De gymzaal

Drew knikte naar June en daarna naar Alisle. "June en Alisle." Hij proefde de namen even op zijn lippen. Nog steeds moest hij aan elke naam die hij hoorde wennen aangezien hij vooral Colombiaanse namen gewend was, maar sinds zijn tijd in Canada was dat ook weer veranderd. Drew voelde nog altijd de adrenaline door zijn bloed stromen. Zijn lichaam vroeg dus overduidelijk om beweging. Maar wat te doen..? Plotseling trokken Drew's mondhoeken nog een stukje verder omhoog en begonnen zijn ogen lichtjes te glimmen. Hij had misschien wel een ideetje.. "Dus..Alisle en June, ik zag al dat jullie aardig kunnen dansen. Ik ben hier ook gekomen om wat aan mijn moves te werken en ik vroeg me af.." Drew keek even glimlachend van de één naar de ander. "of één van jullie misschien een kleine "dance battle" met mij aan wil gaan? Of.. aan durft te gaan " Een dance battle leek hem wel de geschiktste manier om zijn conditie op de proef te stellen en tegelijkertijd lol te maken. Drew was namelijk erg fanatiek als het ging om wedstrijden, maar hij schatte zo in dat hij niet de enige was van de drie. Zijn hand hield de CD omhoog die hij eerder gespeeld had en showde het schijfje aan zijn mogelijke rivalen in de naderende competitie. "Interesse..?" voegde hij nog aan zijn eerdere woorden toe alsof zijn aanbod wel héél aanlokkelijk was. Drew had mooie, dat is tenminste wat hij ooit hoorde, bruine ogen en liet die overduidelijk op een verleidelijke manier knipperen als extra hulp voor zijn aanbod. Zijn witte tanden ontblootten zich terwijl hij nieuwsgierig wachtte op antwoord.

Alisle knikte. 'Als ik erbij mag zingen.' stelde ze als voorwaarde. Anders was het onmogelijk om te winnen. En ze hield gewoon van zingen, echt heel veel. Ze huppelde op Drew af en bekeek het CD'tje. 'Welke muziek is het?' vroeg ze. Waarschijnlijk kende ze het wel, want Alisles muzieksmaak was erg breed. Ze luisterde klassiek en heavy metal door elkaar, en ze zong vooral mee met alles. Van ieder liedje dat ze hoorde zocht ze de songtekst en na hem nog eens te hebben gehoord kende ze het uit haar hoofd, of improviseerde wat met "padampampam" of haar eigen songteksten.

Drew sloeg zijn armen over elkaar op de voorwaarde van Alisle. "Hm.." bedenkelijk gleden zijn ogen naar June en weer terug naar Alisle. Niet dat hij daar echt over na moest denken, hij vond het zelfs wel apart. "Tuurlijk." antwoordde hij al snel en glimlachte vriendelijk naar haar. "Als het maar mooi klinkt." voegde hij er nog plagend aan toe. Hierna overhandigde hij de CD aan Alisle en haalde zijn schouders op. "Vanalles en nog wat; hiphop, big beats, moderne boogaloo, dance, jumpstyl..noem maar op." Zijn rechter duim en wijsvinger namen een stukje stof van Alisle's strikje tussen de vingertoppen. "Leuk strikje." zei hij op "gayisch" gewoon voor de grap, wat ook goed doorklonk in zijn stem. Drew lachte zachtjes en trok zijn hand terug. "Zoek jij maar een nummer uit." Zijn ogen gingen weer naar June. "Doe jij ook mee? Bij deze dance battle is trouwens alles toegestaan, zolang iedereen maar kan laten zien wat hij..of zij..kan, maar je mag bijvoorbeeld wel iemand's dans onderbreken en zelf overnemen, je weet wel." Drew maakte alvast zijn spieren los voor de strijd. Dit kon nog weleens leuk worden! Alleen wist hij nog niet of hij het zingende danseresje met het strikje en de ervaren cheerleader, tenminste..Drew dacht June bij de cheerleaders gezien te hebben, wel in kon maken, maar zelf was hij ook een ervaren danser en hij zou zich zeker niet snel gewonnen geven.

