Het kleine stukje bos

Jaimy voelde zich een beetje betrapt en ongemakkelijk toen Yelena er weer bij kwam. Hij keek met een rood hoofd naar Yelena's voeten toen hij het flesje van haar aanpakte. Of ze het erg vond om hun zo te zien, wist hij niet, maar hij had het gevoel dat ze het niet echt leuk vond. 'Dank je', bedankte hij Yelena. Hij draaide de plastic dop eraf en gaf het flesje aan Lucy. Zijn hoofd was nog rood en durfde Yelena en Lucy allebei niet aan te kijken. Het was zo'n ongemakkelijke situatie voor hem.

Lucy knikte als bedankje naar het meisje, waarvan ze de naam nog steeds niet wist, maar keek haar niet recht aan. Zwijgend nam ze het flesje van Jaimy over en dronk wat. Het zou heel onbeleefd zijn dat niet te doen, maar echt dorst had ze niet. Ookal ging het nu goed met haar wist ze vrij zeker dat als Jaimy er niet was geweest ze geschrokken zou zijn van de plotselingen verschijning van het meisje. Nu zat ze tegen Jaimy aan en die hield de stemmen weg die haar anders bang maakte of haar angst voor iets anders inpraatte.

Yelena glimlachte leif naar Jaimy ‘Ik ben Yelena trouwens’ ze ging tegenover hen zitten en draaide zich naar het meisje om.
Ze bekeek haar eens goed en zag niks bijzonders.
Ze bleef lief glimlachen maar haar hersens werkte op volle toeren.
Zou ze nog een kansje maken? Of wat de liefde niet weggelegd voor haar?

Jaimy glimlachte terug naar Yelena. Ze voelde zich vast enorm schuldig, maar wist niet goed wat ze fout had gedaan. Misschien waren ze haar wel een uitleg schuldig. Niet zeker wetend of Lucy wel klaar was voor een gesprek sprak hij maar voor haar. 'Dit is Lucy, mijn vriendin', hij bloosde na dat zinnetje. Hoe zou Yelena reageren? Teleurgesteld? Verdrietig? Of juist positief? Hij wist het niet, maar even kon het hem niet zoveel schelen. Hij had alleen nog maar oog voor Lucy.

Lucy bloosde ook een beetje toen Jaimy dat zei. Het was de eerste keer dat ze het echt zo hoorde en hoewel ze zich een beetje ongemakkelijk voelde voelde het wel goed. Het maakte het definitief, echt. Door haar ziekte had ze niet heel veel vertrouwen in wat ze zei aangezien het soms helemaal niet klopte, hoewel ze dat niet echt hiervan had gedacht voelde het toch goed het zeker te weten. "Sorry." Fluisterde ze tegen Yelena. Ze besefte wel dat het voor haar niet leuk moest zijn dat ze zo raar had gedaan. Eigenlijk had ze niks fout gedaan. Hoe kon zij het nu weten dat zij er niet tegen kon als iemand haar aanraakte.

N E W
______
Diana had het keyboard weer eens meegezeuld en speelde er weer op. Het was één van de simpelste liedjes ooit, maar het weerspiegelde Diana's gemengde gevoelens niet. Ze ging geen jankliedjes spelen, meestal zette ze haar gevoelens om naar het omgekeerde. Dat deed ze altijd en ook nu...Wat denk je van Jingle Bells?

Dj liep door het stukje bos. Hij zocht rust, veel rust. Zijn lichaam werd zwakker doordat hij weinig had en slecht sliep. Onder zijn ogen zatten kleine wallen en zijn ogen waren nog steeds bloeddoorlopen. Kortom hij zag eruit als een wrak en zo voelde hij zich ook. Hij wist niet wat hij met zijn gevoelens moest, hij hield nog steeds van Diana, hij hield van Andreas. Hij wilde hen beide maar dat kon niet. Hij moest een keuze maken. En misschien was het niet slim om Diana aan de kant te zetten om die beslissing te kunnen nemen.

Diana speelde de opgewekte melodie van Jingle Bells terwijl ze het zelf neuriede. Ze was nooit goed te volgen geweest. Het kon haar niet echt opvrolijken, ze was nooit dol geweest op Kerstmis...Veel te schijnheilig en ze schakelde over op de ritmische melodie van het Indianenlied. Het ging snel, erg snel.

Dj hoorde vrolijke muziek maar hij liep gewoon door. Hij was zo diep in gedachten dat hij niet eens door had toen hij Diana zag dat Diana de melodie speelde. Hij leek helemaal niets meer te registreren. Hij keek even naar Diana met holle ogen maar liep al snel langs haar heen, hij kon niet lang bij haar in de buurt blijven, het zou hem laten knakken, en dat wilde hij niet met Diana in de buurt.

