De wensput.

'Ja, ik kom ook uit Frankrijk. Het is het mooiste land van de wereld. Ik weet het zeker. Waarom woon je nu hier?' vroeg Jessie. Ze was blij dat ze iemand ontmoet had die uit het zelfde land kwam. Het gaf toch een soort vriendschappelijke band merkte ze.

Trinity moest lachen, het was echt fijn om iemand uit haar vaderland te zien, ook al kende ze haar niet het gaf wat bjzonders. "Inderdaad geen gebied is zo mooi als de Franse rivèra, de bergen enz." grijnsde ze. "Omdat ik aangenomen ben" er was een droge toon in haar stem te horen, anders was er geen reden dat ze hier op Franklinghigh rond zou lopen, "Maar om het klassiekballet." zei ze er snel achteraan "en jij?"

'Toen mijn oma waarmee ik in Frankrijk woonde overleed had ik daar geen toekomst meer. Ik kon redelijk acteren dus besloot ik auditie te doen. En nu woon ik hier.' zei Jessie glimlachend. Plotseling herinnerde ze zich dat ze gisteren haar geluksmuntje in het borstzakje van haar jas gedaan had. Ze pakte het Franse muntje er uit en liet het zien. 'Dit is mijn geluksmuntje mijn oma gaf het aan mij kort voor ze stierf.'

Trinity knikte even medelijdend toen ze vertelde dat haar oma was overleden vooral omdat het leek dat ze verder geen directe familie had. Haar blik ging naar het muntje dat ze tevoorschijn haalde "Dan heb je gelukkig nog wel een aandenken aan haar." glimlachte ze vriendelijk. Dat muntje bedacht haar dat ze ook nog een muntje in haar hand had, geen bijzonder geluksmuntje die zou ze toch niet weggooien in een put. Met een boogje mikte ze hem erin en wenste dat alles goed zou komen van de foto. Misschien egoistisch om te wensen in plaats van wereldvrede of iets dergelijks, maar dat maakte haar op het moment niet uit.

Jessie keek naar Trinity die haar muntje in de put gooide. Ze besloot dat het geen goed idee was om haar muntje in de put te gooien. Dan was ze al haar herinneringen aan haar oma en Frankrijk kwijt. 'Wat heb je gewenst?' vroeg Jessie nieuwsgierig.

Trinity keek haar met een grijns aan "Dat ga ik jouw niet vertellen, dan komt ie niet uit weet je nog, honn" ze keek nog kort naar de diepte van de put, de bodem leek je niet te kunnen zien vanaf hier. Ineens bedacht ze zch dat ze zich nog niet voorgesteld had "Ik ben Trinity, aangenaam." als een echte française gaf ze haar twee zoenen, op elke wang 1.

Jessie kuste terug. 'sorry ik ook niet. Ik heet Jessie.' Ze keek om zich heen. Ze zag het met mos begroeide bankje en de put. Het zag er mysterieus uit. Ze had het gevoel of iemand van achter een boom naar haar keek maar ze kon er niet achter komen wie.

"Leuk je te ontmoeten." zei Trinity eerlijk. "Endelijk iemand uit Frankrijk." haar blik volgde die van Jessie "Is er wat?" vroeg ze toen ze niks kon ontdekken. Trinity had niet snel dat er iets mysterieus was, ze was er te nuchter voor. Zo geloofde ze ook niet in geesten of iets dergelijks.

Jessie keek nog eens rond. Toen antwoordde ze: 'Ik dacht dat ik iemand zag. Ik zag iets bewegen achter die boom dacht ik, maar het kan ook zo zijn dat ik me het verbeeldde. Ik heb vanacht niet zo goed geslapen.' Jessie keek nog eens rond maar zag niets.

Trinity haalde haar schouders op "Ik wilt wel even kijken hoor?" ze geloofde er nog steeds niet in, dus verwachtte ook niet dat er iets aan de hand was. Op misschien een paar leerlingen na die dachten grappig te zijn.
-
eten

Jenn hoorde het gesprek tussen Trinity en Jessie, en besloot zich er niet tussen te mengen. Ze dacht na over haar wens en besloot te wensen om Liam verliefd op haar te laten worden. O alstublieft, wie u ook bent, zou u ervoor kunnen zorgen dat ik de liefde weer hervind? En dan het liefst met Liam? Ze sprak het in haar hoofd uit en gooide haar dollarcent in de put. Ze hoorde hem ergens vaag ver weg vallen.

