Huis van de grootouders van Ethan

In een van de wijken van New york met gewone huizen, een eind van het centrum, staat een mooi blauw houten huis. Het heeft een nette bijgehouden tuin en op de veranda staan bloembakken. Als je minnen komt is het mooi ingericht. al kan je aan de details merken dat het een oude mensen huis is. Alle deuren van kamers en kasten zijn beschilderd door Mara, Ethans grootmoeder. Op de bovenverdieping zijn drie slaapkamers en een badkamer. een slaapkamer is van Mara en Dan, zijn grootouders. De enige opvallende deur tegenover de andere is die van ethan. Zijn deur is helemaal zwart geschilderd. echt helemaal diep zwart.

Ethans kamer is adembenemend. ieder beschikbaar oppervlak is geschilderd. de enige neit beschilderde dingen zijn de toetsen van zijn piano, zijn cds, het beddegoed (wat met textielstif is beklad), de ruggen van zijn multomappen emt bladmuziek, het raam en een fotolijstje. HEt zijn tekeningen die zijn gevoelens weergeven. Ieder is uniek. Hij schilderd al de laatste twee jaar aan zijn muren en op sommige plekken is de verf een centimeter dik. De enige twee bronnen van kleur in de kamer, op de mensen die erin staan na, zijn een fotolijstje en een aanpassing van een schildering. het fotolijstje bevat ene foto van drie mensen op een pianobankje. EEn vrolijke vrouw met zwarte krullen die veel op Ethan lijkt, het is zijn moeder Ella. In eht midden staat Ethan. De ethan van tien, nu neit in zwart wit gekleed, maar in een felrood t-shirt. Daarnaast zit zijn vader die op exact dezelfde manier lacht en dezelfde bruine ogen heeft, hij heet Gary. De andere vorm van kleur staat op de muur boven zijn bed. Daar is een schildering van een compleet zwarte wereld met in het midden een witte piano waar een jongen (ethan) op zit. Naast hem zit een meisje met ene arm om hem heen. Zij is in kleur en om haar heen word de zwarte wereld grijzig. Dat is Marina.

Regels: standaard voor huizen
Personen: 6 of zo

Ethan stak zijn sleutel in eht slot en liep naar binnen. Hij glimalchte naar Marina "wel zacht doen, mijn grootouders slapen" hij deed zijn schoeen uit en begon op blote voeten de trap op te lopen. Hij droeg gee sokken

Marina trok haar schoenen ook aan, ze had sokken aan. Wat een opmerkingsgave! Ze holde achter hem mee, maar dat hoorde je niet. In combinatie met sokken en haar lichtgewicht was ze eigenlijk muisstil, zonder sokken ook trouwens.

Ethan stond inmiddels op de boven verdieping "Wat is denk je mijn kamer" hij wees naar de deuren. Drie met bloemen versierd en een helemaal zwart geschilderd. Het was neit echt een moeilijke vraag. De zwartte was zo van hem

'Ik vermoed dat jij geen bloemetjesdeur hebt?'Zei Marina. Ze glimlachte, lachen was waarschijnlijk te luid. Eigenlijk was het best logisch, Ethan zat nu niet bepaald altijd even lekker in zijn vel.

Ethan knikte Hij deed zijn deur van slot maar nog neit open. "Wacht even. Anders kan je eht niet goed zien" hij deed haar handen voor haar ogen en deed toen de deur open. hij deed het licht aan en manoevreerde haar, met haar handen nog steeds voor haar ogen, de kamer in. Hij zette haar in eht midden neer en sloot de deur achter zich voor hij op de piano kruk ging zitten "Je mag kijken hoor"

'Je hebt je kamer nogal ...uitgewerkt,'zei Marina met een kleine stilte. Ze kon het juiste woord niet vinden, ook "uitgewerkt" was niet het goede woord. Het was eigenlijk best mooi, uniek in elk geval en er was veel tijd in gestoken. Zulke kamers vond ze best mooi, maar er zat een duister tintje aan, vond ze. Het was niet overgeschildert omdat hij iets anders wilde, Ethan hield juist van blijvende dingen, vond ze. Hier zat iets achter, iets achter wat ze niet wist.

Ethan glimalchte "Bedankt. Ik schilder er ieder weekend nog wat bij. er zitten lagen onder die je misschein liever neit ziet" uit de periode dat hij dood wilde. Toen waren de schlderingen ronduit gruwelijk. Hij schudde die herrinnering even van zich af en glimalchte naar haar. "En heb je die al gezien?" hij wees naar de schildering boven zijn bed. Die van de piano, hijzelf en marina. "Heb ik je goed geschilderd?"

'Mijn haar is lichter van kleur,'zei Marina meteen, het was haar meteen opgevallen. 'Wel mooi,'voegde ze haastig toe. Ze had weinig kritiek op Ethan, en wilde dat ook niet hebben. Ze waardeerde àlles wat hij deed en zij in betrokken werd.

Ethan knikte "Maar ja, alsof ik jouw perfecte gezicht op mijn muur kan schilderen." hij gliamclhte "Dat zal de meest onmogelijke taak zijn in de wereld. niets kan jou zo mooi vastleggen" hij wendde zich nzzr de piano "Maar als je eht horen wil op een echte piano, dit is jouw liedje" hij sloot zijn ogen en zette zijn handen goed voor hij de mooie vrolijke en toch romantische melodie begon te spelen. Het was een spiegel van eht gelukkige gevoel dat zij hem gaf. Ze was zijn muze. en vast de mooiste muze die iemand ooit had

Marina wou even wat zeggen op "perfecte", dat niemand perfect was en van die shizzle. Eigenlijk merkte ze elke keer weer dezelfde fout in haar gezicht op; Het was te klein. Véél te klein, buiten haar ogen dan. Die waren dan weer groot, waardoor ze getekend was door iemand die geen verhoudingen kon tekenen. Toch zweeg ze, ze luisterde. Opgewekte muziek waar de liefde van af spatte.

