De wensput.

Raf stond tegen de put aangeleund met zijn ogen gesloten, hij was aan het zingen.
"Can we pretend that airplanes
In the night sky are like shooting stars?
I could really use a wish right now
Wish right now, wish right now."
In zijn hand had hij een klein muntje geklemd. Hij had maar heel weinig geld maar hij was bereid dit muntje op te offeren. Het was zowiezo maar heel weinig waard en winkeliers vonden het meestal niet zo fijn als je met zo klein geld betaalde.

Jahoor, Amy had haar de oortjes van haar iPhone weer in haar oren zitten en deinde met haar hoofd mee op de maat van de muziek. Net had ze het pilletje geslikt, het pilletje wat haar honger zou stillen. Ze had het op een van de sites gelezen die je hielpen met afvallen, het adress waar je het kon kopen stond erbij en meteen was ze naar de winkel geweest om ze te halen. Nee , het was geen coffeeshop dus ze vertrouwde het wel. Zolang ze maar geen honger meer had.

Raf stopte meteen met zingen toen hij zag dat er iemand aankwam, niet dat hij het erg vond als iemand hem zou horen maar het was vooral een automatisme. Op de straat hadden veel jongens hem uitgelachen als hij weer eens aan het zingen was en het had hem wel eens een paar klappen bezorgd. Dus had hij zich aangewend meteen te stoppen zodra er iemand aankwam. Nu had hij het nog steeds niet helemaal afgeleerd. "Hoi." Zei hij aarzelend en met een net zo onzekere glimlach.

Amy hoorde de jongen niet maar zag de jongen wel omdraaien en ook met zijn mond bewegen. Dat was dus zeker een groet. Daarom deed ze haar oortjes uit en zei met haar heldere stem ; 'Hee.'. Ze ging op het krakkemikkige bankje zitten en strekte haar voeten even.

Raf glimlachte even beleefd en draaide zich daarna om en gooide het muntje in de put. 'Ik wens dat mijn toekomst een succes wordt.' Het was waarschijnlijk een veelgestelde vraag, maar Raf meende hem net zo veel als alle leerlingen voor hem. Er klonk een tinkelend geluid toen het muntje de bodem bereikte en de andere muntjes raakte. Het leek een bevestigend geluid, maar Raf probeerde het niet te serieus te nemen.

Ze merkte dat de jongen verder niet iets zei dus stopte ze de oortjes terug in haar oor. Coming home was te horen, ze hield van dat lied. Misschien was het wel een goed idee om daar een choreografie op te doen, dan kon ze haar gevoel tenminste uitten want het lied had een betekenis voor haar.

new.

Een waterig zonnetje scheen en het was niet een hele warme dag vandaag. Dat was goed, een mooi excuus voor Noëlle om gewoon lange mouwen te dragen. Dat had ze dan ook. Ze had een simpel zwart shirt over een t-shirtje met veel felle muzieknoten erop afgebeeld. Daaronder een simpele zwarte broek. Haar haren zaten op hun gebruikelijke manier en haar make-up was weer flink opgedaan rond haar ogen. Haar fotocamera had ze in een hand rusten en ze keek naar de wensput voor zich.

Heel stil en langzaam liep Allisson naar de wensput. Ze was niet echt bijgelovig, maar ze was wel iemand die dan toch geld erin zou gooien en een wens zou doen. Er stond een meisje bij de wensput, met een fotocamera in haar hand. Allisson liep tot de rand van de put, zette haar handen op de rand en keek eroverheen. Ze zag de muntjes glinsteren op de bodem, wat niet heel erg diep was. Uit haar zak haalde ze een muntje en gooide het in de put. Ze wist niet goed wat ze wou wensen en keek even op naar het meisje. Het meisje verborg iets, maar Allisson wist niet zo goed wat. Misschien verbeeldde ze zich het maar en schudde haar hoofd.