Sukkel, ze moeten nog wel praten. Naja, ik verzin wel wat...En ik doe alsof hij op een tak stapt
______________
Diana schrok op van een brekende tak. Vreemd, normaal vergat ze alles om zich heen. Had ze ineens haar concentratie kwijt, bedacht ze chagrijnig, al wist ze wel beter. De liedjes hadden geen concentratie meer nodig, ze was hier gewoon om nutteloos te gaan spelen. 'Hé.' Ze keek op, en ze zag dat het Dj was. Zijn gestalte, dat zou ze nog uit duizenden herkennen.

Ik WIL niet dat ze PRATEN dan gaat hij breken (kussen mag welXD) .. hij mag niet huilen bij haar....
______________
Dj bleef even verstard staan. 'Diana.' fluisterde hij zacht, zijn stem klonk kwellend en hij had het moeilijk met izjn tranen binnen houden. Het liefs wilde hij in ee nklein hoekje wegkruipen en daar voorlopig niet meer uitkomen, maar er was hier nergens rust. Altijd was er wel iemand. Was het Diana of Andreas niet dan was er wel een ander die hem neit met rust scheen te willen laten.

Sukkel. Dan moet Diana eerst opstaan...
______________
Natuurlijk moest Diana zo nodig hem weer zien. Het énige wat ze wilde, was hem nooit meer zien, een nieuwe rivier starten. In stilte vergeten wie Dj was. Maar nee, waarom zat hij hier toch zo nodig op school? Ze wilde zijn gekwelde stem niet horen, niet eens zijn gestalte in de verte zien. maar hij klonk gekweld en stond niet eens veraf. Ze stond op, alsof ze weg wilde gaan, maar ze ging niet weg.

Dj bleef staan, hij kon zijn benen niet meer bewegen. ZIjn ogen had hij gesloten zodat hij zijn tranen kon tegenhouden. Zijn armen hingen losjes langs zijn lijf maar hij stond stil, alsof hij nooit meer zou bewegen. Alsof medusa langs was gekome en hem had versteend. Alleen was dat niet waarom hij stil bleef staan. Nee de wetenschap dat Diana achter hem was, dat hij zich om kon draaien en naar haar toe zou kunnem zorgde ervoor dat hij in een tweestrijd zat.

Diana had een goed geheugen, maar nu vergat ze even alles. Alles, wat ze ook in haar geheugen had gestopt. Misschien kon ze er niet tegen als mensen stokstijf stonden, misschien hield ze nog te veel van Dj, of misschien een combinatie. Diana liep langs Dj heen, draaide zich naar Dj toe, en kuste hem. Ze had het niet kunnen laten.
__________
Ik kan prut redenen bedenken.

Lucy wrote:

Lucy bloosde ook een beetje toen Jaimy dat zei. Het was de eerste keer dat ze het echt zo hoorde en hoewel ze zich een beetje ongemakkelijk voelde voelde het wel goed. Het maakte het definitief, echt. Door haar ziekte had ze niet heel veel vertrouwen in wat ze zei aangezien het soms helemaal niet klopte, hoewel ze dat niet echt hiervan had gedacht voelde het toch goed het zeker te weten. "Sorry." Fluisterde ze tegen Yelena. Ze besefte wel dat het voor haar niet leuk moest zijn dat ze zo raar had gedaan. Eigenlijk had ze niks fout gedaan. Hoe kon zij het nu weten dat zij er niet tegen kon als iemand haar aanraakte.

Yelena moest grijnzen toen Jaimy zei dat dit zijn vriendin was.
Ze grinnikte ‘Dat had ik al gezien’ ze voelde weer een steek maar duwde hem weg ze zou later wel nadenken wat ze moest doen..
Maar waar sloeg die sorry op?
Ze draaide zich om naar Lucy en keek een beetje verward.
Zover ze wist had ze Lucy aangeraakt en was er toen iets mis gegaan maar wat…
Yelena had Lucy gewoon niet zo laten schrikken daar was het mee begonnen.

Jaimy werd helemaal rood toen hij Yelena's opmerking hoorde. Natuurlijk had ze het gezien, maar het was een beetje ongemakkelijk om het zo uit haar mond te horen komen. Afwachtend keek hij naar Lucy. Yelena keek verward naar Lucy, waarschijnlijk begreep ze niet waar die sorry op sloeg. Hij snapte het wel. Maar het was een lang verhaal om uit te leggen...
____________________________
S.v.p. niemand meer onze meet verstoren ?? Hij werd eindelijk leuk xD

Lucy werd nerveus van de blikken op haar gericht, maar het was een goede nerveus en ze voelde zich niet wegglijden. Al was het nog steeds niet fijn. "Ik... ik... euh...," stamelde ze terwijl ze rood werd. Ze vond het moeilijk om te vertellen, zeker omdat Jaimy en Yelena elkaar leken te kennen. Voor steun keek ze even naar Jaimy, al besefte ze wel dat ze het zelf zou moeten vertellen. "Ik... ik heb schizofrenie." Haar blik was op de grond gericht, maar het was een opluchting dat het eruit was.

