Het computerlokaal

geloof dat ik al gereageerd had XD hahahah

Jessie zat achter een computer wat te chatten met vrienden uit Frankrijk. Tegelijkertijd oefende ze haar monoloog voor haar toneellessen ze kende hem bijna uit haar hoofd. Plotseling hoorde ze de deur open gaan.

Stil zat Valerie in een hoekje va het lokaal toen de edur open ging en kwam een groepje vriendinnen binnen die luid pratend enkele stoelen bezet namen, instinctief keek Valerie ze niet aan. Dit waren meisje die ze nooit echt vertrouwde, niet dat ze ze zou ontwijken maar toch. Met haar vingers gleed ze razendsnel over het toetsenbord, ze was bezig met een bericht naar haar ouders aan het verzenden. Af en toe stopte ze om het kruisje rond haar nek vast te pakken.

Andy wandelde vrolijk het computerlokaal binnen, ze liep samen met het groepje meisjes dat binnen kwam lopen, de cheertraining was net afgelopen, maar ze ging niet bij hen zitten. Ze wou even rustig in haar eentje haar mail checken. Kijken of haar broer of ouders nog gemaild hadden, zonder dat die nieuwsgierige half-vriendinnen van haar meteen in haar privémail rond gingen snuffelen. Ze ging naaste een meisje dat er stil uitzag en waarschijnlijk niet zomaar op haar scherm zou kijken.

Trinity kwam vlak achter een groepje mensen binnen, het was wel te verwachten dat het redelijk druk was. Met tegenzin nam ze plaats naast een meisje in een cheerleaders uniform. Direct moest ze weer aan Claire denken in haar cheerleader pakje die even een 'o-zo-geweldige-foto' had zitten rondsturen. Een gebeurtenis die haar de komende weken nog wel zou achtervolgen. Tot er een nieuw iets zou gebeuren wat de aandacht van de menigte zou gaan trekken. Zonder een blik op het meisje te werpen klikte ze het internet icoontje aan.

Andy streek haar cheerleaderrokje recht. Ze vond het eigenlijk niks om rond te lopen in haar cheerleaderuniform, het wekte vaak verkeerde gedachten op bij mensen, maargoed, ze wou even snel haar mail checken en eerst naar de slaapzaal om nieuwe kleren aan te trekken was een verschrikkelijke omweg. Ze tikte op hotmail haar e-mail en wachtwoord in en drukte in een vloeiende beweging meteen op Enter. Ze keek in haar inbox. Als eerste gooide ze alle spam weg, vervolgens keek ze naar de mail die nog over was.

Trinity tikte kort met haar vingers op de tafel voor ze verder ging met waar ze aan wilde beginnen. Eerst maar eens haar mail checken. Er waren geen spammailtjes en verder alleen een mail van een vriendin uit Frankrijk, het was lekker om gewoon weer in het simpele frans te kunnen lezen. De accentjes en rare dakjes op de letters waren voor haar vertrouwd in tegenstelling tot de harde amerikaanse woorden. Snel las ze door de regels, af en toe moest ze grinniken over het verhal wat ze vertelde. Ze hadden een kikker in het lokaal van de nogal makkelijk bang te maken lerares Frans losgelaten wat hillarische taferelen had gegeven.

Andy beantwoordde eerst de mail van een van haar nerdy-vrienden in Californië, het ging over genetica. Het was een discussie die hen beiden al lang hadden, ook al voor dat Andy naar Franklin High was vertrokken. Ze bleef bij haar standpunt en klikte rustig op verzenden. Ze klikte de volgende mail aan. Deze was van haar broer. Het ging over zijn skateboardingcarrière. Ze beantwoordde de mail uitvoerig. Er verscheen even een glimlach op haar gezicht toen ze het stukje las over de meisjes waar hij allemaal mee bezig was. Het moment dat zij voor het eerst vertrokken was, had hij nog niet eens naar meisjes omgekeken.

Nikki liep rustig het computerlokaal binnen. Ze had haar hoofd iets geheven zodat je zag dat ze zich van niemand iets aan trok. Ze keek snel even rond of het druk was. Tot haar opluchting merkte ze dat het rustig was. Ze had gehoord dat dat beter was voor de computers. Ze ging aan een tafel zitten helemaal achter in het lokaal en duwde op de aan-knop van de computer en die begon zachtjes te zoemen. Geduldig wachtte Nikki tot het ding was opgestart ondertussen bedacht ze zich wat ze allemaal wilde doen.

