Het "Liefdes" bos

Het bos heet het liefdes bos omdat hier vaak tortelduifjes komen om lekker rustig te kunnen knuffelen en klef doen. Het is er allemaal heel licht en groen. De bomen hebben allemaal bloesems en het heeft een beetje liefelijk effect. Wanneer je geen tortelduifje bent dan is het vooral heel rustgevend en inspirerend. Het bevind zich meer aan de rechterkant van de school en er komen toch aardig wat mensen. Maar die komen meestal 's avonds omdat het dan lekker koel was en toch nog redelijk licht. Er werden ook soms nog wel feestjes gegeven.

Mensen: in de ochtend en middag weinig en 's avonds veel.
Regels: Geen idee

Raf liep het bos binnen en keek met twinkelende ogen om zich heen. De enige echte 'natuur' die hij kende was Central Park en dat was nog steeds niet echt-echt. Hij was dan ook nooit buiten New York geweest. Dit was een echt bos en hij vond het prachtig. Natuurlijk had hij zich wel eens in struikjes verstopt maar dit was toch anders. Als een klein kindje in een speelgoedwinkel keek hij rond.

Dana Elle liep achter Raf aan en voelde de energie van het bos bij haar naar binnen stromen. Ze voelde even alle herinneringen aan het ongeluk weg vagen en besloot dat ze de rest van de dag tot het einde van de middag hier zou blijven zitten. Heerlijk in de rust en stilte. Bij deze bloesems kon ze wel bij en ze stopte er één in haar haren. Toen richtte ze zich weer op Raf,' En wat vind je van mijn eigen stukje bos?' Ze noemde het haar omdat er 's ochtends echt bijna niemand kwam en dan was het heerlijk om hier te dagdromen.

Nog steeds met grote ogen vol bewondering keek Raf rond. "Het... het is prachtig." In zijn hoofd vergeleek hij het met Central Park. Dat was ook heel mooi, maar op de een of andere manier was dit veel echter. Ook was dit veel rustiger. "Dit is veel mooier dan Central Park." Zijn blik ging naar Dana en voelde zijn hart weer volstromen. Ook zag hij dat ze kalmer leek dan in de slaapzaal.

Dana Elle maakte even een rondje waardoor haar nieuwe jurk wat omhoog ging. Het was geen standaard jurk die ze zou aantrekken maar Trinity had hem voor haar uitgezocht. Hij was wel paars maar er zat een grote open rug, en dat was normaal niks voor Dana. Toch voelde het goed om hem aan te hebben en het voelde goed om even nergens aan te denken en gewoon bij Raf te zijn. Ze ging tegen een boom aan zitten en keek met grote ogen naar Raf.

Raf twijfelde niet maar ging meteen naast Dana zitten. Hij sloeg een arm om haar heen en ging dicht tegen haar aan zitten. Niet alleen Dana werd gekalmeerd door het bos, ook hij voelde zijn gedachten leeg worden en zijn spieren ontspannen. Hij draaide zijn hoofd en keek Dana aan. "Wil je vertellen wat er is gebeurd?" Dat hij het graat wilde weten betekende niet dat hij zou gaan aandringen. Omdat hij zelf een geheim had dat bijna niemand wist, wist hij hoe het was als iemand iets per sé wilde weten. Dat was niet fijn en dat wilde hij Dana niet aan doen.

Dana Elle knikte en glimlachte lichtelijk,' Ik vind dat je recht hebt om te weten wat er aan de hand was. Ook al was het niet al te moeilijk te zien dat ik Marina nogal pijn had gedaan. Ik zag je ogen je wist welke trap ik heb gebruikt.' Het klonk lief en was ook helemaal niet aanvallend bedoeld.' Ik stond hier vorig jaar en een paar jaar daar voor bekend als de schaduw. Het kwam omdat ik nogal gemeen was en arrogant. En eigenlijk altijd zwart droeg, ook kwam het omdat ik vaak woede aanvallen had.' Ze stopte even en haalde diep adem,' Maar sinds het auto-ongeluk heb ik dat niet meer gehad en vandaag precies een jaar geleden kreeg ik er weer één. Ik ben bang dat ik straks in een woede aanval jou pijn doe of iemand anders die mij goed ligt zoals ik net deed bij Marina.' Ze durfde hem niet aan te kijken en staarde daarom ook naar zijn schoenen. Haar schoenen waren vond ze niet echt interessant.

