Het auditorium.

''Oke!'' riep ze enthousiast. Opgewekt liep ze naar de microfoon en pakte hem met een hand vast. ''Easy come, easy go.'' begon ze met haar prachtige en o-zo heldere stem. ''To give me al your love is al I ever askt.'' song ze terwijl ze meer bewegingen ging maken. Het waren geen overdreven gebaren maar het was gewoon haar hoofd schuin houden en zulke dingen.
-

Zo zingt ze. =p

Dana Elle begon met spelen en voelde zich weer vrij. Het voelde goed om met iemand te spelen want dat had ze echt al te lang niet meer gedaan. Het voelde nieuw en onwennig maar tegelijkertijd heel vertrouwd en goed. Het was een gevoel waar Dana best wel aan zou willen wennen. Ze had dit jaar alweer meer vrienden gemaakt dan de afgelopen jaren. En het voelde goed, ze was veel veranderd in de zomervakantie en dat merkte ze nu maar al te goed. Niet dat het een slecht gevoel was, nee eerder het tegenovergestelde.

Ze zong de tekst met een geweldige stem, die iets speciaals in zich uit. Ze pakte de microfoon uit de standaart en liep het podium op en neer, met heupwiegende passen. Toch was het niet te overdreven, zoals je bij veel artiesten zag. Een paar keer keek ze glimlachend naar Dana, dat ging gewoon automatisch.

Dana had niet eens echt door dat Katty naar haar glimlachte maar vond het wel jammer toen het nummer over was. Ze haalde haar vingers van de toetsen en draaide zich om naar Katty.' Je hebt echt een goeie stem!' Ze keek even vriendelijk en aardig.' In welk jaar zit je?' Want ze wist wel dat Katty hier niet nieuw was maar om nou te weten in welk jaar was een beetje overdreven vond ze.

Ze glimlachte verlegen bij het compliment. ''Jij kan ook goed piano spelen hoor!'' antwoorde ze gemeend. Als Dana niet goed piano had kunnen spelen had zij waarschijnlijk niet goed kunnen zingen doordat de maat veel te slecht aangegeven werd. ''In het tweede jaar, en jij?'' vroeg ze geïnteresseerd, waarschijnlijk niet in haar jaar want ze zag er volwassener uit.

Dana knikte en had Katty echt hoger geschat.' Ik zit in de 5e.' Ze lachte een beetje verontschuldigend en keek naar haar handen. Ze was altijd slecht met complimentjes. Vooral omdat ze het meestal nooit waar vond.' Maar ik had jou in een hoger jaar verwacht eigenlijk.' Ze lachte en keek toen weer naar Katty.

Ohnee, ze zit in de derde, want ze beginnen van het 2de jaar, SORRY !

Whaha kan ook natuurlijk xD

''Serieus?'' vroeg ze met ongeloof. De meeste mensen zeiden tegen haar dat ze haar lager hadden ingeschat, niet perse op haar talent maar om haar gedrag. ''Nou, ik zie dit als een groot compliment!'' antwoordde ze uiteindelijk vrolijk. Ze rende naar het meisje toe en sloot haar armen om haar heen, ze gaf haar een knuffel.

Florentine liep het auditorium in, ze had niet gereserveerd maar ze hoopte wel dat ze even kon oefenen. Tot haar spijt zag ze twee meisjes, maar het leek niet of ze met iets ontzettend belangrijks bezig waren en dus ging Florentine zitten en ze pakte haar gitaar tevoorschijn. Ze zuchtte. Ze wist dat ze haar gitaarspel moest oefenen, maar ze vond het gewoon niet leuk! Florentine zette haar gevoel opzij en begon een beetje simpel te tokkelen, alvorens ze haar notenboek erbij pakte. Ze zocht een van haar zelfgeschreven nummers uit en begon te spelen, terwijl ze zachtjes mee-neuriede.

Dana moest snel gaan en zei dus snel gedag tegen Katty en liep de zaal uit. xD

Dana liep samen met Mike het auditorium binnen en hoopte dat er niemand was omdat ze niet had gereserveerd. Ze zag alleen een meisje met haar gitaar zitten en hoopte dat die het niet erg zou vinden als Dana even ging spelen. Ze klom het podium op en ging op de piano kruk zitten.' Welk nummer moet ik spelen?' Vroeg ze twijfelend aan Mike. Misschien had hij nog voorkeuren.

Mike ging op een kruk aan de zijkant van de piano zitten en keek toe. "Maakt mij niet uit. Kies jij maar." Hij keek naar de piano en zuchtte. Hij moest even denken aan zijn opa. Maar al snel verdwenen die gedachten. Hij keek weer met een klein glimlachje naar Dana.

Dana Elle voelde even aan de ivoren toetsen en genoot nu alweer van het idee wat er straks komen gaat. De klanken die haar hoofd op hol lieten slaan. Ze legde haar vingers neer op het eerste akkoord dat in haar hoofd zat. Ze zou een pianostuk laten horen dat ze zelf had geschreven. Het was niet het geweldigste stuk en ze had het veel moeilijker gemaakt dan dat ze aankon. Toch wilde ze het proberen en ze begon twijfelachtig te spelen. De twijfel ging al na de derde noot weg en ze speelde alsof ze niet anders deed, alsof ze alleen nog maar ademde en leefde voor piano spelen.

Mike keek toe hoe Dana's vingers over de ivoren toetsen gleden. Het geluid dat uit de piano kwam klonk prachtig. Maar het lied wat door de zaal klonk was niet bekend. Niet voor Mike, voor niemand niet. Misschien had Dana het zelf geschreven. Dat leek hem wel iets voor Dana. Hij zag haar al voor zich, terwijl ze een lied schreef. Een kladblok in haar handen, met de piano tegenover haar. Of dat ze alles wat in haar op kwam speelde op de piano. En als het mooi klonk, dat ze dat op schreef op het kladblok. Zo zag hij het voor zich.

