De hal

Kira liep gehaast de trap af. Ze was weer eens veel te laat. Ze had een tas om haar schouder hangen waarin haar balletspullen zaten. Ze lette niet echt op waar ze liep. Ondanks dat ze gehaast liep was het wel elegant. Precies de elegantie van een balletdanseres. Haar haar zat al in een knot op haar hoofd. Ze leek er ouder door maar het was nu eenmaal handiger met dansen.

Raf liep haastig door de hal heen, behendig gleed hij langs iedereen die hem in de weg stond. Voordat de les was begonnen was hij naar buiten geweest, een stomme beslissing. Nu was hij te laat en hij wilde zijn les niet missen. Dan zou hij nog verder achterlopen dan hij nu al deed. Terwijl hij dit dacht lette hij niet zo goed op en het volgende moment botste hij tegen een meisje op.
----------
moet gaan XD

Oke baay
________
Kira liep door en zag de jongen niet op tijd. Ze voelde hoe ze tegen elkaar op liepen. Snel deed ze een stapje achteruit. 'Sorry.' zei ze zacht terwijl ze naar de grond keek. Haar tas was door de botsing iets omlaag geleden en ze trok hem weer goed over haar schouder. Ze hief haar hoofd iets zodat ze de jongen aan kon kijken. 'Ik lette niet goed op. Sorry.' verontschuldigde ze zich nog eens.

heb net aan mijn ouders gevraagd en kan dus nog wel even blijven XD
--------------
Raf wreef beschaamd met zijn hand in zijn nek. "Sorry, ik keek niet uit." Hij wist dat het zijn schuld was. Mannen konden nu eenmaal geen twee dingen tegelijk. Denken, uitkijken en lopen ging dus moeilijk samen en dan kreeg je dit. Hij glimlachte verontschuldigend en trok zijn muts wat verder over zijn hoofd. Die was niet ineens anders gaan zitten, maar het gewoon een soort tik van hem geworden.

Kira beet even een beetje op haar lip. Ze had gewoon op moeten letten. 'Het is jouw schuld niet.' zei ze rustig. Zij was degene die niet aan het opletten was geweest. Ze moest ook gewoon voor zich uit kijken als ze liep en niet naar de grond. Dat werkte nu eenmaal niet. Ze keek de jongen aan en nog steeds beet ze zacht op haar lip.

Raf haalde zijn schouders op en glimlachte, hij zag al waar dit op uit zo lopen. 'Nee, het is mijn schuld. Nee, ik lette niet op.' Het domste soort ruzie, maar wel goedbedoeld. "We letten allebei niet op." Hij glimlachte scheef, zo had hij er maar mooi een einde aangemaakt. "Ik ben trouwens Raf." Hij stak zijn hand uit.

Kira glimlachte een beetje. Twijfelend pakte ze zijn hand aan en schudde die. 'Kira.' zei ze toen tegen hem. Ze vond zijn scheve glimlach wel schattig staan bij hem. Ze keek hem recht aan en hield zijn hand nog steeds vast. Iets te lang misschien. Daarna liet ze hem weer los en keek ze hem nog steeds aan. Eigenlijk zou ze afscheid moeten nemen en snel naar de les gaan.

Raf glimlachte. "Aangenaam." Opeens hoorde hij een luide tring. "Shit." Nu was hij te laat en had het niet heel veel zin meer om naar de les te gaan. (oké dat slaat nergens op maar ja ) Hij keek verontschuldigend naar Kira. "Sorry, nu ben je ook nog te laat."

Nouja maakt niet uit XD

Kira glimlachte. 'Tja denk dat ik dat sowieso al was.' zei ze tegen Raf. Ze vond het vreemd van zichzelf. Ze maakte zich altijd druk om haar lessen. Zeker de balletlessen maar nu kon het haar niets schelen. 'Wat voor les heb je?' vroeg ze hem toen verbaast over zichzelf dat ze dat zomaar vroeg.

"Zang." Raf aarzelde, als hij snel was zou de leraar het misschien niet zo erg vinden maar die had de neiging mensen die te laat waren de les uit te sturen. Maar Raf zou dat ook onbeleefd vinden tegenover Kira en het zou misschien toch geen zin hebben. Hij zuchtte, als hij niks deed zou het uiteindelijk de tweede optie worden. "En jij." Hij was er nog steeds niet helemaal bij met zijn hoofd, maar hij zou het toch wel opvangen.

'Dans. Ballet op precies te zijn.' zei Kira tegen hem. Ze sprak met een opvallend heldere stem voor haar doen. Normaal sprak ze altijd zacht. Ze wist niet goed waar het aan lag maar ze vond het ook niet echt erg. Eigenlijk vond ze het wel prettig.

Raf ging even met zijn hand door zijn haren en onder zijn muts. "Moet je nog naar de les? Voor mij heeft dat toch geen zin meer." Hij was tot de conclusie gekomen dat de leraar hem toch wel terug zou sturen. Nu zou hij zich misschien ziekmelden, het was toch zijn laatste les voor vandaag.

