Het Prieeltje

Het oude prieeltje is niet vaak in gebruik, soms willen leerlingen zich er nog wel eens in terug trekken om even op adem te komen van het harde werken. In het midden van het prieeltje staat een grote vleugel en is omringt door bomen en groenig gras waar tulpjes madeliefjes en ander wild uitsteken. Je hoort daar vogeltjes helderder dan waar dan ook en de muziek klanken van de vleugel (als je hem natuurlijk goed kan bespelen) klinken mooi en haast magisch. Als je voor de vleugel zit kijk je uit op een groenig meer.

Personen: Niet te veel, maximum is 5.
Regels: Niet het prieeltje vernielen of de vleugel n__n

April vingers streelde de toetsen van de piano. Je hoefde niet perse te spelen, het genieten van de piano was al magisch. Na enkele minuten zo te zitten begon ze pas te spelen. Het was een bekend liedje, ja, ze speelde alleen maar moderne muziek. Dit betekende niet dat ze geen klassieke liedjes kon spelen. Want niet alle nummers die ze speelde hadden een songtekst.

Oliver was net 10 minuten geleden hier aangekomen, het was een nieuw plaatsje voor hem en tot zijn genoegen stond er een oude vleugel. Maar de vleugel was bezet, door een meisje wat hij niet kende. Hij had tegen een pilaar geleund en geluisterd naar wat ze speelde. Het klonk mooi, haast betoverend. Dit zag er volgens Oliver wel heel cliché uit, ze zou zo in haar stuk zitten dat ze Oliver niet gehoord had en hij zou zo zeggen 'Wauw, mooi' En dan schrok ze op en viel ze van haar kruk. Een glimlach gleed over Oliver zijn donkere lippen, ja zo zou het gaan. Maar Oliver bezat geen krachten om te kijken wat er in de toekomst zou gebeuren. Maar nu in het heden genoot hij van het stuk.

Nu begon het zingen. 'Story of my live. Searching for my right. But it keeps avoiding me..'. Haar heldere stem vulde de ruimte, zo samen met de piano klonk het gewoon prachtig. 'Sorrow in my soul cause it seems that wrong really loves my company.' ging ze verder. Het complet zong ze rustig. Toen kwam het refrein, zo zielig. Met een sterke stem begon ze weer te zingen. 'And I now that he nows I am unfaightful and it kills him inside.'. Het klonk krachtig, maar niet te hard.

Oliver had het liedje herkent, het was ook een best bekend lied. Het was niet zijn style qua muziek, hij hield meer van Yiruma. Stukken zonder zang, dat je de noten liet zingen. Hij beet op zijn tong. Haar stem klonk prachtig, zo.. breekbaar en toch sterker dan diamant. Hij stopte zijn handen in zijn broekzakken, hij wachtte tot het lied af was gelopen. Hij genoot er van en in zijn ogen was een sprankeling te zien die alleen de klanken van een piano tevoorschijn konden halen.

Weetje welk lied met de piano ik mooi vind, deze; https://www.youtube.com/watch?v=6zodLr_U5F8
-
De laatste toets werd ingedrukt, ze was klaar. Het was zo een mooi lied dat ze even moest bijkomen van wat ze net had gespeelt. Ze keek niet om haar heen, waarom zou ze? Er was toch bijna nooit iemand. En als ze er waren speelde ze meestal op de piano.
-
Het kan zijn dat ik straks plots weg ben, want ik zit op een feestje van mijn oma en mijn nichtie komt zo .(:

Toen de laatste klanken weg waren haalde Oliver adem, het was alsof hij de hele tijd zijn adem had ingehouden. 'Prachtig' Complimenteerde Oliver goedkeurend, zijn stem klonk helder hier en hij kreeg het gevoel alsof hij hier elk moment zijn ogen kon sluiten en in slaap kon vallen. Het was een heerlijk gevoel 'Sorry als ik je liet schrikken, ik luisterde al een tijdje mee' zei Oliver eerlijk. Hij ging bij de vleugel staan en gleed met zijn vingertoppen over de rug van de vleugel.
__
Ja Yiruma is geweldig, ik ken nog een mooier liedje :$ maar die verklap ik zo als Oliver gaat spelen muahah.

