Het Prieeltje

Kira draaide haar hoofd weer om en keek naar de toetsen. 'Kwam je voor iets speciaals?' zei ze toen heel zachtjes. Ze wilde eigenlijk niet een last zijn en ze had het gevoel dat ze da tnu wel was. Alleen had ze daar niet echt een bewijs voor of iets.

Rae schudde haar hoofd, ze was hier voor de rust gekomen. Het was nu eigenlijk niet zo heel rustig, vooral haar hoofd was op het moment nu niet echt kalm. Veel te veel vragen en daarvan werd ze ook niet rustig, maar dat zou ze echt niet tegen het meisje zeggen. Zo tactvol was ze nu ook wel weer. Er was duidelijk iets aan de hand en dat wilde ze eigenlijk wel weten. "Gaat het wel?" Ze probeerde het niet opdringerig of nieuwsgierig te laten klinken en dat lukte ook wel doordat ze natuurlijk acteerlessen had.

Kira schudde lichtjes haar hoofd. Ze had eigenlijk geen zin om te praten over hoe slecht het nu wel ging. Ze wilde niet zielig overkomen, zeker niet bij een wild vreemde. Kira vond het prettig dat het meisje het niet scheen te vragen uit nieuwschierigheid. Toch ondanks dat het niet opdringerig leek voelde Kira niet de aandrang om het ook daadwerkelijk tegen het meisje te vertellen.

Rae knikte, ze begreep wel dat het meisje het liever niet vertelde. Toen zij het ongeluk had gehad begon ze soms ook geheel onverwacht te huilen en daarover had ze ook liever niet over gepraat. Half was ze ook blij dat het meisje niet van haar verwachtte dat ze ging troosten, maar half vond ze het vervelend want nu wist ze niks meer en was ze nog steeds nieuwsgierig. Ze liet zich achterover in het gras vallen en keek naar de lucht, ze zag nog een stukje van het prieeltje en wat bladeren. Ze kon het niet laten en haalde haar fototoestel uit de tas die naast haar lag.

Kira keek nog steeds naar de toetsen, ze wilde haar roodbehuilde ogen niet aan het meisje laten zien. Het was een zwakte dat ze huilde en ze wilde eigenlijk niet dat andere dat merkte of daar last van hadden. Haar vingers gleed over een paar toetsen. Zachtjes beet ze op haar lip, ze had niet door dat het meisje een fototoestel had gepakt.

Rae bleef gewoon in dezelfde houding liggen, bracht de camera naar haar gezicht en knipte een foto naar boven. Nog voordat ze de foto op het schermpje wist ze al dat hij overbelicht zou zijn. De iso stond nog zo ingesteld als ze de vorige keer had gedaan. Dat was binnen geweest en de iso was dus veel te hoog voor nu, snel veranderde ze dat en maakte opnieuw een foto. Ze glimlacht, deze was beter. Het was best een mooie foto. Een heel stuk lucht met wat kleine wolkjes en aan de zijkanten zag je stukjes van het prieeltje en wat bladeren.

Kira hoorde een klik van het fototoestel en draaide zich snel om. 'Wat fotografeer je?' vroeg ze toen snel maar nog wel met haar gebruikelijke zachte stem. Ze wilde niet dat het meisje haar fotografeerde maar het leek Kira niet dat het meisje haar in die houding zou kunnen fotograferen, niet dat ze daar veel van af wist, nee fotograferen was zeker niet iets waar ze wat van af wist.

Rae glimlachte, fotograferen maakte haar bijna altijd vrolijk. "De lucht." Het klopte niet helemaal, maar ze dacht dat het wel genoeg informatie voor het meisje zou zijn. Meestal wilde de mensen die in de buurt waren als ze een foto maakte alleen maar weten of er een foto van hun was gemaakt, de rest maakten ze dan niet zo uit. Ze wiste even de overbelichtte foto, dan zou ze dat vanavond niet hoeven doen en scheelde het haar tijd.

Kira's wenkbrauwen gingen iets omhoog. 'Mag ik vragen wat er zo interessant is aan de lucht fotograferen?' zei ze toen. Ze wist niet waarom ze sprak, normaal had ze nu gewoon haar mond gehouden. Misschien wilde ze toch liever praten dan dat ze altijd zei. Misschien had ze het toch nodig maar wilde ze het niet toegeven. Misschien moest ze haar hart wel gewoon luchten, maar ze begon niet over haar problemen. Dat kon ze niet. NIet zo uit het niets.

