Het "Liefdes" bos

Claire moest een paar tranen wegknipperen terwijl ze zo tegen Evan aanlag. Ze vond het niet eerlijk tegenover hem dat ze maar niks kon herinneren. ze haalde haar gezicht uit zijn vest en keek hem met glinsterende ogen aan. ' er zijn vast ook andere dingen die we kunnen herhalen?' zei ze met een glimlachje, maar ze was heel serieus. ze wilde haar geheugen terug, voor hem en voor zichzelf, maar misschien nog wel het meest voor hem. ze vond het moeilijk om hem zo te zien. ze was dan wel niet verliefd op hem, maar hij was een hele goede vriend van haar geworden. Ze vertrouwde hem, omdat hij zoveel moeite voor haar deed, dat betekende veel voor haar.

Evan opende langzaam zijn ogen, een kleine zucht ontsnapte uit zijn mond. 'Ik denk het wel.' Zei hij tegen haar, zijn stem was gedempt, nog niet helemaal zeker van wat hij zei. Hij liet haar een klein stukje meer los, maar bleef haar wel aankijken. Hij knikte daarna langzaam terwijl hij wat bedacht. Zijn hand ging even langzaam over haar blonde haren en hij glimlachte er eventjes kort bij.

Claire glimlachte tevreden en legde haar hoofd weer tegen zijn borst aan. ze leek wel een beetje op een klein kind, maar het kon haar niks schelen. ze wilde hem nog niet loslaten, zijn warmte en geur stelde haar gerust. ze stelde haar gerust en vertelde dat alles weer goed zou komen. ze hoefde niet bang te zijn zolang ze maar bij hem was. Het voelde goed, het voelde geweldig, ook al wist ze dat het de verkeerde ideeen op kon wekken bij hem, maar ook bij anderen. Het leek alsof ze bij hem veilig was van al het kwade dat er in de wereld was.

Evan glimlachte eventjes en bleef naar haar kijken hoe ze zo lag. Hij zuchtte er eventjes zachtjes om. 'Zou je zo even kunnen blijven liggen?' Vroeg hij zachtjes aan haar en sloot haar ogen. 'Het voelt goed.' Mompelde hij erachterna. En dat was ook zo, hij wilde haar nu eventjes niet meer loslaten. Hij wist dat hij nu niet teveel moest gaan verwachten, omdat het alleen maar pijn kon gaan doen. Maar hij had wel hoop. En als ze haar geheugen niet terug kreeg, misschien kon ze dan opnieuw verliefd op hem worden, als hij zijn best deed.

Claire nam geen moeite om hem aan te kijken. ' tuurlijk' zei ze met gedempte stem. Ze vond dat ze hem dat wel verschuldigd was met haar stomme geheugenverlies, maar daarbij vond ze het zelf ook goed voelen. ze bleef heel stil tegen hem aan liggen en zei verder niks. Als ze erop lette kon ze zelfs Evan's hart zachtjes horen kloppen. Ze was blij dat hij zich niet aan haar opdrong of haar dwong om met hem te gaan, niet zoals andere jongens waarschijnlijk hadden gedaan. Ze dacht dat dat waarschijnlijk ook een van de redenen was waarom ze hem zo lief vond.

Evan glimlachte bij haar antwoord en bleef zo liggen. Hij rook haar geur, voelde haar lichaam tegen die van haar, hoorde haar ademhaling en haar hart zachtjes bonken. Het voelde goed en toch ook weer slecht. Hij beet zachtjes op zijn lip en ging met zijn hand zachtjes over haar rug. Hij zuchtte om zichzelf. 'Ik maak het mezelf wel moeilijk.' Mompelde hij zachtjes, maar verstaanbaar.

Claire knipperde loom met haar ogen en het duurde even tot het doordrong wat hij zei. ' misschien wel ja...' zei ze zachtjes en ze staarde een beetje voor zich uit. Maar dat duurde maar voor kort, want haar oogleden, die nogal zwaar begonnen te worden, vielen weer dicht. Het was nog niet heel erg laat, maar het feit alleen al dat ze hier lagen maakte haar moe. Haar hoofd zakte een beetje weg, maar toen ze bijna de grond raakte schoten haar ogen weer open en ze legde haar hoofd wat beter neer. Ze gaapte lichtjes en keek toen met een glimlach naar Evan.

Evan keek haar aan en glimlachte half, een beetje treurig. 'Slapen mag.' Lachtte hij zachtjes en ging met zijn hand over haar haren en legde zijn hoofd naast die van haar neer. Hij moest maar wachten tot ze haar geheugen terug kwam, dingen bedenken die ze samen konden herhalen. En als ze het niet terug kreeg, dan zou hij zich daar moeizaam bij neerleggen.

