Het auditorium.

Dit is de grootste plek van de school. Hier is echt ruimte voor heel veel mensen in de rood-kleurige stoelen. Er is een groot podium, met mooie rode gordijnen. Hier worden alle grote optredes gehouden. Hier kan je trouwens ook oefenen, maar dit moet je wel reserveren, omdat iedereen hier wel graag wilt oefenen. Wees hier voorzichtig, als je hier iets vernielt, mag je het gewoon gaan betalen.

Regels: Niets vernielen.
Personen: Ligt aan het moment.

Dana Elle had niet gereserveerd maar kwam gewoon weer even kijken. Het voelde altijd zo goed om op dat poduim te staan dat ze er gewoon weer even moest staan. Niet iets spelen ofzo nee gewoon even weer aanvoelen hoe geweldig het was. Ze slofte langs hele rijen stoelen en gleed soms met haar vingertoppen over de stof. Zelfs in zo'n stoel zitten voelde altijd goed aan. Deze plek was voor haar net als binnen lopen in de hemel. Alles voelde hier goed aan en alles was voor haar gevoel ook gewoon mooi.

'Mag je hier wel roken?'Vroeg Marina aan Dana. Zelf zat ze aan de ingang, te kijken wanneer de zaal gereserveerd was en wanneer niet.

Dana draait zich om en kijkt een meisje aan.' Nee maar voor het eerst heb ik ook geen sigaret in me handen!' Ze keek haar glimlacht aan maar eigenlijk had ze nu al een hekel aan dit meisje. Ze had haar mooie moment verpest. Haar hand ging even door haar haren en bleef in het midden haken dus haalde ze daar haar hand eruit.' Maar ik ga wel weer want ik heb niet gereserveerd.' Ze had geen zin in een gesprek als dit meisje was hoe Dana dacht dat ze was.

'Dat wist ik niet,'zei Marina. Ze had door dat dat ene meisje, Dana toch?, haar niet mocht. Niet erg, er liepen hier nog honderden anderen rond. 'Je hoeft niet te reserveren om hier te zijn, alleen als je hier wilt oefenen,'voegde ze toe.

Dana keek even naar haar handen en liep toen naar het meisje toe.' Ohh ik ga alsnog, maar bedankt voor het zeggen. Welk jaar zit je?' Ze keek het meisje toen geintresseerd aan. Niet dat ze het echt was ze wou alleen maar weten in welke klas ze zat. Daar zou ze genoeg aan hebben.

'In de derde, jij?'Vroeg Marina die hoog wenkbrauwen optrok. Wat een omschakeling.

Dana Elle knikte vriendelijk.' Zoiets dacht ik al, ik zit in de 5e dus wil je de volgende keer niet zeggen wat hier wel en niet mag dat weet ik zo langzamerhand wel.' Dana had echt geen zin meer in de gesprek en keek nog een keer vernietigend naar het meisje voor haar. Ze herkende het gezicht wel maar kon zo snel niet de naam van het meisje achterhalen. Het maakte haar ook niet meer zo veel uit zolang ze hier maar weg ging of Dana moest hier weg. Ze besloot om voor de laatste optie te kiezen en liep zonder nog iets te zeggen weg.

Marina rolde met haar ogen, weer één die neerbuigend was tegenover de ietwat jongeren. Ze waren hier om hun talenten, niet om hun leeftijd. Ze keek weer op het blad, het auditorium was nog niet gereserveerd voor de komende dagen. Maar haar aandacht ging daar niet naar uit. Zij en Dana Elle sliepen op dezelfde zaal. Met een klein beetje toeval waren ze buurvrouwen.

Ze duwde de deur open die met een kleine klap in de deuropening bonkte. Weg hier.