Rae ging overeind zitten en glimlachte, ze vond het leuk als iemand intresse toonde voor fotografie. "Er staat eigenlijk niet alleen lucht op, maar ook een deel van het prieeltje. Zo krijg je een rustige foto waar niet veel op gebeurd, maar waar je toch naar blijft kijken." Ze liet de foto op het schermpje verschijnen en hield de camera zo dat het meisje het zou kunnen zien.

Kira keek naar de foto. Zoals het meisje het zei leek het net alsof het niet interessant was maar zodra Kira de foto zag vond ze het eigenlijk gewoon heel interessant om naar te kijken. 'Het is inderdaad mooi.' zei ze toen rustig. Ze beet heel even kort op haar lip en ging met haar vingers langs haar ogen. Gewoon omdat ze dat de laatste dagen gewend was om te doen.

Rae glimlachte, "dankje." Ze keek weer naar het meisje en de glimlach verdween langzaam. "Als je wilt praten moet je het zeggen, ik zal niet oordelen, alleen maar luisteren." Ze kon geheimen wel bewaren en had meestal geen vooroordelen. Dat kwam gedeeltelijk doordat ze soms vroeg wat voor verhaal er achter een foto zat. Dat waren soms heel verrassende dingen en daardoor wist ze dat veel dingen niet waren zoals ze leken.
-----------
sorry dat ik zo langzaam reageer, maar ik ben ook nog huiswerk aan het maken

Maakt niet uit hoor.. ben zelf toch met iets van acht verschillende rpgs bezig dus... XD
_____________
Kira keek heel even naar haar voeten. Daarna weer naar het meisje. 'Het is gewoon ingewikkeld.' zei ze daarna zachtjes. Het was eigenlijk meer dat zij het ingewikkeld maakte. Als zij gewoon niet met Tyler had gekust was er helemaal niets aan de hand geweest, als zij gewoon niet bij Tyler was gebleven was er helemaal niets aan de hand geweest. Ze had gewoon niet zo boos moeten zijn op Jay, dan was alles nog gewoon zoals zij het wilde.

Rae glimlachte bemoedigend en zette de camera uit, misschien zou dat het wat makkelijker maken voor het meisje. Eigenlijk was haar leven nog vrij simpel, nu wel. Eerst was het een warboel geweest. Toen ze net haar geheugen had verloren moest ze weer helemaal opnieuw beginnen. Ze was zelfs haar eigen naam vergeten en je had haar toen echt alles wijs kunnen maken, dat hadden sommige kinderen van school dan ook gedaan. Het was echt niet leuk geweest, maar nu was alles in haar leven weer normaal.

'Het is ook allemaal mijn eigen schuld.' fluisterde ze daarna. Haar ogen sprongen weer vol tranen en ze snikte even zachtjes. 'Je wilt het vast niet weten.' zei ze daarna. 'Ik moet jou er ook gewoon niet mee lastig vallen.' vervolgde ze toen. Kira had hetheel zwaar met het feit dat ze bijna alles hd willen vertellan aan een onbekend meisje.

Rae voelde dat ze weer een beetje opgelaten werd, hoe ze met verdrietige mensen om moest gaan wist ze niet echt. "Ik ben ook niet van plan er iets mee te doen, misschien lucht het op als je het verteld." Uit ervaring wist ze dat iets vertellen en vooral tegen een vreemde op kon luchten. "Ik ben trouwens Rae." Ze glimlachte vriendelijk naar het meisje in de hoop haar wat moed te geven.

'Ik heb het verkloot bij mijn vriendje, of eigenlijk exvriendje.' zei kira. Haar stem was zacht en je hoorde hoeveel pijn het haar deed. 'Ik heb met zijn broer gezond maar ik hou van hem, niet van zijn broer alleen wilt hij me nu niet meer.l' zei ze knikken. Ze wist niet waarom ze het tegen het meisje vertelde maar ze deed het wel.

Rae sloeg onhandig een arm om het meisje heen. Ze was dit absoluut niet gewend, ook wist ze niets om te zeggen. Zelf had ze eigen nog nooit boy-trouble gehad. Eigenlijk was haar leven op het ongeluk na ongelofelijk saai, maar ja, daar moest ze dan maar mee leven. Een beetje wanhopig zocht ze naar iets om te zeggen, dat alles toch wel goed zou komen zou ze niet zeggen, zelf had ze er altijd een hekel aan gehad als het tegen haar werd gezegd. Het was ook niet uigekomen, ze had haar geheugen nog steeds niet terug, al had ze daar geen last van. Dus streelde ze maar onhandig en troostend over de rug van het meisje.