Het eerste schoolfeest.

"Zingen!" Raf moest serieus roepen om boven de muziek en het geschreeuw van de menigte uit te komen. Hij knikte als teken van, en jij? Hij hoopte dat ze het begreep want hij wilde zijn stem niet beschadigen door hard te schreeuwen. Zijn stem was voor hem het kostbaarste wat hij bezat. Op het moment eigenlijk alles, tenminste wat hij bezat en waar hij waarde aan hechtte.

Trinity knikte als reactie dat ze het verstond had, wat nog een redelijk wonder boven de muziek en het geschreeuw van de menigte met de muziek mee. "Klassiek ballet." zei ze, hoe raar het ook klonk terwijl ze op 1 of ander dance-nummer aan het dansen was op het moment. Het was wel de waarheid, ze schaamde zich er ook totaal niet voor. Toch bekeek ze Raf goed voor wat z'n reactie zou zijn. Als hij een rotopmerking zou maken zou ze weg zijn.

Raf dacht even goed na. Had hij dat ooit gezien, alles voordat hij op deze school kwam viel al meteen af. Wat er daar gedaan werd heette streetdance, was hij achtergekomen. Raf kon zich zo snel niet herinneren dat hij ooit klassiek ballet had gezien. Hij wist wat klassiek was en wist ook wel wat ballet was maar hij had nog nooit echt gezien. Om niet te dom te lijken knikte hij maar.

Trinit was op zich wel blij dat hij geen rot opmerking maakte en gewoon knikte. Ineens bedacht ze zich wat "Hey, dat podium staat er niet voor niks. "ze knikte naar het podium waarop nu alleen enkele jongens een soort brake-dance act op aan het laten zien waren. Zonder verder op z'n reactie te wachten pakte ze hem bij zijn arm en trok hem mee richting het podium "Laat eens wat horen." ze keek hem met een brede grijns aan. In haar gedachte schoot ineens dat het misschien wel erg dwingend was zo "Alsjeblieft?" vroeg ze er snel achteraan.

"Wat?!" Raf keek met grote ogen naar het podium. Waar iedereen hem zou kunnen zien. Dat ging gewoon compleet tegen zijn instinct in. Met grote ogen keek hij naar het podium, het idee dat hij op dat podium moest gaan zingen deed zijn benen trillen. Nog nooit had hij voor zo'n groot publiek gezongen, hij had natuurlijk wel eens voor een groep gezongen. Maar die groep bestond dan uit buren en vrienden. Niet uit een grote groep jongere.

Trinity die dacht dat Raf haar door de harde muziek niet verstaan had herhaalde haar vraag "Of je wilde zingen!" schreeuwde ze boven de muziek uit. Vragend keek ze hem aan, haar blik volgde die van Ralf over het podium. Zelf had ze geen last van podiumvrees, dus ze had geen idee wat er door Raf heen ging. Afwachtend bleef ze zijn arm vasthouden.

Nog steeds staarde Raf met grote angstogen naar het podium en de grote massa onbekende mensen die ervoor stond. Al die gezichten waren hem onbekend. Hij had Trinity wel horen roepen, ook de eerste keer maar hij reageerde er niet op. Zijn ogen bleven gefixeerd op de plek waar hij zou moeten staan als hij zou gaan zingen. Tijdens de zangles hadden ze wel eens in het auditorium geoefend, maar dat was dan altijd leeg geweest.

Nog steeds leek Raf niet te reageren, en dat hij haar nou niet gehoord had leek haar een beetje gek. Even twijfelde ze of ze hem het podium op zou trekken, uiteindelijk liet ze dat idee linksliggen. Afwachtend keek ze hem aan. "OF wil je dat niet?" ineens schoot er de optie in, de optie dat hij misschien helemaal nog iet voor publiek wilde zingen. Hij was toch nieuw op school.

Raf werd zich weer bewust van alles om zich heen door de juiste opmerking van Trinity. En hij stelde zichzelf de vraag. Wilde hij het wel? Hij had er alleen maar over nagedacht dat hij niet durfde, eigenlijk wilde hij wel. Ooit zou hij het toch moeten leren, maar om dat nu te doen. Met ogen die om hulp vroegen keek hij naar Trinity, zij zat hier al langer op school. Misschien kende hij wel een truucje om plankenkoorts te overwinnen.

Trinity was dan wel niet het slimste meisje op school, toch had ze door wat de ogen van Raf haar vroegen, een simpele tip als -doe-alsof-de-mensen-in-hun-onderbroek-staan- tip had zij nooit begrepen. Ze had het zichzelf tenminste nooit kunnen voorstellen. Kort dacht ze na, terwijl ze met haar hand aan d'r rand van d'r shirtje frunnikte. Ze was niet goed in tips verzinnen. "Ga gewoon staan en wees jezelf, ze gaan je echt niet uitlachen." daar hadden de meeste al teveel alcohol voor op. "En anders grijp ik wel in." niet dat ze zoveel uit kon halen maar dat maakt niet uit. Iets anders als tip wist ze niet te verzinnen. "Het is gewoon gaaf om voor o'n publiek te staan, ze te vermaken." dat was haar reden dat ze het niet echt eng meer vond, de kick die het gaf.