Dana Elle kwam het lokaal in, ze moest Thijmen ontmoeten. Na wat er net was gebeurd moest ze iemand vertrouwd spreken. En helaas was ze het nummer kwijt dus dan moest ze het maar op gaan zoeken want ze moest echt iemand vertrouwd spreken. Toen ze binnen kwam zag ze dat ze helaas niet de enige was die hier was dus veegde ze snel haar nog net niet opgedroogde tranen weg en stak arrogant haar neus in de lucht. Met langzame passen ging ze aan de andere kant van het lokaal bij een computer zitten en deed hem aan. In haar hoofd vervloekte ze de computer dat hij niet sneller aan kon gaan.

Nikki glimlachte een beetje zodra de computer was opgestart. Ze opende internet en typte in de adressenbalk de link in van haar mailbox. Ze zag dat ze drie mails had. Precies het aantal wat ze had verwacht. Ze opende de eerste, die was van haar dansgroep. Ze glimlachte bij het lezen van de mail. Ze miste hen heel erg maar was ook blij dat ze hier naar school mocht gaan. Het was vele male beter dan thuis zitten.

Dana Elle haar computer wilde niet mee werken en ze begon te vloeken en stond op,' Doet jou computer het wel?' Ze liep naar het meisje toe want dan zou ze na het meisje gaan, want die computer die zij had, wilde gewoon echt neit mee werken en het ergerde haar dood want nu moest ze een gesprek houden en dat was wel het laatste wat ze op dit moment wilde. Toch moest en zou ze op de computer komen dus ze had het er wel over.

Nikki keek op van haar mail en keek het meisje aan. 'Ja deze doet het.' zei ze met een kleine glimlach. Door de mail van de dansgroep voelde ze zich al weer wat beter. Het was vreemd om alles te lezen terwijl ze wist dat ze ontzettend veel miste. Ze zou ook de straatkampioenschappen missen. Maar ze kon er mee leven als ze hier een hoop zou leren. 'Die van jou niet?' vroeg ze toen aan het meisje terwijl het eigenlijk logisch was dat haar computer het niet deed.

Dana Elle schudde haar hoofd,' Dat pokke ding wilt niet doen wat ik zeg en ik kan nogal snel mijn geduld verliezen.' Ze lachtte een beetje onschuldig en ging op een stoel naast haar zitten en keek haar vriendelijk aan,' Ohh helemaal vergeten, ik ben Dana Elle aangenaam.' Ze lachtte en stak haar hand uit. Het was een gewoonte geweest om vriendelijk te zijn voor mensen toen ze met Raf had, maar ze had het verpest en opeens voelde ze de brok in haar keel weer.

Nikki glimlachte. Ze pakte de hand van het meisje aan. 'Nikki, als je wilt mag je zo mijn computer wel gebruiken. Ik hoef alleen maar een paar mails te beantwoorden.' zei ze toen tegen Dana elle. Nikki klikte op de knop zodat ze de mail kon beantwoorden. Ze had nu niet heel veel tijd dus de mail zou toch niet lang worden. Dat zou ze later wel regelen, of misschien zou ze hen dan wel bellen.

Dana Elle knikte dankbaar naar Nikki,' Dat zou geweldig zijn, heel erg bedankt!' Ze lachtte maar haar lach was niet overtuigend, ze had nu alleen nog maar Raf in haar hoofd. Het voelde verschrikkelijk of de lucht uit haar longen werd geperst en ze daarna haar laten schreeuwen om hulp. Iedereen wie ze lief had heeft ze pijn gedaan en daarvan vond ze Raf nog het ergste. Hij was alles voor haar geweest en nu had ze het door één stomme fout helemaal verknalt. Ze schudde met haar hoofd anders kwamen de tranen omhoog en dat was wel het laatste wat ze wilde. Hier voor een nog redelijk onbekend meisje in snikken uitbarsten.