Claire ontblootte haar witte tanden in een kleine grijns. ze trok haar arm die om hem heen lag terug, pakte zijn hand die over haar haren ging en legde die tussen hen in waarbij ze lichtjes haar hoofd schudde. ze keek hem met een doe-nou-maar-niet-dat-maakt-het-alleen-maar-moeilijker-blik aan. ze gaf hem een vluchtig kusje op zijn voorhoofd en legde haar hoofd toen gemakkelijk neer. Ze keek nog even nog naar Evan en liet toen haar ogen dichtvallen.

post jij nog, dan doe ik daarna wel next morning (ik heb een leuk ideetje )

Evan wist wat ze bedoelde, hij maakte het zichzelf onnodig moeilijk. Hij gaf haar toch een zachte kus tegen haar wang en legde zijn hoofd toen gewoon neer. Hij bleef haar nog een tijdje aankijken, ook toen ze haar ogen al gesloten had en volgens hem ook sliep. Hij glimlachte, ze was schattig zo. Hij sloot langzaam zijn ogen, omdat hij merkte dat hij ook al aardig moe werd.
~

okii c:

Next Morning

Claire werd langzaam wakker, maar hield haar ogen nog wel dicht. De geluiden in het bos, de wind door de bladeren, vogels die fluiten, hoorde ze wel, maar ze wist niet of het in haar droom of in werkelijkheid was. Even later deed ze met moeite haar ogen open en ze moest een paar keer knipperen, voordat ze echt goed kon zien. Ze zag Evan naast haar liggen en het duurde even voordat ze wist wat er gebeurd was. Toen ze het weer wist kwam er een klein glimlachje op haar lippen. Het leek wel een beetje op de vorige keer, maar dan zonder sex..... wacht even... de vorige keer? Claire schoot overeind en was meteen wakker. wat hadden ze de vorige keer gedaan? ze kwamen ergens vandaan... van een feest en waren halfdronken geweest. ze waren hier heen gegaan en toen.... toen hadden ze gekust en gestreeld en verder gegaan. Er verscheen een grijns op Claire's gezicht, ze was dolblij dat ze het weer wist. ze keek naar Evan en wilde.... ja... wat wilde ze eigenlijk? ze reageerde een beetje verbaasd op haar eigen gevoelens. ze had gedacht dat als ze het zich weer herinnerde, ze ook het gevoel voor hem zou herinneren, maar het gevoel bleef uit. Net als toen ze de dans herinnerde... ze wist wat er allemaal gebeurt was, maar ze wist niet het gevoel dat ze erbij had gehad.

Evan was al half wakker. Hij had niet heel erg goed geslapen. Het was lekker met haar tegen zich aan, maar nachtmerrie's bleven hem elke nacht weer plagen of gewoon nare gedachten. Het duurde even voordat hij zijn ogen open kreeg en wreef eventjes in zijn ogen. Hij zuchtte en keek even naast zich, naar Claire die al overeind leek te zitten. Hij beet op zijn lip en glimlachte daarna. 'Goedemorgen.' Zei hij rustig en slaperig tegen haar.

Claire keek verrast naar Evan. ' goedemorgen' zei ze met een glimlachje. ze wist niet of ze blij of treurig moest zijn door haar ontdekking. Ze had de herinnering dan wel terug, maasr de gevoelens erbij niet. Evan had toch gezegd dat ze de vorige keer gezegd had dat ze van hem hield? Ze probeerde het zich met een nadenkend gezicht wanhopig te herinneren. er kwam wel een vage gedachte op, maar omdat in de woorden meer gevoel had gelegen dan daden(?) kon ze zich het niet meer goed herinneren. Maar toch ze herinnerde de nacht wel weer en dat was toch alweer een stap vooruit, al had ze gewild dat ze het verliefde gevoel had gevoeld. Ze zette de gedachten van zich af en liet zich weer zakken zodat ze naast Evan kwam te liggen. ' ik weet het weer' zei ze met een glimlach, maar bedacht dat hij het verkeerd kon opvatten dus zei ze er snel achteraan met een triest glimlachje:' maar... ik heb nog steeds niet hetzelfde gevoel.'

Evan bleef haar even een tijdje aankijken en keek daarna naar de bloesem boven zich. 'Dat is al een verbetering.' Bracht hij positief uit, hoewel zijn stem niet helemaal vast was. Hij beet op zijn lip. Hij wist niet hoe lang hij hier nog tegen kon. Hij haalde een hand door zijn haren. 'Misschien kun je opnieuw verliefd op me worden.' Mompelde hij tegen haar en snoof. Dat kon natuurlijk ook.

