voor terwijl ze de hoed op de stoel achterliet. "Eerst even m'n koffer zoeken." zei ze over haar schouder terwijl ze zich haastig tussen de mensen bewoog om haar tas te pakken te krijgen. Tot haar opluchting stond hij er nog, onbeschadigd, op de plek waar ze hem achter gelaten had. Verontschuldigend keek ze even om naar Blair. "Zuillen we dan maar gaan kijken?"

''Geen dank.'' zei ze en knipoogde. ''Katty aangenaam.'' zei ze en stak haar hand uit. Ze kende de jongen ergens wel van maar kon hem niet plaatsen, dus zich voorstellen leek haar een goed idee. Er zat een glinstering in haar ogen, door de zon. In haar ooghoeken zag ze dat iedereen naar de indeling liep , maar erg veel interesse toonde ze daar niet in. Ze was de helft van haar tijd toch niet in haar kamer. Zolang haar kamergenote niet snurkte vond ze het goed.

"Ik ben Raf, ook leuk om jouw te ontmoeten." Raf mompelde het maar voor zich uit, hij snapte dat het meisje weg was gegaan. Hij was nou niet de leukste gesprekspartner. Hij liep met de stroom mee om de kamerindeling te weten te komen. Het betekende veel voor hem om een eigen plek te hebben, dat betekende veel op straat. Meteen nadat hij dat dacht schreeuwde hij in gedachten tegen zichzelf: Je bent niet meer op straat Raf! Pas je aan! Hij moest stoppen met vergelijken, anders zou hij zich nooit op zijn gemak gaan voelen.

Blair glimlachte en hees de tas over haar schouder. 'Is goed,' zei ze. Ze liep naar de horde mensen die bij de lijsten stonden. Het was duidelijk dat deze school een populaire school was; er waren veel mensen. Ze wachtte tot de rij slonk en keek op de lijsten. 'Waar staat mijn naam nou?' mompelde ze en keek op de lijsten. 'Ah, daar sta ik. Ik zit in slaapzaal een.' Ze keek even naar Trinity. 'En jij?'

Edit: Grapje, ik zit in slaapzaal 1

Ze zitten in 1 :3
-
Trinity liet haar blik over de lijsten glijden. Al snel vond ze haar naam "In dezelfde." deelde ze vrolijk mee. Ze trok haar tas achter zich aan om uit het gedrang rond de lijsten weg te komen. "Ik denk dat het niet handig is om gelijk die slaapzalen te bestormen, het is een gekkenhuis daar." dat wist ze uit eerdere jaren. Het klonk gezellig maar 2 slaapkamers met vele meisjes, maar als iedereen er tegelijk binnenstormde was er geen doorkomen aan. Ondertussen stak ze haar hand op naar een vriendin die langsliep, gevolgd door hoog gegil alsof ze elkaar jaren niet gezien hadden. Na 2 minuten was het overdreven gegil afgelopen over hoe de vakantie was en liep de vriendin weer verder. Trinity keek grijnzend naar Blair "Sorry, ik liet me even gaan."

Blair knikte. Ze had dat één keer gedaan en toen nooit meer. Het was een hel daar. 'Dat is inderdaad niet slim inderdaad, iedereen is nu aan het dringen en duwen. Echt niet leuk.' Ze haalde haar hand nog een keer door haar haren. Opeens hoorde ze gegil van Trinity, die blijkbaar een vriendin had gezien. Blair moest lachen. 'Maakt niet uit hoor, doe ik ook zo vaak,' zei ze met een glimlach.

haha doet me denken aan van die kindjes in m'n klas. Ze hebben elkaar nog geen 24 uur hoeven missen en ze beginnen gelijk te gillen als ze elkaar weer zien >.<
-
Trinity lachte opgelucht "Gelukkig, dan staat het niet zo belachelijk." zei ze. "Wat zullen we dan doen, hier staan is denk ik niet zo'n optie." ze werden steeds verder opzij geduwd door de menigte. Het was opvallend hoe druk het kon zijn in de hal, meestal was het haast uitgestorven doordat iedereen wel op een andere plek in de school zat. Met haar vingers ging ze naar een gevlochten armbandje van een blauw stukje stof die ze in de vakantie gemaakt had omdat ze zich verveelde.

June was even blijven zitten, maar stond nu op. Ze besloot maar even te gaan kijken in welke zaal ze dit jaar sliep. Ze liep terug naar haar koffer om deze gelijk mee te nemen en liep richting de plek waar leerlingen stonden te dringen om te kijken in welke zaal ze zaten. Ze zuchtte en wachtte even tot er een paar weg waren. Ze kreeg even een knuffel van een vriendin, die gelijk weer door liep. Wat een vriendin. Ze draaide met haar ogen en keek op het blaadje dat er hing. Ze zocht naar haar naam. 'Zaal 1.' Zei ze hardop, maar had het tegen zichzelf.

