De hal

'Ballet. Of tenminste dat hoor ik te doen.' zei ze rustig. Ze had er echt de pest in dat ze niet meer mocht dansen. Haar moeder zou vast teleurgesteld zijn. Maar Kira was vastbesloten om straks weer verder te gaan. Zodra het volgens haar mogelijk was. Ballet was haar leven. Dus op dit moment had ze dat niet. Ze was niet meer haarzelf zonder Ballet.

"Gaaf. Het schijnt dat sommige balletdanseressen zo hard getraind worden dat ze gewoon door hun blessures heendansen en dan kreupel zijn op hun 30e." Zei Andy. Dit was weer een van haar nutteloze feitjes die in haar op kwamen borrelen. "Dat moet jij niet doen hoor." Zei ze er snel achteraan, toen ze besefte wat ze gezegd had. Ze glimlachte naar Kira. "Ik ben trouwens Andrea, maar noem me maar Andy." Zei ze, en ze stak haar hand uit bij wijze van groet.

'Kira.' zei ze kort en toen keek ze even echt naar Andy. 'Ze worden dan op de verkeerde manier getraind.' zei Kira toen. Ze wist dat het verhaal waar was. Ze wist dat omdat het een meisje bij haar uit de klas ook was overkomen. Ze hadden haar met een knieblessure door laten dansen met als gevolg dat er nu 5 stalen pinnen in haar knie zaten en ze nooit meer zou kunnen dansen.

"Ik weet het, het schijnt dat ze vooral in Rusland erg streng getraind worden. Gelukkig is het hier in Amerika wel een stuk minder." Zei Andy tegen Kira. Ze streek een paar lokken blond haar uit haar gezicht achter haar oor. Ze keek even rond en zag dat er steeds meer mensen de hal in stroomden. De bel zal wel weer bijna gaan. "Heb jij hierna les?" Vroeg Andy met een glimlach aan Kira.

'Dat is inderdaad waar. Ik heb alleen een dansles maar daar kan ik toch niet heen.' zei Kira. Ze baalde er van dat ze niet naar dansles kon en vond het vervelend dat ze er zoveel vrije tijd door kreeg maar ze kon het toch niet veranderen. Dus moest ze zelf maar kijk wat ze met die tijd ging doen. 'En jij?' vroeg ze toen aan Andy.

"Ik heb nog een tussenuur, maar ik moet halverwege wel even weg om mijn dansschoenen op te pikken in de slaapzaal." Zei Andy met een glimlachje tegen Kira. "Ik hoop dat je blessure snel geneest. Het is echt niet leuk om niet te kunnen dansen, ik heb het een keer eerder meegemaakt." Ze slaakte een zucht van vermoeidheid. "Dat was geen pretje. Ik snap wel hoe je je voelt." Zei ze met een aardige glimlach.

Kira knikte even. 'Ik mag sowieso zes weken niet dansen. Hopelijk kan ik daarna weer beginnen.' zei Kira. Ze meende wat ze zei en ze vond het ook echt vervelend dat ze haar enkel had verzwikt tijdens een dans, het was nog ontzettend makkelijk geweest ook, dat maakte het alleen maar erger.