Claire knikte langzaam, maar draaide haar hoofd toen zodat ze op haar andere wang lang. ze beet haar tanden op elkaar en sloot haar ogen. Hij had dan wel positief geklonken, maar aan zijn volgende woorden had ze wel gemerkt dat hij er niet helemaal blij mee was. ze had eigenlijk gehoopte dat hij juist blij zou zijn dat ze het zich weer herinnerde, maar ze snapte het ook wel. hij had er niks aan zolang ze haar gevoel voor hem weer terug had. oooggh wat was ze toch weer stom! er rolden een paar tranen van haar wangen, maar ze veegde ze snel weg. ze durfde niet meer naar Evan te kijken bang dat hij het verdriet op haar gezicht zou zien.

New

Raf zat met zijn armen om zijn knieën geslagen tegen een boom aan. Zijn ogen had hij stijf gesloten alsof hij zo de werkelijkheid buiten kon sluiten en ontkennen. Zachtjes en met een stem die om de haverklap brak en trilde zong hij. Zoals wel vaker verborg hij zich achter zijn stem en zong hij zijn emoties van zich af. Het waren er nu alleen te veel en ze waren te sterk dus het gaf niet genoeg verlichting.

Wat is mijn hart
Als het leeg
Als het oud
Als het koud en bevroren is
Als het bloedt
Wat het doet
Nu het boos en verloren is
Wat is mijn hart

Dana Elle kwam van ver aangelopen maar ze kon hem al zien en zijn pijn al voelen wat het alleen maar nog erger voor haar maakte. Langzaam liet ze zich een paar meter verwijderd van hem tegen een boom aan zakken. Nog steeds kon ze niet stoppen met huilen en haar ogen zochten die van Raf maar die had ze gesloten dus gaf ze het op. Haar hoofd steunde tegen de boom, haar ademhaling was zwaar en haar hart was gebroken en dat had ze zelf gedaan. Het nummer dat Raf aan het zingen was maakte het er niet veel beter op toch sloot ze haar ogen en dwong zichzelf er naar te luisteren.

Claire wrote:

Claire knikte langzaam, maar draaide haar hoofd toen zodat ze op haar andere wang lang. ze beet haar tanden op elkaar en sloot haar ogen. Hij had dan wel positief geklonken, maar aan zijn volgende woorden had ze wel gemerkt dat hij er niet helemaal blij mee was. ze had eigenlijk gehoopte dat hij juist blij zou zijn dat ze het zich weer herinnerde, maar ze snapte het ook wel. hij had er niks aan zolang ze haar gevoel voor hem weer terug had. oooggh wat was ze toch weer stom! er rolden een paar tranen van haar wangen, maar ze veegde ze snel weg. ze durfde niet meer naar Evan te kijken bang dat hij het verdriet op haar gezicht zou zien.

Evan keek haar een tijdje aan en veerde toen soepel overeind. Hij strikte de veters van zijn schoenen, deed zijn haar goed en nam eventjes diep adem. 'Het is weer een stapje in de goede richting.' Probeerde hij positief te zijn en een kleine korte glimlach vloog over zijn gezicht. Toch zou hij straks wel even zijn frustratie wegschreeuwen, dat was goed voor hem, had zijn tante tegen hem gezegd. Hij moest zijn gevoel niet opkroppen.

Dana Elle wrote:

Dana Elle kwam van ver aangelopen maar ze kon hem al zien en zijn pijn al voelen wat het alleen maar nog erger voor haar maakte. Langzaam liet ze zich een paar meter verwijderd van hem tegen een boom aan zakken. Nog steeds kon ze niet stoppen met huilen en haar ogen zochten die van Raf maar die had ze gesloten dus gaf ze het op. Haar hoofd steunde tegen de boom, haar ademhaling was zwaar en haar hart was gebroken en dat had ze zelf gedaan. Het nummer dat Raf aan het zingen was maakte het er niet veel beter op toch sloot ze haar ogen en dwong zichzelf er naar te luisteren.

Raf kneep zijn handen tot vuisten, om ergens maar een uitlaatklep te hebben. Hij had het gevoel dat er veel te veel in hem zat maar dat hij het er niet uitkreeg. De tranen die nog steeds over zijn wangen stroomden gaven geen verlichting net als het zingen waar hij zich normaal mee uitten.

"Wat is jouw woord
Als het kil
Als het stil
Als het hard en berekend is
Als het beeld dat je schetst
Dat me kwetst zo vertekend is
Wat is jouw woord"

Hij probeerde boos te worden. Boos op Dana, boos op Diana - die hij amper kende -, boos op Dj - die hij helemaal niet kende -, maar het lukte niet. Het enige wat hij voelde was een stekend verdriet.