Net als alle anderen liep Mike naar de lijsten. Zuchtend liet hij zijn spullen achter in de buurt van de lijsten. Daarna werd hij overspoeld door een golf van irritatie terwijl hij zich richting de lijsten door de menigte wurmde. Toen hij na een hoop geduw eindelijk de lijst bereikt probeerde hij te zoeken waar hij was ingedeeld. Terwijl hij naar achteren werd geduwd las hij dat hij in slaapzaal nummer één was ingedeeld. Snel las hij wie er nog meer in waren gedeeld maar dat was bijna onmogelijk. Hij stond al snel weer achteraan in de rij.

Blair haalde haar schouders op. 'Ik zou het niet weten,' zei ze toen ze half omvergeduwd werd door een stel jongens. 'Kijk even uit!' riep ze hen na. Die jongens keken even onderzoekend naar haar en lachten toen veronschuldigend. Ze zuchtte geïriteerd en richtte zich weer op Trinity. 'Even naar buiten gaan ofzo? Het is hier benouwd, niet normaal.'

Raf baande zich een weg door de menigte naar de lijsten, gek genoeg voelde hij zich hier niet ongemakkelijk door. Ja, er waren héél veel mensen bij elkaar maar het leek zo best op de straat. In ieder geval zag hij nu dat er ieder kind een straatkind zat. Dat gaf hem het gevoel dat hij niet zo heel anders was. Snel zag hij het. Slaapzaal 1. Hij hoefde helemaal niks te doen en toch was hij al snel weer uit het gedrang. Eigenlijk wilde hij meteen naar de slaapzaal gaan, maar hij zag de stroom jongens en veranderde van plan. Hij zou wel naar buiten gaan.

Zal ik iets van een grasveld aanmaken ofzo?
-
Trinity knikte "Daar heb je gelijk in." wat was ze blij met de uitvinding van het deodorant, anders zou het hier behalve ontzettend benauwd zijn ook nog eens vreselijk ruiken. Waarom die gedachte in haar opkwam was haar een raadsel. "Op naar buiten dan maar." ze trok vastberaden haar trollie omhoog, waardoor ze bijna iemand liet struikelen. Verontschuldigend keek ze die persoon aan, misschien moest ze toch eens wat beter gaan opletten in zo'n menigte.

Blair liep naast Trinity naar buiten. Het viel haar op dat ze niet al te veel moeite moest doen om mensen te leren kennen; ze vertrouwde mensen snel. Ze hees haar zware tas wat verder over haar schouder die ondertussen zeer begon te doen. Ze liep de frisse buitenlucht in en een zonnetje scheen in haar gezicht. Het was lekker weer.

_
Dat is inderdaad wel handig

June baande zich weer een weg door de menigte en begon richting de trappen te lopen. 'Shizzle. Nu moet ik drie verdiepingen hoger gaan lopen met die koffer.' Zuchtte ze in zichzelf, ze praatte wel vaker tegen zichzelf en begon de trappen op te lopen. Ze keek nog even achterom, maar het leek er niet op dat iemand met haar mee ging lopen. Ach, ook lekker rustig. Ze liep verder.

Dana Elle liep in een haastige pas door de poort en naar de grote hal. Ze wist dat ze te laat was voor de speech maar ze vond dat nou niet al te erg. Het was toch hetzelfde als de afgelopen jaren. Soms voelde het zelfs meer als thuis komen dan als naar school gaan. Hier voelde ze zich meer dan veilig en dat wilde ze nog echt een lange tijd houden. Haar sneakers piepte toen ze op het marmer stapte. Ze wou wachten met kijken naar de lijst tot het daar een beetje rustig zou worden en daarom liep ze naar het poduim en ging op het trappetje die ernaar toe leed zitten. Ze had geen zin om met mensen te praten of om ze überhaupt aan te kijken. Daarom stopte ze haar oortjes in en draaide de volume op zijn hoogst. Dit vond zij nou een goeie manier om het schooljaar te beginnen. Haar emotieloze blik ging door de ruimte en af en toe zag ze een gezicht die ze herkende maar de meeste waren voor haar onbekend. Want hoe lang ze hier ook op school zat ze vond dat gezichten er niks toe deden pas als die gezichten ook hersenen hadden werd het interessant.

Er waren vele jongens die richting de slaapzalen gingen. Dus het leek Mike niet slim om er ook heen te gaan. Het werd vast weer een gekkenhuis. Terwijl hij nadacht over hoe het vorig jaar ging pakte hij zijn spullen op en liep hij weg. Weer klopten zijn sneakers zacht op de grond, alleen dit keer klonk het harder. Misschien omdat hij uit de buurt van de menigte liep. Hij was op weg naar buiten, gewoon om een stil plekje op te zoeken en misschien wat gitaar te spelen tot de slaapzaal wel veilig leek.

