De bibliotheek.

Dana Elle liep met lichte passen de bieb binnen en liep naar de dicht bijzijnde boekenkast en gleed met haar vingers over de kaften. Toen ze een boek voelde dat apart aanvoelde pakte ze hem uit de kast en ging zonder de achterkant te lezen tegen de muur zitten bij het raam. Ze had geen stoel nodig of een tafel, nee hier zat ze heerlijk in de zon en met af en toe een fris briesje. Haar oortjes in en een boek voor haar neus. Ze hield ervan, het voelde goed en ze kon altijd dan uren in haar boek zitten. De tijd ging altijd voorbij wanneer ze las en dat vond ze fijn want ieder uur dat ze las, was een uur dat ze niet na hoefde te denken over het ongeluk van haar broer of andere moeilijke kwesties.

June schoof de stoel naar achteren en ging erop zitten. Ze opende het boek. 'Het gaat over oude artiesten en acteurs.' Zei ze tegen de jongen. 'Ik ben trouwens June, ik denk niet dat je me van naam kent, namelijk.' Zei ze zachtjes en vriendelijk tegen hem. Ze sloeg een bladzijde om in het boek en haalde een hand door haar bruine haren, nu zat er niet veel krul in, een beetje slag.

Raf zat met mijn handen in zijn nek gebogen over een natuurkundeboek gebogen. Hij had binnenkort een proefwerk, maar hij snapte er helemaal niks van. Hij had de leraar al drie keer om uitleg geweest en de derde keer was die zwaar geïrriteerd. Raf wilde dus niet weer naar de leraar gaan. Om maar iets anders als studeren te doen keek hij de bieb rond. Een meisje zat niet op een stoel maar gewoon tegen de muur. Dat sprak Raf ook wel aan, dat deed hem denken aan thuis. Er was namelijk niet vaak een stoel over omdat hij zoveel broertjes en zusjes had. Hij aarzelde even maar stond uiteindelijk toch op en liep naar het meisje toe. "Zou... zou je me kunnen helpen?"

'Ik ben Oliver' Hij glimlachte een scheef lachje en in zijn ogen fonkelde wat vriendelijks. 'Acteurs hè? acteer je?' Hij was altijd gefascineerd geweest over acteurs. Oliver was een bar slechte acteur, hij kon amper liegen en moest de hele tijd lachen. Maar als hij iemand zo op zag gaan in zijn rol vond hij dat prachtig, en hoopte hij soms dat hij het ook zo kon doen, en mensen kon ontroeren met alleen maar een zinnetje wat je uit je hoofd moest leren.

June lachtte zachtjes en schudde haar hoofd. 'Nee, totaal niet, het gaat me om de artiesten. De zangers, zangeressen. Maar ik vind Marilyn Monroe een geweldige vrouw.' Zei ze tegen hem en bladerde een paar pagina's verder. Daar kwam Marilyn Monroe in zicht, ze was geweldig en een mooie vrouw. 'Aangenaam, trouwens.' Zei ze nog tegen hem.

Dana Elle keek verstrood op en zag een jongen voor haar staan. Ze rukte haar oortjes uit en zei met een zachte stem,' Wat zei je ik had je niet gehoord.' Ze bloosde lichtelijk omdat ze nooit zo goed was in contact leggen en vond het dus wel heel raar en onwennerig dat er iemand haar aansprak. Ze gebaarde dat hij naast haar mocht gaan zitten en keek even naar haar handen alsof ze het boeiendste was wat ze ooit had gezien.

"Zou je me kunnen helpen met natuurkunde?" Hij merkte dat het meisje net als hij niet gewend was contact te leggen. Het maakte dat hij zich 'dapper' voelde dat hij zelf een stap had gezet. Hij knikte vriendelijk op haar gebaar en ging naast haar zitten. Meteen kreeg hij het huiselijke gevoel dat hij nog niet op deze school had gevoeld. Thuis zat hij eerst ook altijd op de grond tegen de muur.

Dana Elle zuchtte opgelucht ze was altijd wel goed geweest in de wiskundige vakken en natuurkunde vond ze van dat allemaal de leukste.' Tuurlijk ik vind het makkelijk dus ik wil het je wel rustig uitleggen!' Ze boog zich even over het boek en wist gelijk waar het over ging. Dit hoofdstuk vond ze altijd heel leuk om te doen.' Wat begrijp je niet?' Even heel even maar keek ze in zijn ogen en gelijk voelde ze haar wangen rood worden. Dus richtte ze zich gelijk weer op het boek. Misschien moest ze eens wat meer contact met mensen leggen dan werd ze niet zo snel rood. Bedacht ze bij zichzelf.

Raf kon het zich amper voorstellen dat iemand dit makkelijk vond, maar hij had ook meteen respect voor het meisje. "De breking van licht." Ook Raf sloeg meteen zijn ogen neer toen ze oogcontact maakte. Hij richtte zich op het boek en las voor de zoveelste keer de uitleg waar hij niks van snapte. Misschien zou het wel goedgeteld worden als hij gewoon de uitleg precies opschreef. Die kende hij namelijk al bijna uit zijn hoofd.

