Het Prieeltje

Lucy die het niet begreep werd een beetje bang, ze kon niet tegen dit soort dingen. Pas toen ze zijn schetsboek zag, en het ook tot haar doordrong werd ze wat rustiger. Lucy was nieuwsgierig en staarde naar de hand van Ethan die snel over het papier ging. Ze was benieuwd naar hoe zijn tekening eruit zou zien. Hij leek goed, hij tekende zo snel en zeker.

Na een minuut of vijf draaide Ethan zijn schetsboek om en liet een mooie tekening van Lucy zien "Wat vind je ervan, lijkt hij een beetje?" hij glimalchte naar haar. Hij tekende afwisselend mensen en zijn horrorachrtige tekeningen. eigenlijk best vreemd.

Lucy staarde naar de tekening, niet in staat iets te zeggen. Het duurde even voordat ze haar mond open deed en iets zei. "Prachtig." Hoe had hij in zo'n korte tijd zo'n mooie tekening kunnen maken. Lucy begreep het niet, maar het maakte haar niet bang het maakte haar nieuwsgierig. Iets wat ze niet zo vaak was, vaak maakte dingen haar niet zoveel uit en liet ze ze maar gebeuren.

Ethan glimalchte "Dank je" hij sloeg zijn schetsboek dicht en begon te bladeren. afgewisseld met mooie tekeningen van mensen op het schoolterrein waren er schetsen voor stukken muur en plavon voor zijn kamer en vreemde aparte hoororachttige platen. (als je het kent, denk dan aan de abyss van pandora hearts) Hij streek emt zijn vingers over het papier voor hij zijn schetsboek weglegde. Zijn tekeningen waren altijd een weerspiegeling van zijn gevoel.

Lucy staarde nog steeds naar de jongen die niet alleen gevoel uit een piano en een viool kon krijgen maar er ook een beeld van kon maken. Als niets haar dwong iets anders te doen kon ze uren naar iets staren. Sommige mensen vonden dat eng en het was nog een manier waarop ze zonder het te weten andere afschrok.

April. wrote:

April keek geschrokken op, dit had ze niet verwacht. Voor ze het door had viel ze naar achteren en klapte op de grond, natuurlijk dit gebeurde haar weer. Met een opgetrokken wenkbrauw keek ze de jongen aan, tocxh was het niet arrogant want ze glimlachte erbij. 'Dankje.'. Het was de eerste keer dat zij in verlegenheid was gebracht, misschien ook omdat niemand ooit zo een groot compliment aan haar had gegeven. 'Tja, is ook weer een keer iets anders. Iemand ondersteboven ontmoeten.'.

'Wow, daar zat ik al op te wachten' Oliver lachtte om haar, maar niet op een uitlach manier. Hij stak een hand uit om haar overeind te helpen 'Ik ben Oliver, Oliver Shay' Een lief lachje volgde en hij bekeek haar, ze was een knap meisje. Oliver kon er niets aan doen dat hij meisjes zoals haar leuk vond, hij viel op talent. Hij was niet gelijk verliefd hoor, dat had natuurlijk bij hem tijd nodig. Maar meisjes met talent vond hij al gelijk een stuk interessanter.

Ethan had niet door dat ze naar hem staarde omdat hij zelf, in gedachten verzonken, naar de lucht staarde. Wat er in zijn hoofd omging kon niemand met zekerheis zeggen. Hij ook niet heelmaal. Hiuj liet gewoon zijn fantasie de vrijeloop gaan terwijl hij zich dingen herrinnerde. Hij dacht aan zijn ouders, en hoe zijn leven eruit gezien zou hebben als ze niet in dat ongeluk gekomen waren,. dat zat hij nu op een muziekschool in London, of elders in Europa.

Lucy volgde de blik van Ethan en kwam uit bij de lucht. Ze hield van de lucht, altijd in beweging. Soms was de lucht verdrietig, en het regende had iedereen in de buurt daar last van, maar als de lucht blij was, en de zon scheen, had ook iedereen daar plezier van. Als Lucy staarde dacht ze aan niks, ze vond het fijn haar hoofd leeg te maken en alles even te vergeten.

Oliver wrote:

'Wow, daar zat ik al op te wachten' Oliver lachtte om haar, maar niet op een uitlach manier. Hij stak een hand uit om haar overeind te helpen 'Ik ben Oliver, Oliver Shay' Een lief lachje volgde en hij bekeek haar, ze was een knap meisje. Oliver kon er niets aan doen dat hij meisjes zoals haar leuk vond, hij viel op talent. Hij was niet gelijk verliefd hoor, dat had natuurlijk bij hem tijd nodig. Maar meisjes met talent vond hij al gelijk een stuk interessanter.

