Het Prieeltje

Dj liep het prieeltje in en leunde tegen een van de hekjes. Dit alles deed hij zonder zijn ogen van de jongen af te wenden. 'Mooi zo.' zei hij toen. Hij merkte wel dat de jongen niet echt spraakzaam was. 'Ik ben Dj, en jij bent?' vroeg hij toen maar. Op een of andere manier wilde hij graag een gesprek met deze jongen voeren, waarom hij dat zo graag wilde wist hij ook niet. Hij glimlachte lichtjes en keek nog steeds naar de jongen. Benieuwd waarom die de hele tijd naar zijn schoenen keek.

Dj? Als in Disc Jockey? Wie geeft zijn kind nou weer zo'n naam? Dacht Andreas opnieuw bij zichzelf, terwijl hij tegen de jongen, Dj dus, enkel heel zachtjes "Andreas..." zei. Zijn blik had zich nu van zijn schoenen naar zijn handen, die in zijn schoot lagen, verplaatst. Die handen die langzamaan wat klam begonnen te worden Scheiße, hij had een hekel aan klamme handen. Hopelijk zo onopvallend mogelijk veegde hij ze aan zijn broek af, niet dat dat erg veel hielp, maar het was een begin.

Dj herhaalde de naam een paar keer in zijn hoofd, zodat hij hem niet zou vergeten. Hij vond het een mooie maar wel ongebruikelijke naam. Even wist Dj niet wat hij moest zeggen. Hij zag dat de jongen zijn handen aan zijn broek afveegde. Eventjes vroeg hij zich af waarom hij dat deed, alleen wist hij niet of hij dat kon vragen. 'Ben je hier al lang?' vroeg hij toen, hij bedoelde of Andreas al lang op Franklin was. Zover Dj zich kon herrineren herkende hij de jongen nergens van.

Opnieuw schudde Andreas zijn hoofd, hij zat nog maar ongeveer anderhalf jaar op de school en verbleef een stel verre famillieleden even buiten de stad als hij niet op de school was. "Vorig jaar was mijn eerste jaar..."

Dj knikte. 'Dan ben je hier langer dan ik.' zei hij. Hij was hier nu ongeveer een half jaar, een half jaar wat ontzettend veel voor hem betekende. Zijn leven was totaal veranderd door het eventjes dat hij hier was geweest. En daar was hij erg dankbaar voor. Hij zag zelf nu ook eindelijk in dat het zo niet verder had kunnen gaan.

Andreas voelde het gesprek stilvallen in een onaangename stilte, waarin hij zich steeds ongemakkelijker begon te voelen onder de groene blik van de jongen tegenover hem. Hij begon steeds meer te denken aan de enige uitweg die hij de laatste tijd scheen te zien op zulke momenten: Er heel hard van weglopen.

Dj keek nog steeds naar Andreas. Hij vroeg zich af waar hij allemaal aan dacht. Ergens vond hij het vreemd dat hij dat dacht, hij hield zich normaal nooit met dat soort dingen bezig. Even keek hij weg van Andreas. 'Ben hier met piano spelen op school gekomen?' vroeg hij toen. Dat leek hem wel heel logisch als dat zo was want Andreas speelde echt geweldig vond hijzelf.

Andreas draaide zich bij die vraag weer half om naar de piano en met een lichte glimlach om zijn lippen liet hij zijn vingers over de toetsen glijden. "Ja..." Zei hij zachtjes.

Doordat Andreas weer omdraaide keek Dj tegen zijn rug aan. 'Je speelt echt geweldig, zou je nog wat willen spelen?' vroeg hij toen rustig. Hij had genoten van de muziek van Andreas, en als hij eerlijk ook van hoe Andreas de muziek had gespeelt. Alleen zou hij dat niet zo snel zeggen omdat het vast vreemd over zou komen. Hij wilde niet dat iemand door kreeg dat hij ook op jongens viel.

Op dat moment was Andreas héél blij dat Dj zijn gezicht niet kon zien, want die leek nu meer dan ooit op een tomaat. Het liefst had hij geweigerd, nee, het liefst was hij gewoon door de grond opgeslokt en had hij helemaal niet met de situatie hoeven omgaan, maar dat was nu eenmaal onmogelijk, dus stamelde hij iets in de richting van "Eh... Yeah... S-sure..." en liet hij zijn vingers opnieuw op de toetsen rusten, waarna hij heel voorzichtig, alsof hij eigenlijk niet wilde dat iemand het zou horen, begon te spelen.

