De trappengangen

Dana Elle knikte en stak haar hand uit,' Ik ben Dana Elle by the way.' Ze lachtte vriendelijk en haar vorige emotie was als sneeuw voor de zon verdwenen. Ze ging met haar andere hand door haar haren en ging wat meer naast hem zitten omdat er wat mensen langs wouden en omdat ze gewoon heel erg in de weg zat anders.

Evan glimlachte en pakte haar hand aan om hem te schudden. 'Evan.' Zei hij zijn naam. 'Volgens mij heb ik je een keer in een les gezien, als ik me niet vergis?' Vroeg hij met een vriendelijke glimlach omdat zijn lachbui over was en hij weer normaal kon praten zonder gehik er tuusendoor.

Dana Elle ging even na in haar hoofd,' Zou best kunnen maar toen was ik zeker niet voor mezelf want ik krijg namelijk les van Aria.' Ze lachtte en toen pas herinnerde ze zich dat het bij zang was en toen was ze er samen met Raf,' Nee je hebt me inderdaad gezien maar dat was omdat ik iemand moest begeleiden.' Ze lachtte weer een beetje schuldig, ze kon namelijk totaal niet zingen.

'Aha, daarom herken ik je dus.' Glimlachtte Evan en haalde een hand door zijn haren heen. Hij hoorde een kleine korte bel afgaan, wat betekende dat de les begon. Hij had vandaag geen les, maar hij keek naar Dana Elle. 'Je bent te laat.' Zei hij met een lichte grinnik tegen haar.

Dana Elle hoorde de bel ook en haalde toen haar schouders op,' Ik was ook al te laat als ik niet gevallen was want ik moet helemaal aan de andere kant van het gebouw zijn. Dat red ik toch al niet meer en zo interessant vind ik geschiedenis ook weer niet. Als het wiskunde was dan vond ik het wel belangrijk.' Ze lachtte schuldbewust want de meeste mensen hierzo vonden wiskunde verschrikkelijk.

Evan deed alsof hij stikte. 'Pardon, wiksunde?' Vroeg hij verbaasd aan haar en trok een gezicht. Hij walgde van wiskunde, natuurkunde, geschiedenis, scheikunde en alle andere vakken die niets met muziek te maken hadden en dat waren er nog best wel veel. Hij grinnikte in zichzelf en keek naar Dana Elle.

Dana Elle keek even heel onschuldig met van die grote puppy ogen, daarna verscheen er een grote glimalch om zijn reactie,' Ja sorry ik ben eigenlijk nogal weg van alle vakken die met cijfers te maken hebben. Ik weet dat ik gek ben maar goed zo heeft iedereen wel zijn eigen rare trek.' Ze lachtte en haar ogen begonnen te glinsteren,' Je weet die van mij nu wel maar ik niet die van jou, dus vertel maar wat is je raarste trek!'

Evan lachtte en dacht daar even overna. Had hij een rare trek? Vast wel. 'Ik zit altijd aan mijn haren te prutten of mijn pet goed te zetten. Maar ik denk niet dat dat zo'n soort trek is als jij die hebt, want wat jij hebt is gewoon ziek.' Lachtte hij om haar en zette zijn pet automatisch wat beter op zijn hoofd. Het was eerder een stomme gewoonte.

Dana Elle begon breed te lachen,' Nee echt niet, als je wiskunde makkelijk vind is het al snel leuk.' Ze begon een beetje te blozen toen ze doorhad hoe stom het klonk en boog haar schouders even wat voorover. Met één hand ging ze door haar haren maar hield halverwege op.' Die trek heb ik eigenlijk ook wel, maar volgens mij heeft iedereen dat wel op zijn tijd.'

'Maar voor een jongen is het toch niet normaal om de hele tijd aan je haren te zitten. Straks gaan mensen nog denken dat ik gay ben.' Zei Evan en sloeg zichzelf daarbij voor zijn hoofd. Hij kon er eigenlijk ook wel om lachen. Hij keek haar aan. 'Goed zijn in wiskunde is wel handig, maar ik snap er bijna nooit iets van.' Zei hij met een grinnik.

