De muziek winkel.

Dana Elle pakte haar aan haar haren vast en trok haar gezicht zo dicht naar dat van haar toe zodat ze alleen maar hoefde te fluisteren om zich verstaan baar te maken voor Rea,' Nog niet genoeg gehad zeker?' Ze trok één wenkbrauw op en gaf nog een stoot in haar maag. Het ging allemaal zo makkelijk en haar woede maakte de klap nog ruwer maar toch voelde het niet goed en ze wist dat ze er later spijt van zou hebben maar dat meisje moest weten wanneer ze haar mond moest houden.

Rae had de neiging haar hoofd terug te trekken, maar ze hield zich in omdat ze wist dat dat juist pijn zou doen. In plaats daarvan trok ze haar gezicht in de plooi, ze voelde de pijn nu wel. De 'adrenalinestoot' was over, ze zou wel door kunnen gaan met acteren maar dan zou ze het moeten forceren. Maar aan opgeven dacht ze niet. Met een gezicht alsof ze de rust zelve was pakte ze de pols van het meisje die haar haar vast had zachtjes vast. Ze zou zich niet lostrekken, maar het als het ware gewoon vragen.

Dana Elle vond eigenlijk dat het meisje dapper was om nog iets bij haar uit te halen maar voordat ze goed en wel los kon laten werd ze vastgegrepen door een paar andere mensen die eerst geschrokken zaten toe te kijken. Met snelle en ruwe bewegingen probeerde ze los te komen maar dat ging niet lukken toen werd het weer even zwart voor haar ogen en gelijk ook weer normaal. Het was over en toen pas voelde ze wat ze had aangericht. Weer was er iemand het slachtoffer geworden van één van haar woede aanvallen! Ze liet haar hele lichaam als een soort stoffen pop hangen en ze kon alleen nog maar geschrokken naar het meisje kijken.

Rae kreunde even, en eigenlijk was ze boos op de mensen die er nu opeens wel tussenkwamen. Zij zou ook wild worden als ze opeens vast zou worden gegrepen. Met haar handen ging ze naar haar hoofd waar ruw aan was getrokken. In ieder geval was het nu voorbij. "Het is goed hoor." Rae probeerde zich weer een beetje te herstellen, dat lukte aardig maar de kloppende pijn in haar hoofd en de steken in haar buik bleven toch.

Dana Elle voelde de armen die haar eerst vast hadden gehad los laten en ze zakte een beetje door haar eigen benen heen. Toen pas kwam er weer een beetje gevoel in haar lichaam en ging ze snel rechtop staan.' Het spijt me ik wist niet wat me bezielde!' Het kwam er wat ruwer uit dan ze het bedoelde maar Dana Elle vond het nooit leuk om sorry te moeten zeggen tegen iemand, daar was ze dan weer net te arrogant voor, toch moest het iedere keer als ze een woede aanval had gehad en het voelde dan ook niet geweldig maar beter dan normaal.

Rae haalde haar schouders op. "Ik had het niet uit moeten lokken." Ze grijnsde maar stopte daar snel mee, misschien zou het meisje het wel verkeerd opvatten. Om eerlijk te zijn had ze het acteren best leuk gevonden. Misschien moest ze zoiets maar eens voorstellen in haar acteerles. Een dialoog in je eentje. Ze moest bijna weer grijnzen bij het idee, maar hield haar gezicht dit keer in de plooi.

Dana Elle knikte maar hield daar ook maar snel mee op want zo bedoelde ze het niet,' Ik ben nogal agressief aangelegd en dat kon jij ook niet weten! Bij ieder ander had je alleen maar een scheld partij gekregen, ik moest je zo nodig weer slaan.' Er kwam een trieste glimlach op haar gezicht en ze stak haar hand uit naar Rea,' Ik ben trouwens Dana Elle, het spijt me echt verschrikkelijk ik weet niet wat me overkwam.' Oké dat was niet waar, Dana wist maar al te goed wat haar overkomen was.

Rae grijnsde. "Ik ben nogal irritant aangelegd." Dat had ze tenminste vaak gehoord, zo vaak dat het haar niets meer uitmaakte en dat ze het geloofde. 'Doe niet zo irritant en wis die foto!' Hoe vaak had ze dat wel niet gehoord, meestal deed ze dan maar of ze die foto wiste. Ze had een hele map vol op haar computer met: 'geïrriteerde mensen'. Het was niet dat ze daar iets mee ging doen, maar het hoorde bij haar en het was een stukje van haar herinnering.

Dana Elle schoot in de lach,' Oké misschien ben je toch zo slecht nog niet, maar heb ik echt niks stuk gemaakt want anders betaal ik er voor hoor! Mij maakt het niets uit, ik heb helaas geld genoeg.' Die zin klonk raar want wie vond het nou jammer om geld genoeg te hebben. Nou Dana dus want ze was altijd bang dat als ze het aan mensen vertelde ze alleen maar met haar omgingen voor het geld en dat was wel het laatste wat ze wilde.