Alisle lachte naar Drew. 'Laat ik dat maar opnemen als een compliment...' mompelde ze, niet opkijkend van de CD waar ze naar keek. Ze las de liedjes en koos een hiphopnummer uit dat ze kende. Ze liep naar de geluidsinstallatie en stopte de CD erin om naar het goede nummer te switchen, en luisterde even goed zodat ze wist wat ze moest zingen. Ze huppelde met haar vinger knippend terug naar Drew en June, en keek June vrolijk aan. 'Hé, jij doet toch ook wel mee? Is leuk!' moedigde ze haar aan.

new

Raf was op een van zijn zwerftochten rond de school de gymzaal tegen gekomen. Hij had toen opeens een sterke drang gehad om eens te sporten. Meteen toen hij de klimwand had gezien wist hij wat hij wilde doen. Klimmen had hij altijd graag gedaan. Maar nooit op een klimwand, hij wist dan ook niet dat het de bedoeling was dat je een tuigje om deed en dat iemand je moest zekeren. Raf was dan ook 'onveilig' aan het klimmen.

'Ik ben dan wel captain, maar ik ben hier eigenlijk voor het zingen. Dus ik zing ook mee, maar dans wel.' Zei June tegen hun beide, sprong op en draaide even een pirouetje. 'En ik weet hoe een dans-battle werkt.' Zei ze met een speelse knipoog tegen Drew en plantte haar handen in haar heupen. 'Let's start the battle.' Zei ze met een lachje en deed het elastiekje in haar haren even wat strakker. Zodat ze zeker wist dat er geen haren in haar ogen kwamen. Ze ging iets meer de gymzaal in, zodat ze de ruimte had.

Jean liep de gymzaal binnen, het eerste wat haar opviel was een jongen die aan het klimmen was. Zonder tuigje nog wel. 'Toe maar' Riep ze hem toe, het was niet erg vriendelijk maar ook geen onaardig toontje. Iets ertussen in.. laten we het voor het gemak Jeanig noemen. 'Heb je geen touwtjes nodig en tuigjes?' Jean keek benauwd omhoog, ze begon al te trillen op hogen hakken. Hoogte was niet bepaald haar ding, en al helemaal niet klimmen. Een rilling liep over haar rug en ze ging in een kleermakerszit zitten op de gymzaal vloer met allemaal strepen in verschillende kleuren. Ze wist nooit welke streep er bij welke sport hoorde. Ze wist dat de cirkel in het midden voor basketbal was, daar was ze ook goed in. Haar handen jeukte al om een bal te pakken en die dan met een mooi boogje in de basket te gooien. Haar ogen richtte zich weer op de jongen, lekker kontje. Ze moest lachen bij zichzelf. Om dat te denken hoorde helemaal niet bij haar, maar ze moest toegeven nu ze er zo goed zicht op had. Een lichte grijns lag op Jean's lippen.

Raf draaide zich naar de stem om waarbij hij één hand losliet, maar hij was niet bang om te vallen. Ookal was hij een heel stuk boven de grond. Vragend keek hij naar het meisje. "Touwtjes... tuigjes...?" Zijn blik gleed naar de vreemde touwen die voor de klimwand hingen. Hij had zich al afgevraagd waarom die dingen er hingen, hij had ze alleen maar irritant gevonden. Moest je die gebruiken? Hij had gedacht dat die er waren zodat je die vast kon grijpen als je viel.

Jean kneep zijn ogen dicht toen hij één hand los liet. 'Jezus, pak die stomme stenen -' Ze wist even niet hoe ze die rare uitsteeksels aan de muur moest noemen '- aan de muur vast als je niet te pletter wilt vallen sukkel!' Het zweet breek haar al uit in haar handen toen ze zich voorstelde hoe zij daar zou hangen, uit glijdend en al schreeuwend naar beneden vallen. Ze slikte, op die harde vloer. Weer een rilling gleed over haar ruggengraat. 'Wil je soms dood?' Met grote ogen keek ze naar de jongen die met gemak aan de muur hing, alsof het hem geen moeite kosten. Ze voelde hoe plukken haar over haar gezicht vielen en ze blies ze weg. Het gevoel van angst wat ze gevoeld had toen hij één hand los liet maakte plaats voor nieuwsgierigheid. Zo.. dus dat was een coole kikker. In haar hoofd lachte ze om die 'coole kikker' woorden. Dat waren echt weer woorden die haar moeder haar had aangepraat.

