Het "Liefdes" bos

Dana Elle keek hem aan met tranen in haar ogen,' Ohh Raf, ik had het niet mogen doen! Ik heb een grote fout gemaakt. Ik heb je pijn gedaan zoals ik al voorspeld had.' Zijn blik en zijn verdriet zorgde ervoor dat Dana in elkaar kromp maar ze wilde haar blik niet van hem afwenden, ze wilde zijn pijn voelen om te weten wat voor grote fout ze had gemaakt. Ze wilde zijn pijn voelen om zeker te weten dat ze deze fout nooit maar dan ook nooit meer.

Raf bleef Dana aankijken met dezelfde gepijnigde en tegelijkertijd lege blik aankijken. Er was niet van zijn gezicht af te lezen dat hij gehoord had wat ze gezegd had, dat had hij wel, maar het drong niet tot hem door. Er drong bijna niets door de waas van verdriet die zijn hersenen belette goed en helder na te denken. Ook werden alle andere gevoelens onderdrukt.
"Wat is jouw hart
Als het stopt
Niet meer klopt
Als het niet meer is toegewijd
Als het hard en verward
Zich verschuilt voor de werkelijkheid
Wat is jouw hart

Verraad mij niet
Verlaat mij niet
En geef je niet over
Maar vecht voor mij"


De tekst van het liedje schudde hem iets wakker en er ontwaakte een boosheid in hem. Dat was ook te zien in de manier waarop hij het zong. Het overwegende verdriet werd een beetje aan de kant gedrukt zodat het minder opviel, maar er wel nog steeds was, door boosheid. Zijn stem brak een beetje op de hoge en harde noten uit het tweede stukje, normaal had hij die wel gewoon gehaald maar nu was zijn stem zichzelf niet.
-----------

Hij zingt dit stukje zoals in het filmpje ^_^

Dana Elle haar adem stokte toen ze de boosheid zag. Misschien, nee niks misschien ze had het gewoon verdient! Toch deed het nog meer pijn.' Raf, alsjeblieft!' Het was één woord toch betekende het meer voor haar dan dat ze ooit kon zeggen met honderd woorden. Er stroomde één traan over haar wang en ze stond op. Het liefst wilde ze naar Raf toe lopen en haar armen om hem heen slaan maar ze was onzeker. Voor het eerst sinds een hele lange tijd liet ze ook echt zien dat ze onzeker was en geen besluit kon nemen. Daar stond ze dan, voor haar zat Raf hij zong en de woorden drongen maar al te goed bij haar door. En je zag in haar houding dat ze niet wist wat ze moest doen. Dat ze zelf ook al helemaal gebroken was en maar al te goed wist dat ze een hele grote fout had gemaakt.

Het deed Raf pijn haar zo te zien, zeker omdat het zijn schuld is. Maar hij voelde niet de neiging haar in zijn armen te nemen en te troosten zoals hij dat eerder had gehad. Eerder had hij het gevoel dat hij weg wilde rennen, zo hard mogelijk en zo ver mogelijk. Hoewel hij nog steeds gevoelens voor haar had, was het anders. De stuiterbal hield zich, bijna verassend, stil. "Wat is mijn hart?" Zijn stem kraakte een beetje van het huilen, maar de minachting die er volgens het liedje in bedoeld was kwam volgens hem wel over. Het was moeilijk en hij was blij dat dit het einde van het liedje was omdat hij constant het gevoel had dat hij in elkaar zou zakken. Dat de breuk in hem goed zichtbaar werd.

Dana Elle begon helemaal te trillen,' Raf, ik wilde je geen pijn doen ik weet dat ik dom was. Ik maakte een domme fout maar please!' Eigenlijk wist ze al dat hij haar niet ging vergeven en dat hoefde ook niet zij verdiende zijn hart niet,' Jouw hart is het mooist dat ik ooit heb gezien en ik verdien het niet. Ik doe mensen pijn en jij maakt mensen gelukkig. Schat ik verwacht niet dat je me vergeeft voor wat ik heb gedaan want ik kan mezelf ook nooit meer vergeven maar ik wil wel dat je gelukkig word, of dat met mij is of met iemand anders doet er niet toe.' Het voelde alsof ze afscheid namen en dat was wel het laatste wat Dana wilde.

Raf hoorde de woorden nu goed en ze drongen ook echt tot hem door. Half had hij dat liever niet gewild, het leek wel of ze de scheur in hem nog lekker verder opentrokken. Ook de prijzende woorden van Dana deden hem alleen maar pijn. Zelfs als het waar was, wat had hij eraan als hij mensen gelukkig maakte als hij op dit moment liever wilde verdwijnen. Als de pijn maar zou ophouden. Wat hij nu moest doen wist hij niet. Weglopen, naar haar toe gaan? Dat laatste streepte hij meteen af, dat zou hem, en misschien haar ook, allen maar pijn doen. Maar weglopen leek ook niet het meest handige.

