Het computerlokaal

´´Ik ben lerares instrumenten´´ zei Aria rustig. Ze had dus blijkbaar gelijk gehad dat Marina geen instrumenten bespeelde. Ze vond het altijd wel knap dat mensen danste , maar ze had er verder niet veel mee. Ze kon amper dansen in iedergeval meer dan dat ze in clubs deden.

'Instrumenten? Ik suck in elk instrument dat er bestaat,'zei Marina met een lachje bij de herinnering. Haar leraar in de lagere school had haar geprobeerd een instrument te laten spelen, maar hij was tot de conclusie gekomen dat ze hopeloos was. Mooie tijden, mooie tijden.

Aria keek Marina verbast aan. ´´dat geloof ik niet. Iederene kan uiteindelijk wel ene liedje uit zijn of haar hoofd leren. Na veel oefenen of er gewoon talent voor hebben. Het is voor iedereen verschillend´´ zei ze rustig. EEn keer sprak ze als een echte lerares hoort te doen. Dat deed ze niet vaak wat haar zelf nu wel op viel.

'Alleen onthoud ik geen liedjes, noten of iets anders. Hopeloos geval,'zei Marina. Ze was een hopeloos geval. Oké, ze oefende dan wel nooit, maar daarvoor had ze geeneens tijd voor.

´´Je onthoud toch ook een geografie´´ zei Aia vragend. Het was gewoon een dom excuus dacht ze altijd. Sommige mensen wouden zich zelf niet op het begin voor schut zetten daarom zeiden ze zo iets. Maar uiteindelijk als ze het wel deden wrden de meeste wel heel goed.

'Niet echt, ik inproviseer. Ik sta altijd alleen te dansen, ik heb m'n eigen stijl,'verklaarde Marina. Ze deed haar eigen ding, ze luisterde gewoon en vergat alles. Ze liet haar lichaam doen wat het lichaam op dat moment wilde.

´´Dat kan je ook met muziek doen weet je. Het is alleen wat je aandurft om aan te wennen´´ zei Aria rustig. Ze kon zelf ook vast wel leren te dansen uiteindelijk. Alleen zou ze het noit zoeken te doen. Daar was ze tenminste heel eerlijk in om te zeggen.

'Je probeert me echt aan een instrument te praten, hé?'Zei Marina met een grijns. Ze was vergeten dat Aria lesgaf, al was dat moeilijk te vergeten. Marina zou nooit een instrument kunnen bespelen, ze deed alles te snel of te traag. Ze kon gewoon niet spelen, ze kon het niet. Was dat moeilijk te verstaan?

´´Nee alleen je aan te praten dat het niet onmogelijk is. Als je het echt zou willen dan zou je het hier binnen een jaar kunnen. Maar je wilt het niet wat je beter gewoon eerlijk kan zeggen´´ vond Aria eerlijk. Het niet kunnen hield ze achter wegen want ze vond het echt gewoon een stomme smoes.

'Of misschien is het zo dat ik al verschillende instrumenten heb geprobeerd?'Zei Marina. Oké, ze wìlde ook niet, maar aanleg had er ook wat mee te maken. Ze had geen aanleg, kon niet spelen. Laat Marina gewoon dansen, dan was het goed.

´´Nee geloof me. Je hebt je best er niet voor gedaan en daarom kan je het niet. Het is veel fijner als mensen het gewoon hard op zeggen dan excuse bedenken. Ik zoek het ook niet om te gaan dansen´´ zei Aria rustig.

'Hadden we het over dansen dan? Ik heb gewoon geen aanleg, niet iedereen is even getalenteerd,'zei Marina geërgerd. Het waren geen excuses, ze kon het niet. Dat kon ook, toevallig wel.

Aria zuchte diep. Dit was zo´n geval waar ze vroeger het liefst haar punt zeer duidelijk wou maken. Maar ze wist dat het niet mocht als lerares. ´´Iedereen zijn eigen mening. Al weet ik zeker als je er voor in zette ik je makkelijk een liedje kan aan leren op een instrument binnen het einde vn ht jaar´´ zei Aria rustig.

