De oude treurwilg

Een treurwilg, honderden jaren oud, wiens takken zo lang zijn dat ze bijna de grond raken. Eenmaal tussen de takken door geglipt, kan niemand je meer zien. Rond de boom is er ruwe aarde, geen gras meer. Hier zijn nooit veel leerlingen en het is hier altijd stil. Doodstil. Een paar meter van de boom staat er een oud bankje dat half is ingezakt, geen goed idee om daar te gaan zitten. Het plekje ligt een tijdje lopen van het meer, de fontein en alles waar gras groeit. Er liggen een paar keien op de grond die een pad moeten voorstellen, maar je schuift er altijd op uit.

Personen; Amper, hoogstens vijf
Regels; Tsja...

Lucy zat op een lage stevige tak in de oude boom. Ze had deze plek haar eerste jaar al ontdekt en ging er vaak heen als ze even alleen wilde zijn, ze kwam hier dus minstens één keer per week. Ze had haar ogen gesloten en speelde een rustig melodietje op haar mandoline. Het was geen liedje ofzo, gewoon iets dat ze zelf had bedacht. Lucy had zich van de hele buitenwereld afgesloten, geen geluid zou haar uit deze trance kunnen halen.

Met rustige passen liep ze naar het plekje, met de boom. De boom waar ze veel om gaf. Vorig jaar, het jaar dat haar oma was overleden. In dat jaar ging ze hier vaak naartoe, gewoon om rustig te worden. Ze had haar haren in een lange vlecht gedaan en een stiek om haar hoofd heen. Wat ze ook deed, ze zag er tot in de puntjes verzorgd uit. De oortjes van haar iPod had ze in haar oren gedaan. In trance door de muziek liep ze naar dewilg en ging tegen de stam zitten.
-
Dames in de dop kijken, reageer wat later. C:

Dana Elle was een beetje op onderzoek uit en liep naar de treurwilg toe. Ze had dit stuk al een keer ontdekt maar toen heel diep in haar gedachtes weggestopt. Nu ze hier weer was verbaasde het haar dat het zo mooi was. Dit was echt iets wat ze graag wilde. Een leuke en vooral rustige plek. Met een zachtte plof liet ze haar tegen de boom aan vallen en deed even haar ogen dicht.

Lucy had niet door dat er twee meisjes bij de boom waren gekomen. Er had een bom kunnen ontploffen en Lucy had er niets van gemerkt. De enige manier om haar uit zo'n trance te halen was om haar aan te raken. Maar ze hield er niet van als iemand als iemand haar aanraakte, daar kon ze gewoon niet tegen. Lucy's vingers sloegen het eerste akoord van een volgende melodie aan. Het was een sneller melodietje en haar vingers gleden soepel en snel over de snaren, alsof het heel gemakkelijk was.

Dana Elle haald rustig adem en liet de muziek door haar hersenen gaan. Ze moest nog veel repeteren maar dat kwam later wel. Ze moest nu echt even rustig zijn en nergens meer aan denken. Deed ze dat wel dan gingen haar gedachtes veel te ver en begonnen ze eerder eng te worden dan normaal.

Lucy had nog steeds geen flauw idee dat haar eenzaamheid niet langer een feit was. Haar vingers bleven de snaren aanslaan en akoorden spelen zonder dat ze ook maar een keer haar ogen open deed om te kijken of haar vingers nog goed stonden. Soms leek het wel of haar vingers één waren met de gitaar, zo gewend waren ze aan elkaar. Lucy had deze gitaar al zo lang ze zich kon herinneren en ze zou hem voor niets in de wereld willen ruilen.

Dana Elle bedacht zich toen pas dat ergens de muziek vandaan moest komen. Ze keek om zich heen en zag een meisje zitten.' Heey, stoor ik?' Ze keek vriendelijk maar aarzelend. Ze was nooit zo zeker van zichzelf geweest en nu al helemaal niet. Want zelf hield ze er niet van wanneer ze gestoord werd door andere wanneer ze alleen wilde zijn.