Dana Elle was alweer in de grote zaal, maar dit keer had ze gereserveerd en was ze aan het spelen op de grote piano die op het podium stond. Ze vond het altijd heerlijk om hier te spelen want de klank kwam altijd heel mooi uit hierzo. Haar vingers vlogen over de ivoren toetsen en het voelde goed om even nergens aan te denken en gewoon domweg liedjes te spelen die ze allemaal uit haar hoofd kende. Want wanneer ze hem niet uit haar hoofd kon was ze niet te vreden. Eigenlijk was ze best streng voor zichzelf als het ging om piano oefenen. Ze had hoge verwachtingen van zichzelf en zette de lat iedere keer net iets hoger. Wat het moeilijk maakte voor andere mensen om samen met haar te spelen. Daarom kreeg ze vroeger privé les maar ze had de lerares kwaad en vooral gestresst gemaakt omdat Dana het zelf nooit goed genoeg vond.

Vanuit de gang hoorde Katty de klanken van de piano. Dat vond ze altijd zo mooi, ze had er al spijt van als ze vroeger de kans had gehad om het te doen maar het niet had gedaan. Als gehypnotiseerd liep ze naar de plek waar het geluid vandaan kwam, het auditorium. Voorzichtig deed ze de deur open, ze wilde degene die speelde niet storen. Ze glimpte naar binnen en sloot de deur weer even zacht. Ergens had ze spijt dat ze hakken had aangetrokken vandaag, want het getik van die hoge gevaartes kon ze niet stoppen. Snel ging ze zitten op een stoel en keek naar het meisje die speelde.

Dana kon getik horen vanuit de zaal maar kon het geluid nou niet zo snel plaatsen. Toch wou ze niet stoppen met spelen want het voelde veel te fijn. Ze was aangekomen bij een moeilijk stuk waar ze altijd de mist in ging, vurig hoopte ze dat het dit keer wel goed zou komen ook al wist ze eigenlijk wel zeker van niet. Haar vingers gingen automatisch sneller en ze was bijna bij het einde, bijna had ze hem voor het eerst vlekkeloos gespeeld tot de laatste paar noten daar ging ze fataal de mist in. Boos schoof ze de stoel achteruit en keek de zaal in. Nu ze toch geen concentratie meer had kon ze net zo goed kijken wat dat getik was.

Geschrokken keek Katty naar het meisje, ze zag er erg boos uit. Misschien had ze toch maar niet moeten komen. Voorzichtig liet ze zich naar beneden glijden, van de stoel af, net als een slang. Het zag er erg komisch uit maar Katty deed gewoon waar ze als eerste aan dacht en dat was dit. Haar knieën kwamen op de vloer terecht en alleen haar rode haren waren nog te zien, maar dat wist ze niet.

Dana schoot in de lach toen ze een meisje weg zag duiken. Ze had blijkbaar niet echt door dat haar rode haren uitstaken. Waar had ze die haren eerder gezien, Dana liet haar hersenen kraken en wist het toen weer. Ze zat met dit meisje op één slaapzaal volgens Dana heette ze Katty ofzo. Ze wist het niet heel goed.' Als het goed is heet jij Katty toch?' Ze ging weer op de stoel zitten en keek naar het punt waar de rode haren zaten.

Twee handjes kwamen tevoorschijn en daarnaar het hoofd van Katty. ''Ja, en jij heet?'' vroeg ze, ze was niet goed in namen en ookal zou ze diep nadenken veel zou er toch niet van komen. Haar grote ogen maakte haar nog onschuldiger dan dat ze al keek. Voorzichtig stond ze op en veegde haar knieën en gele taille rokje schoon. Misschien had je het al gemerkt maar Katty hield van rokjes. Maar broeken konden ook wel, die deed ze vaker inde winter aan want een rokje was dan veel te koud, meestal tenminste.