Dj luisterde geïntrigeerd naar de muziek die Andreas speelde. Hij had zijn ogen gesloten omdat hij de muziek dat beter in zich op kon nemen. In zijn hoofd zag hij bijna hoe Andreas daar zat en speelde. Niet alleen de muziek intrigeerde Dj nee ook degene die het speelde intrigeerde hem. Hij wist alleen niet waar het door kwam.

Andreas maakte een paar misslagen, waardoor er een lichte frons op zijn gezicht te zien kwam, maar verder verging hem het spelen goed, ondanks dat hij net zo zenuwachtig was als dat hij voor een paar duizend man had moeten spelen. Oke, dat was mischien een klein beetje overdreven, maar toch was hij zenuwachtiger dan normaal als hij voor iemand moest spelen, en dat wilde wat zeggen, want hij was altijd zenuwachtig als hij voor iemand moest spelen...

Dj opende zijn ogen weer. Hij had de misslagen van Andreas niet door maar aan zijn houding had hij het idee dat Andreas er zelf niet helemaal tevrede over was. Eigenlijk zou Dj dat onzin vinden omdat het prachtig klonk als Andreas speelde, vooral om dat hij speelde eigenlijk. Dj beet even op zijn lip. Hij moest dit soort dingen niet denken, zeker niet over Andreas en zeker niet nu hij een soort van relatie had met Diana.

Andreas draaide zich weer om, maar had dat waarschijnlijk beter niet kunnen doen, want op het moment dat hij Dj aankeek, leek er wel een bom aan gedachtes in zijn hoofd te ontploffen. Hij vroeg zich af wat de jongen van zijn spel had gevonden, dacht gelijk daarop in diens ogen kunnen lezen dat hij de misslagen net zo luid had gehoord als hij die had gehoord, en vroeg zich toen af waarom hij het zo belangrijk vond wat deze jongen van hem dacht, meteen daarna besefte hij dat hij opnieuw onvergeeflijke gevoelens had gekregen. Zijn pupillen werden klein van schrik en zijn gezicht gloeide van schaamte, hij schudde zijn hoofd, om de gevoelens uit zijn hoofd te schudden, maar toen dat niet bleek te werken, deed hij wat hij altijd deed op zulke momenten.

Hij rende ervan weg.

Hij keek niet eens om naar de ongetwijfeld verbaasde jongen, zei niks om zijn plotselinge verdwijnen te verantwoorden. Hij rende gewoon.

Dj was geschrokken dat Andreas ineens weg rende. Hij twijfelde eventjes waardoor Andreas al een stuk was verwijderd van het prieeltje op het moment dat Dj in actie kwam. Hij draaide zich om en begon hard achter Andreas aan te rennen. Hij was ineens heel blij dat hij een goede conditie had. 'ANDREAS WACHT!' riep hij hard achter Andreas aan. Hij wist niet waarom hij achter hem aan rende maar hij wist wel dat hij het heel belangrijk vond om met Andreas te praten.

