De picknicktafels

Sam was blij verast dat ze er bij mocht komen zitten. En ging tegenover haar zitten. Ze wist zich geen houding aan te geven en voelde zich onzeker, dat was altijd bij onbekenden. 'Ik ben Sam.' Zei ze. Ze wilde graag het meisje leren kennen, maar had het idee dat ze geen intresse in haar had aangezien ze naar beneden keek. Sam keek ook naar de tafel. In de groeven van de houten tafel was het licht gaan rotten en er liep een klein, zwart beestje overheen. En wachtte op antwoord. Niet dat ze een vraag had gesteld maar het was wel zo sociaal om je als iemand zich voorsteld ook voor te stellen. Sam moest haar ogen samenknijpen tegen de zon, omdat ze anders twee geroosterde ogen zou hebben.

Yelena keek op en zag dat Sam naar de zon keek.
‘Ik ben Yelena’ ze zei het verlegen de meeste mensen vinden het een rare naam.
Ze was niet goed in een gesprek dus draaide ze haar gezicht ook naar de zon.

Sam was verbaast over haar naam. Ze verwachtte niet dat ze Yelena heette, maar vond het wel bij haar passen. 'Lekker zonnetje hè?'Zei Sam toen ze zag dat Yelena zich naar de zon toe draaide. Sam had het idee dat Yelena het niet fijn vond dat ze bij haar ging zitten. Ze nergeerde haar gedachte en probeerde zich te concentreren op de warme stralen zon die langs haar gezicht streken.

Yelena knikte ‘ja het is heerlijk veel beter dan binnen zitten’ weer moest ze blozen.
Ze nam nog een hap van haar boterham, nadenkend kauwde ze er op en slikte het door.
Er zat een raar smaakje aan.
Ze nam nog een hap en spuugde die gelijk weer uit.
Ze legde haar broodje neer en keek er vol afschuw naar.

Sam vroeg zich af waarom Yelena zo vies keek, maar toen ze haar hap uit spuugde moest Sam wel een beetje lachen. Yelena kwam tot nu toe nog best verlegen over, maar misschien kwam daar ooit nog wel verandering in. Sam slikte en keek naar het broodje. Eigenlijk had ze best wel honger.

New
_____________
Tess zat aan een tafel een boek te lezen. Gelukkig was er niemand in de buurt, want ze ging zo erg op in haar boek, dat het gênant zou zijn als iemand het zag. Zo af en toe ging ze met de rug van haar hand langs haar wang om de traan weg te vegen die er dan overheen liep. Boeken lezen hielp haar om even uit de realiteit te halen. Ze miste Oz, hij leek wel nooit meer terug te komen en waar hij heen was wist ze ook niet. Had ze maar zijn mobiele nummer gevraagd.

Dj liep met rooddoorlopen ogen en zwarte randen onder zijn ogen van de slapeloze nachten naar een van de tafels die er stonden. Hij ging zitten en pakte uit zijn tas een boek zodat hij kon leren, niet dat daar iets van kwam op dit moment, maar hij moest de schijn hooghouden. Hij legde het boek open neer en liet zijn hoofd in zijn handen zakken maar zo dat hij nog wel kon lezen wat er stond. Zijn hoofd bonkte nog na van de avond ervoor, tegenwoordig zat hij veel alleen in zijn appartement en dat ging meestal niet zo goed want dan greep hij naar de fles wijn of iets anders, sterkers meestal, om zijn zorgen even te vergeten. Hij wist dat het slecht was, maar hij deed het gewoon. Het had allemaal toch niet veel zin meer.

Lilly schrok toen ze plots iemand hoorde. Snel keek ze op. De jongen die ook bij een tafel was gaan zitten zag er niet al te best uit. Hij was het type dat ze liever vermeed, maar ze voelde de nieuwsgierigheid branden. 'Hé, alles oké?', vroeg ze bezorgd. Ze legde haar boek neer en keek hem, met een lieve glimlach op haar gezicht, aan.