NEW
~~~
Ik sta hier, in de duisternis, iets waar ik vreemd genoeg nooit bang voor ben geweest, dus ook nu stoort het me op geen enkele manier. Er is niks om me heen behalve de duisternis, niks om te horen, niks om te voelen, niks om te zien. Niets. Behalve die diepe, en toch solide duisternis.

Tot er vanuit dat niets, vanuit de duisternis, iets opdoemt. Een manshoge spiegel met een ingewikkelde, zilveren lijst eromheen. Aandachtig bestudeer ik de spiegel, die daar in het niets voor mij hangt, volg de kronkels van de lijst met mijn ogen tot ze in de duisternis eromheen verdwijnen. Wanneer ik in de spiegel kijk, zie ik mezelf staan, in de duisternis. Het zwart om mij heen maakt dat mijn huid er bleekjes uit ziet. Ik glimlach naar mezelf, mijn spiegelbeeld glimlacht terug. Ik steek mijn hand op om naar mezelf te zwaaien, maar als ik dat doe, merk ik dat mijn eigen hand veel minder bleek is dan degene die ik in de spiegel zie. Mijn spiegelbeeld vervaagt en vervormd zich langzaam, enkel mijn ogen veranderen niet. Ze blijven me fel twinkelend aankijken.

En toch zijn het de ogen die me de meeste angst aanjagen als het spiegelbeeld stopt met vervormen. Nog altijd twinkelend, maar dit keer met een angstaanjagende, doorgeslagen vrolijkheid, kijken ze me van achter een masker aan. Een masker dat de rest van het gezicht van de vrouw in de spiegel bedenkt, dat een psychotische grijns schildert om haar mond...

Met een frons van concentratie zat Loki boven aan de trap op een kladblok te pennen. Zijn haren verhulden het zicht op zijn ogen als een gordijn, en toch was het niet moeilijk om te zien dat hij geheel in zijn werk opging. Misschien gedeeltelijk omdat hij totaal geen aandacht scheen te hebben van de mensen die nu en dan de trap op of af liepen, maar daarnaast hing er ook een soort aura om hem heen dat de meeste mensen snel door liet lopen.

Liam liep door het trappenhuis omhoog. Hij was net door hun mentor ondervraagd waarom hij en Sean neit meer met elkaar omgingen, en wat het verband hiel met zijn verslechterende cijfers. Hij had het een beetje uit proberen te leggen. Maar de man had het amper begrepen. Hij rolde op een bitchy way met zijn ogen en deed zijn sjaal goed. Okee, hij zag er tien keer zo fashionable uit sinds hij en Sean gescheiden waren, omdat hij nu lekker uniek kon doen zonder aan de smaak van zijn bro te denken. Hij had een sjaaltjesliefde ontdekt. Hij liep bijna tegen loki op omdat hij bezig was met de sjaal "Hoi Boy" zei hij met een glimlachje voor hij naast hem ging zitten,.

Ik bedenk net, ik heb gister een tekeing gemaakt, en vind dta die zoizo overnieuw moet. Maar wat vind jij... een tekening en daarbij een verhaar schrijven. Of de tekening nu uitwerken in een stripverhaal (en dan word het mijn eerste stripverhaal ever)

Zelf zou ik voor het eerste gaan, maar dat komt omdat mijn tekenskills non-excistent zijn xD Maar je moet doen wat je zelf het leukst lijkt n.n
~~~
Met een ruk werd Loki uit zijn concentratie getrokken door Liam. Geschrokken klapte hij het kladblok dicht tegen nieuwsgierige ogen. Pas daarna keek hij omhoog naar de herkomst van de stem. Meteen toen hij Liam zag, veranderde zijn gezichtsuitdrukking van geschrokken en een beetje chagrijnig naar glimlachend. "Hey Scarf-boy."

Liam gaf Loki een knipoog. "I like that" hij frumelde aan zijn sjaal "Ik heb een nieuwe liefde ontdekt, SJAALs" hij grijnsde "Nu is niet meer de hele tijd mijn smaak op die van Sean meot afstemmen kan ik zoooo veel meer doen." hij glimalchte "En BTW ik denk dat ik een bewoonde kast heb gevonden" hij glimalchte naar loki. Hij vroeg zich af of die snapte wat hij bedoelde.

Loki stak de pen in zijn hand achter zijn oor en keek met één opgetrokken wenkbrauw en een lichte glimlach naar Liam omhoog. "Een bewoonde kast, hah? En waar mag die dan wel staan?" Met het kladblok onder zijn arm ging hij rechtstaan, zodat hij boven Liam uit torende omdat hij een trede hoger was. Zijn glimlach veranderde langzaam in een grijns toen hij merkte dat hij het eigenlijk best leuk vond om op de jongen neer te kunnen kijken...

Liam keek glimlachend omhood naar Loki. Hij dacht even na "Hij zit in het 2e of 3e jaar, hij is denk ik een jaar of zestien en staat met zijn rug tegen de achterkant van de kast" hij gaf loki een knipoog "Ik weet dat heel zeker. De indikator? Toen ik zijn hand aanraakte werd hij rood en ging zo snel weg als hij kon, en hij is volgensmij heel gelovig. Ontkenningsfase als je het mij vraagt"

Loki's gezicht betrok bij die woorden, het werd wat bezorgd. "Ach, arme jongen..." mompelde hij zacht, meer tegen zichzelf dan tegen Liam. Hij kon zich niet voorstellen hoe verstikkend het moest zijn om op die manier verraden te worden door datgene waar je je hoop in legde, hetgeen dat je geloofde dat goed was.