De laatste noot leit hij een poosje doorklinken voor hij naat Marina glimalchte "Was het heel slecht?" hij keek heer vragend aan.

'Slechtste wat ik ooit heb gehoord, maar dan au contraire,'zei Marina die hoopte dat Ethan een beetje Frans verstond. Au contraire, ze zei het niet vaak, haar Frans was niet al te best.

Ethan dacht vee na "dus het tegenovergestelde?" hij keek haar vragend aan. Inmiddels was hij opgetaan en ging naasthaar zitten op zijn bed. "Ik zal jouw oordeel dan maar vertrouwen" hij liet zich op zijn rug vallen en zijn ogen gleden over de tekeingen op eht plavon. Hij wist iedere laag die eronderzat. Alle lagen had hij er zelf opgebracht. allemaal een stukje van hoe hij zich toen voelde

'Geloven zul je wel moeten,'zei Marina. Haar uitspraak sloeg nergens op, maar ze wist toch dat Ethan niet veel mensen naar hier bracht. Als je goed keek, zag je kleurschakeringen in de verf. Hij was overgeschilderd, zo'n twintigduizend keer.

Ethan lachtte en trok haar enebeetje naar zich toe. Hij liet haar gewoon met haar rug half op zijn bovenlichaam liggen. HJij kamte voorzichtig met zijn vingers door haar haar. "ik houd van je" zei hij zacht. hij was moeilijk met zijn gevoelens. maar dit was iets wat de hele wereld mocht weten. Hij wist aleen neit hoehij het anders onder woorden moest brengen

Normaalgezien zou Marina zich lostrekken en schrikken van de woorden. Maar dit was niet normaalgezien, normaal lag je om half drie in je bed te slapen en zat je niet op de schoot van überschattige jongen die zonet "Ik hou van je" had gezegd. Normaalgezien luisterde je niet naar liedjes die voor jou waren geschreven, normaalgezien, normaalgezien. Ethan luisterde niet naar "normaalgezien", Ethan keek niet naar hoe anderen "ik hou van je" zeiden, dat bewonderde Marina. Een van de dingen dat haar fascineerde, één van de dingen die ze voor zich zag als ze aan hem dacht.

Ethan legde zijn armen om haar heen en hield haar zo lekker vast. Hij vond het fijn haar dicht bij hem te hebben. Zijn hart klopte er sneller van en de vlinders leken een house party te houden in zijn buik. Hij was dol op Marina. En als ze het toeliet zijn Marina.

Instinctief pakte Marina zijn handen vast, gewoon om de warmte te voelen die eraf straalde. Ze zei niets, haar stem hoorde je niet meer, de laatste minuten. Ze was niet van plan iets te zeggen, de stilte was goed.

Ethan draaide haar naar zich toe en kuste haar teder. Het was wat de vlinders hem opdroegen te doen. Maar blijkbaar waren ze nog niet tevreden, want ze waren nog wilder dan eerst. HEt was ene heerlijk gevoel. Hij voelde zich geweldig bij Marina. Het goede zo goed, alsof het altijd al zo gehoord had.

Stilte, enkel van haar en Ethan was Marina zich bewust. Het voelde alsof ze in een tornado zat, ergens ver weg leefden mensne hun eigen leven, maar Marina was hen vergeten. Het enige wat ze nog kende, was de huidige kus. Een tedere, rustige kus die vertrouwd aanvoelde.

Ethan sloot zijn ogen. Zijn armen sloeg hij stevig om haar heen. Alsof ze en vogeltje was dat ieder moment weg kon vliegen. Dat was zijn grootste angst op het moment. Dat door wat voor een reden dan ook, ze hem zou ontglippen. Dat hij haar kwijt zou zijn. Hij wilde hier voor altijd met haar blijven. HEt gevoel dat ze hem bezorgde was magisch gewoon

Marina voelde zijn armen om haar heen slaan, het was alsof hij een knuffelbeer was. Hààr knuffelbeer. Ze wist niet wat er juist was dat hij haar zo moest vastpakken, maar waarschijnlijk was het lief bedoeld.
--
Vandaag ben ik inspiratieloos.

Ethan maakte de greep iets zwakker toen hij voelde dat ze het niet heel gemakkelijk leek te vinden. hij streek langs haar nek en de vlinders in zijn buik werden helemaal gek. Hij wilde bij haar zijn. Zijn gevoelens raasden door zijn lichaam. Hij voelde intense liefde voor haar. hij voelde het prettig bij haar. Hij wilde haar. en dat laatste was een nieuw gevoel. maar hij hield zich braaf in

Ik moest even lachen toen ik de laatste zin las.
--
Ergens wist Marina's instinct dat dit anders ging aflopen dan ze dacht, ergens voelde ze dat. Toch volgde ze haar instinct niet, ze bleef zitten/liggen/iets daar tussenin. Misschien voelde dit verkeerd aan, zeker wel, maar Marina was vol van Ethan. Ze vergat dat ze niet àl te snel moest zeggen dat ze van iemand hield, dat ze niet àl te snel moest zeggen dat ze dacht dat het serieus was. Dat schiep alleen maar verwachtingen en verplichtingen.