Noëlle keek naar het roodharige meisje dat bij de put ging zitten. Ze nam haar even langzaam in zich op en hield haar camera voor haar gezicht. 'Blijf zo zitten.' Zei ze zachtjes, maar wel verstaanbaar tegen het meisje. Ze verzette een stapje zodat het licht mooi zou vallen en de rode haren van het meisje zouden laten oplichten. Ze klikte en maakte de foto. Dit was het perfect beeld van de wensput, met het meisje. Ze was tevreden over de foto. 'Dank je.' Zei ze tegen het meisje en nam even diep adem. Ze blies haar adem uit en beet zachtjes op haar onderlip.

Een beetje geschrokken keek Allisson naar het meisje die zojuist een foto had gemaakt met haar erop. Ze deed haar mond open om wat te zeggen, maar sloot hem weer voordat er woorden uit waren gekomen. Ze hield er niet van als mensen ongevraagd foto's maakten met haar erop, maar ze kon dat het meisje niet kwalijk nemen, want ze kende Allisson helemaal niet. Ze deed een paar stappen weg van de put, zodat het meisje niet de kans kreeg om er nog een te maken. 'Wil je het de volgende keer even vragen?', vroeg Allisson uiteindelijk zachtjes.

Noëlle keek even naar het meisje en knikte langzaam. 'Ik kan hem verwijderen. Maar je ziet je gezicht niet.' Zei ze rustig tegen haar. Haar vrije hand ging door haar zwarte haren en ze keek weer naar de wensput. Ze wou ook wel een wens gaan doen, maar ze had geen idee wát ze dan moest wensen en wat het nut ervan was. Waarschijnlijk was er geen nut en ging het gewoon om het idee. Maar daar had ze niets aan.

Allisson schudde haar hoofd. 'Nee, dat hoeft niet, als je het de volgende keer dan maar vraagt', ze glimlachte een beetje flauwtjes. Een pluk haar viel voor haar ogen, maar ze veegde het niet weg met haar hand, want ze vond het eigenlijk wel fijn als mensen haar ogen niet konden zien. En Allisson vond het ook fijn dat ze dan de mensen niet kon zien, want ze werd gek van al die emoties die ze oppikte bij mensen door haar gave. Natuurlijk waren er voordelen, maar die wogen niet op tegen de nadelen en het grootste deel van de dag was Allisson te moe om een echt vloeiend gesprek te kunnen voeren. Ze was nu ook niet echt in de stemming.

Noëlle knikte kort en deed haar fotocamera uit. Ze was niet erg spraakzaam en voelde een ongemakkelijke stilte. Maar eerlijk maakte het haar niet heel veel uit, ze praatte toch bijna nooit omdat ze meestal niet ergens bij hoorde. Ze zuchtte daar eventjes om, soms vroeg ze zich af waarom haar leven niet gewoon eventjes relax kon zijn. Maar ze voelde zich altijd down.

Allisson had het dus toch goed gezien, er was iets met het meisje. 'Is je talent fotograferen?', vroeg ze een beetje nieuwsgierig. Haar ogen gingen van het meisje naar de camera en weer terug. Zelf was ze niet goed in foto's maken en had er dan ook bewondering voor als iemand dat wel kon. Ze keek het meisje recht aan in de hoop een glimp van haar aura op te kunnen vangen, maar was bang dat het meisje zich aangekeken zou voelen, dus keek snel weer ergens anders heen.

Noëlle knikte langzaam. 'Hoewel ik met drummen auditie heb gedaan.' Vertelde ze met een kalme stem. 'Maar fotograferen is altijd al mijn passie geweest.' Zei ze en gaf een klein kort glimlachje. Ze keek naar het meisje die net weg leek te kijken. Ze hield er niet zo van als mensen lang naar haar keken, dan begon ze te denken dat er iets te zien viel. Onbewust trok ze de mouwen van haar vest over haar handen.

Allisson knikte glimlachend haar hoofd. 'Gaaf', zei ze. Ze hield wel van drummen, ook al kon ze het zelf niet. 'Ik ben redelijk standaard denk ik', zei ze een beetje onzeker. Piano spelen vond ze nou niet echt een weinig voorkomend instrument, maar ze had ook niet de behoefte om zich apart te voelen daarin, want ze voelde zich toch al anders dan de rest.