Liam zuchtte "Het ergste is nog dta hij waarschijnlijk GEEN acceptatie zal krijgen bij zijn familie als hij ooit aan zichzelf toegeeft. De kans dat hij ooit nog terug komt uit Narnia is gering ben ik bang" hij schudde zuchtend zijn hoofd "Al zal ik hem proberen duidelijk te maken dat hij niet bang hoeft te zijn." hij liet zijn serieuse gezicht toen weer vagen en glimalchtje naar loki "Maar hoe gaat het met jou, nog dingen gevonden die achter in een kast liggen?"

Door het overmatig lezen van glee fanfic heb ik veel bijnamen gevonden nu ben ik al voor de laatste 5 verhalen overgestapt op code geass

Loki knikte wat afwezig, "Arm ding..." Zei hij nogmaals, waarna hij zich weer op Liam richtte. Bij diens vraag flikkerde er iets door zijn blik en kreeg hij een ietwat melancholische glimlach op zijn gezicht. "Meer dan je zou denken..." Toen schoof hij het schrijfblokje waar hij eerder in had zitten schrijven in een van zijn zakken en haakte de pen achter zijn rechter oor. Hij begon rustig de trappen af te wandelen.

Liams gezicht vertrok in een vragende blik en hij liep snel achter Loki aan "Wat bedoel je?" vroeg hij. Hij kon echt niet bedenken waar het op sloeg en waarom loki opeens weg begon te lopen. Loki zou het wel laten merken als hij niet wilde dat Liam mee zou lopen.

Loki keek even opzij naar Liam en stak zonder er echt bij na te denken zijn arm door die van de jongen, zodat ze nu gearmd door de hallen liepen. "Ik bedoel dat er nog best wat dingen achter in mijn kast verstopt zijn..." Zei hij, alsof hij het over het weer had, maar met een ondertoon die zei dat het veel belangrijker was dan dat. Veel geheimer ook, en hij was dan ook niet van plan de jongen veel meer te vertellen. Zijn verleden was persoonlijk, en al mocht hij Liam graag, nu al, nadat hij hem misschien nog maar vier keer gezien had, hij zou zich nog niet zo aan hem blootstellen.

Liam knikte "I get it, though..." hij rolde met zijn ogen "Ik bedoelde, weet jij nog inwoners van narnia die de uitgang van de kleerkast zijn kwijtgeraakt?" hij keek loki vragend aan. Hij realiseerde zich ondertussen maar al te goed dat loki zijn arm door de zijne had gehaakt. Hij wist zeker dat er nog maar dit hoefde te gebeuren of hij zou smelten als een ijsje in de sahara zon.

"Hmm..." Zei Loki nadenkend, terwijl hij naar het plafond staarde alsof het antwoord daar te vinden was. Ergens diep van binnen was hij Liam erg dankbaar dat hij niet verder gevraagd had, en van onderwerp gewisseld was. Na een tijdje schudde hij uiteindelijk zijn hoofd "Nee, niet echt. Jij?"

Liam schudde zijn hoofd "Alleen die ene jongen. Ik vind het altijd sneu. Dat joch is duidelijk alles aan het ontkennen. Ik vind het afschuwelijk als mensen geen vrede hebben met wat ze zijn, wat ze niet kunnen veranderen" hij zuchtte "Arm joch." hij zuchtte "Nu ander nieuws. Het is echt horrible" hij rolde met zijn ogen. maar aan zijn gezicht was te zien dat hij het geweldig vond "Toen ik het zag had is een Oh my gucci reactie..." hij grijnsde met een uitdagende twinkeling in zijn ogen "Je wéét dat ik me nu compleet anders ben gaan kleden nu ik niet meer op Sean wil lijken... Sean is ook veranderd...." hij had een grijns op zijn gezicht die geweldig pastte bij hem en zijn broer. Toen ze nog alles deden om alle 'buitenstaanders' gek te maken "...Hij heeft zijn haar roze-rood geverfd"

"Wát?!" Een perfecte Loki-lachsalvo vulde de hallen. "Mijn god, jullie hebben toch niet Ouran Highschool Host Club gezien? Ik bedoel, jij hoeft alleen nog maar je haar blauw te verven, en dan vervolgens over een tijdje met zijn tweeën te onthullen dat alles maar een toneelspelletje is geweest en jullie hebben één van die afleveringen precies na gespeeld!"