Het Kapelletje

NEW
~~

Dana Elle kwam hier het liefst niet omdat ze bang was dat er mensen op haar neer keken en zich heel erg voor haar gingen schamen. Ze had voor haar gevoel niet veel goed gedaan en ze kwam hier eigenlijk alleen wanneer het echt nodig was, en dit was er echt één van. Ze had net zo'n verschrikkelijk gevoel over zichzelf gehad en ze moest het even aan iemand kwijt. Of eigenlijk ze moest het gewoon even vertellen. Maakte niet uit dat er niemand zat die echt naar haar luisterde, ze zat op de grond tegen de muur aan en hoopte dat er niemand binnen zou komen.

Allisson kwam het kapelletje binnen. Ze had gehoopt dat ze de enige met het idee was om daarheen te gaan, maar er zat nog iemand. Normaal gesproken zou je op een van de banken gaan zitten, maar het meisje zat op de grond tegen de muur. Meestal betekende dat dat er iets aan de hand was. Allisson zag het al meteen aan haar aura. Ze was hier gekomen om even rustig na te kunnen denken en voor zover ze erin geloofde 'raad te vragen bij God', want ze had werkelijk geen idee hoe ze zich ooit echt thuis zou gaan voelen op Fh, maar nu ze het meisje daar zo zag zitten, was ze vastberaden om haar te helpen.
Allisson liep naar de achterste bank en ging er zitten.

Dana Elle volgde het meisje met haar ogen en hield haar adem in alsof ze dacht dat het meisje haar dan niet zou zien. Toch moest ze op een gegeven moment adem halen en haar ouders zakte in een gebogen vorm. Ze keek naar haar handen en hoopte dat het meisje snel weg zou gaan. Gewoon omdat ze dan de tranen in haar ogen kon laten rollen en niet meer hoefde te proberen ze tegen te houden omdat er iemand bij haar was. Ze hield er niet van als mensen konden zien hoe zij instorte het was hier op school al veel te vaak gebeurd dit jaar en zo ging haar reputatie nog een keer naar de maan door!

Allisson keek voor zich uit maar hoorde het meisje ademhalen. Ze draaide rustig haar hoofd en keek toen strak naar het meisje. 'Als ik weg moet gaan, dan zeg je het maar', zei ze toonloos en ze draaide haar hoofd weer naar het altaar. Ze zou haar hulp natuurlijk niet op gaan dringen, dat had totaal geen zin. Ze snapte het ook wel dat ze een beetje ongewenst kwam. Het meisje zag eruit alsof ze elk moment in tranen uit kon barsten en dan had je natuurlijk geen zin in pottenkijkers.

Dana Elle wou een rot opmerking maken maar zei uit eindelijk niks, hoe langer het onbekende meisje er was hoe langer ze haar tranen in moest houden en dat was alleen maar beter want in haar geval was het zo dat als zij haar tranen éénmaal liet rollen ze echt niet meer stopte en dat kon ze er nu niet bij gebruiken want straks kwam Raf ofzo en zou haar vinden. Dan had ze het echt mooi verpest.

Allisson zweeg. Ze wou heus wel wat zeggen, maar kon niet de juiste woorden vinden. En dus bleef ze voor zich uit staren naar het altaar en dacht ondertussen na. Vooral over vroeger toen ze gepest werd. Zouden ze dat op FH ook gaan doen als ze wisten wat ze kon? Een gave noemden de psychologen het, ja vast, het is strontirritant, eerder een ziekte, een afwijking. Zonder dat ze het zelf doorhad, rolde er een traan over Allisson's wang.

Dana Elle richtte haar blik op het meisje en zag dat ze aan het huilen was en als er iets was waar Dana een hekel aan had dan was het wel mensen zien huilen want ze had dan altijd de neiging om diegene dan te troosten. En zo ook deze keer want ze stond op en ging naast het meisje zitten. Ze sloeg haar armen om haar heen en veegde met haar vinger de traan weg,' Rustig maar het komt vast wel goed!'

Allisson schrok van de armen om haar heen en vooral van de traan. Allisson haalde de armen van het meisje weg en schoof een stukje opzij. 'Sorry, ik had niet door dat...', ze schudde haar hoofd. 'Lang verhaal', zuchtte ze. 'Volgens mij gaat het met jou ook niet super', floepte ze eruit. Meteen sloeg ze haar hand voor haar mond. 'Sorry, dat was nogal onbeleefd gezegd', mompelde ze. Toch vond ze het lief dat het meisje naar haar toe was gekomen en had gezegd dat alles wel goed kwam. Allisson keek haar aan met een dankbare blik.

