Het Kapelletje

Andreas glimlachte lichtjes terwijl hij de jongen nakeek. Hij begreep niet helemaal wat hem nu net allemaal verteld was, maar Liam had ineens zó immens vrolijk gekeken, dat het wel iets goeds moest zijn. "Succes!" Riep hij hem nog na, waarna hij zich glimlachend op een van de banken liet neerzakken.

NEW
~~~

Na een tijdje lopen, met nog altijd zijn handen diep in zijn zakken gestoken, kwam dan uiteindelijk hun eindbestemming in beeld. Het kleine, witte gebouwtje met de zware, houten deur en de glas-in-lood ramen was prachtig uitgelicht in de middagzon. Pas toen Andreas onderaan de zeven treden die naar de deur leidden stond, stopte hij met lopen. Hij haalde zijn handen uit zijn zakken en liet ze wat ongemakkelijk langs zijn lichaam hangen. Hij draaide zich half naar Dj toe, maar had nog altijd de moed niet om de jongen aan te kijken, zelfs al hielp de aura van rust die rond het kapelletje hing al een heleboel.

"Je vroeg wat er was..." Zijn stem was zacht, en droeg niet ver. Hij maakte een ietwat onbeholpen gebaar naar het gebouwtje. "Nun, dit. Is er, bedoel ik."

Dj liep de hele tijd stil achter Andreas aan. Hij vroeg zich echt af waar ze heen zouden gaan. Het kwartje viel redelijk snel toen ze bij het kapelletje aankwamen, hij begreep dat Andreas gelovig was. Maar ergens had hij dat al wel geweten door het kruisje om zijn nek. Maar helemaal begrijpen waarom Andreas dan niet dicht bij hem wilde zijn deed hij niet. Hij was zelf nooit gelovig geweest en wist eigenlijk ook niet zoveel van de regels af. 'Houd dit in dat je je eigen hart nooit kan volgen?' vroeg hij toen rustig. Dj keek hem recht in zijn ogen aan. HIj wilde een eerlijk antwoordt.

Hij begreep het nog altijd niet. Andreas zou het hem rechtstreeks moeten uitleggen, maar hij wist niet of hij dat wel zou kunnen, of hij de goede woorden zou kunnen vinden, en ze op de juiste manier aan elkaar kon rijgen. Hij wilde zijn ogen even sluiten om na te kunnen denken, maar toen Dj zijn blik eenmaal gevangen had, leek het of hij niet weg kón kijken, al had zijn leven er vanaf gehangen. Dus zette hij een stap achteruit, niet om bij de jongen weg te komen, maar om dichter bij zijn baken te komen, de enige plek in de school waar hij zich totaal op zijn gemak kon voelen en in staat was om een normaal gesprek met iemand te voeren.

Toen hij op de laagste van de zeven treden stond, liet hij zich neerzakken totdat hij op de onderste twee treden zat.

"Het betekent... Ja, wat betekent het?" Begon hij zachtjes, maar dit keer, anders dan alle andere keren dat hij met Dj had gepraat, op de een of de andere manier met meer zelfvertrouwen. Met meer rust in zijn ogen, in zijn hele lichaam. Voor een keer was hij er niet op gebrand om zo snel mogelijk weer bij hem weg te komen, nee, hij bleef rustig zitten en staarde hem nadenkend aan.

"Dat ik mijn hele leven, tot ik hier kwam, niets anders kende dan dit. Geen andere ethiek, of een andere kijk op de wereld. Dit is waar ik mee grootgebracht ben, waar ik in geloof, waar ik in moeilijke tijden op kan steunen. Dus eigenlijk zeg ik het verkeerd, nog altijd heb ik maar één wereldbeeld, één ethiek, eentje die me al sinds mijn dertiende verteld dat wat ik soms voel, verkeerd is. Dus ja, misschien houdt het inderdaad in dat ik mijn eigen hart niet kan volgen." Maar in zijn ogen glom ergens onder alle rust, twijfel en spijt tegenover Dj.

Oke ik heb zin om Andreas zich schuldig te laten voelen amar dat vind ik ook zielig...
___________
Dj ging naast Andreas zitten en luisterde naar zijn verhaal. Hij keek Andreas al die tijd recht aan in zijn ogen. Hij schudde lichtjes zijn hoofd toen hij uitgesproken was. 'Jij zegt dus eigenlijk dat wat ik voor jou voel. En jij misschien ook voor mij, verkeerd is?' vroeg hij toen zachtjes. Hij kon niet geloven dat dat echt zo was. Hoe kon de liefde tussen twee mensen nu verkeerd zijn. HOe kon het nu zo zijn dat een geloof dat eiste dat iedereen gelijk is en dat iedereen dezelfde rechten heeft, de liefde tussen twee mensen zou verbieden. Dat kon hij niet bij elkaar krijgen. Maar hij begreep wel dat het iets was wat er bij Andreas sinds hij klein was erin was gestapt. Dan ging je vanzelf zo denken.

xD Wat wilde je dan doen?
~~~
Nee, dat kon niet. Dj kon niet slecht zijn. Dat kón gewoon niet. Zelfs niet alleen het deel van zijn gevoelens. Maar de Duivel is de meester van de illusies, fluisterde een vals stemmetje achter in zijn hoofd. Eindelijk sloot Andreas zijn ogen, en schudde hij opnieuw zijn hoofd.