April keek geschrokken op, dit had ze niet verwacht. Voor ze het door had viel ze naar achteren en klapte op de grond, natuurlijk dit gebeurde haar weer. Met een opgetrokken wenkbrauw keek ze de jongen aan, tocxh was het niet arrogant want ze glimlachte erbij. 'Dankje.'. Het was de eerste keer dat zij in verlegenheid was gebracht, misschien ook omdat niemand ooit zo een groot compliment aan haar had gegeven. 'Tja, is ook weer een keer iets anders. Iemand ondersteboven ontmoeten.'.

op een ander moment

Ethan zat aan de piano. Sids hij deze perongeluk had gevonden speelde hij er graag. Hij haalde diep adem en begon te spelen. Het was Colours van de anime Code Geass, maar hij vond het wel een mooi lied. De naam was eigenlijk wel ironisch bij hem aangezien hij al een paar jaar geen kleur meer droeg of tekende. Zijn vingers dansden simpel over de toetsen terwijl hij emt gesloten ogen speelde. Hij sloot altijd zijn ogen tijdens het spelen. Hij gebruikte toch aleen blad muziek de eerste paar keer dat hij iets speelde.

https://www.youtube.com/watch?v=yFMGcsjTztM&feature=autoplay&list=PLE3975C92AD9BAFB5&index=4&playnext=1

Lucy kwam geruisloos aangelopen, ze was van plan geweest met haar viool te gaan oefenen aangezien ze die een beetje links had laten liggen de laatste tijd. Maar ze had al snel gehoord dat iemand anders de plek al had ingenomen. Toch had ze niet omgedraaid om een andere plek te zoeken. Ze was als het ware naar de muziek toegetrokken. Ookal had ze niets met piano, het had immers wel snaren maar die bespeelde je niet, ze vond de muziek die de jongen maakte prachtig.

Toen hij klaar was bleef Ethan gewoon zitten en legde zijn hand op de vioolkoffer die naast hem op het pianospeelbankje lag. Hij zuchtte en knakte zijn vingers. Hij was zich geheel NIET bewust van de aanwezigheid van Lucy en ging klaar zitten om weer iets te spelen

https://www.youtube.com/watch?v=7raT8U-xVgM&feature=fvwrel

Lucy herkende het liedje en had het laatst nog met haar vioolles gehad. Zonder aarzeling begon ze mee te spelen. Ze besefte dat ze een beetje was vergeten hoe leuk ze het vond viool te spelen. Net als de jongen blijkbaar deed sloot Lucy zich af van de wereld, nu deed ze dat om extra goed in haar vioolspel op te gaan maar ze deed het ook vaak om niet door te draaien.

Ethan opende zijn ogen toen hij de viool hoorde. Zonder zijn spel te onderbreken keer hij naar Lucy., Zoals wel vaker had hij neit gemekt dat er iemand was gekomen. Hij glimalchte. Ze kon goed viool spelen. hij kon zo ook wel wat latenhoren

Lucy had haar ogen gesloten en merkte niet dat Ethan naar haar keek. Haar strijkstok bewoog soepel over de snaren, soms vertrok haar gezicht een beetje als ze een toon niet helemaal goed speelde. Gelukkig ging het meeste goed, ze merkte wel dat ze nog een beetje in moest komen. De laatste tijd had ze veel vaker met haar gitaar en harp geoefend als met haar viool.

