De wensput.

new
-
Valerie had geen muntje in haar hand, ze geloofde niet in de werking van magische putten die wensen zouden uit laten komen. Het was bijgeloof, iets waar god het niet mee eens wat. Toch kwam ze hier vaak, de plek was rustig en er was zelden geschreeuw te horen. Net als nu, ze zat op een bankje dat naast de put geplaatst wat en keek alleen wat naar de put en af en toe naar het schrift in haar handen, ze was bezig met een betoog voo godsdienst, iets waar ze totaal geen moeite mee had maar het was saai werk. Ook al had ze altijd netjes haar huiswerk, het betekende niet dat ze er lol in had om het te maken.

Dj kwam rustig aanlopen bij de wensput. De eerste week hier was hem zwaar gevallen en hij was blij dat hij nu even rust had. Hij zag een meisje zitten en liep zelf naar een ander bankje waar hij ging zitten. Hij had niet iets van een muntje of iets bij zich. Anders had hij misschien wel een gokje gewaagd en er een muntje in gegooit maar dit keer niet.

Valerie keek op toen er een jongen aangelopen kwam, ook hij gooide niks in de wensput, iets wat ze totaal begreep. Vandaar dat ze hem ook een vriendelijk begroetend glimlachje gaf. Ze was te stil om echt een begroeting hardop uit te spreken, daar was ze het meisje niet naar. Sommige noemde het verlegen, maar ze werd ook weer niet rood als ze moet gaan praten. Ze was gewoon rustiger dan het gemiddelde meisje.

Dj glimlachte kort naar het meisje en zei verder niets. Hij was niet echt in de stemming om te praten wat voor hem heel vreemd was. Normaal stond hij altijd in he tmiddelpunt maar hij had er vandaag even geen zin in. Als je altijd in het middelpunt stond was het ook zwaarder om je geheim verborgen te houden en je rol goed te spelen. Maar het lukte redelijk. Deze week had nog niemand zijn geheimen ontdekt.

Valerie keek weer terug naar het notitieblok dat op haar schoot lag, ze droeg wel gewoon een spijkerbroek ondanks haar geloof. Ze geloofde niet dat god het slecht zou vinden als je een broek zou dragen, hij had belangrijkere dingen om zich zorgen over te maken dan om kleding. Hij had Adam en Eva zelfs naakt geschapen, die discussie vond ze dus altijd onlogisch. Met haar penbegon ze een klein bloemetje te tekenen aan de bovenkant van de kantlijn, het was niets artistiek gewoon een circeltje met halve rondjes als blaadjes. Het was een goede manier om niet verder te gaan. Met haar voet draaide ze kleine rondjes, waarna ze weer opkeek en nog even kort naar de jongen keek, ze had hem misschien wel eens in de wandelgangen gezien.

NEW

Claire zat op het bankje naast de put en speelde met het muntje in haar hand. Ze dacht na over wat ze zou gaan wensen wanneer ze het muntje erin gooide. Tuurlijk, ze zou wensen dat ze haar geheugen terugkreeg, maar volgens haar moest je heel precies wensen, want anders kon het heel anders uitpakken dan je had gewild. Ze wilde gewoon weer dat het zoals vroeger zou worden, toen ze nog wel alles wist en toen ze, volgens Evan en ze twijfelde niet aan zijn woorden, op Evan verliefd was. Ze wist eigenlijk niet of ze door het zich weer te herinneren blijer zou worden, maar ze wilde het alleen al voor hem doen. Ze kon het niet aanzien dat hij zo'n pijn leed, omdat zij zich maar niet kon herinneren dat ze van hem hield. Ze liet het muntje in haar hand verscheidene keren vallen en liet het soms ook gewoon liggen voordat ze het na een tijdje weer oppakte.