"Het is alles wat ik ken," en vanaf dat moment was er iets fout in zijn stem, er klonk iets door dat er nog nooit zo klinkklaar doorheen had geklonken: Angst. Toen hij zijn ogen opnieuw opende, was het ook daar duidelijk te lezen. "neem me dat alsjeblieft niet af." Hij was bang om datgene te verliezen waar hij zijn hele leven op gebouwd had, om helemaal alleen te staan in een wereld die hem sowieso al snel genoeg angst aan kon jagen.

hem vertellen dat hij met Diana heeft gebroken voor hem XD nee dat vind ik te zielig... en het is ook niet helemaal waar...
__________________
DJ keek Andreas recht aan, hij hoorde en zag de angst bij hem. 'Ik neem je niets af.' zei hij zachtjes. Hij kon Andreas leven niet veranderen, gewoon omdat het bij Andreas hoorde. 'Ik zal bij je uit de buurt blijven als je me hier en nu recht in de ogen kunt kijken en zeggen dat alles wat wij voor elkaar voelen verkeerd is.' zei hij rustig.

Bij die woorden leek het alsof alle lucht uit Andreas' longen geslagen werd. Nee, dat wilde hij niet, dat kon niet, dat mocht niet! Maar het is wel zo, onderbrak het stemmetje zijn gedachten weer. Het is slecht, en je zou zijn aanbod aan moeten nemen, voor jullie allebei. Intern schudde hij zijn hoofd, in een poging het stemmetje weg te schudden, maar uiterlijk zat hij doodstil, terwijl hij Dj nog altijd aankeek. "I-ik... Het... Ik weet het niet! Alles wat ik ken, wat ik vertrouw en mijn hele leven heb vertrouwd zegt dat het slecht is! Is het slecht?"


___
Aaahwww Hijiszozieligjes <3

Dj wist niet wat hij nu moest zeggen. Hij kon niets zeggen, hij kon moeilijk vertellen dat het niet slecht was en zijn hele geloof eigenlijk voor gek verklaren. Plots boog Dj zich voorover. Hij duwde zijn lippen zachtjes op die van Andreas, de kus duurde hoogstens tien seconde. Maar voor Dj was het genoeg om te weten dat het voor hem neit verkeerd voelde. 'Vertel jij het maar of dat verkeerd voelde.' zei hij toen rustig.

Andreas' eerste reactie was zo snel mogelijk wegkomen bij die aanraking, maar die werd meteen opgevolgd door een enorme stroom vlinders die door zijn hele lichaam leken te zwermen en het zo licht maakten dat het voelde alsof hij zó weg kon vliegen. Hij merkte pas dat zijn ogen dicht waren gevallen toen het contact verbroken werd en hij zijn ogen moest openen om uit te vinden waarom.

Hij vroeg of het verkeerd voelde, maar dat deed het niet, en dat bracht de verwarring opnieuw terug in zijn ogen. Nee, hij wilde dat serene gevoel terug waar hij door de vlinderstroom heen een glimp van had opgevangen. Voor hij het wist, voor hij ook maar door had waar die laatste gedachte in eindigde, had hij gereageerd op de vraag. In één vloeiende beweging was zijn gezicht terug voor dat van Dj en maakten hun lippen opnieuw contact. Dit keer was er geen plek voor de twijfel om in te springen, want deze keer fladderden de vlinders vanaf de eerste seconde door zijn lichaam.

Dj voelde zich helemaal geweldig van binnen toen Andreas hem kuste. Zijn arm legde hij tegen de wang van Andreas aan en kuste hem teder terug. Het gevoel was overweldigend. En er was geen plaats voor twijfel of gedachten over wat hij Diana had aangedaan. Nee op dit moment was er alleen nog Andreas en hij.

AAAAWH

Toen uiteindelijk een gebrek aan zuurstof Andreas weer naar achteren dreef, bleef het gevoel van sereniteit bij hem, en zelfs al was zijn gezicht flushed (rood), was hij niet beschaamt. Hij was niet bang, alleen nog altijd verward. Dit keer sloeg hij zijn blik niet neer, nee dit keer keek hij Dj met een van de zachtste blikken aan die je maar kan vinden.

"Zou je misschien iets voor me kunnen doen?" Zijn stem was al even zacht als zijn blik.

Dj liet zijn hand op de wang van Andreas liggen en keek hem recht aan. Daarna haalde hij zijn hand weg maar hij bleef zijn groene ogen op Andreas gericht houden, zijn ogen stonden vol liefde. 'Wat je maar wilt.' zei Dj zachtjes. Je hoorde al zijn emoties in zijn stem. Iets wat hij soms vervelend vond maar nu juist wel prettig.