Maar Andreas wachtte niet, sterker nog, de geschreeuwde woorden van Dj maakten dat hij zijn pas nog meer probeerde te versnellen. Heel veel zin had het echter niet, Dj had duidelijk een veel betere conditie dan hij.

~~~
Eten

Oke smakelijk
____________
Dj rende hard achter Andreas aan. Al redelijk snel liep hij naast hem. Hij hijgde lichtjes. Zijn hand legde hij op de schouder van Andreas om hem te laten stoppen met rennen. 'Wat is er?' vroeg hij toen. Hij was nog steeds verbaast dat Andreas was weggerend maar hij wilde nu wel weten wat er was.

In een reflex greep Andreas naar het zilveren kruisje dat om zijn nek bungelde toen hij de hand op zijn schouder voelde. Hij dook gedeeltelijk in elkaar, maar probeerde de hand niet af te schudden.

Dj liet zijn hand weer van Andreas schouder glijden. 'Andreas wat was er nou?' vroeg Dj toen aan Andreas. Hij moest en zou weten waarom hij ineens zo wegrende. Het was niet echt een normale reactie als je net zo fantastisch had gespeeld dacht hij zelf. 'Je kunt het gewoon vertellen.' zei hij toen. Hij wist niet precies wat het was maar als het belangrijk was wilde Dj dat Andreas wist dat hij hem kon vertrouwen.

Kira zat met roodbehuilde ogen bij de piano. Haar vingers speelde een oud wijsje wat ze heel lang gelden had geleerd van haar oma. Het was het enige wat ze kon op de piano, Kira was er vroeger altijd rustig van geworden alleen maakte het nu dat ze nog meer dan eerst inzag wat voor een rotzooi ze van het leven had gemaakt. Ze wilde dat ze het op kon lossen. Ze wilde dat ze geen gevoelens had gehad voor Tyler. Ze wilde dat ze het gewoon had uitgepraat met Jay. Ze wilde dat alles wat makkelijker was gegaan, en bovenal wilde ze dat ze nooit verliefd was geworden. Het had alles alleen maar moeilijker gemaakt.

Rae liep voor de verandering eens zonder fototoestel om haar nek naar het prieeltje. Al zat het fototoestel wel in haar tas was ze niet van plan die te gaan gebruiken, eigenlijk wilde ze gewoon even genieten van de rust die altijd rond het prieeltje hing. Ookal kon ze geen pianospelen vond ze het een mooi, mysterieus en sierlijk instrument. Ze was dan ook nieuwsgierig wie er op aan het spelen was toen ze de muziek hoorde. Half vond ze het jammer omdat ze nu niet alleen zou zijn, maar half vond ze het ook hele mooie muziek. Het was ook een wijsje waar je rustig van werd en dat vond ze wel fijn. Ze schrok een beetje toen ze zag dat het meisje er duidelijk niet erg goed aan toe was. Dat had ze niet verwacht.

Kira was zo in haar spel verdiept dat ze niet eens doorhad dat er iemand achter haar stond. Ondanks dat het een simpel liedje was vond Kira het toch heel moeilijk om het te spelen. Het was sowieso niet iets wat ze vaak deed en daarbij kwam ook nog eens dat het veel van vroeger omhoog haalde. Veel van de tijd dat alles nog goed was. En veel van alles toen ze nog samen was met Jay. Maar zij had alles verpest. Er gleed af en toe een traan over haar wang die aan haar kin bleef hangen en uiteindelijk op de toetsen van de piano neervielen.

Rae wist niet echt wat ze moest doen. In troosten was ze niet echt de beste, ze was erg nuchter wat dat betreft. Maar weglopen leek ook weer zo gemeen en het meisje leek echt iemand nodig te hebben. Aan haar fototoestel dacht ze niet eens, dat zou ook gemeen zijn. Ze maakte wel eens foto's van mensen waar een sterke emotie van uit ging, maar dit was anders. Dit leek inbreuk op iemands privacy en hoeveel ze ook van fotograferen hield was ze niet zo erg. "Euh... hoi." Het klonk aarzelend, bijna als een vraag maar Rae wist echt niet wat ze anders moest doen.

Kira verstijfde iets toen ze een stem hoorde. Ze hield abrupt op met spelen en draaide haar hoofd langzaam om. Ze had eigenlijk gewild dat haar ogen niet zo rood waren geweest maar ze waren het wel. 'Hai.' zei Kira, haar stem was weer de fluistering geworden die het was geweest vroeger. Ze was weer stil en gesloten geworden nu ze Jay niet meer had, en was eigenlijk nog stiller omdat ze nu ook nog gevoelens voor Tyler koesterde.

Rae liet een aarzelende glimlach zien. Nu wist ze weer niet wat ze moest doen. Moest ze een arm om het meisje heen slaan? Dat zag ze zichzelf eigenlijk nog niet doen. Waar andere heel snel medelijden hadden of bezorgd waren bleef zij vrij nuchter en dacht helder na. Maar in dit soort situaties had ze er werkelijk geen idee van wat ze moest doen. Vragen hoe het ging leek haar niet zo'n goed idee. In plaats daarvan ging ze in het gras zitten onder het prieeltje maar bleef wel naar het meisje kijken.