Dana Elle schudde haar hoofd,' Maakt niet uit ik heb een soort van een zwak voor mensen die huilen.' Ze lachtte schuldbewust en ging niet in op de reactie dat zij er ook niet goed uit zag. Ze ging nu echt niet haar verhaal vertellen aan een meisje die ze nog helemaal niet kende,' Ik ben Dana Elle trouwens, je zal vast wel van me hebben gehoord.' Ze stond zo langzamerhand bekend als het meisje zonder hart omdat ze iedereen en alles in elkaar sloeg wanneer ze een woede aanval had of ze deed wel vreselijk arrogant gewoon omdat ze zich dan zlef beter voelde. Het klonk verschrikkelijk en eigenlijk was dat ook wel zo. Er verscheen een verdrietig glimlachje op haar gezicht en ze keek naar haar handen.

Allisson trok een wenkrauw op en keek vragend naar Dana. 'Nee, sorry ik ken je niet eigenlijk', ze had geen idee waarom ze haar wel zou moeten kennen. Allisson was nieuw op FH, dus ze kende zo goed als niemand. 'Waarom zou ik je al moeten kennen voordat ik je ook maar een keer heb ontmoet?', vroeg Allisson een beetje nieuwsgierig. 'Ik ben trouwens Allisson', zei ze er snel achter aan.

Dana Elle lachtte een beetje treurig,' Ik sta nogal bekend hier op school om mijn agressieve en arrogante gedrag. Veel mensen mijden mij daarom liever. Als ik jou was zou ik dat ook doen.' Straks was Allison haar volgende slachtoffer met een woede aanval dat kon ze niet maken er waren al 4 gewonden of nou ja ze had al vier mensen vol geslagen terwijl het niet haar bedoeling was. Haar blik stond kil en doods, het leek zelfs alsof er helemaal geen emotie in zat.

Allisson trok haar wenkbrauwen op. 'Ik ben echt niet bang voor je hoor', zei zelfverzekerd. Ze meende het ook. Ze was voor bijna niemand bang, behalve voor de mensen die haar geheim wisten, want die zouden dat tegen haar kunnen gebruiken. 'Wat is je talent eigenlijk?', vroeg Allisson toonloos. Eigenlijk had ze niet veel zin om een heel gesprek te voeren met Dana, maar toch wou ze wel weten wat er achter die agressiviteit zat.

Dana Elle had geen zin in zo'n gesprek maar ze toverde een glimlach op haar gezicht,' Ik speel piano wat doe jij?' Ze bekeek Allison eens goed maar kwam er niet zo snel achter wat ze zou kunnen spelen, terwijl ze daar normaal nooit zoveel moeite mee had. Maar normaal kon ze mensen ook wel goed inschatten en van Allison kreeg ze eigenlijk helemaal geen hoogte en dat deed haar goed maar voelde ook heel beanstigend aan.

Er verscheen een glimlach op Allisson's gezicht. 'Ik speel ook piano!', zei ze opgewekt. Het was niet echt iets wat mensen bij haar verwachtten, dan zouden ze het beter snappen als ze zei dat ze ook elektrische gitaar speelde, maar met piano was ze aangenomen en dat vond ze ook nèt iets leuker.

Liam had eerst minuten lang naar de kleuren van de bloemen buiten gekeken voor hij naar binnen liep. Hij was dan wel niet gelovig, ieder geloof dat wat had tegen mensen als hij werd automatisch van de lijst geschrapt, maar hij was hier omdat het een mooie inspirerende plek was. Hij drentelde een beetje vlak na de deuren en keek omhoog. Het gekleurde licht dat door de glas in lood ruiten viel was prachtig

Er ging een schok door Andreas' lichaam heen toen hij de zware, houten deur hoorde open- en dichtgaan. Toch opende hij zijn ogen niet om te kijken wie er binnen was gekomen, en evenmin bewoog hij zich van zijn plek. Hij knielde aan het einde van het gangpad voor het altaar neer, en had zijn ogen inmiddels stevig dichtgeknepen, zodat hij niet in de verleiding zou komen om ze alsnog te openen. Zijn hoofd was gebogen en zijn handen lagen gevouwen in zijn schoot. De staat van rust waar hij een paar tellen eerder nog in was geweest door zijn bidden, was door dat ene geluid in de wind geslagen en nu ver te zoeken.