"Nou, je hebt wat dat betreft geluk gehad want anders was ik echt kwaad geweest." Rae haalde voorzichtig haar camera uit haar tas. Het was een spiegel reflex, maar niet zo'n grote. Toch was hij best prijzig en zij had het absoluut niet kunnen betalen en haar ouders hadden er niet aangedacht. Ook stonden er nog foto's van vandaag op die ze nog niet op haar laptop had gezet. Voor haar zou het erg zijn als ze die kwijtraakte. Dan zou het lijken of ze een stukje van haar geheugen kwijt zou raken en dat wilde ze voor geen goud.

Dana Elle keek bewonderend naar de camera die uit de tas te voorschijn kwam,' Wow, oké ik zou het wel kunnen betalen maar ik zou het niet eens stuk willen maken!' Ze keek er nog heel even bewonderend naar en richtte toen weer haar blik op het gezicht van Rea,' Jij zit toch ook op FH? Je komt me namelijk wel bekent voor.' Ze lachtte vrolijk maar haar ogen stonden toch nog een beetje arrogant, niet omdat ze dat wilde zijn maar omdat het een gewoonte was geworden.

Rae knikte, maar er zat niet het enthousiasme in dat bijna alle andere leerlingen wel hadden. Naar Franklin High gaan was dan ook niet echt haar beslissing geweest, ze vond het wel leuk enzo. Maar het was niet haar plan een actrice of musicalactrice te worden. Ze wilde fotograaf worden, maar haar ouders wilden blijkbaar wel heel graag dat ze iets in het theater ofzo ging doen. En ze hadden afgesproken dat zij haar fotografieopleiding zouden betalen als ze deze school af zou maken.

Dana Elle merkte niet echt iets anders aan het meisje en ging weer verder,' Dan mag ik wel lief voor je zijn want ik kom je anders iets te vaak tegen. En heb daar al genoeg mensen die me haten.' Ze lachtte maar haar lach was nou niet bepaald overtuigend. De enige die ze echt voor meer dan 100% vertrouwde was Raf en zelfs die kon er niet altijd voor haar zijn want er waren gewoon dingen waar ze zich voor schaamde en die mocht hij niet weten. Hij wist al veel te veel als je het aan haar vroeg, hij wist van haar woede aanvallen en haar verleden dat waren al veel te veel dingen.

Rae glimlachte. Hoe raar en onaardig hun ontmoeting ook was geweest, ze leken nu wel goed met elkaar op te kunnen schieten maar of dat geforceerd was of niet wist ze niet helemaal zeker. Dat de lach niet helemaal echt was had Rae wel door, het was een acteerlach. Het moeilijkste van acteren was oprecht vrolijk te spelen en Rae zag tijdens de les dus vaak van dit soort lachen. Maar je hoorde haar niet klagen, in ieder geval hadden ze geen ruzie meer.

Dana Elle keek even om zich heen en haar blik kwam op de klok terecht, ze had nog een half uur en dan zou ze op school moeten zijn want ze had met Raf afgesproken. Toen ze aan Raf dacht ging haar maag weer helemaal te keer en moest ze zich even aan het dichtstbijzijnde tafeltje vast houden. Niet omdat het slecht voelde maar omdat ze anders door haar knieën zou zakken dacht ze.

Rae trok verbaasd één wenkbrauw omhoog. "Gaat het wel." Er klonk wat bezorgdheid in haar stem, maar niet zoveel als veel andere zouden hebben. Ze kon soms toch zo lachen om overbezorgde meisjes. 'Doe eens even normaal', dacht ze dan meestal. Iemand viel echt niet zomaar dood ofzo. Rae hield meestal haar hoofd koel in dit soort situaties. Zelfs als er wel iets aan de hand bleek te zijn zou ze dat volhouden. Eigenlijk was ze heel blij met die eigenschap. Bijvoorbeeld bij de brand had ze koelbloedig foto's kunnen maken.

Dana Elle schoot in de lach,' Ja hoor ik heb dit wel vaker en verwacht niet dat ik dood ga ofzo. Ik heb gewoon last van mijn knieën en moet dus soms even aan iets vasthouden.' Het was een halve leugen want het was geen last van haar knieën maar gewoon iedere keer als ze aan Raf dacht moest ze zich vasthouden. Of meestal moest ze zich dan vast gaan houden. Er kwam een grote glimlach op haar gezicht en ze blikte weer even naar de klok,' Ik moet alleen wel gaan. Ik heb met iemand afgesproken.' Ze lachtte verontschuldigend.

Rae was wel zo verstandig haar mond nu te houden, en niet te zeggen dat ze dat wel al had verwacht. Aangezien Dana de vorige keer ook zo snel boos was geworden waagde ze het er maar niet op. "Veel plezier dan." Ze glimlachte even. "Ik moet toch nog een keuze maken", ze hield de twee cd's even omhoog. Dat zou niet heel makkelijk worden, maar anders kon ze het altijd nog willekeurig doen.