Noëlle keek haar eventjes aan en glimlachte weer een korte glimlach. ' Wat is jou talent dan?' Vroeg ze aan haar. Omdat het haar wel in een gesprek leek dat jij zelf ook iets vroeg. Ze had niet zo vaak gesprekken, dus het werd geen gewoonte meer om dingen te vragen of op te merken. Ze leunde tegen de wensput aan.

Trinity liep naar de put. Ze geloofde niet in de werking van zo'n wensput maar het was er meestal erg rustig en je wist maar nooit. Tussen haar ingers zat een 5 eurocentje geklemd. Deze had ze nog van Parijs meegenomen. Gisteren had ze hem toevallig in haar portomenee gevonden en aangezien ze toch waardeloos waren in amerika kon ze er net zo goed een wens mee doen.

Jenn stond bij de wensput en zag Trinity aan komen lopen. Ze glimlachte. 'Hee Trin, ook hier?' Jenn had haar muntje er nog niet ingegooid, omdat ze nog niet zo goed wist wat ze wilde wensen.

Noëlle wrote:

Noëlle keek haar eventjes aan en glimlachte weer een korte glimlach. ' Wat is jou talent dan?' Vroeg ze aan haar. Omdat het haar wel in een gesprek leek dat jij zelf ook iets vroeg. Ze had niet zo vaak gesprekken, dus het werd geen gewoonte meer om dingen te vragen of op te merken. Ze leunde tegen de wensput aan.

'Piano', antwoordde ze kort. 'Maar ik speel ook elektrische gitaar', een beetje trots glimlachte ze naar het meisje. Nog steeds voelde ze dat er iets mis was met haar, maar ze kon nog niet ontdekken wat het was. 'En trouwens, wat is je naam?', vroeg Allisson. Ze konden wel een heel gesprek gaan voeren, maar het was makkelijker als ze eerst elkaars namen wisten.

Jenn wrote:

Jenn stond bij de wensput en zag Trinity aan komen lopen. Ze glimlachte. 'Hee Trin, ook hier?' Jenn had haar muntje er nog niet ingegooid, omdat ze nog niet zo goed wist wat ze wilde wensen.

Ook Jessie kwam aangelopen en ging om de put heen staan. Ze keek naar beneden. Ze wist dat ze geen geld bij zich had, toch voelde ze in haar zakken. Ze vond niets.

Tot zover de rust waarop ze gehoopt had. Ze keek naar Jenn die haar aansprak, ze kwam haar wel opvallend vaak tegen. Nog steeds had ze het vijfeurcent muntje tussen haar vingers geklemd. Kort glimlachte ze naar Jenn en knikte. Ze keek naar beneden waar ook een ander meisje bezig was met iets van een wens te doen of iets dergelijks. Trinity was benieuwd van hoeveel nationliteiten er munten in zouden liggen. Onhandig zoals Trinity wel vaker was liet ze het euromuntje uit haar vingers vallen voor ze hem kon gooien, al rollend kwam deze bij het meisje terecht. (jessie dus ^^)

Jessie raapte het muntje op en bekeek wat er op stond. Het was een Frans muntje ze herkende het meteen. Ze was zelf immers in Frankrijk geboren. Ze gaf het muntje terug aan trinity en vroeg: 'Kom je ook uit Frankrijk?'

Trinity keek kort verbaast naar het meisje, maar de vraag en het accent zij genoeg. "Oui." zei ze terwijl haar ogen oplichtte. Het was het eerste Franse meisje wat ze in haar schooltijd ontmoette op deze school. "Et toi?" gelijk ging ze over in haar moedertaal terwijl er een glimlach op haar gezicht verscheen. Oké Jenn verstond wel wat Frans, maar het was toch anders om met iemand te spreken die het 'echte' Frans beheerste.