Huis van de grootouders van Ethan

ethan gaat anders heel braaf zijn hoor ^^ hij is schattig, en anders dan normaal

Ethan verbrak na een poosje de kus. Hij wilde wel voor eeuwig zo emt haar zitten. De vraag was of zij het daarmee eens was. En of ze wle hetzelfde voor hem voele. Ookal had ze gezegd dat ze an hem hield. Zijn gebrek aan zelfvertrouwen knaagde aan hem als een rioolrat aan een pizzakorst

Kan ik best geloven, ik moest gewoon lachen.
---
Marina zei geen woord en keek Ethan in de ogen, zich afvragend waar hun relatie eigenlijk op sloeg. Hij had haar gewoonweg gekust in een bioscoop en POEF ze hadden een relatie. Het sloeg nergens op, in haar ogen lag twijfel. Twijfel die niet weg te vagen was.

nu vind ik ethan een heel klein beetje zielig

Ethan zag de twijfel in haar ogen. Waarover ze twijfelde wist hij niet maar zijn gevoelens richtte alle twijfel op hem. Natuurlijk was hij te snel gegaan. Dat was het zoizo. Hij had hun vriendschap verpest en een vreemde relatie gecreëerd. En nu zat ze vast te twijfelen over hem en die vreemde relatie. Zijn blik dwaalde af naar zijn schilderingen. Hij wist de lagen die eronder zaten uit zijn hoofd, als hij zich erop concentreerde kon hij ze nog voor zich zien. zijn blik stond op oneindig en zijn gedachten ook. voor het eerst sinds het begin van de date.

Hij was vanaf het begin zielig, en hoe zieliger, hoe leuker jij ze vind. REMEMBER?
---
Marina wist dat hij afdwaalde, maar probeerde hem niet terug te brengen naar planeet Aarde. Ze liet hem gaan, als dat hem tot rust bracht... Ze besefte nu wat haar bezielde: Ze was gedreven door wat men "Hart" noemt, controleverlies.

Ethan was helemaal weg nu. Zijn gedachten waren voor de verandering niet in zijn fantasie of herinneringen maar namen alle schilderingen door. Ze bleven vooral even hangen bij een paar uit de slechtste momenten van de laatste twee jaar. De tijd waarin hij die lelijke witte littekens op zijn polsen opliep en zijn muren met de meest gruwelijke taferelen beschilderd waren. Zijn gezicht stond treurig. Hij schaamde zich een beetje voor alles wat hij toen had gedaan. Toch had hij het lucy verteld. Hij wist dat ze hem er niet over zou oordelen. Bij Marina was hij daar minder zeker van. Misschien zou dat haar bedenkingen een handje in de voor hem verkeerde richting werken.

Marina zag hem kijken naar de muur, haar vermoedens werden door dit onschuldige gebaar bevestigd; Hier zat een verhaal achter. Ze was teleurgesteld dat hij haar niet in vertrouwen had genomen, eigenlijk wist ze niets over hem. Het leek alsof iedereen meer wist, en dat deed pijn.

Ethan leek weer 'wakker' te worden. "Wil je het weten?"vroeg hij zacht. HEt was neit fluisterne-tegen-je-geliefde-zacht maar als in ik-voel-me-nog-altijd-rot-en-heb-de-moed-neit-meer-harder-te-praten. "....Mijn verhaal" kwam er zo mogelijk nog zachter achteraan. Hij keek nog steeds ene beetje afwezi naar zijn muur.

Hierop wist Marina niet ste zeggen. Wat? Zei hij dit VRIJWILLIG? Kende ze Ethan eigenlijk wel? 'Ik ga niets forceren,'zei Marina. Het was een vage zin, maar dat was de situatie ook. Hij mocht kiezen, vertellen of niet. His choice.

Ethan had net besloten dat ze zijn verhaal maar moest horen, en dan mocht ze maar besluite wat ze van hem vond "Ik vind dat je het mag weten" hij sloot zijn ogen even en keek haar toen met zijn grote een tikje treurige ogen aan. "Je vind het misschien ene tikje vreemd dat ik al twee jaar depressief ben omdat mijn ouders zijn omgekomen in een ongeluk. Het probleem is dat ik mezelf de schuld geef. Ze waren onderweg mij op te halen van school omdat we ergens heen zouden gaan die middag. Als ik neit daar op school had gezeten, of had voorgesteld naar da museum te gaan dan was het nooit gebeurd" Aan zijn gezicht was duidelijk te zien dat hij het moeilijk vond. Hij voelde zich dan ook afschuwelijk schuldig. "en mijn depressie heeft goede maanden, zoals nu, maar ook perioden waarin eht slechter gaat. daar heb ik dezen aan over gehouden" hij draaide zijn pols naar haar toe en als je ervan wist zag je ze ook. de dunne witte lidtekens. door zijn bleke huid vielen ze naders neit op

op naar tekenles. DOOOEEEI

ben over een uur of zo weer back

Dan ben ik weg, vrees ik. Ik heb training en dan is het nog een rit naar huis. DUS; CIAO
----
Marina moest goed kijken naar de littekens voor ze wist dat die er waren, ze vielen echt niet op. Normaal was ze erg sceptisch, maar toch geloofde ze ieder woord. Om de één of andere reden sloot een depressie aan bij haar beeld van Ethan.