Dana Elle voelde dat haar pijn omgezet werd in woede, woedend was ze op zichzelf. Haar vuist raakte een boom en haar gezicht werd rood,' Raf zeg nou iets! Door niks te zeggen laat je mij GVD in twijfel.' Het kwam er scheeuwend uit en eigenlijk wilde ze het niet. Ze wilde haar woede niet op hem afreageren en toch deed ze het. Er liepen nu allemaal tranen over haar wangen en ze hield het niet meer tegen het had toch geen zin gehad.' Ik hou nog steeds van je, met heel mijn hart maar ik heb je pijn gedaan en begrijp dat maar al te goed.' Het was haast flusiterend maar toch klonk het hard omdat het bos zelf verder stil was.

Raf voelde zich klein worden door Dana's bozen woorden, maar tegelijk ook kwaad. Opeens haatte hij het ook dat hij nog steeds om haar gaf. Waarom kon hij haar niet gewoon vergeten?! "Het is nu te laat, jij moet verder. Het is te laat voor alles wat ik jou nog smeek. Nee geen tijd voor gejank zonder enige dank en geen tijd voor die zoen die ik over wil doen. Elke kus die jij geeft waar een bijsmaak aan kleeft. Maar mijn lijf doet zo'n zeer en m'n hart gaat tekeer." Hoewel het stukje van het liedje nog niet afgelopen was stopte hij met zingen. Hoewel het niet persé gelogen zou zijn. Hij hield nog wel van Dana, maar hij wilde het niet en wijgerde het ook te zingen. Helemaal had Raf het niet door, maar hij verborg zich weer achter zijn stem en gebruikte weer andermans woorden.

Dana Elle keek hem even ongelovig aan, eigenlijk had ze dit aan moeten zien komen maar het lukte haar niet om toch helemaal gebroken te zijn.' Lafaard! Gebruik een keer je eigen woorden...' Ze wou nog meer zeggen maar toen brak haar stem en draaide zich woedend en depressief om. Haar benen begonnen te rennen en ze wilde weg van deze plek, weg van Raf die haar pijn had gedaan door die laatste te zeggen. Ook al wist ze dat zij hem eerder pijn had gedaan.

Die woorden hadden Raf anders misschien geraakt, maar nu niet. Dit maakte het eigenlijk alleen maar makkelijker voor hem. Een verdrietige Dana was een heel stuk moeilijker gezien de situatie dan een boze die liever van hem weg was. Ook het lafaard gedeelte deed hem geen pijn omdat er een ergere pijn was. Uitgeput en gebroken liet hij zich weer tegen een boom aan zakken. Waar hij zijn handen tot vuisten kneep waardoor zijn nagels in zijn vel kwamen te staan, maar dat voelde hij niet. Weer zocht hij een manier om de emotie eruit te laten. Maar niks wat hij bedacht zou helpen.

Loki wrote:

Loki's glimlach verbreedde zich iets toen hij de lichte eeltlaag op bepaalde plekken op Seans hand kon voelen. Hij hield even een innerlijk vreugdesdansje toen hij zich besefte dat hij daadwerkelijk een manier had gevonden om de twee uit elkaar te houden. Iets wat, voor zover hij wist, nog bijna niemand was gelukt. Hij trok Sean met gemak omhoog. "Goedemiddag Sean, je hebt je toch niet bezeerd, hoop ik?" Met vrolijke twinkelingen in zijn ogen hield hij het gezicht van de jongen goed in de gaten, benieuwd naar diens reactie.

"Hoe...? Hoe weet je dat ik het ben?" zei Sean met een lichte blos op zijn wangen omdat Loki zijn hand nog vast had, hij liet hem ook even niet los. "En nee, het deed geen pijn..." zei hij nog terwijl hij met zijn vrije hand het zand van zijn broek af klopte.

Yes!Yes!Yes!Yes!Yes!Yes! De pure vrolijkheid straalde zo ongeveer van Loki's gezicht af omdat zijn plannetje had gewerkt. Grijnzend keek hij Sean aan. "Jaaa~..." Zei hij op een plagerige toon "Dawiljewelwetenheaaa?"

"Nee ik vraag het omdat ik het leuk vind..." zei Sean plagerig en keek Loki aan, nu wilde hij het weten ook, hoe, in de naam van haarspray en sjaaltjes, wist Loki dat hij sean was, en niet Liam.

"Mooi, 'cuz you won't be getting the answer." Loki's grijns leek wel permanent aan zijn gezicht vastgeplakt te zijn toen hij eindelijk Seans hand los liet en vrolijk verder liep alsof hij de jongen nooit tegen was gekomen. Hij moest letterlijk moeite doen om niet te gaan huppelen.

~~~
Ja, ik ben melig xD