Santana liep zelfverzekerd en met haar handen in haar heupen naar de gymzaal. Ze wilde gaan oefenen, voor dansen en cheerleaden. Natuurlijk had ze haar cheerleaderspakje aan, dat was een teken van macht. Met een klein glimlachje duwde ze de deur open en terwijl ze naar binnen liep keek ze wie er was. De eerste die ze zag was Jane, natuurlijk. Met nogsteeds een klein glimlachje op haar lippen liep ze naar haar toe. ''Hee Jane.'' zei ze toen ze er was, haar handen nogsteeds in haar heupen.

Raf die zag hoe het meisje plaatsvervangende angst voor hem had pakte de steen (ik heb ook geen idee ) vast om het meisje een plezier te doen. Hij was gewend met een hand te klimmen, als je iets vast had kon je natuurlijk maar één had gebruiken. "Nee hoor..." Hij wilde niet dood. Natuurlijk niet, net nu hij de kans van zijn leven had. Raf had niet door dat het meisje een 'grapje' maakte. Waar hij vandaan kwam werd er niet met de dood gespot, die was altijd veel te dichtbij.

'Niet?' Jean glimlachte kort, maar zeker een glimlachje. 'Ik ben trouwens Jean' Riep ze naar boven, ze had de hele tijd de drang gehad dat ze moest schreeuwen. Alsof hij kilometers ver weg was. Ze krabde aan haar wang en stopte haar handen in haar vestzakken. Ze begon al een beetje meer gewend te raken aan het gevaarte wat aan de muur hing. Jean haalde een hand door haar rode haar en niesde. Het geluid galmde en vlug keek ze omhoog of ze hem misschien had laten schrikken, straks viel hij nog. Haar hard klonk weer in haar keel, dat zou echt weer iets voor haar zijn. Iemand die dood neer viel toen zij op dat moment tegen degene aan het praten was. Ja, dat was echt iets voor haar om dat mee te maken.

"Ik ben Raf." Het viel hem op dat Jean riep. Dat was niet nodig, zijn oren werkte nog prima. "Gezondheid." Raf zag niet dat Jean niesde, want hij was snel naar beneden aan het klimmen. Hij vond het praten zo wat ongemakkelijk gaan en hij dacht dat Jean het nogal raar vond. En als er iets was wat Raf niet wilde was het wel dat iemand hem raar vond, hij had echter al een vermoede dat het te laat was. Blijkbaar was de klimwand niet bedoelt om erop te klimmen zoals hij deed.

Ookal vond Jean het super gevaarlijk wat hij deed, ze kon er niet omheen dat hij er heel goed in was. 'Wauw, je bent snel' Ze haalde een hand door haar rode haar en stond op en klopte onzichtbaar stofjes van haar benen. Ze zag een bal in een rek en pakte hem, ze hield hem alleen maar vast en liep weer terug naar haar plaats om te gaan zitten. 'Bedankt' Mompelde Jean, misschien een beetje een late reactie dacht ze er achteraan 'Voor de eh gezondheid bedoel ik' Voegde ze er snel aan toe.

"Oefenen. In noodsituaties leer je heel snel." Dat laatste mompelde hij er tegen zichzelf achteraan. Toen hij nog ongeveer anderhalve meter boven de grond hing liet hij zich vallen. Misschien zou hij wel hoger kunnen, maar hij had zich een keer pijn gedaan door van een te hoog dak af te springen. Dat had hij nooit vergeten. "Graag gedaan." Raf was blij dat hij iets beleefds en netjes had gedaan, niet zijn sterkste punten.

'Noodgevallen?' Jean had een scherp gehoor, en was super nieuwsgierig. 'Bedoel je een kat uit de boom redden of hebben we het hier over iets serieus?' Ze speelde met de bal tussen haar handen en ze bekeek Raf onder haar wimpers door. Het was een knappe jongen om te zien, alleen er zat iets hards in zijn blik. Alsof hij veel mee had gemaakt in zijn leven. Ze gooide haar haar naar achter en stuiterde de bal.