‘Schizof..wates?’ het was er uit voor ze het wist.
Blozend sloeg ze haar hand voor haar mond.
‘Sorry’ ze durfde Lucy niet aan te kijken dus keek ze naar de grond.
Ze wist niet wat het betekende maar ze had niet zo moeten reageren.

Lucy voelde hoe ze nog roder werd. Ze had wel een reactie verwacht, maar niet dit. Zou ze haar nu weel raar vinden, waarschijnlijk wel. Dat vonden de meeste mensen, al lieten de meeste dat niet zo duidelijk merken. Zachtjes beet ze op haar lip, ze wist niet hoe ze het moest uitleggen. Ik ben psychisch gestoord? Dat was misschien wel het duidelijkste. Weer keek ze naar Jaimy voor steun en hulp. Misschien wist hij wel iets om het uit te leggen.

Jaimy werd nu ook rood. Hij had gedacht dat Yelena het wel zou weten wat het was, maar dat was helaas niet zo en zo te zien had Lucy het te lastig om het te kunnen vertellen. Hij zocht naar de juiste woorden, zodat er geen misverstanden zouden ontstaan. 'Eh... Ja... Ze hoort zegmaar stemmen in haar hoofd en eh.... Naja, soms kan aandacht van mensen haar teveel worden', plots begreep Jaimy hoe moeilijk het voor Lucy kon zijn soms. Al die mensen, dat ze niet gestoord werd ervan. 'Zoals wat daarnet gebeurde', voegde hij er zachtjes aan toe. Hij wou Yelena geen schuldgevoel aan praten, maar vond het wel belangrijk dat ze wist wat er was gebeurt.

_________________
Nogal dom en kort Schizofrenie samengevat xD

Lucy's uitleg is niet veel beter
-----
Lucy had haar blik weer op de grond gericht. Wat Jaimy zei klopte en ze was blij dat hij het zo kon uitleggen. "Ik ben psychisch gestoord." Ze fluisterde het tegen de grond. Te bang voor de reactie van Yelena. Zou ze raar opkijken, dan wilde ze dat liever niet zien. Eigenlijk verwachtte ze dat ze haar niet meer vaak zou zien. De meeste mensen gingen haar ontlopen nadat ze wisten dat ze schizofrenie had. Ze vonden het eng of raar en wilden er geen problemen mee krijgen.

Met open mond luisterde Yelena naar de uitleg.
Ze snapte er nog steeds niet veel van maar wat ze wel begreep was dat Lucy anders was, anders dan Jaimy of dan zij zelf.
‘Oké dus als ik het goed begrijp hoor je stemmen in je hoofd waardoor je vaak niet helder kan nadenken?’ dat kwam er niet uit zoals zij wilde dat het eruit kwam, of was het nou gewoon dat ze het nog steeds niet snapte dat ze het daarom zo raar vond klinken.
Verbaast schudden ze haar hoofd ze had wel wat raars verwacht naar dit niet, dit was voor haar raarder dan dat ze ooit had kunnen denken.

Jaimy knikte voorzichtig. Wat Yelena zei, was waar het ongeveer op neerkwam. Hij keek naar Lucy, om te kijken of zij dat ook vond. Ergens voelde Jaimy zich een beetje ongemakkelijk. Hij had met Yelena gezoend, maar dat had voor hem niks betekend, tenminste, niks qua verliefdheid. Maar nu had hij voor Yelena's neus gezoend met Lucy en had het gevoel dat Yelena dat niet erg leuk vond. Voelde ze wat voor hem? Hij hoopte van niet, dat zou het allemaal veel te ingewikkeld maken.

Lucy knike, haar blik nog steed op de grond gericht. Dat klopte zo ongeveer wel. Zelfs wist ze ook niet alles erover al wist ze wel dat het iets meer dan alleen de stemmen waren. Toch had ze daar wel het meeste last van. Ze was blij dat ze tegen Jaimy aanzat, anders had ze het waarschijnlijk niet gehouden. Eigenlijk vond ze het zowiezo al raar dat ze een andere nervositeit voelde. Ze had het vermoede dat dit normaal was, dat normale mensen zich zo voelde als ze zich ongemakkelijk voelde.

In haar hoofd zetten Yelena het nog eens allemaal op een rijtje.
1) Jaimy had haar gekust en voor hem betekende het niks.
2) Jaimy was verliefd op een meisje dat psychisch gestoord is.
3) Lucy hoorde stemmen in haar hoofd.
Yelena had het gevoel dat ze ergens diep van binnen blij moest zijn dat Lucy niet normaal was.
Maar het enigen wat ze nu voelde was medelijden.