Dana grinnikte licht. Dat was heel makkelijk als je hem eenmaal snapte maar dan zou je hem wel moeten snappen. Ze pakte een papiertje uit haar tas en een pen. Toen schreef ze de formule op.' Begrijp je de formule of die ook niet?' Ze keek hem vragend aan en toen pas kwam de gedachte in haar op dat ze zichzelf nog helemaal niet had voorgesteld.' Ik ben trouwens Dana Elle aangenaam kennis te maken.' Ze keek hem niet aan toen ze dat zei maar toch voelde ze weer haar wangen rood worden. Ze begon het nu wel een beetje irritant te vinden. Waarom moest ze nou weer bij het minste geringste rood worden.

Raf staarde naar de formule, die kende hij uit zijn hoofd. Maar wat de lettertjes nu betekende... "Ik ken hem wel, maar wat het nu betekend." Hij werd een beetje boos op zichzelf dat hij zo onbeleefd was geweest zich niet voor te stellen, maar beleefdheid was dan ook niet zijn sterkste punt. "Ik ben Raf, of Rafael. Je mag kiezen." Hij glimlachte warm naar Dana Elle. Eigenlijk was hij verbaasd over zichzelf, hij stelde zich meestal voor als: Raf van Rafael. Nooit liet hij mensen echt kiezen. Natuurlijk mochten ze hem wel Rafael noemen, maar zo stelde hij zich nooit voor. Hij zag dat Dana Elle rood werd en voelde hoe hij zelf ook rood werd. Snel keek hij weer naar het blaadje met de formule erop.

Dana Elle liet de naam in haar hoofd doordringen en leunde rustig met haar hoofd tegen de muur aan. Er kwam een zacht lente briesje voorbij die nogal raar aankwam omdat het toch echt nog zomer was. Zelfs al naar de herfst neigend. Toch genoot ze toen het briesje over haar blote armen streek. Nu leek het alsof ze zich ontspande en glimlachtte naar Raf.' Nou Raf, dit is de formule die echt met alles te maken had maar ik denk dat je dat al wel wist. Je ken hem ook als een optel som zien. Kijk maar.' Ze schreef onder de formule een makkelijke optel som om haar standpunt te verduidelijken. Het voelde goed om even een normaal gesprek met iemand te voeren ook al ging het over natuurkunde vond Dana.

Raf glimlachte terug, hij voelde het meer als hij het zag maar nu Dana Elle wat ontspande voelde hij dat hij zich ook wat meer op zijn gemak voelde. Hij keek naar de formule en de som en knikte, er viel al wat op zijn plaats in zijn hoofd. In gedachte slingerde hij een paar verwensingen naar zijn leraar die er niet op was gekomen het zo uit te leggen. "Heb je er ooit over gedacht lerares natuurkunde te worden?" Hij keek haar aan en er verscheen een schuine glimlach op zijn gezicht.

Dana grinnikte,' Nee en dat zou ik ook nooit willen. Ik zou liever hier lerares zijn en dan niet natuurkunde maar iets met muziek.' Ze keek vriendelijk en zette toen een som op het kladblaadje.' Zou je die voor me uit kunnen rekenen en als je hem fout heb ga ik het voor je uitleggen.' Ze gaf de pen aan hem en het blaadje schoof ze meer zijn richting op.

Raf knikte, zoiets zou misschien ook iets voor hem zijn. Als beroemd worden niet zou lukken, wat best waarschijnlijk was. Hij nam de pen aan en staarde naar de som. In zijn hoofd begon hij hem in stukjes te hakken zodat het iets duidelijker werd voor hem. Langzaam paste hij de formule toe, langzaam zodat hij geen slordigheids foutjes zou maken. Nu de som nog uitrekenen... Hoofdrekenen was nooit Raf's sterkste punt geweest. Onhoorbaar begon hij de getallen voor zich uit te zeggen. Het zag er misschien raar uit, maar het hielp hem wel. Hij dacht de uitkomst te hebben en schreef hem in zijn slordige handschrift op.

Dana schoot in de lach toen ze Raf de berekende getallen zag zeggen zonder geluid. Maar ze hield zich in zij was gewoon net iets beter in wiskunde dan andere mensen en dat maakte niet dat ze andere mensen mocht uitlachen omdat die een andere methode hadden van opgaven maken. Toen hij het antwoord had opgeschreven keek ze even naar zijn berekeningen en toen naar de som.' Ja bijna goed alleen je hebt toch een rekenfoutje gemaakt hierzo.' Ze wees hem op het foutje en verbeterde hem.' Maar ik vind dat je het goed had gedaan en als je deze fout had gemaakt op je toets had je alsnog een 8 gehaald omdat je een hele berekening had gemaakt en maar een heel klein stukje fout was.' Ze glimlacht en wou eigenlijk niet dat hij weer weg ging.

