De oude voorraadkamer

Deze voorraadkamer wordt bijna niet meer gebruikt en veel leraren weten niet dat hij er is. Ook de schoonmakers lijken hem vergeten te zijn, hij wordt namelijk niet meer schoongemaakt. Op de vele kartonnen dozen vol met schoolspullen ligt dan ook een laag stof. Ondanks dat de kamer bijna niet meer gebruikt wordt liggen er nog veel schoolspullen zoals: potloden, pennen, schriften, whiteboardstiften en noem maar op. Het is geen grote ruimte, ongeveer vijf bij vijf meter. Door de vele stapels dozen is het een perfecte verstopplaats. Als je van de ene kant naar de andere kant van de ruimte wilt moet je over dozen stappen, er is geen duidelijk pad vrijgelaten.

regels: je mag natuurlijk niks stelen
personen: Niet veel, max 4.

Lucy zat met haar hoofd tegen een doos geleund. Dit was een van haar vele verstopplekken hier op school. Zachte gitaarmuziek kwam uit de oortjes van haar IPod. De vorm van haar hoofd was te zien in het stof op de doos. Het was eigenlijk tijd voor de les maar Lucy had zich ziek gemeld, ze had de laatste tijd weer meer last van haar ziekte. Misschien moest ze gewoon nog even wennen, het was tenslotte nog niet zo lang geleden vakantie geweest.

Trinity sloop door de gangen heen. Ze had zich verslapen, ze moest echt eens vaker naar de lessen gaan, en het had geen zin meer om naar de les te gaan. Haar blik ging naar een deur die haar nooit opgevallen was. Het leek op een voorraad kast. Ach ze had nu toch niks te doen, zachtjes duwde ze de klink omlaag, ze knipte een lampje aan waardoor er ligt in de ruimte kwam. Het eerste wat ze zag waren inderdaad voorraadartikelen, maar haar blik werd naar een meisje getrokken dat er naar muziek leek te luisteren.

Lucy schork zich een ongeluk, ze had haar ogen niet dicht gedaan. Iets wat ze normaal wel altijd deed. Haar ogen moesten wennen aan het licht en daardoor zag ze het meisje niet goed. Pas nadat ze een paar keer had geknipperd zag ze scherp. Met een intense blik keek ze naar het meisje dat ze nu al niet mocht, maar Lucy mocht mensen erg snel niet.

"Je liet me schrikken." mompelde Trinity terwijl ze snel de deur achter zich sloot toen ze voetstappen hoorde. Je zou net zien dat het een of andere leraar was die spijbelaars probeerde te krijgen. Zonder te vragen of het meisje het goed vond ging Trinity tegenover haar zitten. Tegen een houten kast aan die vol leek te staan met potloden en andere schoolspullen als stapels papier en pennen. Het enige verschil met andere kamers zat deze vol stof.

Ik liet jou schrikken, dacht Lucy spottend. Ik zat hier gewoon rustig en toen kwam jij opeens binnenstormen. Met een afkerige blik keek Lucy naar het meisje. Waarom kwam ze hier zitten? Waarom ging ze niet weg? Wat wilde ze doen? Vragen waar ze geen antwoord op wist, en daardoor werd ze er onrustig van. Als ze niet naar haar gitaarmuziek aan het luisteren was had ze waarschijnlijk al de controle verloren.

Trinity keek kort naar het meisje dat niet echt op haar leek te reageren. Zonder schaamte bekeek ze het meisje, ze lende haar niet. Zelfs het gezicht kwm haar onbekend voor, misschien was ze niet hier op school. Ja, dat zou het wel zijn. "Ook aan het spibelen?" vroeg ze haar gedachte hardop uit. Hoewel ze het zelf net zo hard deed vond ze het van het meisje onverstandig, misschien had ze doordat ze nieuw was nog bijna geen vriendinnen, vriendinnen die haar in de klas konden dekken tegen leraren die elke absent wilde controleren.

Lucy schudde nog steeds afwezig haar hoofd ze was niet aan het spijbelen. Ze had zich netjes ziet gemeld, maar zelfs als ze aan het spijbelen was geweest zouden de meeste leraren wel een oogje dichtknijpen. Voordat het schooljaar begon werden al haar leraren altijd ingelicht door haar dokter, de meeste zagen daardoor meteen al haar tegen haar op. Maar sommige wilden haar ook wel helpen, iets wat Lucy haast niet zo erg vond.

Wauw, ik was gisteravond aan de schrijffouten zeg O.O
-
Trinity keek nog steeds naar het meisje, ze leek niet erg spraakzaam. "Waarom zit je dan in dit hok?" vroeg ze, de zoveelste poging om het gesprek een beetje op gang te brengen. Gewoon omdat ze niet tegen stiltes kon, dat was niks voor haar. Als het stil was wist ze zichzelf nooit echt een houding te geven, ze voelde zich meer bekeken, al sloeg dat nergens op.

Lucy aarzelde even, zou ze antwoord geven? En wat zou haar antwoord dan zijn? Een echt, goed antwoord zou wat uitleg nodig hebben. Dat ze schizofrenie, ze zich niet goed voelde en het gevoel had dat er een psychische fase aan zat te komen was waarschijnlijk nog niet genoeg. Maar dat ze ziek was klopte ook niet helemaal. Ze besloot de vraag maar gewoon letterlijk te nemen. "Het is hier rustig." Het was waar, zelf nu het meisje erbij was gekomen.

Triniy knikte, het was hier inderdaad rustig. Al zocht ze zelf bijna nooit de rust op, ze hield van drute. Van mensen om mee te praten. Ze keek naar het stof om hen heen en tekende een figuurtje op een doos die naast haar stond. Het moest iets van een bloemtje voorstellen. Al was dat er slecht in te zien, teneken was nooit haar sterkste punt geweest.

Lucy keek bijna boos naar het figuurtje dat Trinity tekende, wat het was kon ze niet zien maar dat maakte haar niet uit. Het voelde een beetje als inbreuk op haar plek, ookal sloeg het nergens op. Het was tenslotte geen inbreuk, en het was ook niet haar plek. Ookal was zij een van de weinige die het gebruikte.