April pakte zijn hand vast, een warme hand. Vanzelf ging ze ook glimlachen. Op dit moment wilde ze hem vast blijven houden. 'April. En als je mijn achternaam ook wil weten ben ik morgen nog bezig. Maar mijn de laatste ervan is Johnson.' begon ze haar verhaal. Met tegenzin liet ze de hand weer los en keek naar de piano. 'Stond je er echt al lang?'. Haar blonden haren vielen als een sluier langs haar gezicht. Met haar groene ogen keek ze hem aan, er zat iets van verlegenheid in, haar lange zwarte wimpers maakte het plaatje af.

Lucy wrote:

Lucy volgde de blik van Ethan en kwam uit bij de lucht. Ze hield van de lucht, altijd in beweging. Soms was de lucht verdrietig, en het regende had iedereen in de buurt daar last van, maar als de lucht blij was, en de zon scheen, had ook iedereen daar plezier van. Als Lucy staarde dacht ze aan niks, ze vond het fijn haar hoofd leeg te maken en alles even te vergeten.

Ethan keek na een poosje op uit zijn trance achtige staat. Hij glimalchte naar haar en legde toen zijn hand op zijn viool. Hij voelde zich atijd zo rustig zolang de viool maar in de buurt was.

Lucy glimlachte terug. "Zullen we samen iets spelen." Ze kreeg die kans niet vaak en aangezien Ethan nog niet doorhad wat er met haar aan de hand was wilde ze deze kans grijpen. Ook vond ze zijn vioolspel mooi en vond ze het leuk om te doen.

April. wrote:

Oliver wrote:

'Wow, daar zat ik al op te wachten' Oliver lachtte om haar, maar niet op een uitlach manier. Hij stak een hand uit om haar overeind te helpen 'Ik ben Oliver, Oliver Shay' Een lief lachje volgde en hij bekeek haar, ze was een knap meisje. Oliver kon er niets aan doen dat hij meisjes zoals haar leuk vond, hij viel op talent. Hij was niet gelijk verliefd hoor, dat had natuurlijk bij hem tijd nodig. Maar meisjes met talent vond hij al gelijk een stuk interessanter.

April pakte zijn hand vast, een warme hand. Vanzelf ging ze ook glimlachen. Op dit moment wilde ze hem vast blijven houden. 'April. En als je mijn achternaam ook wil weten ben ik morgen nog bezig. Maar mijn de laatste ervan is Johnson.' begon ze haar verhaal. Met tegenzin liet ze de hand weer los en keek naar de piano. 'Stond je er echt al lang?'. Haar blonden haren vielen als een sluier langs haar gezicht. Met haar groene ogen keek ze hem aan, er zat iets van verlegenheid in, haar lange zwarte wimpers maakte het plaatje af.

Toen haar hand in de zijne verdween glimlachte hij. 'Zozo' Mompelde Oliver, hij had zelf eigenlijk maar 1 achternaam 'Ben je zo'n edel poppetje dan' Merkte hij scheef lachend op. Toen hij zag dat haar blik naar de vleugel gleed volgde hij die blik 'Hoe oud zal dit ding wel niet zijn' vroeg hij zich af, het prieeltje leek erg oud. Maar de vleugel stond erbij alsof hij net gekocht was, en zo klonk hij trouwens ook. Hij voelde zijn vingers jeuken.

Ethan knikte "Tuurlijk. Viool of piano, en welk ztuk of lied?" hij glimalchte naar haar en legde voor de zekerheid zijn hand al op zijn viool. Hij vroeg zich af wat ze zou kiezen.

'Hmm, nee. Maar je kent die ouders wel he, die hun kinderen een elle lange naam willen geven.' zei ze schouderophalend, zelf vond ze het soms behoorlijk irritant dat ze zo een lange naam had. Zachtjes knikte ze op zijn vraag. 'Ik zou het niet weten, hij ziet er nog behoorlijk nieuw uit maar het kan ook zijn dat hij elke dag wordt opgepoetst.'. Ze keek weer terug naar hem, hij leek wel erg graag te willen spelen. 'Wil jij?' vroeg ze, met een plagerige ondertoon.

'Ik dacht dat je het nooit zou vragen' Pruilde Oliver dramatisch. Hij ging zitten op een punt van de kruk. 'Kom ga aan de andere kant zitten, ik word zenuwachtig van ogen in me rug' Hij lachte zijn scheve lachje en legde zijn vingers klaar op de toetsen.

Glimlachend deed ze wat hij zei en keek naar hoe hij bewoog, echt als iemand die piano speelde. Ze haalde haar hand door haar voor eens een keer gekrulde haren, bijna altijd stijlde ze het. Behalve als ze een knot in deed of op een moment als nu.