Raf vond het absoluut niet raar dat Dana in de lach schoot, hij kon zich er wel een voorstelling van maken hoe het eruit zag en onwillekeurig glimlachte hij ook een beetje. Hij keek met Dana mee toen ze zijn antwoord controleerde en vond het knap hoe ze het zo snel deed. Raf keek zelf nog eens goed en na wat denkwerk zag hij ook wat hij fout had gedaan. "Een 8." Hij glimlachte blij. Dat zou zijn 5 van de vorige keer ophalen.

Dana knikte maar zei snel,' Weet je hoe je zeker kan weten dat je geen fouten hebt gemaakt, gewoon even terug kijken naar de som en je stappen nog een keer na gaan. Dan maak je zulke fouten niet en zou je dus een 10 kunnen halen of een 9 ligt eraan welke leraar of lerares je hebt.' Ze glimlacht vriendelijk en vroeg zich toen toch wel af in welk jaar hij zat,' Vanwege wat zit jij hier? Ik bedoel welk talent heb je?' Ze keek hem vriendelijk aan en er verscheen een glimlach op haar gezicht.

Een 10 of 9, daar durfde Raf zelfs niet van te dromen. Heel even schoot het door zijn hoofd maar hij drukte het snel weer weg. Niet te veel verwachten. "Zingen, en jij." Hoewel hij wist dat er veel andere waren die meerdere talenten hadden was hij toch trots. Vooral omdat hij nu ging ontsnappen aan de armoede, tenminste dat was zijn plan, zijn doel en hopelijk zijn lot. Toch voelde hij soms een steek van schuld in zijn buik als hij dacht hoe hij zijn oude vrienden de rug toe had gekeerd.

Dana grinnikte dat Raf goed was in zingen had ze eigenlijk niet verwacht. Ze vond het wel een leuke wending. Haar hoofd stond een beetje schuin en ze keek hem geintresseerd aan omdat ze het idee had dat hij nog meer verrassende wendingen had.' Mijn pianospel bracht me naar deze school. In welk jaar zit je nu?' Ze voelde een steek in haar maag omdat ze toen pas bedacht hoe lang ze al weg is van haar ouders en broer. Het voelde verschrikkelijk om weer aan hun te denken, ze was hier omdat ze een nieuwe start wilde maken dus ze mocht er niet meer aan denken.

Raf trok vragend zijn wenkbrauwen op, hij vond het niet erg dat ze lachte, of het nou om hem was of niet, maar hij was wel nieuwsgierig. Piano, dacht Raf, hij had voor hij op deze school kwam nog nooit een piano gezien. Natuurlijk had hij er wel eens van gehoord maar verder... "Eerste, en jij?" Hij zag Dana's houding even veranderen, ze leek aan iets onaangenaams te denken en Raf ging er niet op in.

Dana keek even raar op.' Meen je dat! Ik dacht dat je veel hoger zat joh!' Ze keek hem even onderzoekend aan. Hij leek echt veel ouder en ze zou het niet hebben gedacht als hij het niet zei.' Ik zit in de 5e.' Ze begon te blozen en keek even naar haar handen. Opeens voelde ze zich best oud. Niet omdat ze ook echt zo oud was maar omdat ze hem gewoon veel ouder had geschat.

Raf was niet verbaasd over haar reactie, maar wel verbaasd over zijn reactie. Hij merkte dat hij de neiging had haar te vertellen waarom hij zoveel ouder leek. "Ik... ik..." Wilde hij het nou vertellen of niet? Raf voelde hoe hij rood werd en keek naar de grond en volgde met zijn vinger de structuur van het tapijt. Misschien zou ze wel niet meer met hem willen praten als hij het haar vertelde. Of maakte hij er nu een te groot punt van? Raf deed zijn mond open om iets te zeggen, maar sloot hem weer. Sinds wanneer had hij last van besluiteloosheid, vroeg hij zichzelf.

Dana keek hem vragend aan en ging op de grond liggen met haar handen onder haar hoofd. Ze kon hem nog gewoon zien en ze zag heel duidelijk dat hij niet goed wist of hij nou wel of niet antwoord moest geven.' Ik zal je echt niet uitlachen hoor! Of boos worden, daar ben ik niet de persoon voor ik heb zelf te veel dingen mee gemaakt!' Ze keek hem met een nieuwschierige blik aan en hoopte dat hij het zou vertellen. Ze vond het namelijk geweldig dat hij zo vol verrassingen zat.

Raf keek in Dana's ogen en zag dat ze het meende. Hij nam een grote hap lucht en begon te vertellen. "Ik kon van de straat. Ik heb daar genoeg gezien en..." Raf aarzelde, maar besloot dan maar gewoon alles te vertellen. "Gedaan... om ouder te lijken. Hij keek naar Dana om haar reactie te pijlen, dit was de basis. Natuurlijk waren er bepaalde gebeurtenissen die veel impact hadden gehad. Automatisch ging zijn hand naar de achterkant van zijn linkerenkel, waar een groot litteken zat. Dat was ook geen ongelukje geweest.