Raf wist van zichzelf dat hij niet goed met woorden was en probeerde Dana dan ook niet op te vrolijken met een toespraak. In plaats daarvan sloeg hij alleen maar zijn armen om haar heen. Hij kon zich voorstellen hoe het voor haar moest zijn. Dat ze nog steeds een heel groot schuldgevoel had wist hij en dat ze zich daarom slecht voelde begreep hij. Ook hij had wel eens een woedeaanval gehad en hij wist dat het geen pretje was als je er daarna uitkwam. Laatst in het park had hij er bijna een gekregen.

Dana Elle voelde één traan over haar wang stromen maar één zei volgens haar al meer dan genoeg. Ze legde haar hoofd tegen hem aan en voelde zich toch wel wat beter nu ze zijn armen om haar heen voelde. Ze keek naar Raf,' Ik had gehoopt dat zolang ik bij jou ben ik er geen zou krijgen. Het voelde veel te goed om bij jou te zijn.' Ze lachtte lievelijk en streek met een hand door haar haren maar hield al halverwege op. Niet dat het dit keer om klitten ging het was zo dat het een soort trekje van haar was gaan worden. Niet dat ze zich er zelf aan stoorde.

Raf streek de traan weg en luisterde begripvol naar haar verhaal. Omdat hij weer realiseerde dat hij zelf geen goede woorden zou kunnen bedenken gebruikte hij die van iemand anders maar.
"when I see your face
there’s not a thing that I would change
cause you’re amazing just the way you are
and when you smile, the whole world stops
and stares for a while, cause girl you’re amazing
just the way you are"

Dana Elle werd geraakt door de woorden die uit zijn mond kwamen. Ook al waren het iemands anders woorden, het idee dat Raf dit nummer voor haar zong voelde goed maar ze had niet het idee dat zij degene was die deze mooie woorden te horen hoorde te krijgen.' Ik ben niet geweldig en al helemaal niet gewoon zoals ik ben. Ik ben een monster wanneer ik mezelf ben en wanneer ik bij jou ben voel ik me anders en gedraag ik me anders.'

Raf wist dat Dana koppig was en niet zou opgeven, maar hier wilde hij toch echt wel tegen in gaan. Omdat hij geen ander passend liedje meer kon bedenken probeerde hij er met zijn eigen woorden maar wat van te maken. "Voor mij wel." Ookal wist hij dat Dana goed kon discusiëren dacht hij dat ze hier toch moeilijk tegen in kon gaan. "Voor mij ben je perfect" Hij streek over haar haren en keek naar haar met liefdevolle blik.

Dana elle wou alweer vol in protest gaan maar kon even niks uitbrengen. Want ze kon niet in zijn hoofd kijken en zeggen dat hij ongelijk had.' Nou ik vind van niet.' Zei ze daarom maar wat stellig. Met een snelle beweging sloeg ze haar armen over elkaar en keek als een meisje dat net haar zin niet had gekregen. Eigenlijk was ze gewoon nog dat kleine meisje en had ze haar zin niet gekregen. Wat was het leven toch gemeen. Maar Raf bedoelde het goed en daar ging het toch om?

Raf grinnikte, hij vond dat Dana er grappig en schattig uitzag. Omdat hij wist dat hij haar niet zou kunnen overtuigen probeerde hij dat ook maar niet. Hij was allang blij dat Dana niet tegen hem in was gegaan. Maar om zijn woorden extra kracht bij te zetten en omdat hij zich moeilijk kon beheersen drukte hij zijn lippen op die van Dana. Het was even geleden dat ze alleen waren geweest en er geen starende blikken van andere waren.

Dana Elle was allang vergeten dat ze een beetje boos op hem was omdat ze niet tegen hem in kon gaan. Toen hij zijn lippen op de hare drukte. Ze sloeg haar armen om hem heen en zakte daardoor helemaal onderuit waardoor ze op de grond lag. Wat zorgde dat ze in de lach schoot. Ze ergerde zich vroeger altijd aan de stelletjes die hier kwamen om rustig en ongestoord te zoenen en nu deed ze het zelf.

Raf vond het een beetje jammer dat Dana het onderbrak. Maar het lukte hem niet dat gevoel vast te houden. Vooral toen hij zag hoe Dana lag, hij schoot ook in de lach. Onhandig hees hij Dana een beetje op. Het lukte niet heel goed omdat hij daar zelf ook in een onhandige postitie voor zat. Uiteindelijk zorge het er alleen maar voor dat hij nog harder begon te lachen.