Raf knikte en haalde het gevoel dat hij had gehad toen hij de mensen uit zijn oude buurt van zijn muziek had zien genieten. In zijn hoofd voegde hij er nog iets anders aan toe. Gewoon beginnen, daarna kun je niet meer terug. Het was een harde regel en hij wist niet of hij wel zou werken. Met lood in zijn schoenen maar nog steeds in een waas liep hij het podium op toen er een liedje begon dat hij kende. Hij begon met zingen en was er het eerste couplet en refrein met zijn hoofd niet bij. Het enige wat hij probeerde was niemand aan te kijken. Pas daarna merkte hij dat hij het eigenlijk wel leuk vond en begon hij ervan te genieten.

Trinity begon luid te klappen toen Raf toch het podium op ging. Enkele mensen die in de buurt stonden leken haar verbaast aan te kijken, tot de jongen begon te zingen. Al snel gebaarde ze naar enkele vriendinnen dat ze mee moesten klappen. Wat ze gelukkig ook deden. Met een grote grijns luisterde ze naar de stem van Raf die zeker oedgeneog was om hier op school te zitten.

Pas tegen het einde van het liedje werd Raf zich goed bewust van zijn warme stem die door de hele zaal klonk. Hij had eigenlijk helemaal niet door gehad welk liedje hij zong, toen hij het podium op liep wist hij dat hij het liedje kende maar meer ook niet. Toen de laatste noot verloren ging in het rumoer van de zaal glimlachte hij vertwijfeld en maakte een beweging met zijn hand die een combinatie van zwaaien en niks doen was.

Trinity juigde luid toen de laatste noot wegstierf, en hij twijfelde of hij wel goed genoeg was voor op het podium om te zingen. Ze leek niet de enigtete zijn, al ging daarna snel het volgende optreden van start. Met een grote grijns bleef ze naast het podium wachten tot Raf naar haar toe zou komen. Ze had zeker niet verwacht daft hij zo goed zou zijn.

Een beetje verbaasd over zichzelf, dat hij het had gedaan, liep hij het podium af. Hij ging bij Trinity staan en ademde eens diep en uit. "Wow." Meer kreeg hij even niet uit zijn mond. In zijn hoofd stond hij het hele optreden na te gaan, ookal had hij geen flauw idee welk liedje hij had staan zingen wist hij wel dat het goed was gegaan. Raf merkte het meteen als hij een valse noot zong of iets uit het ritme ging.

Enthuoaist sloeg ze haar armen om de nek van Raf heen toen hij aan kwam gelopen, nog wat beduusd leek het wel. Met een grijns keek ze hem aan "Dat was geweldig." zei ze terwijl ze hem langzaam losliet, de omhelzing was vriendschappelijk geweest. "Was het nou echt zo eng?" vroeg ze boven de muziek uit die weer harder ging staan.

Raf schudde licht met zijn hoofd om het helder te krijgen en de watten die er wel in leken zitten eruit te krijgen. "Dankje." Hij grijnsde bij haar vraag. "Net niet, maar nu wel." Als hij nu dat podium opkeek kreeg hij weer de zenuwen. Toch gaf het hem ook wel een trots gevoel, hij had het toch wel gedaan. Hij wist dat bijna iedere leerling het zonder moeite zou kunnen, iedereen was tenslotte een artiest, maar dat maakte hem niets uit.

Trinity keek hem even schuin aan, een blik in haar ogen veraden dat ze het niet helemaal doorhad wat hij ermee bedoelde. Hoe kon je het nou achteraf eng vinden "Nou je was iniedergeval steengoed." zei ze eerlijk. Raf wist dat ze niet kon liegen, dus hij kon weten dat het complimentje gemeend was.

"Dankjewel." Al had Raf van zijn ouders, vrienden en buren wel complimentjes had gekregen was het nog steeds anders en fijner om complimentjes te krijgen van mensen die echt verstand hadden van muziek en het verschil konden horen.
-------
beetje inspiratieloos

dan ben je niet de enige :3
-
Trinity glimlachte, al wist ze wonder boven wonder nu niks meer te zeggen. Er kwamen nog wat mensen langs die Trinity wel kende, sommige zelfs beter dan de andere die Raf op hun beurt ook een complimentje gaven. Wat nog best bijzonder was vwant deze school stond natuurlijk ook stijf van de jaloezie, al zou niemand dat hardop uitspreken.

Raf was verbaasd over de vreemde die hem een complimentje gaven. Hij was opgegroeid in een harde wereld en was niet gewend aan aardigheid van onbekende. In jou groepje bekende en vrienden waren de banden juist hecht en hielp je elkaar, maar dat moest ook wel om te overleven.