Ethan keek weer naar de muren "Ik kan me iedere laag herrinneren die op mijn muur zit. Sommigen waren neit echt een prettig gezicht." hij was weer in miet-op-aarde-stand. De manier waarop hij eht makkelijkst over iets kon praten waar hij het moeilijk mee had. Zijn ogen gleden over de wanden van de ruimte en kwamen uit ij de foto van hem en zijn ouders. Nu moest hij wel ijna huilen. tranen pprikten in zijn ooghoeken terwijl hij zich sterk probeerde te houden

Marina's oog viel op een foto. Twee mensen die op Ethan leken, zijn ouders, wist ze instinctief. Hij had er niet voer moeten beginnen. Ze legde haar hand op zijn schouder en hoopte dat het troostend overkwam.

Ethan beet op zijn lip en keek toen maar naar Marina. "Sorry" zei hij zacht. tranen begonnen zacht en geluidloos over zijn wangen te stromen. Hij wilde het haar graag vertellen, maar er aan denken deed pijn. Hij trok zijn benen op en steunde met zijn voorhoofd tegen zijn knieen. Als je het van een afstandje zou zien zou je het bijna kunnen zien als een tekening. Nu de muren zijn gevoelens precies weergaven

'Je hoeft geen "Sorry" te zeggen. Je geeft jezelf de schuld, maar het is niet jouw schuld. Het lot heeft het zo gewild,'zei Marina die haar armen om hem heen sloeg. Zij moest hem troosten, dat was haar plicht.

Zonder ook maar geluid te maken huilde Ethan. Hij voelde haar armen om hem heen en kalmeerde een beetje. hij had nieuwe inspiratie gevonden voor een van zijn muurschilderingen. hij stopte rustig met huilen en focuste op de tekening. Om de nare gevoelens weg te stoppen

Marina kende Ethan niet zo lang, maar ze leek hem door en door te kennen. Ze wist wanneer hij het moeilijk had, maar dat was niet omdat ze hem kende. Ze zag het in zijn ogen. 'Gaat het wel?'Vroeg ze. Een bezorgde toon.

Ethan haalde diep adem "Nu in ieder geval wel weer" zei hij zacht. hij glimalchte dankbaar naar haar "Ik ben blij dta jij er bent om me te troosten" hij zei er maar neit bij dat meerstal als hij huilde neimand het doorhad omdat hij dan geen geluid maakte, als altijd, en hij geen vrienden had die hem konden zoeken

Marina antwoordde niet, maar keek Ethan aan. Er lag een frons in haar wenkbrauwen en twijfel in haar ogen. Twijfel of hij wel eerlijk was, of het wel écht goed ging. Dat wist je nooit met Ethan.

Ethan leunde ene beetje tegen haar aan. Hij voelde zich weer een beetje rot. Maar een beetje. "Marina, wees niet bang te vragen wat je wil" zei hij zacht

'Ik hoef niets te vragen, ik wil niet meer tranen die worden verspilt omdat ik iets vraag,'zei Marina nuchter. Ze meende het, tranen waren iets die ze nooit liet zien. Ze huilde innerlijk, ze huilde nooit bij anderen. Voor het gemak vergat ze Central Park.

Ethan knikte en zijn ogen gingen naar de prachtig geschilderde klok. "HEt is al een uur of zes. Wil je wat eten?" vroeg hij zacht. Hij was van mening dat ze net zo goed van onderwerp konden veranderen

'Zés uur?'Zei ze geschrokken, ze had geeneens geslapen, maar voelde zich niet eens moe. Hoe zou ze in hemelsnaam zondag doorkomen? 'Euh, ja,'knikte Marina die haar niet-opvallende buik hoorde die een beetje rommelde.

Ethan knikte en stond op "Mijn Oma staat toch over ongeveer een halfuur op." Hij pakte haar hand "Ik akn wat voor je maken als je wilt?"

'Wat je maakt, maakt mij niets uit, hoor,'schudde Marina haar hoofd. Hij hoefde neits speciaals te doen.

Ethan glimlachte en begon zachtjes, om niemand wakker te maken, de trap af te lopen. Eenmaal beneden liep hij naar de gezellige keuken en deed brood in de broodrooster. Hij glimlachte en ging aan de keuken tafel zitten terwijl hij op het brood wachtte.