Dj keek op van zijn boek. Zijn ogen waren leeg, hoewel ze normaal voor hem spraken deden ze dat dit keer niet. 'Mwa gaat wel.' zei hij toen. Hij had geen zin om zielig te lopen doen, het was immers allemaal zijn eigen fout. Hij was zelf verliefd geworden op twee mensen. En hoewel hij dat niet terug kon draaien was het dus wel zijn fout. Hij keek weer naar het boek.

Tess trok haar wenkbrauwen op. Dat klonk niet bepaald positief wat hij antwoordde, maar aangezien zijn houding had hij geen zin om daarover te praten, of om überhaupt te praten met haar. Ze pakte haar boek weer en ging weer verder, maar ze was de draad even kwijt. Ze zuchtte. Altijd als ze gewoon even aan het relaxen was kwam er wel iemand in de buurt zitten, waardoor ze het hele relaxte gevoel in één klap kwijt was.

Dj probeerde zich weer te concentreren op het boek, alleen door de vraag van het meisje was hij weer aan Andreas e nDiana gaan denken. Hij leek hen nooit uit zijn hoofd te kunnen zetten. Hij leunde naar achter zijn ogen waren gesloten. Hij wist niet wat hij moest doen, hij kon zijn gevoelens niet bedwingen. Hij kon er niet over praten, niemand zou hem begrijpen.

Het werd Tess plots te veel. 'Jezus lekker spraakzaam ben je zeg!', zei ze boos. Het was niet zijn schuld geweest dat ze nu niet meer kon lezen, want iedereen kon hier gewoon komen, dat had ze van tevoren ook kunnen bedenken. Ze schrok van haar woorden. Ze had nog nooit zo gedaan tegen iemand, maar dat hij maar gewoon zweeg irriteerde haar toch wel. 'Je had beter iets kunnen zeggen als: Rot op, dat zijn jouw zaken niet. Dan had ik het geweten',zei ze pissig. Ze miste Oz, dat was duidelijk. Waar was hij als ze steun nodig had, als ze even haar problemen bij iemand ener kon leggen. Nee hij was er niet, hij had haar in de steek gelaten, tenminste zo voelde het voor haar.

Dj zijn ogen vlogen open en keken het meisje recht aan. 'Het is verdomme mijn eigen keuze of ik iets zeg of niet.' zei Dj toen met een boze stem. Er was nooit veel voor nodig geweest om hem boos te krijgen, en zeker nu niet omdat hij sowieso al prikkelbaarder was. Zijn ogen stonden nog steeds hol maar als je goed keek zag je de vlammende woede erachter.

Tess keek de jongen geschrokken aan. Had zij dit echt veroorzaakt? 'Eh', ze wendde snel haar hoofd af. Hij had wel gelijk en ze was zonder reden boos op hem geworden. 'Sorry', zei ze een beetje verdrietig. Ze smeet haar boek hard neer op de tafel waar ze aan had gezeten. Ze ging er weer zitten en zette haar ellebogen neer op de tafel en begroef haar gezicht in haar handen. Ze was zichzelf niet meer. Niet sinds Oz weg was. Ze moest over hem heen komen, dat was de enige optie die ze had. Heel langzaam werden haar handen vochtig van haar tranen, voordat ze zelfs doorhad dat ze aan het huilen was.

Dj keek even naar het meisje. Eerst had hij niet de drang om haar te willen helpen maar daarna stond hij toch op en ging tegenover haar zitten. 'Het maakt niet uit.' zei hij toen. De boosheid van net was net zo snel verdwenen als hij gekomen was. Hij legde zijn hand troostend tegen de arm van het meisje aan toen hij doorhad dat ze huilde. 'Don't cry.' zei hij toen rustig.