Claire ging overeind zitten en keek met een verdrietig gezicht naar Evan. ze stond langzaam op en trok aan de onderkant van haar opgekropen jurkje zodat het er iets fatsoenlijker uitzag. nadat ze een hand door haar haren had gehaald liep ze naar Evan toe en ging vlak voor hem staan. ' het spijt me' zei ze met een zacht stemmetje terwijl ze met glinsterende ogen naar hem keek. ze stak haar armen halfuit langs zijn middel, maar wist niet zeker of hij wel een knuffel wilde.

Dana Elle voelde zich verschrikkelijk en door het aanzicht van Raf werd ze alleen maar nog bozer op zichzelf,' Sorry.' Kwam er haast onhoorbaar uit en ze liet haar blik op haar handen rusten en haar ademhaling ging nog steeds onregelmatig en snel. Alles was verpest en het erge was dat ze moest acepteren dat ze hem gewoon altijd pijn zou doen of ze moest echt drastisch gaan veranderen. Dat veranderen wilde ze maar al te graag alleen ze was bang dat Raf haar dan niet meer leuk zou vinden, en al zou hij haar dan wel leuk vinden had ze het nu toch echt totaal verknalt.

Claire wrote:

Claire ging overeind zitten en keek met een verdrietig gezicht naar Evan. ze stond langzaam op en trok aan de onderkant van haar opgekropen jurkje zodat het er iets fatsoenlijker uitzag. nadat ze een hand door haar haren had gehaald liep ze naar Evan toe en ging vlak voor hem staan. ' het spijt me' zei ze met een zacht stemmetje terwijl ze met glinsterende ogen naar hem keek. ze stak haar armen halfuit langs zijn middel, maar wist niet zeker of hij wel een knuffel wilde.

'Jij kan er niets aan doen.' Was zijn zachte antwoord en snoof eventjes. Evan ging helemaal overeind staat, zodat zijn volle lengte was. Hij keek haar aan en gaf haar even snel een knuffel. Misschien moest hij ander geluk gaan zoeken, als dit alles niet ging werken. 'Ik denk dat ik maar ga. Ik heb eventjes tijd nodig.' Mompelde hij toen hij haar weer losliet en keek haar een beetje onschuldig aan.

Claire knikte weer en liet haar armen weer langs haar heen vallen. ' het is gewoon dat ik je niet weer kwijt wil.' zei ze met een glimlachje en lichte blosjes op haar wangen. Ze wilde hem niet kwijt voor de tweede keer. ze was hem al kwijt als liefde, maar ze wilde hem ook nog niet eens kwijtraken als vriend. Maar ze zou er wel voor zorgen dat ze hem als liefde weer terugkreeg. heldhaftig gesproken: ze zou niet rusten totdat ze hem terughad. ze ging een beetje op haar tenen staan en gaf Evan een kus op zijn wang. Daarna keek ze hem nog eventjes bemoedigend glimlachend aan en draaide ziich om, waarna ze rustig wegliep en nog kort naar hem zwaaide.

Evan glimlachte even kort en liet zijn hand over de plek op zijn wang gaan. Het voelde goed, het leek te branden diep van binnen. 'Bye.' Mompelde hij en keek haar eventjes na. Hij trok een gezicht en draaide zich om terwijl hij begon weg te lopen. Na een tijdje begon hij te rennen. Een kleine schreeuw van frustratie kwam uit zijn mond, maar hij bedacht zich dat hij maar eventjes met zijn tante ging praten.

Dana Elle wrote:

Dana Elle voelde zich verschrikkelijk en door het aanzicht van Raf werd ze alleen maar nog bozer op zichzelf,' Sorry.' Kwam er haast onhoorbaar uit en ze liet haar blik op haar handen rusten en haar ademhaling ging nog steeds onregelmatig en snel. Alles was verpest en het erge was dat ze moest acepteren dat ze hem gewoon altijd pijn zou doen of ze moest echt drastisch gaan veranderen. Dat veranderen wilde ze maar al te graag alleen ze was bang dat Raf haar dan niet meer leuk zou vinden, en al zou hij haar dan wel leuk vinden had ze het nu toch echt totaal verknalt.

Raf deed zijn ogen ineens open toen hij de stem hoorde. Het was de stem die hij het liefst van alles op de hele wereld wilde horen, maar tegelijk ook de stem die hij juist niet wilde horen. Ook wist hij niet wat hij met het woord moest, blij zijn of boos. Hij werd het allebei niet, eigenlijk voelde hij niks behalve verdriet. Een heleboel verdriet. Half maakte hij aanstalten weer weg te rennen, maar half bleef hij zitten. Of hij het nu wilde of niet, hij hield nog steeds van haar.
"Wat is mijn naam
Ben ik iets
Ben ik niets
Ben ik iemand of niemand meer
Kijk me aan
Spreek hem uit
Met de klank van de eerste keer
Wat is mijn naam"
Dit keer zong hij het echt tegen Dana en hij moest moeite doen om niet weer de tranen te laten stromen.