Mike wrote:

Mike keek toe hoe Dana's vingers over de ivoren toetsen gleden. Het geluid dat uit de piano kwam klonk prachtig. Maar het lied wat door de zaal klonk was niet bekend. Niet voor Mike, voor niemand niet. Misschien had Dana het zelf geschreven. Dat leek hem wel iets voor Dana. Hij zag haar al voor zich, terwijl ze een lied schreef. Een kladblok in haar handen, met de piano tegenover haar. Of dat ze alles wat in haar op kwam speelde op de piano. En als het mooi klonk, dat ze dat op schreef op het kladblok. Zo zag hij het voor zich.

Dana was redelijk opgelucht dat het nummer goed ging en dat ze geen fouten had gemaakt. Ze hoorde de laatste tonen wegsterven en durfde toen pas weer naar Mike te kijken.' En wat vond je ervan? Niet heel speciaal hé, haast iedereen kan dit.' Ze vond zelf dat ze niet al te goed was met de piano daarom vond ze het ook best wel een wonder dat ze hier op deze school zat en probeerde ze zo veel ervaring op te pikken als het maar kon. Omdat ze nogsteeds na 5 jaar dacht dat iemand haar kwam vertellen dat ze een fout hadden gemaakt en iemand anders naar deze school wilde laten gaan en niet Dana.

Florentine wrote:

Florentine liep het auditorium in, ze had niet gereserveerd maar ze hoopte wel dat ze even kon oefenen. Tot haar spijt zag ze twee meisjes, maar het leek niet of ze met iets ontzettend belangrijks bezig waren en dus ging Florentine zitten en ze pakte haar gitaar tevoorschijn. Ze zuchtte. Ze wist dat ze haar gitaarspel moest oefenen, maar ze vond het gewoon niet leuk! Florentine zette haar gevoel opzij en begon een beetje simpel te tokkelen, alvorens ze haar notenboek erbij pakte. Ze zocht een van haar zelfgeschreven nummers uit en begon te spelen, terwijl ze zachtjes mee-neuriede.

'Je kan mooi zingen,'zei Marina die vlak achter Florentine stond. 'Hoe is het afgelopen met je boek?'Vroeg ze voor de zekerheid. Ze glimlachte aardig, ook al was ze niet één van de leuksten.

Florentine schrok, ookal wist ze dat ze niet de enige was die in het auditorium was. Ze draaide zich om en zag Marina. 'Oh, dankje,' zei ze verlegen. 'Ik heb het een beetje doorgebladerd, maar ik denk toch dat ik maar even een paar gitaarlessen moet volgen om het echt te begrijpen.' Florentine legde haar gitaar op de grond. 'Ik had je helemaal niet horen aankomen.'

'Er zijn nog anderen, die toevallig piano spelen, vandaar,'zei ze met een lachje. 'Gitaarlessen lijkt me wel een goed idee, al weet ik niet waar je ze kunt krijgen,'voegde ze toe. Ze mocht Florentine graag. Oké, ze mocht er meerderen graag, maar de helft mocht haar niet, dus dat was een probleem. Ze had het gevoel dat Florentine ook graag met haar praatte, al wist ze het niet zeker.

Florentine lachte onwillekeurig. 'Er zal op deze school toch wel ergens iemand zijn die mij gitaar zou kunnen leren?' Zei ze hoopvol. Florentine mocht Marina wel, ze was gewoon, aardig. Niet zoals de cheerleaders, gemaakt en overdreven aardig, maar gewoon, gezellig en aardig. 'Zal ik eens een stukje zingen?' Stelde ze voor, maar zo gauw als het uit haar mond kwam, wist ze dat het een rare opmerking was.

'Ja, graag. EN ik geloof dat er een hoop zijn die het kunnen, maar je moet ze gewoon weten te vinden. Ze hangen meestal op het buitenterrein rond,'wist Marina. Het leeftijdsverschil maakte Marina niet veel meer uit. Florentine was aardig, punt. Als het van Marina afhing, was er eentje bij die "Mari" mocht zeggen.

'Oh, dat wist ik niet, dan moet ik daar maar eens gaan zoeken,' zei Florentine voordat ze haar gitaar weer pakte en haar vingers goed op de snaren zette. Ze was van plan om een van haar zelfgeschreven nummers te gaan zingen, met wat simpel gitaarspel erbij. Dit nummer was, net zoals haar meeste nummers, behoorlijk country, relaxed. Terwijl Florentine zong ontspande ze zich volledig, iets was altijd al zo was geweest. Zingen vond ze heerlijk.

Marina luisterde zwijgend, Florentine had een heldere stem die je altijd goed kon verstaan. Het was duidelijk dat ze graag zong, dat droop van haar gezicht. Ze had de mooiste stem die Marina ooit had gehoord, en haar gezicht straalde.

Zingen had iets magisch voor Florentine. Ze wist dat ze het goed kon en het was het enige waar ze niet onzeker over was. Florentine was onzeker over bijna alles, maar ze liet het nooit aan iemand merken. Ze zag Marina vol bewondering naar haar kijken en ze zong dapper door.

Marina zag een beetje onzekerheid in Florentine's ogen, maar dat liet ze niet merken. Als ze onzeker was geweest, had ze het in ieder geval niet laten merken en dat bewonderde Marina. Je moest een hoop "moed" hebben om zomaar te beginnen zingen, vond Marina.