Het kleine stukje bos

Diana wrote:

Diana had een goed geheugen, maar nu vergat ze even alles. Alles, wat ze ook in haar geheugen had gestopt. Misschien kon ze er niet tegen als mensen stokstijf stonden, misschien hield ze nog te veel van Dj, of misschien een combinatie. Diana liep langs Dj heen, draaide zich naar Dj toe, en kuste hem. Ze had het niet kunnen laten.
__________
Ik kan prut redenen bedenken.

maakt niet uit...
__________
Dj schrok van de lippen van Diana. Zijn eerste reactie was haar terug kussen maar al snel trok hij izjn lippen van die van haar af en duwde haar een stukje achteruit zodat er weer ruimte tussen hen zat. 'Het is over Diana, ik kan dit niet, niet nu.' zei hij snel. Hij wilde wel bij haar zijn. Hij hield van haar. Maar hij kon het niet. Hij kon het niet tegenover zichzelf en niet tegenover Andreas.

'Wàt ging er door je heen toen je het tegen me zei?'Zei Diana, doelend op zijn "Vergeet nooit dat ik van je hou"-shizzle. Ze moest het weten. Ze wist dat ze er alleen maar meer pijn van zou hebben, ze strooide zout op de wonde, dat deed ze altijd. Om de simpele reden dat ze geen flauw idee had waarom.

Dj keek heel even naar de grond en daarna naar de ogen van Diana. 'Diana, ik hou echt van je. Maar ik kan het de jongen niet aandoen. Ik kan het mezelf niet aandoen en boven al kan ik het jou ook niet aandoen. Zou je het begrijpen als ik ooit eens toe zou geven aan mijn gevoel en hem zou kussen. Zou jij dat begrijpen?' zei hij toen rustig. Hij dacht niet dat ze het zou begrijpen. ze had de kus tussen hem an Dana ook nooit begrepen.

'Wat zou je zelf doen? In je agenda kijken of je een plaats vrij hebt voor hun bruiloft?'Beet Diana hem toe. Ongelooflijk, alsof Dj verwahctte dat ze zomaar zou knikken. Ze wist best dat ze zich nu aanstelde, alsof het allemaal zo simpel was. Maar af en toe was snauwen een stuk makkelijker dan proberen te vertellen wat er door je heen zou gaan. Pijn, woede, verdriet, verwarring, vragen wat je verkeerd had gedaan.

'Diana ik ga niet luisteren naar deze nozins. Als je iets te zeggen hebt wat ergens op slaat kun je dat altijd doen. Maar ik laat mij of hem niet beledigen. Ik heb niet gezegd dat ik een relatie met hem heb. Dat is verdomme gewoon onmogelijk.' sprak Dj. Hij baalde ervan dat Diana zo deed. Maar ergens snapte hij ook wel dat ze het niet prettig vond.

'Dit zijn geen nonsens, Dj, al hoop ik nog steeds dat dit een domme grap is. Misschien moet je er eens aan denken dat het nu niet bepaald simpel is alles te slikken als zoete koek,'Zei Diana. Zacht, zachter dan de ritseling van een blad kwamen de woorden uit haar mond. Bijna geluidloos, maar elk woord, elke klank kon je duidelijk verstaan.

Dj zuchtte even. 'Ik heb nooit gezegd dat het makkelijk is, maar jij bent niet de enige die het moeilijk heeft.' zei hij tegen haar. Alleen vond Dj het vervelend dat Diana het hem nog moeilijker maakte dan dat het al was, net alsof hij er zelf voor had gekozen om op Andreas verliefd te worden.

'In ieder geval zal het wel wat simpeler zijn om zelf verliefd te zijn, denk je niet?' Het was ongelooflijk dat ze kalm klonk terwijl er zowat een strijd aan de gang was binnenin haar. Het was alsof er verschillende emoties aan haar trokken: Vreugde omdat Dj klaarblijkelijk nog van haar hield, angst om achter te blijven terwijl hij met de naamloze jongen gaat, woede omdat het gebeurd is, pijn...Pijn voor alles.