Lucy reageerde niet op het meisje, niet omdat ze haar negeerde maar omdat ze haar gewoon echt niet opmerkte. Lucy hoorde nooit iemand als ze muziek aan het maken was, ookal schreeuwde je in haar oor, wel hoorde ze andere muziek. Ook kon je haar wekken door haar aan te raken al vond ze dit niet fijn. Dan kon ze echt heel boos worden.

Dana Elle zei het nog een keer maar dit keer iets harder. Ze vond het wel erg onbeleefd dat ze net deed of ze haar niet hoorde of ze was gewoon echt heel erg doof. Haar blik gleed over het meisje. Het zou best kunnen dat ze elkaar al eerder waren tegen gekomen maar dat Dana heel arrogant had gekeken en niemand een blik waardig had gegund. Zoals ze best wel vaak deed.

Lucy veranderde onverstoorbaar van liedje. Het was dit keer een langzamer liedje, Lucy speelde liever snelle liedjes maar langzame liedjes vond ze soms ook heel mooi. Ze wist dat ze doof werd als ze muziek speelde maar vond het niet erg, zelfs wel fijn. Zo werd ze niet gestoord. Maar ze kon niet in drukke ruimtes in deze trance raken, dan was ze onrustig en lukte het niet.

Dana Elle was niet vanplan om te gaan schreeuwen dus ging ze op haar tenen staan en raakte lichtelijk de knie van het meisje aan.' Hallo stoor ik?' Ze keek het meisje vragend aan en hoopte van niet. Maar Dana Elle kendende zou ze vreselijk storen en straks een scheldpartij krijgen ofzo.

De hardste schreeuw had Lucy niet kunnen wekken maar deze lichte aanraking deed dat meteen. Haar ogen vlogen meteen open en de laatste noot stierf weg toen haar vingers geen volgende noot aansloegen. Meteen toen ze het meisje zag dat haar had gewekt vulde haar ogen met een woede die misschien onredelijk was maar wel echt. "Wat?!" De woede klonk duidelijk in haar stem door. Ergens had Lucy nog wel door dat ze de controle verloor en dat zij dit niet was maar dat deel was veel kleiner dat het deel dat de ziekte over had genomen.

Dana Elle keek verbaasd maar herstelde zich gelijk,' Dat ik vroeg of ik stoorde maar blijkbaar ben jij gewoon te onbeleefd om normaal antwoord te geven!' Ze keek nu emotieloos en doorboorde met maar één blik Lucy. Ze was altijd al medogeloos geweest en nu iemand geïriteerd deed wanneer zij aardig probeerde te doen kon ze dat maar al te goed.' Je mag best wel reageren wanneer ik je honderd keer ofzo vraag of ik stoor maar goed ik zal wel gaan.' Ze maakte alweer aanstalte om te gaan.

Lucy snapte het misverstand meteen maar maakte geen aanstalten om het op te lossen. "Ben ik even blij dat ik net geen antwoord heb gegeven, soms heb ik er spijt van maar nu." Wat dat meisje kon, kon zij ook. Met de lege maar toch zo intense blik staarde ze naar het meisje. De blik die zoveel leek te zeggen, maar niemand begreep ooit wat die blik dan zei. Meestal gebruikte ze die onbewust om mensen op afstand te houden.

Dana Elle kende die blik maar al te goed, ze gebruikte hem zelf ook namelijk.' Die blik van je werkt niet ik weet dat je nu alleen wilt zijn en des te leuker vind ik het om bij je te blijven.' Ze keek naar haar handen en ging toen tegen de boom zitten. Ze was nu niet meer van plan geweest om weg te gaan.' Mag ik op zijn minst de naam van het meisje weten dat gemeen tegen me deed? En waar ik ook gemeen tegen deed.' Ze hield er niet van om dat toe te geven maar deed het toch maar.

Lucy voelde zichzelf koken maar ze voelde ook een steek. Ze gebruikte die blik bijna nooit met opzet. Maar die pijn verdrong ze met haar woede. Eigenlijk had ze zin het meisje te vertellen wat ze voor ziekte had, dan durfde de meeste niet meer gemeen te doen. Maar Lucy hield er niet van het te vertellen, dan kon ze niet meer normaal zijn, en ze deed het nu dan ook niet. "Ik ben Lucy. En met welk gemeen meisje heb ik het genoegen?" Het sarcasme droop van haar stem af.