Nikki keek even opzij naar het meisje. Ze zag er redelijk gesloopt uit alsof ze ergens mee zat maar Nikki zei er niets over. Ze had er zelf ook jaren zo uit gezien wist ze van zichzelf. Ze keek naar de mail en typte snel een antwoord. Het was niet lang maar wel met genoeg informatie zodat de groep er even genoeg aan zou hebben. Daarna opende ze de volgende twee mailtjes. Een van haar moeder die ze eigenlijk direct naar de prullebak sleepte en weggooide. De ander was van haar vader die ze eerst even door las voordat ze hem weggooide. Het ging toch alleen maar over dat stomme halfzusje van haar en dat intreseerde haar nou niet echt.

Dana Elle liet haar blik onderzoekend over Nikki heen gaan,' Zou ik wat mogen zeggen?' Zonder echt op antwoord te wachten ging ze verder,' Waarschijnlijk las je net een mailtje of iets dat je niet helemaal aansprak, op zijn zachtst gezegd, want er kwam hier een rimpel.' Ze wees net iets onder de slaap,' Maar ik zal je zeggen dat als je jezelf erbij neerlegt het beter voor je is. Ik weet dat het niet mijn zaken zijn maar ik kan aan de lijnen van je gezicht zien dat je veel hebt mee gemaakt.' Er kwam een onschuldig glimlachje voorbij en ze hoopte dat het meisje het niet erg vond dat ze hierover begon.

'Inderdaad het zijn je zaken niet.' zei Nikki tegen het meisje. Ze had geen zin om er over te praten. Ze had geen zin om te vertellen hoe ze werd behandeld thuis, hoe die kleine blaag van een halfzusje altijd werd voorgetrokken. Hoe zij altijd alles moest doen, en dat als ze het niet deed dat ze dan problemen kreeg. Ze had geen zin om daar over te praten. 'Het is sowieso beter als je er niet over begint.' zei ze toen. 'Ik ben klaar.' zei ze daarna. Rustig stond ze op om plaats te maken voor Dana, ze wist niet of ze nu weg moest lopen of niet. 'Ik ga dan maar.' zei ze uiteindelijk.

Dana Elle knikte, het verbaasde haar hoe rustig het meisje erover was,' Sorry, ik had er inderdaad niet over moeten beginnen.' Ze keek dankbaar naar Nikki en dan naar de computer,' Ik zie je vast nog wel een keer.' Ze keek even weer naar het meisje en knikte dankbaar.' Ik ben je nog wat verschuldigd!'

Nikki draaide zich een beetje verbaast om naar het meisje. 'Hoezo ben je me nog wat verschuldigd?' vroeg ze een beetje verbaast, als het ging omdat ze haar op de computer had gelaten dan hoefde ze daar echt niets voor terug. Nikki had het gewoon gedaan uit beleefdheid, niet omdat ze er iets voor terug wilde.

Dana Elle lachtte,' Omdat jij me een computer gaf die het wel deed. En ik dringend iets moet doen en voor dat dringende ben ik je dankbaar. Want dit was echt heel belangrijk je zou niet weten hoe groot.' Er kwam een sombere blik even voorbij in haar gezicht maar gelijk herstelde ze zich en keek met een glimlach naar het meisje.

NIkki beet even kort op haar lip. Ze liet zich niet snel verbazen maar het was vreemd om ineens iemand te hebben die haar iets verschuldigd was. 'Daar hoef ik niets voor terug. Zie het maar als een vriendendienst.' zei ze toen rustig. Ze wilde niet dat iemand haar iets schuldig was, dat schepte ongelijkheid, iets waar ze een gruwlijke hekel aan had. En dat zou waarschijnlijk altijd zo blijven.

Dana Elle haalde haar schouders op,' Dat is jou keuze maar als je ooit mijn hulp nodig hebt, ik zal het je geven als een vriendendienst terug.' Ze lachtte en keek toen even het lokaal rond, het was nog steeds erg rustig en dat vond ze toch wel wat fijner. Nu hoefde ze alleen maar tegen één iemand te praten en dan ook nog iemand die ze eigenlijk niet echt kent.

Nikki knikte. Ze wist nu al dat ze nooit hulp zou vragen aan Dana. Gewoon omdat ze alles alleen wilde doen. Even dacht ze aan vroeger, toen was er nooit iemand geweest die haar wilde helpen. Iedereen had gezien dat ze blauwe plekken had, iedereen had het kunnen zien. Maar er was nooit iemand die haar wilde helpen. Nooit. Ergens vond ze het wel prettig dat het meisje haar hulp aanbood. Gewoon omdat het nieuw was.