Het kleine stukje bos

Jenn liep naar de plek waar ze de laatste tijd wel vaker heen ging. Soms zag ze er een paar mensen zitten, maar nu zat er niemand. Ze wist dat meerdere mensen het plekje helaas al kenden, anders was het haar eigen plekje geweest. Maar misschien kon ze hier wel vrienden maken. Ze ging zitten op een dikke tak van een boom, die een meter boven de grond hing en neuride het liedje 'you belong to me'.

Dylan was druk aan het mee bewegen op de muziek van zijn Ipod en zag het meisje niet zitten. Pas toen hij half onder haar stond keek hij op en schrok zich dood,' Wil jij me nooit meer zo laten schrikken!' Hij zei het als een grapje en er verscheen een grote glimlach op zijn gezicht. Het voelde goed om hier iemand tegen te komen want hij had wel weer zin in een gesprek. Hij was al de hele dag alleen geweest en begon dat nu wel weer zat te vinden.

Jenn grijnsde om het dansen van de jongen. Hij had haar blijkbaar niet in de gaten, maar zij hem wel. Voor de grap zei ze niks. Pas toen de jongen iets tegen haar zei, antwoordde ze: 'Boe.' (inspi-loos:P). Ze grijnsde naar hem en zei: 'Kom je hier ook vaker?'

Dylan knikte en klom in de boom en ging naast haar zitten,' Ja best wel vaak maar ik had niet iemand verwacht.' Hij lachtte en stak zijn hand naar haar uit,' Ik ben Dylan. En mag ik weten met wie ik het genoegen heb?' Hij lachtte verleidelijk en zijn blik ging even heel snel over haar lichaam. Het was een soort gewoonte geworden en Dylan moest het echt gaan afleren.

'Haha ik eigenlijk ook niet.' Jenn keek in de mooie ogen van Dylan en zei; 'Ik ben Jenn, ik ben hier net nieuw.' Ze wist niet waarom ze dit er gelijk achteraan zei, misschien omdat hij het de laatste tijd een gewoonte was geworden, en omdat ze misschien dacht dat hij dat zou vragen. Ze zag dat hij naar haar keek en zij bekeek ook even zijn lichaam. Best grappig, dit was een gewoonte van haar, en blijkbaar ook van Dylan. Haar conclusie was; zeker geen loser.

Dylan lachtte,' Nou welkom dan nog. Ik moet zeggen ik ben hier net. Dit is mijn eerste jaar maar ik zit in de derde, jij?' Zijn blik was geïnteresseerd en Jenn had zijn volle aandacht, niet alleen omdat ze mooi was maar ook omdat het meisje zo heerlijk open was en dat was iets waarbij je bij Dylan altijd goed scoort.

'Dankje. Ik zit in de tweede, op mijn vorige school heb ik gewoon net zoveel gedaan als jullie hier, dus daarom kon ik nog gewoon zo laat hier komen.' Jenn was blij dat ze eindelijk een jongen had ontmoet, tot nu toe had ze namelijk alleen maar meisjes ontmoet. 'Maar jij bent dus ook nieuw?'

Dylan knikte,' Ja ik werd van school over geplaatst. Dus nu zit ik hier en kwa maakwerk loop ik wel bij maar heb bijles als het gaat om een talent lessen. Dus mag ik vragen wat is jou talent?' Hij lachtte vriendelijk en ging tegen de boom aan leunen.' Ik bedoel als het goed is heb jij me al zien aan komen dansen dus ik heb mezelf al verraden.' Hij lachtte en zijn stralende lach kwam weer naar voren.

Jenn grijnsde. 'Wat had je daar gedaan dan, dat je werd overgeplaatst?' Ze moest aan Dylan denken die een overval had gepleegd en moest lachen. 'Ik dans, ballet, en ik zing. Maar in dansen heb ik les en ben ik het beste. Ballet vind ik ook het leukst. Maar zingen doe ik vaak gewoon erbij, ik heb wel een paar lessen gehad, maar ik wil er verder niets mee doen denk ik.' Jenn zag zichzelf niet optreden als zangeres. Wel als ballerina.

Dylan keek haar gelijk nog geïnteresseerder aan,' Ohh dat vind ik heel leuk. En ik ben gewoon overgeplaatst omdat er niet genoeg plaatsen waren voor nieuwe mensen en omdat ik de slechtste was.' Hij lachtte en verzweeg de echte reden maar waarom hij over is geplaatst. Hij had geen zin om het haar uit te leggen.' Ik speel ook nog drum en dat is eigenlijk waarom ik hier aangenomen werd.' Hij lachtte en begon haast automatisch op zijn been te tikken met zijn vingers.

Wow, nog nooit had een jongen tegen haar gezegd dat hij het balletten en zingen leuk aan haar vond. Jenn knipperde met haar ogen en zei: 'je bent de eerste die dat zegt weetje.' ze moest lachen en zei: 'Oh, ik dacht al aan de criminele kant van jou, dat je iets had uitgespookt en daarom hierheen moest.' Ze geloofde hem. 'Gaaf, drum, zou ik een keer meemogen naar je les?' Jenn wilde altijd al een keer drummen, het leek haar zo stoer. 'Rook jij trouwens?' ze pakte haar sigarettendoosje en hield hem het voor.