'Het is inderdaad heel makkelijk om degene waarvan je heel veel houd te kwetsen omdat je je lichaam en je geest niet zelf in de hand kan houden.' snauwde Dj. Hij kon er niet tegen dat Diana zo rustig was, dat ze die dingen gewoon kon zeggen zonder dat ze door had hoeveel het hem stak wat hij deed.

Ruzie <3
_____________
'Heel simpel, omdat dàt gewoon gebeurd.' Diana griste het keyboard van de grond en met het ding onder haar arm liep ze weg. Ze hoefde zijn woorden, zijn gesnauw niet meer. Hij mocht ze houden en beseffen dat hij niet kon verwachten dat ze het zonder morren als zoete koek zou slikken. Maar dit dacht ze niet, vooral liep ze weg voor een nieuwe jankbui.

Dj liep achter haar aan en pakte haar beet bij haar arm. 'Diana ik heb er zelf niet voor gekozen. Als ik zelf een keuze had gehad dan was ik bij je gebleven en dan was ik nooit weggegaan. Maar die keuze heb ik niet.' zei hij toen. Zijn stem was zacht en je hoorde dat het hem pijn deed.

'Fijn dat je het nog eens herhaalt,'Zei Diana. Ze rukte zich los, maar ging niet weg. Ze vermoedde dat het kwaad al lang was geschied en ze niet meer op tijd zou kunnen wegkomen. En waarom niet? Als haar ogen al droog waren geweest, dan werden ze nu nat. Tranen, een tragisch woord, maar tranen vulde haar ogen op. Troebel zicht, maar ze wist dat Dj daar toch was.

'I love you.' zei hij zachtjes. De woorden waren duidelijk en ze zaten vol liefde. Dj meende elk woord wat hij zei. Hij hield van haar en dat zou niet meer stoppen. Maar hij zou haar alleen maar pijn doen als hij bij haar bleef. 'Het zal meer pijn doen al sik bij je blijf.' zei hij toen zachtjes.

'Meer dan nu kan het niet worden.' Diana wist dat het nog veel erger kon worden, maar het voelde alsof het niet kon. Alsof deze pijn de ergste was, de ergste ter wereld en niets ter wereld hem kon evenaren. Zo voelde het, maar ze had de eerste woorden ook goed gehoord. Ze voelden als een houvast, een houvast dat ze best nog kon geloven. Ze klampte zich, bijna wanhopig, aan die houvast. Alsof het een reddingsboei was, en dat was het voor haar ook.

'Diana, het komt goed. Ook met jou. Je moet gewoon gelukkig worden zonder mij. Ik ben niet degene die je nodig hebt.' zei hij hij rustig. Maar zijn stem liet hem deels in de steek, je kon zijn verdriet duidelijk horen en ook hoorde je hoe erg hij het vond dat hij Diana pijn deed. Dat was nou net wat hij wilde voorkomen. Maar dat kon neit en daar kwam hij nu ook achter.

'Soms, Dj, is een situatie niet het soort waarvan gewoon tijd moet helen, soms is het een situatie waarbij je iets meer moet aan werken,'Zei Diana. Even kon ze niet geloven dat haar hoge, altijd ietwat hese stem dat zei. Het klonk alsof ze het meende, echt meende. Mischien klonken ze verward, misschien waren ze gewoon gebrabbelde woorden. Maar Diana wist zelf wat ze betekenden: Bij elke jongen die ze tegenkwam, verdachtte ze hem ervan dat Dj toevallig op dié jongen was verliefd geworden. En dan die knagende vraag: Wat had zíj verkeerd gedaan?

Dj keek Diana recht, ondanks dat hij haar woorden niet helemaal begreep knikte hij toch. 'Misschien is het inderdaad niet zo makkelijk als ik zeg. Maar ik kan je niet meer geven dan wat ik je nu heb gegeven. Ik kan dat nu gewoon niet.' zei hij toen tegen haar.