'Veel succes dan,'zei Marina cynisch. Ze ergerde zich, Aria kon het ook gewoon geloven, niets moeilijks aan. Er zat geen luchtje aan, aan wat ze zei. Het was de zuivere waarheid, maar Aria moest echt achter àlles iets zoeken.
--
snap je 'm? XD

nee ben ik te dom voor
--------------------------
Aria keek met een grijns op. ´´Ok dan. Nu je mee toegestemd hebt ga ik het ook echt doen. Geef me een dag voor een stuk en welk instrument en dan beginnen we er morgen aan´´ zei Aria met een glimlach. Ze hoefde niet echt een nieuwe leerling maar vond het niet erg.

Aria is Lucht in het Italiaans. SNAP JE HEM?
--
'Je kiest maar zelf, ik kan geen enkel instrument,'zei Marina. Ze spreidde haar armen om aan te tonen dat ze écht geen enkel instrument kon spelen. Afgezien van die acht noten dan, maar die waren nu niet enorm moeilijk.

ik begin me steeds dommer te voelen
-----------------
´´Oke afgesproken. Elke dag een uur oefenen dan leer ik je zo een liedje´´ zei Aria rustig. Ritme gevoel kan wel een probleem worden maar dat had Marina anders zat je ook niet op dansen. Daar was ritme ook voor nodig net als instrumentern.

Aria->Lucht->Een luchtje aan
--
'Oké,'zei Marina voorzichtig, ze had geen flauw idee hoe, waar, wanneer. Of dat afgesproken zou worden wist ze ook niet eens. Leuk, een lerares die je niet ééns wilde hebben als lerares, wordt je lerares-voor-één-uur door je grote mond. Oh hell no.

Aria keek naar de klok en zga dat haar tijd om was. Het boeide haar niet dat de andere leraar er nog niet was ze wou gewoon weg. Naar buiten waar het wel mooi weer was. ´´Tot morgen in het muzieklokaal´´ zei ze nog tegen Marina. Ze stond op en liep het klaslokaal uit naar buiten.

Liam zat verveeld op een computer. omdat het rustig was was het netwerk aardig snel. Hij was op zoek naar bladmuziek. tot nu toe was zijn zoektocht niet geslaagd, en de bladmuziek van dat ene liedje voor de saxofoon zou hij nooit vinden, maar hij moest iets te doen hebben als hij niet bij Sean was. Hij voelde zich heel alleen zonder Sean. Ze waren al sinds hun geboorte praktisch altijd bij elkaar

Dylan kwam het lokaal binnengelopen en dacht in eerste instantie dat hij alleen was. Snel deed hij een computer aan en keek even of hij nog mail had. Toen pas hoorde hij een andere muis en keek om zich heen. Hij zag een jongen zitten en bekeek hem eens goed. Toen ging er een belletje bij hem rinkelen, dat was één deel van de tweeling.' Heey, waar is je broer?' Het klonk niet gemeen eerder vriendelijk.

Liam keek niet op "Gaat dat jou wat aan?" hij had overwogen het gewoon te zeggen. Maar dat ging deze jongen niets aan. Het ging niemand wat aan waar Sean was. Zeker niet als ze die persoon niet eens kenden. hij klikte een pagina met de vekeerde muziek weg. Hij verveelde zich. en het ontbreken van Sean maakte hem chagerijnig

Dylan keek een beetje beledigd maar zei verder niks, hij mompelde eerder tegen zichzelf dan tegen Liam,' Sorry hoor wist niet dat je boos werd.' Het was alleen maar een vraag en als hij daar niet normaal antwoord op kon geven dan wist Dylan dat het geen gezellig gesprek ging worden en ging hij zijn mond houden. Hij draaide zich weer naar de computer en begon nu een mailtje te schrijven naar een paar vrienden van hem.

Liam keek nog steeds naar zijn computer. Nog ene heel ondragelijk saai uur zonder Sean. En aan Dylan had hij niets. Die was een buitenstaander.

dylan had een paar mailtjes gestuurd en sloot de computer af. Toch lukte het hem niet om gewoon op te gaan staan en weg te lopen. Daarom liep hij naar de jongen toe en ging naast hem zitten.' Ik ben Dylan.' En stak zijn hand uit.