'Godver', schold Tess zacht. Haar handen waren nat van haar tranen. Snel veegde ze met de mouw van haar t-shirt haar wang droog. Ze haalde even diep adem en blies hem toen weer rustig uit. 'Sorry, ik stel me aan', ze probeerde te glimlachen naar de jongen, maar haar lip trilde. Waarom was ze nou zo verdrietig? Het sloeg echt helemaal nergens op...

'Je stelt je alleen aan als er niets aan de hand is, en aangezien je huilt heb ik niet het idee dat dat zo is.' zei Dj. Hij was zijn eigen problemen aan de kant aan het schuiven, zoals hij altijd deed. Hij stond klaar voor andere mensen maar vergat zichzelf dit keer. Hij was toch een nietsnut die niets goed kon doen. Dan moest hij er nu maar het beste van maken.

Tess zuchtte. 'Nee, het gaat alweer. Ik weet niet eens waarom ik huil om hem', ze bedacht zich pas nadat ze het had gezegd, dat de jongen geen idee zou hebben waar ze het over had. Eigenlijk mocht hij het ook niet weten. Ze had met Oz afgesproken om het geheim te houden. 'Laat maar', probeerde ze het onderwerp te ontwijken.

'Misschien huil je om hem omdat je van hem houd. Ik weet niet wat er aan de hand is, ik denk niet dat je het wilt vertellen en dat vind ik niet erg. Maar huilen doe je nooit zonder reden.' zei hij rustig tegen haar. Hij glimlachte lichtjes maar zijn ogen deden niet mee.

Tess legde zich erbij neer. 'Ja, misschien', gaf ze zuchtend toe. Ze keek hem recht aan. Ze zag dat er wat was. Ze wou hem echt helpen, maar hem dwingen te vertellen wat er is, dat kon ze niet. Ze glimlachte alleen maar even lief naar hem. 'Met mij komt het wel goed hoor', ze legde de nadruk op het woord 'mij'. Ze hoopte niet dat hij het verkeerd zou opvatten, dat hij zou denken dat ze zo'n nieuwsgierig type was dat persé alles wou weten. Ze wou hem echt helpen.

'Das mooi.' zei hij rustig. Hij hoorde de ondertoon bij het woordje mij wel, alleen reageerde hij er niet op. Hij kon nie tzeggen dat het met hem ook goed zou komen, hij had Diana's hart gebroken. En dat van hemzelf ook en hij snapte niet dat hij dat had gedaan. Ja hij hield ook van Andreas, maar die wilde niet bij hem zijn vanwege zijn geloof, en ook dat begreep Dj. Alleen wist hij niet meer wat hij nu moest doen.

Tess legde haar hand op zijn arm. Haar blik zei genoeg; medeleven en bezorgdheid. Ze glimlacht flauwtjes. Ze kon er niet goed tegen hem zo te zien. Ze zag zijn verdriet, wat er ook aan de hand was, ze zag dat hij zich niet goed voelde.
_______________
wow inspiloos

Dj liet de hand van Tess gewoon liggen waar ze die had neergelegd, hij registeerde het niet eens echt. Hij zat met zijn hoofd bij Andreas, en dan weer bij Diana. 'Ik heb er echt een zooitje van gemaakt.' zei hij toen fluisterend. Niet in het bijzonder tegen Tess, eigenlijk gewoon voor zichzelf.

_________
maakt niet uit ik ookeen beetje

Tess wilde niet heel nieuwsgierig overkomen, maar ze wou wel weten wat er aan de hand was. 'Kun je me het vertellen?', vroeg ze lief. Ze vond het niet erg als hij het niet wou vertellen, hij bepaalde of hij wel of geen steun nodig had, maar hij leek het wel nodig te hebben.

Dj keek even naar de tafel. 'Ik heb mijn vriendin laten zitten omdat ik verliefd ben op een jongen. Maar ik hou nog steeds van haar.' zei hij tone zachtjes. Zoalshij nu klonk leek hij een echte zak, dat was hij ook eigenlijk.