Liam liep rustig naar een van de banken helemaal achterin en ging ergens halverwege zitten. hij sloot zijn ogen en liet zijn geest helemaal tot rust komen. Hij was altijd 25/7 bezig met dingen en dat was 1) slecht voor je. Je gezondheid, maar vooral je huid, want dan ging je fronsen en dan kreeg je eerder rimpels 2) hij raakte steeds gestressder door de weeks. Het bestaan van reden 1 werd deels ontkent. Op het oog met de nadelen had hij besloten dat het nu genoeg was en dat hij maar eens rustig mocht worden. en deze plek was rustig en stil en mooi genoeg.

Na de geluiden van voetstappen en iemand die zich op een van de banken liet zakken, werd het opnieuw stil in het kapelletje. Iets waar Andreas dankbaar voor was. Hij voelde geen blik op zich gericht, wat betekende dat degene die binnen was gekomen, hem blijkbaar niet had opgemerkt. Langzaamaan voelde hij zich weer rustig worden en uiteindelijk maakte hij zijn gebed af, waarna hij in een vloeiende beweging opstond uit zijn knielende positie. Terwijl hij naar het Maria-beeld opkeek, maakte hij het drie-eenheid teken. Hij keek rustiger dan iemand hem hier waarschijnlijk ooit gezien had, toen hij zich omdraaide. Al snel had hij Liam in de gaten, maar zelfs de aanwezigheid van de jongen die hem eerder zo ongemakkelijk deed voelen, kon hem hier niet storen. Hier was hij op zijn plek, hier voelde hij zich veilig.

Andreas glimlachte naar de jongen, terwijl hij rustig over het middenpad liep.

Liam merkte de jongen pas op toen die bijna langs hem was. Hij herkende de narnia bewoner meteen. "Hoi Andreas" zei hij zacht met een knowing-smile. Het was vriendelijk. Hij wilde eigenlijk wel praten met Andreas. Hij wist dat de jongen het er waarschijnlijk moeilijk mee had.

Andreas vertraagde zijn pas lichtelijk en bleef uiteindelijk voor de bank waar Liam op zat staan. Hij legde zijn linkerhand op de rugleuning van de bank voor Liam, waardoor een van de kruisjes die laatstgenoemde hem een tijdje geleden had gegeven (degene met de ingegraveerde, Latijnse woorden) naar beneden kwam bungelen. Andreas had het kettinkje handig rond zijn pols gewikkeld, zodat het een soort armbandje werd, waar het kruisje aanbungelde. Zijn eigen kruisje ging nog altijd om zijn nek te glimmen.

"Hey," Zei hij, ook zachtjes.

Liam keek naar het kruisje "Je draagt hem blijkbaar" concludeerde hij simpel voor hij weer naar achteren leunde en keek naar de gekleurde lichtvlekken die het glas in lood maakte op de muren en het plafon. Hij vond het prachtig

Andreas volgde Liam's blik bij die woorden, en tilde vervolgens zijn pols op zodat het kruisje voor hem op ooghoogte hing. Opnieuw glimlachte hij."Ja, ik vind het mooi." zei hij, nog altijd op zachte toon.

Liam glimalchte "Dan is er toch iets goed van gekomen dat je het origineel verloor" hij leunde nu op zijn handen op de bank voor hem 'Maar... wil je praten..want...nou ja..' hij wilde zeggen dat hij er was alts Andreas wilde praten emt iemand. Hij had geen flauw idee hoe zeker andreas was over wat hij voelde, en of hij wilde praten. Maar liam was er wel voor hem

Oprecht verbaast trok Andreas zijn wenkbrauwen op bij die woorden. "Praten over wat?" Vroeg hij zachtjes, niet begrijpend. Was er iets mis met de jongen? Was hij daarom hierheen gekomen? De bezorgdheid straalde zo'nbeetje uit zijn ogen, toen hij die op die van Liam richtte.

Liam glimlachte naar Andi 'Ik bedoelde te zeggen dat ik er ben als je ooit met iemand moet praten' zei hij, mu minder verlegen. hij glimlachte vriendelijk naar Andreas. Er was een geluid van een mobiel te horen en liam trok de blackberry met lichtblauwe beschermhoed uti zijn broekzak en keek naar het begichtje. "O my gucci..." was zijn verbaasde reactie. zijn vingers schoten snel en behendig over de toetsjes terwijl hij een heel lang andwoord tikte. "Sorry, Andreas. Volgensmij heeft mijn tweelingbroer net zijn hoofd weer teruggevonden, hij heeft al een inofficiele sorry gestuurd en wil afspreken ergens om te praten ' hij glimalchte gelukzalig "Misschien kan ik hem nu uit zijn ik-heb-mijn-haar-roze-rood-geverfd-fase-praten" hij gaf Andreas een knipoog voor hij weg begon te lopen.