Dana Elle moest nog harder lachen want het zag er allemaal maar wat raar uit. Ze trok hem op haar en zoende hem weer verder. Jammer dan dat ze lagen het maakte haar niks meer uit. Zolang hij maar bij haar was en ze konden zoenen. Ze lachtte nog half terwijl ze hem zoende. Haar vingers streken over zijn wang en daarna over zijn schouders.

Raf zoende haar vrolijk en gleed met zijn vingers over haar haren naar haar nek en vandaar naar haar rug. Daar kwamen zijn vingers tot zijn verbazing geen stof tegen maar alleen maar huid. Wel wist hij meteen dat hij dat niet erg vond en toen hij even nadacht herinnerde hij zich de jurk die ze aanhad. Er ging een rilling door hem heen die hij niet helemaal kon plaatsen, maar hij vond het niet erg.

Dana Elle voelde dat hij rilde gelijk maakte ze zich zorgen. Ze stopte even en keek hem met grote ogen aan,' Wat is er? Deed ik iets verkeerd?' Het klonk misschien raar maar gelijk dacht ze dat zij het probleem was. Ze voelde zijn warme vingers over haar toch wel wat koude rug en ook zij kreeg een rilling over zich heen. Ze snapte er nu helemaal niks van en keek een beetje verward naar Raf. Misschien wist die het.

Raf schudde zijn hoofd. Er zat een rare blik in zijn ogen. Het was iets met dromerig, verliefd en nog iets waar hij geen naam aan kon geven. Het enige wat hij zeker wist was dat hij blij was, belachelijk blij eigenlijk. Hij was alleen met Dana in het 'liefdes' bos. Dat was het misschien maar al die gedachtes duurde maar heel even voordat hij weer begon met zoenen. Het lukte hem gewoon niet zich te beheersen.

Dana Elle vond dat het beste antwoord tot nu toe en begon hem mee te zoenen. Haar handen gingen over zijn rug en al snel gleden haar handen over zijn blote rug. Zo voelde het veel fijner aan en ze verlangde nu opeens heel erg naar Raf. Het was om gek te worden en ze drukte hem even wat dichter tegen haar aan. Haar hart klopte als een gek en ze voelde zich verschrikkelijk goed. Hoe het zo kon overschakelen snapte ze ook niet maar wat ze wel wist was dat ze dit gevoel zo lang mogelijk wilde houden.

Raf was blij dat Dana net zo graag leek te willen als hij, het gaf hem wat zelfvertrouwen. Toen hij de, in verhouding, koude handen van Dana onder zijn shirt voelde dacht hij er even over zijn shirt uit te doen. Zou dat te ver gaan? De stuiterbal die hij voor het eerst in Central park had gevoeld ging nu als een gek te keer en leek het eens te zijn met die gedachte. Even stopte hij en keek Dana vragend en aarzelend aan, hopend dat ze het zou snappen.

Dana Elle had niet echt door wat hij wilde maar wat ze wel wilde was dat het verdomde shirt van Raf uit ging. Ze trok hem met een behendige beweging uit en keek hem ondeugend aan. Ze liet haar blik even over zijn borst gaan en voelde dat haar hart nog tien keer harder begon te bonzen en ze drukte snel haar lippen weer op de zijne voordat ze helemaal gek zou worden. Het voelde raar om zo met hem te zijn maar raar was in dit geval totaal niet onprettig.

Raf wilde juist zelf zijn shirt uittrekken toen Dana het al behendig deed. Voor hij verbaasd kon zijn voelde hij de zachte lippen van Dana alweer op de zijne. Hij ging met zijn hand weer door haar haren en over haar ontblote rug. Het voelde goed, meer dan goed zelfs. Maar Raf kon er geen woord voor bedenken, zeker nu, zijn gedachten leken op dit moment helemaal niet meer mee te werken. Maar hij vroeg er ook niet veel van, hij liet ze gewoon vrij en ze bleven gewoon op dezelfde plek, namelijk bij Dana.

Dana Elle haar adem stokte even en dit keer niet omdat ze zich bang voelde of ergens van schrok, nee het gebeurde omdat het goed voelde om zo met Raf te zijn. Ze stopte met hem zoenen maar drukte nu zachte kusjes in zijn nek en op zijn sleutelbeen. Ze had haar handen stevig om Raf heen en was niet van plan hem los te laten. Even, heel even maar snoof ze zijn geur op en plante hem goed in haar herinneringen. Die geur wilde ze niet vergeten, ze wilde niks van dit moment vergeten, daar was hij gewoon te mooi voor en daar was zij gewoon te gelukkig voor.