Diana wou zuchten, maar dat deed ze niet. Ze kon het niet, om de simpele reden dat er geen reden was om te zuchten. Ze kon niet goed zeggen wat ze wou zeggen, wat ze voelde was gewoon te ingewikkeld. Teveel gevoelens bij elkaar, het uiterste van meerdere emoties bij elkaar, samengebracht tot één geheel. 'Ik vraag ook niet om iets meer te geven, het enige wat ik vraag is om te denken wanneer je dat wel kan.'

Dj schudde zijn hoofd. 'Diana ik kan niet bij je zijn, nu niet en ik denk nooit niet.' zei hij zachtjes. 'Het is niet omdat ik niet van je hou. maar ik kan je niet telkens pijn blijven doen. Ik heb je pijn gedaan door met Dana te kussen. Ik doe je nu weer pijn door verliefd te worden op een ander en tegelijkertijd van jou te houden. Ik wil zo niet door gaan. Het zou niet goed zijn voor je.' vervolgde hij daarna.

Dat vroeg ze niet, toch? Misschien kon hij gedachtelezen, misschien kon hij recht door haar heen kijken, misschien zag hij wat ze werkelijk wilde, maar hij wist het. Hij wist het. Het maakte haar gerustgesteld en nerveus tegelijk. Alsof hij meteen alles wist wat ze dacht. Ze wou dat het niet zo moeilijk was, dat het gewoon simpel was. Dat het gewoon zo was en niet anders, dat er niet meerdere dingen aan je trokken. Dat ze gewoon even gelukkig kon blijven. Misschien zou ze liever in de waan blijven, gewoon vrolijk en verliefd zijn.

Dj keek Diana recht aan. 'Diana je wordt ook gelukkig. Je wordt gelukkiger zonder mij.' zei hij toen tegen haar. hij geloofde echt dat hij har niet gelukkig kon maken. Hij was niet de juiste persoon voor haar al zou zij daar misschien anders over denken wist hij.

Yelena wrote:

In haar hoofd zetten Yelena het nog eens allemaal op een rijtje.
1) Jaimy had haar gekust en voor hem betekende het niks.
2) Jaimy was verliefd op een meisje dat psychisch gestoord is.
3) Lucy hoorde stemmen in haar hoofd.
Yelena had het gevoel dat ze ergens diep van binnen blij moest zijn dat Lucy niet normaal was.
Maar het enigen wat ze nu voelde was medelijden.

Jaimy hield Lucy stevig tegen zich aan. Je kon zien aan zijn gezicht dat hij zich ongemakkelijk voelde, maar hij probeerde zo vrolijk mogelijk te blijven. 'Dan weet je ook weer wie Lucy is', zei hij zo vrolijk mogelijk. Het was te horen dat hij trots was en was ook niet bang om dat te laten merken.

Diana wou niet dat hij dat zei...Hij wist er niets van, hij wist niet hoe diep ze de liefde had gevoeld, hoe diep haar twijfels sinds "vergeet nooit dat ik van je hou, wat er ook gebeurd" waren. Twijfels aan zichzelf, knagend. 'Dat geloof ik niet.' Ze geloofde het ook niet, ze snapte er geen snars van dat hij zo over zich dacht.

Jaimy wrote:

Jaimy hield Lucy stevig tegen zich aan. Je kon zien aan zijn gezicht dat hij zich ongemakkelijk voelde, maar hij probeerde zo vrolijk mogelijk te blijven. 'Dan weet je ook weer wie Lucy is', zei hij zo vrolijk mogelijk. Het was te horen dat hij trots was en was ook niet bang om dat te laten merken.

Lucy voelde zich opgelaten, maar ook wel blij omdat Jaimy zo trots klonk. Het was voor haar nog steeds een onwerkelijke gedachte dat hij haar leuk vond. Het maakte dat ze die kriebel in haar buik weer voelde en dan verscheen er altijd een glimlach op haar gezicht. Ook nu was er een klein, verlegen glimlachje te zien. Ze voelde zich nog steeds niet op haar gemak, al ging alles nog goed omdat ze bij Jaimy was.