Ik maak er even zondag van xD
~~~
Het was zondag, en al zou Andreas het nooit toegeven; eigenlijk verveelde hij zich altijd op zondag. Je mocht niks, niet pianospelen, geen huiswerk maken, niet ergens heen, kortom; niks om de eindeloze stroom aan tijd te laten versnellen. Daarom wandelde hij zich bijna altijd een slag in de rondte op zondag. Wandelen, dat zat een beetje op het randje, maar hij had het bestempeld als een bezigheid die geen echt 'werken' was, en dus wel mocht. Met zijn blik op oneindig en zijn gedachten ergens ver weg had hij zijn voeten hem de weg laten wijzen en uiteindelijk was hij aangekomen bij de wensput. De plek waar veel leerlingen heengingen als ze een gunst van een hogere hand nodig hadden. Met een licht afkeurende blik keek hij naar het ding; hoe kon zoiets nou het vertrouwen in de Heer vervangen? Soms begreep hij de mensen hier echt niet...

CLaire had uiteindelij de woorden in haar hoofd die ze wilde zeggen en ze stond op om zich vervolgens naar de put te draaien. ze keek even naar het muntje en stak haar hand uit tot boven het donkere gat van de put. In gedachten zei ze haar woorden, maar ze prevelde ze ook zachtjes mee. ze vouwde haar hand open en keek het muntje na terwijl het naar beneden viel. Er rolde een traan langs haar wang en ze veegde hem rustig weg. ze hoorde de ploink van het muntje die op de grond was beland en glimlachte even tevreden. ze hoopte echt dat het zou werken, ze zou anders niet meer weten wat ze moest doen.

Toen Andreas een zachte plons hoorde van een muntje dat in het water helemaal onderin de put viel, schrok hij op uit zijn gedachten. Toen hij wat dichterbij kwam, zag hij een meisje staan dat duidelijk net een wens had gedaan. In stilte vroeg hij zich af waar ze om gewenst zou hebben, en voor hij het wist, hoorde hij hoe zijn eigen stem de vraag die in zijn hoofd rondspookte, aan het meisje vroeg. "Waar heb je om gewenst?" Meteen toen hij zich realiseerde wat hij had gedaan, voelde hij hoe zijn wangen lichtjes begonnen te gloeien, en sloeg hij zijn ogen neer.

Claire draaide zich met een ruk om en bekeek de jongen met een schuin hoofd. toen ze besloot dat hij niet 'slecht' leek ofzo trok ze haar mond open om antwoord te geven op de vraag. op het laatst bedacht ze zich en zei met een grijns:' als ik dat zeg komt ie niet meer uit.' Ook al wist ze niet zeker of het sowieso zou gaan werken, maar ze bleef er heilig in geloven dat het wel zou lukken, want als je er niet in geloofde kwam je wens ook niet uit. ' maar het is in ieder geval wel belangrijk.' zei ze met een glimlachje. ze wist ook niet echt waarom ze het zei, maar het was wel zo.

Nikki zat in een kleermakerszit op de rand van de put. Ze moest een beetje balanceren op te blijven zitten maar het ging aardig goed vond ze zelf. Ze had een muntje in haar hand en twijfelde nog steeds of ze hem in de put zou gooien of niet. Zonder er verder nog bij stil te staan liet ze het muntje vallen. Ze dacht aan alles wat ze wilde, wat eigenlijk niet veel was. Ze wilde gewoon geluk vinden, alleen wist ze niet hoe. En of ze wel bestemd was om ooit echt gelukkig te worden.

Lucy hield een muntje stijf in haar hand geklemd toen ze naar de put leip. Toen ze zag dat er al iemand zat had ze de neiging meteen om te draaien en weg te lopen. Maar ze dacht aan het muntje in haar hand, aan de wens de ze wilde, moest, doen. Ze klemde haar kaken op elkaar en liep door, niet meer zo soepel als net maar gedwongen en stram. Jammer genoeg voor Lucy was de put niet heel groot en moest ze dus erg dicht bij het meisje gaan staan. Daarom wachtte ze, op een veilige afstand, tot het meisje van de put af zou komen.

Nikki had haar ogen gesloten en luisterde naar de galm die het muntje in de put had veroorzaakt. Ze lette totaal niet op haar omgeving, anders had ze het meisje waarschijnlijk wel gehoord, nee ze bleef zitten. Hoopte op iets, alleen wist ze niet precies wat. Op dit moment zou ze haar vrienden wel weer willen zien. Er biggelde een enkele traan over haar wang. Ze miste hen zo ontzettend veel. Met een langzaam gebaar veegde ze de traan weg terwijl ze nog steeds op de rand van de put zat.