Dana liet kort haar blik over het lichaam van Katty gaan, en toen over haar eigen lichaam. Ze had een normale spijkerbroek aan en een te groot shirt van één of andere hardcore band. Ze voelde zich opeens helemaal niet goed thuis in haar kleren. Toch besteedde ze er niet veel aandacht aan.' Ik ben Dana Elle maar iedereen noemt me Dana.' Nou ja iedereen, de mensen die haar naam kende en dat waren er nou niet zo heel veel, eigenlijk geen als je de leraren en leraressen niet mee telt. Maar daar ging ze niet over piekeren nu vond ze.' We zitten in dezelfde slaapzaal.' Ze glimlacht vriendelijk.

''Oh, leuk!'' zei ze gemeend. Ze liep naar het podium van het auditorium en klom er onhandig op. Toch stond ze er uiteindelijk recht op. Een glimlach sierde haar gezicht. Bijna altijd glimlachte ze, alleen niet wanneer ze pijn had, en dan misschien nogzelfs. ''Je speelt echt mooi piano, misschien klinkt het onbeleefd maar zou ik was van je mogen leren?'' vroeg ze, toch met zekerheid.

Dana was net als iedere keer als iemand zei dat ze mooi speelde erg gevleid.' Dankje maar iedereen zou zo goed kunnen spelen en daarom vind ik het ook helemaal niet erg om je iets te leren. Heb je een voorkeur kwa nummer?' Ze keek haar even vragend aan en gebaarde toen dat ze naast haar moest komen zitten. Het stoeltje waar ze op zat had geen rugleuning en was groot genoeg voor twee mensen.

Opgewekt ging ze naast haar zitten. ''Eh, misschien een lied wat ik kan zingen. Eh..Ik kan Love the way you lie van rihanna zingen, maar dan op een eigen manier dus het lijkt me niet slim en Beautiful van Christina Aguilera.''. Er waren nog veel meer nummers die ze kon zingen, maar dan was ze morgen nog bezig. ''Ohja, ik kan ook Grenade zingen.''. Die had ze pas net nog geleerd.

Dana Elle knikte even en bedacht hoe de nummers gingen.' Ohh grenade is redelijk makkelijk op de piano dus dat is wel leuk om te spelen.' Ze stond op en pakte de hand van Katty om ze goed op de toetsen te leggen. Langzaam en rustig legde ze uit wat Katty zou moeten doen en af en toe gaf ze een aanwijzing. Het was echt geen moeilijk nummer en ze nuriede het even om zeker te weten dat ze het goed zei.

Met een glimlach volgde ze de instructies en toen ze de melodie er al in hoorde klapte ze enthousiast in haar handen. ''Ik had nooit gedacht dat ik zoiets kon doen.'' zei ze goudeerlijk. Misschien konden ze straks samen wat doen. Zij zingen en Dana op de piano. Het leek haar een leuk idee, ze zou het straks wel vragen. Weer begon ze met het gehoorzamen van de instructies .

Dana grinnikte even kort,' Iedereen kan zou het kunnen maar je moet er de tijd voor nemen en de aandacht.' Ze keek even naar hoe Katty het deed. Het zag er best elegant uit dat kon je dan weer niet zeggen wanneer Dana speelde vond ze zelf. Voglens haar zag het er nooit elegant uit. Dana kon voor haar gevoel gewoon nooit elegant zijn.

''Ik weet iets.'' zei ze opeens. Het oefenen begon haar te vervelen, daarom zou ze ook het nooit kunnen. ''Ik kan Grenade toch zingen, misschien kan jij het spelen en dat we het dan samen doen.'' begon ze haar idee. Hopelijk vond ze het ook leuk, want op dit moment had ze een drang om te gaan zingen . En al helemaal grenade.

Dana liet even de woorden van Katty in haar hoofd dringen en knikte toen.' Is goed alleen ik doe dan de moeilijke versie van dit nummer! Als jij dat goed vind dan?' Ze keek even vriendelijk naar Katty en ging toen naast haar zitten op het stoeltje en plaatste haar vingers op de goeie plek. Het was voor haar nou niet echt een hele erg moeilijke versie maar hij was toch wel wat moeilijker dan dat ze Katty had aangeleerd.