Cathy zat op de rand van de wensput en keek even naar beneden. Het was eigenlijk best diep en ze zag een beetje het zwart en inktachtigs wat door moest gaan als water. Ze slikte even kort en wilde eigenlijk niet haar 50 eurocent erin gooien toch geloofde ze wel in geluk dus eigenlijk zou ze het wel moeten doen. Maar haar motto was bij twijfel niet doen. Ze zat nu met een groot dilemma en wist dus echt niet wat ze moest doen. Eerst maar van de rand af anders val ik er straks nog in bedacht ze bij zichzelf. En sprong met een boogje van de rand af op de zachte aarde.

Jessie kwam naar de wensput gelopen. Ze zag dat er iemand op de rand zat te twijfelen of ze er een muntje in moest gooien. 'Hi' zei Jessie opgewekt. 'Geld in de put gooien zou ik niet doen. Het lot beslist toch.'

Cathy keek verrast op naar het meisje die haar net een heel goed advies gaf,' Daar heb je gelijk in. Thanks nu gaat mijn 50 cent er niet aan.' Er ontstond een grote glimlach op haar gezicht en ze stak haar hand naar het meisje uit,' Ik ben Cahterine, maar please noem me Cathy want ik heb een hekel aan dat deftige Catherine.'

'Ik ben Jessie' zei ze lachend. 'Gooi je vaak geld in de put?' vroeg Jessie. De wind waaide heel even erg hard. Het deed haar denken aan het lied dat Raf voor haar gezongen had. Het was zo mooi dat ze er weer even kippenvel van kreeg.

Cathy schudde haar hoofd,' Ik zit meestal met een twee strijd of ik het nou wel of niet moet doen en doe het dan meestal toch maar niet. Zoals mijn motto gaat, bij twijfel niet doen.' Ze lachtte en ging met een hand door haar haren. De wind voelde goed en eigenlijk ook wel verfrissend want ze had vooral veel in de zon gezeten.

'Ik denk dat als je op de bodem van de wensput zou gaan zitten je milionair was.' lachte Jessie. 'Vind je ook niet dat de wensput altijd iets mysterieus heeft? Ik heb altijd het gevoel als of er iemand of iets naar je kijkt of je bespiedt. Het geeft ook wel een spannend gevoel vind ik.' Jessie keek rond of ze niemand zag. Nu ze er over nadacht zou het misschien ook wel een beest kunnen zijn.

Cathy keek even met een opgetrokken wenkbrauw maar moest eigenlijk Jessie wel gelijk geven. Het was echt een eng idee maar ook wel een leuk idee,' laten we hopen dat diegene die je bespiedt een goed iemand is want ik heb alweer genoeg problemen gehad voor een heel jaar.' Ze lachtte maar het was echt geen vrolijke lach.

'Kan ik je helpen?' vroeg Jessie behulpzaam. Even dacht ze dat ze een paar ogen achter de boom zag maar het moment daarna waren ze weer weg.

Cathy schudde lachend haar hoofd,' Nee dat zijn mijn zaken en ik denk dat ik er wel uit kom en zo niet dan jammer dan. Dan heeft het lot het zo gewild toch.' Ze volgde de blik van Jessie en zag niet echt iets bijzonders.

Jessie liep toch even naar de boom ze wilde persé weten wat er nou achter de boom was. Ze liep naar de boom stap voor stap iedere keer dat ze dichterbij de boom kwam werd het gevoel dat er iets niet klopte groter. Ze keek achter de boom. Het volgende moment stond ze doodstil.

Cathy volgde met haar ogen de bewegingen van Jessie nauwkeurig en voelde een rilling over haar rug gaan toen ze plots doodstil stond,' Wat is er?' Ze keek doodsbang naar Jessie en deed een stapje dichter naar haar toe.

Achter de boom stond een kat die zo juist een vogel vermoord had. Zijn bek zat helemaal onder het bloed en de vogel lag dood op de grond. Jessie moest zich bedwingen om niet in huilen uit te barsten. Ze vond het zo zielig voor de vogel.

Ielll!
~~

Cathy liep met twijfelachtige stappen naar Jessie toe en zag waar ze haar blik op had gericht, gelijk keek ze weg en voelde het brandend maagzuur omhoog komen,' Oké dat ziet er gewoon niet goed uit!' Ze deed snel een paar stappen van het tafereel vandaan en probeerde zo snel mogelijk een manier te vinden om dat maagzuur te stoppen voordat ze over zou geven.

Jessie zag het gebeuren en riep: 'Snel ga naar de put!'