'Eigenlijk wel. Maar denk niet dat het dan een leuke les wordt.' zei ze eerlijk. Ze wist wel zeker dat haar lerares haar helemaal stuk zou laten dansen tot ze niet meer kon. Dat zou behoorlijk vervelend worden en dat sloeg ze graag over. De dans die ze zouden leren zou ze wel een keer inhalen ofzo. 'Dus ik denk da tik hem beter kan overslaan.' zei ze daarna. Ze had nog nooit een les overgeslagen. En wist niet waarom ze dat nu wel zou doen. Alleen maar omdat ze tegen en jongen was aangelopen.

Raf krabde zich even achter zijn oor, hij was echt tics aan het ontwikkelen. "Zullen we naar buiten gaan ofzo? Hij grijnsde, tenzij je hier wilt blijven staan." Eigenlijk vond hij het wel fijn dat Kira ook niet naar de les zou gaan, dan hoefde hij niet alleen te zitten en daar had hij nu niet zo'n zin in. Hij merkte dat hij steeds meer van gezelschap ging houden. Wat op zich wel goed was, maar dan vond hij het weer vervelend om alleen te zijn.

Kira knikte. 'Oke is goed.' zei ze met een glimlach. Ze had eigenlijk sowieso niet zo'n zin om midden in de gang te blijven staan. Zij had het niet erg gevonden als ze alleen was gebleven maar ze betrapte zich er steeds vaker op dat ze het minder erg vond om met mensen te praten. Iets waar ze niet echt vrolijk van werd. Want dat hield in dat ook steeds meer mensen haar echt leerde kennen.

Raf dacht snel na, hij kende best veel plekjes buiten en zocht naar een geschikte. "Zullen we naar de fontein gaan?" Het was een mooie en gezellige plek. Behendig sloeg hij de versleten rugzak die niet vrij van gaten was weer over zijn schouder. Die was er bij de botsing vanaf gegleden. Het enige wat erin zat waren wat tekstblaadjes en een appel die hij ooit nog van plan was te eten.

Kira glimlachte. 'Ik vind het goed.' zei ze met een glimlach. Ze kende hier niet zoveel plaatsen dus wist ze niet waar ze anders heen moesten. Ze deed haar schoudertas weer goed om haar schouder en begon toen naar de deuren naar buiten te lopen.

Andy keek rustig naar de vissen die loom in het vijvertje in het midden rondzwommen. Ze had een tussenuur en echt geen idee wat ze zou moeten doen. Alle danslokalen waren bezet, en bovendien was ze haar dansschoenen vergeten. Daar baalde ze een beetje over, maar ze kon er wel mee leven. Ze gooide een stukje van haar brood in de vijver voor de vissen, die het dankbaar ophapten.

Kira liep of meer hinkte met die krukken door de hal. Het was er rustig nu de lessen allemaal bezig waren. Eigenlijk had ze dansles. Maar ze mocht niet meer dansen, zes weken lang niet waarschijnlijk. Ze baalde er flink van en keek chagrijnig voor zich uit. Ze hinkte verder en liet zich toen op een van de bankjes rond het vijvertje zakken. Ze zag dat er een meisje bij zat maar bestede er verder geen aandacht aan.

Andy keek rustig opzij naar het meisje dat aan was komen lopen. "Jemig dat is vervelend voor je." Zei ze meelevend, aan het lichaam van het meisje was duidelijk te zien dat ze een danseres was, en ze liep op krukken. Ze keek het meisje aardig aan en probeerde op haar liefst te glimlachen, ookal keek het meisje haar een tikkeltje geïrriteerd aan.

Kira rolde met haar ogen. Ze wilde niet dat mensen medelijden met haar hadden maar die krukken maakte dat zo'n beetje onmogelijk. Doordat ze zich er zichzelf zo over opfokte dat ze niet kon dansen was ze nog erger dan dat ze normaal was. Normaal was ze gewoon verlegen maar nu werd ze een beetje gemeen tegen mensen. 'Dat is het inderdaad.' zei ze een beetje snibbig.

Andy deed meteen allebei haar handen omhoog. "Zo, je hoeft niet meteen mijn hoofd eraf te bijten hoor." Zei ze verontwaardigd tegen het meisje tegenover haar. Zij probeerde gewoon aardig te doen, en alles wat ze terugkreeg was een snauw. Ze stopte haar brood in haar tas en maakte aanstalten om weg te lopen. Ze had geen zin in ruzie.

Kira zuchtte. Ze moest niet zo boos doen tegen anderen. 'Sorry.' zei ze welgemeend tegen het meisje. Ze meende het echt. Het speet haar. Ze was gewoon totaal uit haar doen doordat ze nu zes weken niet meer kon dansen. Ze wist niet wat ze in die tijd moest doen en ze dacht erover na om als de ergste pijn weg was gewoon weer te gaan dansen. Ze wilde niet zes weken lang op krukken lopen.

"Maakt niet uit." Zei Andy zuchtend. Ze keek Kira weer aan en ging naast haar zitten. "Wat voor een dans doe jij?" Vroeg ze met een glimlachje aan haar. Ze zette haar leren cowboys-tas op haar schoot en keek weer even naar de vissen die zich verhapten om een boterham die in de vijver was gevallen en toen weer naar Kira.