Dana Elle had opeens geen zin in dat hele vijandige gedoe,' Oké sorry dat dit meisje hier genaamd Dana Elle, gemeen was. Ze heeft gewoon een pokke humeur vandaag.' Ze had echt geen zin in ruzie en vooral niet op deze mooie plaats.' Het spijt haar ook en ze wist dat ze het niet op jou moest afreageren.'

Lucy was verbaasd door het onverwachte vriendelijke gedrag. Die sloeg haar 'zieke' helft even uit het veld en haar eigen ik kwam naar boven. "Sorry, ik weet niet wat me bezielde. Of nou eigenlijk weet ik dat wel." Het was vervelend, dacht Lucy, dat standaard uitspraken soms niet voor haar geldde. "Ik hoor helemaal niks als ik muziek aan het maken ben." Legde ze uit en het speet haar dat ze het misverstand niet meteen had opgehelderd.

Dana Elle knikte alleen maar stond op.' Zou ik er misschien bij kunnen zitten ik voel me zo éénzaam hier beneden!' Ze keek even half smekend en hoopte dat Lucy ja zou zeggen want ze had wel zin in een gesprek dat niet al te standaard zou zijn.' Het hoefd niet hoor als je wilt dat ik weg ga moet je het ook zeggen want dan ben ik weg.' Ze had namelijk al gezien dat dit meisje ook niet op haar mondje gevallen was en hiermee ruzie krijgen zou niet leuk worden.

Lucy, die nu weer grotendeels zichzelf was en dan juist helemaal niet brutaal was schoof een beetje op zodat Dana er bij zou kunnen zitten. Ze wilde het een beetje goed maken en ze had niet altijd problemen met gezelschap. Alleen kon ze er gewoon niet tegen als iemand haar uit een trance wekte. Of eigenlijk kon haar ziekte daar niet tegen en nam die het over. Arggh, het was zo ingewikkeld en Lucy werd er soms gek van.

Dana Elle klom met veel moeite de boom in en ging naast Lucy zitten.' Dus is het weer goed tussen ons?' Haar blik was aarzelend net als haar glimlach. Ze was bang dat ze straks weer een scheldpartij over zich heen kreeg en dat ze dan weer haar peuken erbij pakte. En wanneer ze haar sigaretten pakte was het slecht. Of ze had er gewoon zin in maar normaal was het een slecht teken.

Lucy knikte. Ze vond alles goed nu ze zelf weer de controle had. Het was raar, ze was wel zichzelf maar een andere stem leek haar gedachten te bezitten. Haar vingers speelde snel een paar tonen achter elkaar, dit keer zonder haar ogen te sluiten. Soms kreeg ze zichzelf namelijk niet eens uit een trance. Ze glimlachte naar Dana. "Waarvoor zit jij hier?" Ze was benieuwd, misschien konden ze wel samen muziek maken.

Dana Elle begon een beetje te blozen. Ze was net terug van Raf en moest eigenlijk aan haar huiswerk zitten.' Ik wou even rust en mijn huiswerk ontvuchten.' Ze keek als een meisje dat net betrapt was op het stelen van een snoepje. Ze lachtte schamper en keek naar haar handen. Ze wou niet vertellen over Raf omdat ze waarschijnlijk weer over het leeftijds verschil zou beginnen en daar werd ze zo langzamerhand zo verschrikkelijk boos om.

Lucy lachtte even, dat had ze eigenlijk niet bedoeld. "Ik bedoel wat is je talent?" Zij maakte haar huiswerk gewoon niet als ze dat niet wilde en als ze dat niet wilde kwam dat meestal omdat haar gedachten zo verwarrend waren dat ze alleen nog maar muziek kon maken. Daarom was ze ook naar deze boom gekomen, ze kwam geen wijs meer uit haar gedachten. Ze had zichzelf er zelfs op betrapt dat ze tegen iemand stond te praten die er niet was geweest.