Dylan schudde zijn hoofd,' Nee ik heb iets te veel mensen eraan zien kapot gaan maar dat maakt niet uit ga maar roken.' Hij lachtte vriendelijk en met een vleugje verleidelijk erbij.' Ik doe zelf ook aan ballet dus ik moet toegeven dat ik het bij jou niet af mag kraken. En het ziet er gewoon heel sexy uit alleen weten de meeste mensen dat niet.' Zijn lach was zoals normaal heel stralend en hij ging even met zijn hand door zijn haren.

Jenn schrok van zijn reactie. Ze dacht dat ze hem wel eens op het rokerspleintje had gezien. Ze was in haar verslavingsperiode begonnen met roken en drinken, maar eigenlijk moest ze stoppen van zichzelf. Ze stak haar sigaret aan en blies de rook zachtjes uit. Ze moest lachen om zijn grap. 'Inderdaad, ze zijn gewoon blind.' Ze grijnsde, dit had ze vandaag net nodig, iemand waarmee ze kon lachen. 'Heb jij eigenlijk les nu?' ze hoopte van niet, het was eigenlijk best wel gezellig.

New
~~~
Miriam liep op een rustig tempo door het bosje. In haar ene hand droeg ze haar lege vioolkoffer en in de andere de viool en de strijkstok. Even keek ze achterom of Lucy nog wel volgde.

Lucy sloot haar ogen en genoot van de buitenlucht, veel beter dan binnen. Ze opende haar ogen weer en glimlachte naar Miriam. Haar akoestische gitaar had ze in haar rechterhand. Het liep een beetje onhandig, maar dat deerde haar niet. Ze was buiten in plaats van binnen, had haar gitaar en voelde zich goed.

Toen ze een goed eind het bosje in waren, en er enkel nog stilte en het geluid van vogels en andere bosdieren om hen heen te horen was, stopte Miriam onder een grote boom. Ze zette de vioolkoffer op de grond en keek even omhoog, of er een manier was om in de boom te komen.

Lucy volgde de blik van Miriam en ze grijnsde. Met haar handen maakte ze een steuntje en gebaarde dat Miriam dat kon gebruiken. Het zwijgen van Miriam was aanstekelijk en eigenlijk vond Lucy het wel fijn. Ze had nooit van hard geluid gehouden, en was ook nooit zo'n prater geweest. Nu er maar weinig mensen waren die graag met haar een gesprek wilde was dat alleen maar versterkt.

Miriam moest ook glimlachen en knikte naar haar, waarna ze voorzichtig haar voet in het kommetje zette en zich vervolgens erin afzette. Op die manier vond ze een tak die stevig genoeg was om hen beiden te houden. Met wat moeite klom ze erin, waarna ze omlaagreikte om Lucy op haar beurt een handje te helpen.

Lucy klom wel vaker in bomen om een rustige plek te vinden, maar zonder hulp van Miriam zou ze de boom niet in zijn gekomen. Ze ging op de tak zitten en probeerde een gemakkelijke houding te vinden. "Welk liedje wil je spelen?" Ze had even nagedacht over een manier om het te gebaren, maar ze kon zo snel niets verzinnen. Dus moest het maar zo.

Miriam tikte even met haar strijkstok tegen haar kin, terwijl haar ogen zich onfocusten omdat ze zich een leuk liedje probeerde te herinneren dat ze samen zouden kunnen spelen. Het moest een wat bekender liedje zijn, want ze kon vanaf hier niet bij haar vioolkoffer, waar al haar bladmuziek in zat... Dus speelde ze na een tijdje een stukje van de intro van de film Forrest Gump

Lucy moest even nadenken toen ze de muziek hoorde, ze kende de melodie wel. Opeens schoot het haar te binnen, het was de intro van een film. De naam van de film was ze vergeten, zoals ze zoveel vergat. Maar muziek onthield ze meestal wel. Goed nadenkend zette ze haar vingers neer en begon met Miriam te spelen, ze speelde erg goed. Heel soepel en zuiver.

De melodie liet haar altijd weer glimlachen en terug denken aan de mooie citaten uit de film. "Momma always said life was like a box of chocolates; You never know what you gonna get." Toen de laatste noot gespeeld was, opende ze haar ogen weer, en richtte ze haar blik op Lucy. Ze knikte glimlachend naar haar, Jouw beurt.

Lucy knikte, ze dacht even na. Het moest wel een bekend liedje zijn, maar ook fijn om te spelen. Haar vingers sloegen het eerste akoord van 'The only exception' aan. Het was een erg gevoelig en mooi liedje. Ook was het al een mooi liedje als het instrumentaal was.

Miriam glimlachte en sloot haar ogen terwijl ze zonder haperen met Lucy meespeelde. Haar hoofd was voor een keer helemaal leeg. Normaal zat hij altijd tot de nok toe vol met gedachtes die ze niet naar buiten kon laten omdat ze niet langer kon praten, maar nu was het stil. Helemaal stil, op hun gezamenlijke melodieën na.