Oliver haalde diep adem, en begon te spelen. Met gesloten ogen wist hij alle toetsen uit zijn hoofd te raken zonder enige twijfel. Het geluid dreunde in zijn borstkas en leek van tevredenheid haast uit een te barsten. Het was zijn lievelingslied, hij wist zijn verhaal goed te vertellen als hij dit lied speelde. Hij praatte nooit over de dood van zijn ouders maar met dit lied wist hij al zijn opgekropte gevoelens weg te spelen. Zijn vingers vlogen zo vlug als water over de hele piano, soms raakte zijn bovenarm die van haar. Maar het stoorde hem niet.
__
https://www.youtube.com/watch?v=f9E6TFb6QRk
Omg, deze speelt hij zo mooi :$

Met een glimlach keek ze naar het spel, het was mooi. Ze werd er stil van , ergens ook hoopvol. Haar ogen kregen een glans, een glans van bewondering. Enkele seconden nadat het klaar was bleef ze stil, hier had ze geen woorden voor. Het gevoel wat hij erin legde was prachtig. 'Wauw..' kwam er over haar lippen, verder niks. Wat moest ze hierover zeggen, het was gewoon.. perfect.

'Hoe vond je het?' Vroeg Oliver plots verlegen, haar blik was hem opgevallen. Hij wist niet precies waar hij deze blik moest plaatsen, maar het leek alsof ze het wel mooi vond. Oliver was slecht in mensenkennis, hij kon zich niet goed inleven in wat een ander voelde hij was wel behulpzaam maar vaak wist hij niet wat hij moest doen. Hij liet zijn handen van de toetsen glijden en die vielen op zijn schoot. Zijn vragende blik nog steeds gericht op April.

'Mooi, erg mooi.' zei ze glimlachend. Door het liet ging ze denken aan het enige lied wat haar echt had geraakt, niet omdat iemand het had gespeeld die het mooi speelde, nee, anders zou het dit liet zijn geweest. Maar het lied wat haar gewoon echt door de klanken had geraakt. 'Zou ik mogen, ik wil je iets laten zien'. Aan de klank van haar stem merkte je al dat ze zich ook open wilde stellen voor hem, aangezien hij dat ook had gedaan.

'Dankje, daar ben ik blij om' Zei Oliver eerlijk en hij knipperde met zijn ogen 'Natuurlijk mag je' Oliver's gelaatstrekken stonden serieus maar in zijn ogen blonken toch een vleugje nieuwsgierigheid. 'Ga je gang' Hij schoof iets van de kruk zodat ze er beter bij kon en wachtte met spanning en hoopvolle gedachte's tot ze zou beginnen.

Hihi, daar komt mijn favo liedje weer.xd
https://www.youtube.com/watch?v=w6KYjytwr1w
-
Kort streelde ze de toetsen en begon na enkele seconden. Haar handen vlogen over de toetsen en drukte sommige van hen in. Het zag er elegant uit, maar toch zag je dat ze haar gevoel erin legde en er niet als een stijve hark het zat te doen. Misschien had ze nooit een moeilijk leven gehad, ze kende verdriet wel en ergens bracht dat lied het bij haar op.

Oliver herkende het lied. Het was van Yiruma, zijn favoriete componist. Hij begon die April steeds aardiger te vinden, als ze Yiruma mooi vond betekende dat ze een hele goeie muziek smaak had. Toen het lied eindigde en de laatste tonen weg stierven was Oliver stil. Over zijn gezicht schoten verschillende emotie's. Hij werd blij van mooie muziek, maar geroerd door de emoties. 'Dat was..' Het woord mooi leek hier te weinig over te zeggen en het woord leuk was al helemaal niet goed genoeg 'Prachtig' Oliver was tevreden met zijn woordkeuze, het woord prachtig omschreef de mooiste dingen. Waaronder dit stuk.

Is die echt van hem?
-
'Dankje..' fluisterde ze verlegen. 'Kan jij deze ook spelen?' vroeg ze maar, om zich weer een houding te geven. Het was fijn om zo dicht tegen hem aan te zitten, niet dat ze verlieft was maar het was een jongen, en hij was niet lelijk. Dus.. Op dit moment wist ze zich echt geen houding te geven, wat niet vaak gebeurde.

'Nee.. ik kan wel een paar akkoorden er van en ik kan een beetje de melodie maar niet zoals jij' Oliver keek even peinzend naar April 'Iedereen speelt een stuk anders, geen enkel stuk is gelijk' Hij haalde zachtjes adem en drukte een toets in. De toon galmde en een glimlach verscheen op zijn lippen
__
Ja ;D