Raf slingerde een paar verwensingen naar zijn hoofd, nog iets dat hij moest afleren. "Ja zoiets." Ookal was het ook iets dat hij aan het afleren was vond hij liegen nog steeds heel handig. Vooral in dit soort situaties, noodsituaties. Hahaha, Raf kon er op het moment alleen niet om lachen. Om van onderwerp te veranderen wees hij naar de bal. "Doe je aan basketbal." Hij had wel een gespeeld maar hij was niet echt goed.

Jean merkte op dat hij van gesprek stof wilde veranderen dus ze ging er maar op in. Ze speelde de bal naar Raf 'Een beetje, mini wedstrijdje? twee tegen twee' Ze keek uitdagend en in haar ogen fonkelde een leuke twinkeling. 'Of durf je niet' Ze ging staan, Jean was minstens 2 koppen kleiner dan Raf maar toch bleef ze hem uitdagend aan kijken.

"Twee tegen twee?" Verward ving Raf de bal. Tenzij er ineens twee mensen uit de muur zouden komen snapte hij het niet. Hij twijfelde, hij was bang dat hij een heel ander basketbal zou spelen als Jean. Dat wist hij eigenlijk wel zeker. Het basketbal dat hij kende ging er niet echt zachtzinnig aan toe. "Natuurlijk durf ik!" Toch voelde hij zelf wat terughoudendheid, hij wilde haar geen pijn doen.

'Een tegen een' Verbeterde Jean zich. Ze trok haar vest uit, nu had ze alleen een grijs hemdje aan en een witte korte broek. 'Kom maar op' Ze moest lachen, Jean was best fanatiek hoor. Maar sport was niet haar ding al vond ze basketbal heel erg leuk. Maar misschien was het ook maar goed dat ze voor de muziek had gekozen.

Raf had de neiging te zuchten, hier zou hij niet onderuit komen. Er was iets van vastberadenheid in de blik van Jean dat hem dat onmogelijk leek. Hij glimlachte scheef en stak zijn vingers door twee gaten in zijn muts en trok die wat steviger op zijn hoofd. Hij wilde niet dat zijn muts in het geren zou afvallen. "Dames gaan voor." Hij ging klaar staan en was best trots dat hij zo beleefd was.

'Toe maar, een echte heer' Jean knipoogde plagerig naar hem en pakte de bal. Ze begon te dribbelen en schoot handig langs hem heen. Maakte een mooie sprong en wist de bal in de basket te krijgen voordat hij door had wat er was gebeurt. Ze gooide haar armen de lucht in 'Woeh!' Ze gooide de bal naar hem en haalde haar wenkbrauw op. 'Had niet verwacht dat ik je zo snel zou inmaken Raf' Merkte ze plagend op. 'We gaan tot de 5 doelpunten' Ze krabde even aan haar hoofd en vroeg zich af of het wel een doelpunt heette met basketbal.

Raf was inderdaad nog in zijn gedachten blijven hangen, iets dat hem de laatste tijd meer overkwam. Voorzichig begon Raf met dribbelen. "Ik ben een heel ander soort basketbal gewend." Ondertussen schatte Raf zijn kansen in om langs Jean te komen. Dit kon hij goed, dat had hij ook door noodsituaties geleerd, dribbelen was zijn zwakke plek. Hij kon niet hard rennen en tegelijk die bal laten stuiteren.

'Hmm, basketbal waar in je niet verslagen word door een meisje die twee koppen kleiner is dan jezelf?' Ze ging klaarstaan en wachtte tot hij iets zou doen. Ze zag hem nadenken en ze blies een plukt uit haar gezicht. Haar zwakke punt zou waarschijnlijk zijn dat ze zo klein is, maar ze was wel snel en kon handig langs iedereen heen komen.

"Basketbal waarin meisjes voor hun eigen bestwil niet meedoen." Hij glimlachte een beetje. "Vrijwillig hoor." Raf was onder het gesprek door een strategie aan het bedenken. Hij kon draaien zodat ze niet bij de bal kon. Af sprinten, die mogelijkheid streepte hij af want dan zou hij de bal onderweg zeker verliezen. Raf's hersenen werkte op volle toeren, terwijl hij het antwoord van Jean afwachtte. Misschien kon hij haar hiermee wel afleiden.