Lucy wachtte geduldig tot het meisje wegging, al zou ze graag willen dat het wat sneller zou gaan besefte ze dat het compleet haar eigen keuze was om te wachten. Dus werd ze ook niet ongeduldig. Ze schrok een beetje toen ze het meisje een traan zag wegvegen, ze wist absoluut niet hoe ze met dat soort dingen om moest gaan. Haar eerste gedachte zou weglopen zijn. Naar het meisje toegaan en haar troosten kwam niet eens in haar op. Maar omdat ze persé haar muntje in die put wilde gooien bleef ze stokstijf staan.

Nikki zat nog steeds op de rand met haar ogen gesloten. Na een paar minuten opende ze haar ogen weer en draaide zich op de rand van de put om zodat ze met haar gezicht richting het meisje kwam te zitten. Ze stond rustig op en merkte toen het meisje pas echt op. 'Sta je hier al lang?' vroeg ze toen rustig, ze was een beetje geschrokken van het meisje. Ze had de hele tijd gedacht dat ze alleen was.

"Paar minuten." Lucy zei het zonder dat er enige emotie in haar stem doorklonk of op haar gezicht te lezen was. Nog steeds liep ze niet naar de put toe, het meisje was nog steeds te dichtbij. Ook zou ze het meisje dan de rug toe moeten keren en dat wilde ze niet, of eigenlijk wilde de stemmen dat niet en die bepaalde voor een deel wat ze deed en dacht.

Te lang schoot er door Nikki's hoofd heen. Het betekende waarschijnlijk dat het meisje haar had zien huilen. Of nouja haar die ene traan zien laten. Ze wilde niet dat iemand dat zag. Het was beschamend en bovenal zwak. Ze wilde niet zwak zijn. Ze was al die jaren al zwak geweest e ndat wilde ze niet nog eens. Ze wilde gewoon haarzelf kunnen zijn.

Lucy stond nog steeds met het muntje in haar hand geklemd te wachten. Het zou iemand misschien op de zenuwen kunnen werken dat ze er bijna bewegingsloos stond. Haar blik stond leeg en haar hoofd grotendeels ook. Dat hielp haar niet alleen de controle te houden maar zo bleef ze ook geduldig. Aan niets was te blijken dat ze hier persé moest zijn en daarop stond te wachten. Ze tikte niet met haar voet, ze keek niet om haar heen voor afleiding, helemaal niets.

Nikki vond het vreemd dat het meisje zo stil kon staan. Rustig begon ze in de richting van het meisje te lopen omdat ze daarheen moest om hier weg te kunnen gaan. 'Sorry dat ik je heb opgehouden.' zei ze zacht toen ze bij het meisje was. Ze vodn het eigenlijk erger dat het meisje hier uberhaupt had gestaan en haar had gezien terwijl ze zwak was en terwijl ze haar wens deed.

Lucy knikte alleen maar en gaf verder geen antwoord, ze voelde zich niet op haar gemak nu het meisje zo dichtbij stond. Met een onnodige boog liep ze om het meisje heen naar de put toe. Ze ging zo staan dat ze niet met haar rug naar het meisje toe stond maar haar ook niet in de ogen keek. Het muntje stopte ze tussen haar bijde handen en ze sloot haar ogen. Prevelend zei ze een klein gebedje op van haar volk "Ito magpakumbaba inanak humihingi ng tulong." Vervolgens liet ze het muntje vallen en deed haar wens.

Nikki liep alweer verder en hoorde plots de woorden van het meisje. Het was niet gewoon engels of een andere taal die ze kende. De taal die het meisje sprak was voor haar totaal onbekend. Ze draaide zich weer om en liep rustig terug naar de wensput. Doordat het meisje die onbekende woorden had uitgesproken was ze ineens veel intressanter geworden vond Nikki.

Lucy wenste dat het beter met haar zou gaan en dat ze Jaimy geen last zou bezorgen en dat hij daardoor bij haar weg zou willen. Rustig en nog steeds met gesloten ogen luisterde ze naar het geluid toen het muntje de bodem bereikte. Tevreden opende ze haar ogen, meteen merkte ze op dat er iets mis was. Het meisje was teruggekomen en stond te dicht bij. Met ogen die angst uitstraalde staarde ze het meisje aan.