'Ja.. aangenaam' Mompelde hij binnensmonds en Oliver schudde de slanke vrouwenhand. 'Oliver' Hij krabde achter zijn oor 'Oliver Shay' Hij schudde zijn haar even en trok zijn muts iets dieper over zijn ogen. Hij zag iedereen weg lopen en stond ook maar op. Hij slingerde zijn tas maar over zijn schouder en pakte zijn gitaartas in zijn rechterhand. 'Ik ga maar kijken bij wie ik in de slaapzalen zit' Een zucht die hij slaakte gaf aan dat hij er flink tegenop zat. Het was iets wat hij ieder jaar had, zijn aller eerste jaar hier had hij een rot indeling gehad met allemaal oudere jongens die hem op sloten en in de wc duwde met zijn hoofd naar voren. Hij slikte, natuurlijk was hij nu een jongen die uitstak boven de rest en niemand dacht er maar over om hem in een wc te duwen. Oliver lachte een schattige scheve lach bij zijn gedachte.

''Oke, doei Oliver.'' zei ze glimlachend en draaide zich om. Ze liep terug naar haar trolly en pakte het handvat vast. Terwijl ze vrolijk rondkeek trok ze hem over de stenen, wat een geluid veroorzaakte. Ook haar hakken maakte een vrolijk klik klakkend geluid. Naar de lijsten liep ze niet, ze had geen zin om te kijken bij wie ze zat, dat deed ze later wel nu was het toch te druk. Ze zou wel even trainen, voor cheerleaden , dan haalde ze tenminste zeker de try-outs.

'Dag Katty' Oliver liep naar de slaapkamer indelingen. De meeste mensen waren al weg en zorgde ervoor dat Oliver gelijk kon kijken bij wie hij zat. Hij las de namen hardop, hij herkende 1 of 2 namen misschien ergens van maar hij kon er geen gezicht voor zien. Het leek hem onzin om nu al naar de slaapzalen te gaan dus hij dumpte zijn rugzak ergens. Alleen nam hij zijn gitaar mee, misschien kon hij ergens oefenen, zijn vingers tintelde om de snaren weer aan te raken.

Dana Elle schudde even met haar hoofd omdat die te veel vol zat met herinneringen en gedachtes. Ze moest op de lisjt kijken want anders zou ze er nooit aan toekomen en weer een verkeerde zaal in lopen net als vorig jaar. En die blunder kon ze dit jaar mooi niet meer maken want vorig jaar was ze hard geworden en dat moest ze aanhouden. Snel en behendig gooide ze haar rugzak weer over haar schouder en ze stopte haar ipod in haar broekzak terwijl de zware klanken van Avenged Sevenfold door haar oren zweefden. Ze hield van deze muziek het was echt iets waar ze haar gedachte mee vrij kon maken en niet na hoefde te denken. Ze liep met slome en kleine passen naar de lijst en ging als een soort automatisme met haar hand door haar haren maar hield halverwege op omdat ze het anders alleen maar nog erger maakte. Als dat eigenlijk nog wel kon. Ze dacht zelf van niet maar waarschijnlijk had ze weereens ongelijk. Haar vinger gleed over het koude velletje papier en toen herkende ze haar eigen naam die in was gedeeld in de tweede slaapzaal. Langzaam kwam haar lichaam weer in beweging en ze sleepte zichzelf de trap op naar de slaapzaal.

Marina keek rond en zag tot haar irritatie dat bijna alle cheerleaders hun pakjes hadden aangetrokken. Waar sloeg het op? Alle nieuwelingen zouden de cheerleaders snel kennen, en de al wat ouderen wisten al wie ze waren. Dit was Marina's derde jaar, ze was een 'oldie' als je haar zo wilde noemen. De meesten kenden haar en wisten dat ze niet iemand was voor leeghoofdige babbels, of Marina was zéér opgewekt. Haar grote trolley rolde achter haar aan en maakte regelmatige geluiden. Marina Alison Shelfe was gearriveerd.

Florentine liep met opgeheven hoofd de school in. Achter haar bungelde haar trolley, die ze volgestampt had met vanalles en nog wat. Ze ademde de typische geur van Franklin High in en een gevoel van geluk ging door haar heen. Florentine hield van Franklin High, heel erg veel en in de periode dat ze weg geweest was, was er geen minuut dat ze er niet naar verlangde weer terug te zijn. Snel liep ze naar de slaapkamer indelingen en keek nieuwsgierig.

Mara wandelde vol ontzag de grote hal in. Ze keek achterom en zwaaide Nancy voor de laatste keer gedag. Toen Nancy uit het zicht verdwenen was draaide ze zich om en keek om zich heen. Wat een drukte! En wat mooi! Dit zou de komende jaren een thuis voor haar moeten worden. Toen ze een eindje verder was gelopen werd het al wat rustiger. Ze keek naar haar koffers die ze met zich meesleepte en bedacht dat ze maar snel de slaapzalen moest gaan zoeken.

Zoals gewoonlijk kwam Cathleen weer terug op de Franklin High, ze had hier zo op verheugd? Dus niet. Ze haate eigenlijk deze school en de meeste mensen die er op zaten. Ze snapte niet waarom haar ouders haar op deze school had geplaatst. Met een emotieloze uitstraling liep ze de school in. Ze was geen spat veranderd eigenlijk. Dit was haar 4de jaar, ze zag veel nieuwelingen. Met haar koffer en haar trolly ging ze maar meteen naar de slaapzalen toe. Ze had geen zin om zich meteen kennis te maken aan de nieuwelingen of aan de andere mensen.