Aan het eind van het liedje draaide Ethan zich om en keek naar het meisje hij opende zijn vioolkoffer en pakte zijn eigen glanzende zwarte viool eruit. "Je speelt goed" zei hij met een flauw glimalchje. Hij begon nooit een gesprek maar voor een mede violist maakte hij een uitzondering

Lucy opende langzaam haar ogen toen het liedje afliep. Een stem had haar niet uit haar trance kunnen brengen, maar dit wel. Ze zag dat de jongen een viool tevoorschijn had gehaald. Het was een mooie viool. "Dankje." Ze glimlachte verlegen. Lucy was het niet gewend dat ze complimenten van medeleerlingen kreeg. Die meden haar meestal. Haar gezicht betrok toen ze eraan dacht dat deze jongen ook weg zou zijn zodra hij doorkreeg dat er iets niet in orde was met haar.

Ethan glimalchte naar haar en zette zijn viool onder zijn kin en begon te spelen. Het was een treurige melodie. Hij vond eht mooi omdat het zijn stemming van de tlaatste twee jaar weerspiegelde. Hij speelde eht ook vaak, altijd als hij zich down voelde, of gedeprimeerder dan anders

https://www.youtube.com/watch?v=-EQ6eHeBrhM

Lucy luisterde gefascineerd naar zijn vioolspel. Het was een treurige melodie die haar haast dwong te luisteren. Lucy, die een heldere periode had, voelde haar ogen prikken. Nu ze helder was zag ze hoe somber haar leven eigenlijk was. Eigenlijk verlangde ze naar de psychotische fase, daarin had ze niet door hoe erg ze eraan toe was. Nu had ze dat veel te goed door.

Aan het eind haalde Ethan diep adem en hield hij zijn ogen even gesloten voor hij naar Lucy keek "En nu jij weer" hij glimalchte naar haar en ging op de piano kruk zitten. Zijn viool hield hij nog stgeeds vast

Lucy had het hele liedje haar ogen geen moment van de jongen afgehouden. Ze had het heel mooi gevonden, maar het had ook een gevoelige snaar in haar geraakt. Ze glimlachte en begon een snelle melodie te spelen. Ze hield ervan snel te spelen dan flitste haar strijkstok ongelofelijk snel over haar viool dat ze het gevoel kreeg dat ze vrij was.

https://www.youtube.com/watch?v=glEKg62FvzE

Ethan luisterde onder de indruk. Zelf wist hij niet eens of hij überhaupt zoiets kon spelen, laat staan het zo mooi kon laten klinken. hij speelde aleen rustige melodiën

Lucy stopte met spelen en deed haar ogen open, ze kon het niet helpen en glimlachte. Ze glimlachte niet zoveel, en zeker niet tegen vreemde. "Ik ben Lucy." Haar stem klonk verlegen en zo zag ook haar glimlach eruit. Ze was het ook niet gewend met iemand te praten. Het was het langste gesprek, al was het dan met de viool, dat ze in lange tijd had gehad.

Ethan knikte "Ik ben Ethan Wate" er klonk een fleugje van zijn britse accent door heen, iets wat hij bijna helemaal had afgeleerd hier in amerika. Het was al twee jaar geleden dat hij hierheen ging. Hij streek een beetje afwezig over zijn viool. Die had hij van zijn vader en zijn tekenspullen van zijn moeder.

Lucy knikte vriendelijk niet wetend hoe nu verder te gaan. Ze voerde niet vaak gesprekken en wist niet helemaal hoe ze zich moest gedragen. Normaal gesproken stond ze gewoon op en liep ze weg of begon muziek te maken zonder zich iets aan te trekken vaan haar gesprekspartner. Maar ze mocht Ethan wel, waarschijnlijk vooral omdat ze de moeite nam hem een kans te geven.

Ethan pakte als uit een impuls zijn schetsboek uit zijn tas "Blijf zo staan" zei hij emt een glimalchje voor hij heel snel begon te tekenen. Door eht vele vele piano spelen had hij een goede controle over zijn vingers en tekenen gin makkelijk